Δεν ξεχνώ! Μεθόδευση τότε,μεθόδευση σήμερα!

20/07/1974: οι Τούρκοι εισβάλλουν στο βόρειο τμήμα της Κύπρου με την επιχείρηση Αττίλας Ι, και με διεθνή υποστήριξη και ανοχή.

Η απόβαση που ολοκληρώθηκε λίγες μέρες μετά, είχε ως αποτέλεσμα την κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας και 200.000 Ελληνοκύπριους πρόσφυγες με ό, τι αυτό συνεπάγεται, 4.000 και πλέον νεκρούς, 1619 δηλωμένους αγνοούμενους, μια πατρίδα μισή και βιασμένη.  

Όταν πραγματικά αναλογισθούμε όλα όσα έγιναν,  πώς να είμαστε διατεθειμένοι να ξεχάσουμε; Όχι  λοιπόν! Σε όλους...

τους διεθνιστές, εθνομηδενιστές, ανίδεους, προδότες δεν θα ξεχάσω ποτέ! Γιατί είναι η ζωή μας αυτή, είναι η ζωή μου. Γιατί «όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει». Δεν ξεχνώ τον Άγγλο που καθιέρωσε τον Τούρκο ως διπλωματικό μέρος στο Κυπριακό Ζήτημα, τον Σεπτέμβριο του 1955. Δεν ξεχνώ το προδοτικό πραξικόπημα στον Μακάριο, από την ελληνική χούντα, πιθανότητα γνωστή από αρχεία της CIA ήδη από το 1967. Δεν ξεχνώ πως όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος το 1972, έκανε πίσω, προκάλεσε την οργή του Ιωαννίδη, που εποφθαλμιούσε τη θέση του και δεν ξεχνώ πως τυφλωμένος αυτός από τη φιλοδοξία, υιοθέτησε το σχέδιο του Henry Kissinger, εκείνου που χάραξε της αμερικανική εξωτερική πολιτική κατά τη φθίνουσα, από τα σκάνδαλα, προεδρία του Nixon. Δεν ξεχνώ, πως η συνθήκη εγγυήσεως, που συμμετείχε η Τουρκία και την οποία επικαλείται, συνεπάγεται «διαβήματα ή μέτρα αναγκαία» για τη διατήρηση της τάξης και δεν δικαιολογεί μονομερή στρατιωτική επιχείρηση, που ισοδυναμεί με πόλεμο. Αλλά και αν δικαιολογούσε, θα έπρεπε να αποχωρήσουν τα στρατεύματα μετά την αποκατάσταση της τάξης. Δεν ξεχνώ πως στον βωμό των ξένων ψυχροπολεμικών συμφερόντων, η βόρεια Κύπρος έγινε βορά από τον Τούρκο.  

Το Κυπριακό συνιστά ένα τεράστιο διεθνές θέμα απροκάλυπτης, μεθοδευμένης εισβολής και κατοχής εδάφους, ενός ανεξάρτητου κράτους-μέλους του ΟΗΕ από ένα άλλο, θέμα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με διεθνή κάλυψη και στόχο ακόμη και σήμερα την οικονομική εξαθλίωση τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου ώστε να πραγματοποιηθεί ευκολότερα η καταλήστευση του υπάρχοντος πλούτου.  

Όταν σε αυτή τη χώρα αποφασίσουμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας, τότε θα καταφέρουμε να διεκδικήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως ο κατευνασμός ενός επιθετικού αντιπάλου δεν φέρνει την ειρήνη, αλλά οδηγεί οπωσδήποτε σε πόλεμο και του ανοίγει την όρεξη για περισσότερες επιδιώξεις, τότε θα μπορούμε να έχουμε ελπίδα για ασφάλεια των συνόρων και του έθνους. Όταν αντιληφθούμε πως η Τουρκία, επί σειρά δεκαετιών, προσπαθεί να ανατρέψει το status quo, δεν κρύβει ποτέ τις προθέσεις της αυτές και αποτελεί μόνιμη απειλή, τότε θα υιοθετήσουμε μια αποτρεπτική στρατηγική που θα μας επιτρέψει να μην θρηνήσουμε νέες χαμένες πατρίδες!

Απλή σκέψη και απορία: Πως η Κύπρος «κείται μακράν» της Ελλάδος, αλλά δεν κείται καθόλου μακράν των φίλων, εταίρων και συμμάχων μας; Ο Τούρκος δεν ενεργεί μόνος, είναι βέβαιο και ιστορικά αποδεδειγμένο. Αν αναλογισθούμε τα ανωτέρω, μπορούμε με λίγη σκέψη να προλάβουμε μια αφορμή σήμερα, την οποία θα σπεύσει κάποιος να εκμεταλλευθεί… δεν θα είναι κανένας από αυτούς που θέλουν να μας σώσουν… Η Τουρκία στέλνει καραβάνια ομοθρήσκων της στην Ελλάδα. Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι αυτός που άνοιξε τα σύνορα. Η σημερινή οσφυοκαμπτική κυβέρνηση συνεχίζει την ενδοτική πολιτική του ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στου φίλους εταίρους κι αδερφούς Τούρκους, χωρίς να δίνει λογαριασμό στους Έλληνες. Ο Βενιζέλος που επέμεινε τόσο να πάρει το Υπ. Εξωτερικών, αφού πήρε εντολές από τον Σόιμπλε, και αφού για μιάμιση ώρα συμβουλεύτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου, πήγε και συνάντησε τον Αχμέτ Νταβούτογλου στην Τουρκία και αύριο συναντά τον Αμερικανό ομόλογό του. Ίδια πολιτική ο Νίκος Αναστασιάδης -του ναι στο σχέδιο Ανάν- στην Κύπρο. Εδώ δεν πρόκειται για κινδυνολογία, αλλά για πραγματικά γεγονότα.  

Χρειάζεται σύσσωμη την συνεργασία του ελληνικού και κυπριακού λαού. Χρειάζεται Έλληνες και Κύπριοι να αντιληφθούμε πως δεν είμαστε ξένοι μεταξύ μας και μόνοι στη διεθνή σκακιέρα! Η κοινή μας ρίζα πρέπει να μας ενώσει, ώστε να αντιδράσουμε στην υπονόμευση της ζωής μας και του μέλλοντος των παιδιών μας, πριν να είναι αργά και πάλι…

Καθόλου βέβαια δεν κείται μακράν η Θράκη, το Αιγαίο, η Μακεδονία, η Κρήτη, η Ήπειρος.  

www.anelneolaia.gr