Θλιβερά κομματικά πανεπιστήμια

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Όταν τα πανεπιστήμια δεν λειτουργούν (υπέρ ενός ομιχλώδους και αδιευκρίνιστου «αγώνα»), θεωρούμε ότι λειτουργεί η δημοκρατία και το περιεχόμενό της

Παρακολουθώντας κανείς την ειδησεογραφία και την ιεράρχηση των ειδήσεων, θα μπορούσε να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα. Ωστόσο, και η εμπορία των ειδήσεων έχει ως...
πρωταρχικό κριτήριο στην αξιολόγηση των θεμάτων της το κέρδος. Έτσι, είδηση γίνεται αυτή που αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος. Και ποια είδηση είναι αυτή που αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος; Φυσικά, αυτή που καταναλώνεται περισσότερο. Οι δημοφιλείς ειδήσεις λοιπόν είναι αυτές που σε μια δημοκρατία προκρίνονται τόσο από τον εκάστοτε διευθυντή ειδήσεων ενός μέσου επικοινωνίας όσο και από τον λαό, που με τον τρόπο του υποδεικνύει τι του αρέσει ως είδηση και τι όχι.
Αν ο λαός νοιάζεται, για παράδειγμα, περισσότερο για τους καβγάδες περί τη «λίστα Λαγκάρντ» από το ότι 120 χιλιάδες νέοι επιστήμονες, δηλαδή τα παιδιά του, που τα σπούδασε με θυσίες πληρώνοντας ατόφιο χρυσάφι, φεύγουν από τη χώρα σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, αφαιρεί ουσιαστικά το δικαίωμα από τον εαυτό του να ελπίζει σε μια καλύτερη τύχη. Η «λίστα Λαγκαρντ» ουσιαστικά αφορά τη θλιβερή κομματική αντιπαράθεση ενός απαρχαιωμένου πολιτικού συστήματος με τις καριέρες μερικών φωνακλάδων – και στην ουσία ανίκανων – πολιτικών, από όπου δεν προσδοκά κανείς τίποτα ουσιαστικό, παρά μόνο πολιτικά οφέλη.
Η μαζική, ωστόσο, φυγή 125 χιλιάδων άριστων νέων, με λαμπρές μεταπτυχιακές σπουδές, σημαίνει ερήμωση της χώρας από ό,τι καλύτερο διαθέτει, σημαίνει μια νέα μετανάστευση για τις οικογένειες που αποχωρίζονται τα παιδιά τους, σημαίνει μια πελώρια ζημιά που υφίσταται μια κοινωνία που επένδυσε τα πάντα – μέλλον, φιλοδοξίες, οικονομίες και το όραμα μιας καλύτερης ζωής – για να τα δρέψει μισοτιμής η ξενιτιά… Πώς επιτυγχάνεται αυτός ο παραλογισμός; Με το να παραβλέπει ο λαός τα ίδια του τα παιδιά προς χάριν των κομμάτων και των απεχθών και ανίκανων πολιτικών που τον κατέστρεψαν; Και δεν αποτελεί το πιο πάνω παράδειγμα την εξαίρεση του κανόνα, παρά δυστυχώς τον εγκληματικά επαναλαμβανόμενο κανόνα...
Πάνε τώρα τρεις περίπου εβδομάδες που τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν – στην πραγματικότητα, δεν λειτουργούν – ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχουν σε πολλές σχολές συγγράμματα για τα μαθήματα (όταν αυτά κατ’ εξαίρεση γίνονται) και οι πιο τυφλές κομματικές Νεολαίες στον κόσμο, οι ελληνικές, παίζουν με τις καταλήψεις. Στην Ελλάδα μας, η υψηλότερη έκφραση «προοδευτισμού» εκδηλώνεται με το κλείσιμο των πανεπιστήμιων. Όταν τα πανεπιστήμια δεν λειτουργούν (υπέρ ενός ομιχλώδους και αδιευκρίνιστου «αγώνα») θεωρούμε ότι λειτουργεί η δημοκρατία και το περιεχόμενό της. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, αυτή η πανεπιστημιακή φοιτητική παράδοση που θεωρεί ότι το πανεπιστήμιο προοδεύει όταν είναι κλειστό, αποτελεί μνημείο πολιτικού υπερρεαλισμού και ιδεολογικής σχιζοφρένειας πάνω στην οποία επένδυσαν μερικά κόμματα την πολιτική τους ύπαρξη. Όταν, δηλαδή, μέσω τον πειθήνιων και ελεγχόμενων Νεολαιών τους, καταργούν τα πανεπιστημιακά μαθήματα, επιτυγχάνουν κατά έναν παράδοξο τρόπο την πολιτική τους επιβίωση!
Παρά το γεγονός ότι αποτελεί παγκόσμιο παράδοξο το εν καταλήψει – σε μόνιμη βάση… – πανεπιστήμιο, στην Ελλάδα προκρίνεται μετά πολλών επαίνων κάθε προσπάθεια να μη λειτουργεί, και μόνο έτσι θεωρείται… ότι είναι ένα προοδευτικό πανεπιστήμιο (ότι, δηλαδή, προάγει τη μάθηση και τη γνώση). Τότε είναι που η δημοκρατία και ο αγώνας δικαιώνονται! Το πανεπιστημιακό κομματικό κατεστημένο, μάλιστα, έχει επιβάλει και μια – τουλάχιστον – ιδιάζουσα λογική, που θέλει να μην εφαρμόζονται οι νόμοι του κράτους, να καταλύεται η έννομη τάξη, να θεωρείται «πολιτική πράξη» ο απαράδεκτος τραμπουκισμός των κομματικών Νεολαιών οι οποίες βιαιοπραγούν κατά των ανεπιθύμητων (κατά τις κομματικές προγραφές) καθηγητών ή φοιτητών, και γενικότερα να μετατρέπεται η πανεπιστημιακή κοινότητα σε κομματικό στάβλο και τσιφλίκι των ιδεολογικών του βοσκών - καθοδηγητών.
Όλοι μιλούν υποκριτικά για τη νέα γενιά, για το μέλλον, για την ανάγκη να ξεφύγουμε από τις αγκυλώσεις μας, μέσα σε ένα τραγικά επιβαρυμένο περιβάλλον που δεν συγχωρεί τα λάθη.
Ωστόσο, πόσο μπορούμε να ελπίζουμε στο μέλλον, όταν το πανεπιστήμιό μας δεν αποτελεί είδηση, όταν τα αδιόρθωτα χάλια της Παιδείας γίνονται αφορμή για την πιο ανελέητη και ύπουλη πολιτική εκμετάλλευση από το πολιτικό μας σύστημα; Πότε, επιτέλους, θα τεθεί ουσιαστικά και σοβαρά ως θέμα εθνικής σημασίας η οργάνωση των πανεπιστημίων μας και η αναγκαία απεμπλοκή τους από το παρά φύση πελατειακό σύστημα των μικρών κομμάτων που εκμεταλλεύονται την αγωνία των παιδιών για διαμαρτυρία;

topontiki.gr