Αρνείται δηλαδή ακόμη ο Λαός να αποδεχθεί πως ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ, ΟΥΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Και κατά συνέπεια, αρνείται – ακόμη τουλάχιστον – ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.

Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως μιαν Επανάσταση. Και τη χρειαζόμαστε τώρα!

Μια επανάσταση που να τα’ αλλάξει όλα. Την οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την άμυνα, την ασφάλεια, την υγεία, την παραγωγικότητα, τη δικαιοσύνη. Όλα όσα νοούνται ως συστατικά μιας ευνομούμενης, ελεύθερης και δημοκρατικής κοινωνίας....

Παλιότερα, στη μεταπολίτευση, «παπαγαλίζαμε» μια μαρξιστική «καραμέλα», την οποία ακόμη και εντελώς μονότονα/κουραστικά, επαναλαμβάνει και μέχρι σήμερα, ένα τμήμα της «αριστεράς». Της ροζουλί και της σταλινικής: Την «καραμέλα» των «επαναστατικών συνθηκών».

Επαναστατικές συνθήκες τις οποίες ανέμενε και ακόμη αναμένει η αριστερά, όπως οι χιλιαστές, αναμένουν κάθε χρόνο, το… τέλος του κόσμου. Με την προοπτική τους, να απομακρύνεται συνεχώς, την ίδια ώρα που «οι άλλοι με τα σπιρούνια, παίζουν μονότερμα και έχουν όλα τα χαρτιά κρυμμένα στο μανίκι τους». Και φυσικά με την αριστερά, είτε να παραμένει αρτηριοσκληρωτική – στη σταλινική της έκφραση – σε μια μόνιμη περιφορά πτωμάτων, είτε να έχει μετεξελιχθεί σε ένα ελευθεριακό-νεοταξίτικο (ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ….) κατασκεύασμα.

Ας αφήσουμε όμως την εδώ και χρόνια νεκρή αριστερά και να απαντήσουμε στο ερώτημα: Υπάρχουν σήμερα αυτές οι «επαναστατικές συνθήκες»;

Η απάντηση – θεωρητικά τουλάχιστον – είναι σαφέστατη: ΝΑΙ.

Όλες εκείνες οι προϋποθέσεις, για να προχωρήσει η κοινωνία στη μετεξέλιξή της, είναι εδώ:

Πλήρης διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Πλήρης ανισορροπία στη κοινωνική συνοχή.
Πλήρης καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού.
Πλήρης αναξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού της χώρας, του βουτηγμένου ως το λαιμό στη διαφθορά.
Πλήρης ανυπαρξία των θεσμών (δικαιοσύνη, ασφάλεια, παιδεία, υγεία κλπ) και των μηχανισμών διαρθρωτικής παρέμβασης τους, στον κορμό της κοινωνίας.
Πλήρης απαξίωση της ιστορικής/πολιτισμικής συνέχεια του Έθνους.
Πλήρης εξευτελισμός της αξιοπρέπειας, εθνικής, συλλογικής και ατομικής, μέσα από μια συνολική και κατά μέτωπο επίθεση στη Πατρίδα και τον Λαό.
Είναι όμως αυτά τα στοιχεία ικανά να λειτουργήσουν ως η βάση εκείνη, πάνω στην οποία θα μπορούσε να χτισθεί μια επαναστατική πρακτική, οποιουδήποτε είδους, ειρηνική ή ακόμη αιματηρή;

Και πάλι η απάντηση έρχεται με φυσικό και αβίαστο τρόπο, μέσα από την ίδια την ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών: ΟΧΙ.

Και αυτό για τους παρακάτω λόγους, που έχουν να κάνουν με την «αιχμαλωσία και τη χειραγώγηση», της ελληνικής κοινωνίας:

Ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού Λαού, πιστεύει ακόμη πως το αμαρτωλό, διαχειριστικό δίπολο, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, μπορεί να λύσει τα προβλήματά του, παίρνοντας και άλλα δανεικά και φυσικά μοιράζοντάς τα σε αυτό. Όπως εξ’ άλλου για χρόνια έκανε, με τη λογική του Πάγκαλου, «μαζί τα φάγαμε».
Ο χώρος των εργαζομένων, είναι διασπασμένος σε τρείς μεγάλες και σαφώς αντιπαραγωγικές/αντιεπαναστατικές ομάδες: Σε αυτούς που είναι συντεταγμένοι στα κρατικοδίαιτα συνδικάτα, σε αυτούς που τρέχουν πίσω από τις επαναστατικές γυμναστικές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και σε αυτούς που τάχουν παρατήσει, κοιτώντας την «πάρτη» τους και το σπίτι τους, «μπας και σωθούν».
Στο χώρο της πολιτικής «αντίστασης» τώρα, διακρίνουμε τις εξής, τις επίσης αντιπαραγωγικές και αντιεπαναστατικές κατηγορίες: Αυτούς που πιστεύουν στους παπανδρεογεννείς «μεσσίες» τύπου Τσίπρα, σε αυτούς που πιστεύουν εντελώς μεταφυσικά σε μονοπρόσωπες «επαναστατικές μεγαλοστομίες» τύπου Καμένου, σε αυτούς που είναι έτοιμοι να πιστέψουν σε κάθε τσαρλατάνο από τους δεκάδες που κυκλοφορούν στην πιάτσα και τους τάζουν λύσεις «δια πάσαν νόσον και δια πάσαν μαλακίαν». Και τέλος: Σε αυτούς που πιστεύουν πως οσονούπω θα βγει ο Στάλιν από τον τάφο του για να ξαναστήσει… σοβιέτ και σε αυτούς που εντελώς πρόσφατα, νεκρανάστησαν τον Αδόλφο και πιστεύουν πως με τάγματα εφόδου και αγκυλωτούς σταυρούς, θα ανακατώσουν τη βρώμικη σούπα της πραγματικότητας και «δεν μπορεί. Κάτι καλό μπορεί να βγει από αυτό».
Το κεντρικό πολιτικοεπιστημονικό συμπέρασμα που βγαίνει από αυτήν την θεώρηση, είναι τελικά πως ο ελληνικός Λαός, σε αυτήν τουλάχιστον την φάση του, δεν έχει ακόμη στραφεί στο κυρίαρχο μηχανισμό ριζοσπαστικοποίησής του: Στην αντιμετώπιση δηλαδή των πολλαπλών προβλημάτων ως ΕΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Αρνείται δηλαδή ακόμη ο Λαός να αποδεχθεί πως ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ, ΟΥΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Και κατά συνέπεια, αρνείται – ακόμη τουλάχιστον – ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.

Πάντα θεωρητικά, αν ο Λαός άκουγε τη φωνή του Πατριωτικού Μετώπου, από πέρσι κιόλας και από τις κινητοποιήσεις του Συντάγματος, η Πατρίδα και ο Λαός μας, θα βρίσκονταν ήδη σε άλλο δρόμο: Σε αυτόν της Ισλανδίας πχ. Όπου χωρίς να «ανοίξει μύτη», θα προχωρούσε ήδη σε Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση, θα «έμπαινε» ειρηνικά στη Βουλή, θα επέβαλε το νέο Αμεσοδημοκρατικό Σύνταγμα και βάσει αυτού, θα τιμωρούσε τους ενόχους και φυσικά θα προχωρούσε στην αναδιάρθρωση της οικονομίας της χώρας αλλά και του συνόλου του θεσμικού της πλαισίου, ως οργανωμένη κοινωνία. Όπως και πάλι η Ισλανδία, η οποία έχει ήδη στείλει Πρωθυπουργούς στη φυλακή και έχει σήμερα δείκτες ανάπτυξης πάνω από 4%. Ενώ παράλληλα μετατρέπεται σε μια από τις πιο κοινωνικοκεντρικές και ευνομούμενες χώρες στον κόσμο.

Η λύση παραμένει στα χέρια μας, αν απλά απεγκλωβιστούμε από τη λογική των σωτήρων και μεσσιών. Και για να μετατρέψουμε την «επαναστατική διάθεση» σε «επαναστατική πρακτική», θα πρέπει να το αποφασίσουμε πρώτα. Και για αυτή την απόφαση, χρειάζεται να ξεκουνηθούμε από τις πολυθρόνες μας όπως από την άλλη πλευρά, να ξεκολλήσουμε από τις αριστεροδέξιες ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις.

Το Πατριωτικό Μέτωπο είναι εδώ και σας περιμένει. Όχι για να σας «διοικήσει», όχι για να σας προσφέρει έτοιμες λύσεις. Αλλά πολύ απλά, ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Από κει και πέρα, όπως πολλαπλά αποδείχθηκε από τους σύγχρονους αγώνες των Λαών ανά την υφήλιο, οι λύσεις υπάρχουν και μας περιμένουν:

Συμφωνούμε στο πέρασμα όλων των εξουσιών στο Λαό.
Προχωράμε σε Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Παίρνουμε τη Βουλή και όλα τα θεσμικά όργανα στα χέρια μας.
Στέλνουμε στη φυλακή τους ενόχους, κατάσχουμε τις περιουσίες τους και τις αποδίδουμε σε διαδικασία κήρυξης του χρέους ως επαχθούς, στους δανειστές/τοκογλύφους. Διώχνουμε ΔΝΤ και ΤΡΟΙΚΑ.
Ελέγχουμε την ρευστότητα με την Κρατική πια Τράπεζα της Ελλάδος και την προωθούμε στους τομείς της οικονομίας όπως η πρωτογενής, οι μικρομεσαίες κλπ.
Στηρίζουμε την εθνική παραγωγή με αντισταθμιστικά και άλλα μέτρα προστασίας της, μέχρι τουλάχιστον την εξισορρόπηση όλων των τύπων των ισοζυγίων. Του διατροφικού, των συναλλαγών, του εμπορίου κλπ.
Ανασυγκροτούμε τους θεσμούς: Ορκωτά δικαστήρια, Παλλαϊκή Άμυνα, Δημοψηφίσματα, Ανακλητότητα όλων των μορφών αιρετής διοίκησης και ακυρωτικότητα σε όλες τις πράξεις τους. Όλα όσα συναποτελούν τη δική μας πολιτική κληρονομιά της Άμεσης Δημοκρατίας, την οποία γεύονται δυστυχώς Λαοί όπως πχ ο Ελβετικός, ενώ εμείς θα έπρεπε ως «φυσικοί κληρονόμοι της», να απολαμβάνουμε πρώτοι και καλύτεροι τους καρπούς της.
«Περίεργα και πρωτόγνωρα πράγματα λέει τούτος» θα μου πείτε δικαιολογημένα. Αλλά θα σας απαντήσω με ένα πάρα πολύ απλό επιχείρημα, που δεν πατάει σε φληναφήματα, θολωαριστερισμούς και φασιστικά προνουντσιαμέντα, αλλά στην ίδια στερεή και αποδεδειγμένη ιστορική πραγματικότητα: Η Αργεντινή τα κατάφερε. Η Ισλανδία τα κατάφερε. Ο Ισημερινός τα κατάφερε. Η Ελβετία του Καποδίστρια τόχει καταφέρει εδώ και 200 χρόνια. Η Βενεζουέλα τα κατάφερε. Η Βολιβία τα κατάφερε. Η Ουγγαρία προχωράει. Η Ρουμανία προχωράει. Η Τσεχία προχωράει. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, οι Λαοί προχωρούν με τα Κινήματά τους, στην Άμεση Δημοκρατία. Εχθρό των νεοταξιτών, εχθρό των τοκογλύφων, εχθρό των στρατοκρατών, εχθρό των αστυνομικών κρατών. ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ.

 Aleksandros Ellanios