Έχουμε Ολιγαρχία της Ελίτ...Θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό ποτέ;

 γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Όσο συνήθης και βέβαιη είναι η δυσώδης παρουσία και τα γεννητούρια της μύγας πάνω σε ένα πτώμα, άλλο τόσο συνήθης και βέβαιη είναι η (εξίσου δυσώδης) «Αντιλαϊκή μεταστροφή» ενός κυβερνητικού κόμματος αμέσως με το που θα κερδίσει τις εκλογές.

Με άλλα συνθήματα και προγράμματα (φιλολαϊκά) διεξάγει τον προεκλογικό αγώνα και εντελώς τ’ αντίθετα (αντιλαϊκά) πράττει με το που πιάνει το πηδάλιο της Κυβέρνησης.

Το γιατί το κάνει αυτό είναι ένα θέμα με δύο πτυχές:..

1) Έχει σχέση με το «που ομνύει». Σε ποιόν «Αφέντη» δηλώνει Πίστη και Υπακοή;

Αυτοί λένε

 «μα, στον Λαό, σε ποιόν άλλον; Δημοκρατία έχουμε».

Η κυβερνητική πρακτική τους όμως άλλα δείχνει περί της «ταυτότητας του Αφέντη» τους. Κι αυτός είναι οι «Ισχυροί». Εγχώριοι και αλλοεθνείς.

2) Τι είναι αυτό που προσδίδει σ’ ένα Κυβερνητικό Κόμμα τόση σιγουριά ότι θα επιτύχει να «μεταστρέψει» την πολιτική του χωρίς «απώλειες»; Δεν φοβάται τίποτα;

Κι εδώ είναι το κλειδί της υπόθεσης.

Όχι. Δεν φοβάται τίποτα.

Γιατί μπορεί να κρύβονται πίσω από την καραμέλα της Δημοκρατίας, αλλά ουδόλως είναι έτσι.

Άντε κι ενοχλείται ο λαός από την αντιλαϊκή συμπεριφορά της κυβέρνησης αμέσως μετά τις εκλογές.

Και τι μ’ αυτό;

Τι μπορεί να κάνει ο «θυμωμένος Λαός»;

Η μόνη δύναμη που έχει είναι η ψήφος του.

Και η «χρήση» της θα ξαναέρθει μετά από κάποια χρόνια.

Άρα, οι κυβερνώντες είναι ασφαλείς.

Κάνουν ΟΤΙ θέλουν.

Το φανταχτερό περιτύλιγμα του «όλου πακέτου» ακούει στο όνομα (Δήθεν) «Δημοκρατία».

Η δυσώδης ουσία του όμως, όζουσα ακούει στο όνομα «Διαφθορά» και «Ολιγαρχία της Ελίτ».

Ιδού λοιπόν «εκλαϊκευμένο και απλουστευμένο το όλο Πακέτο»....

Το αγαπημένο τους μοτο είναι:

«...ο Λαός εξέλεξε τους αντιπροσώπους του. Εάν δεν επιτύχουμε, θα επωμιστούμε το πολιτικό κόστος και θα τιμωρηθούμε στις επόμενες εκλογές».

Τρίχες. Σιγά την ποινή.

Απλά βγαίνουν στην οθόνη και λένε

 «ΟΚ, παίρνω το πολιτικό κόστος, εντάξει; Ευχαριστημένοι;».

Το πολύ πολύ να μην βάλουν υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές κάποιοι απ’ αυτούς.

Και τι μ’ αυτό; Θα κάνουν υπομονή για μια τετραετία και θα ξαναγίνουν βουλευτές στις μεθεπόμενες. Στο ενδιάμεσο βεβαίως «δεν θα χαθούν κιόλας». Ε, όλο και κάποια υψηλή Πολιτειακή θέση θα καταλάβουν. Ή η εταιρεία τους καμία «καλή απ’ ευθείας ανάθεση».

Ποιά Δημοκρατία λοιπόν;

Ολιγαρχία είναι. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Κάποιοι λίγοι ισχυροί κάνουν κουμάντο και απλά αλλάζουν τους πολιτικούς σαν τα πουκάμισα. Ή καλύτερα, τους ανακατεύουν σαν τα τραπουλόχαρτα. Σήμερα αυτό το χρώμα, αύριο το άλλο. Σήμερα αυτή τη φουρνιά προσώπων, αύριο την άλλη, μεθαύριο μισούς απο δω, μισούς απο κει.

Και για να έχει και ποικιλία και μεγαλύτερη ακόμη «επίφαση Δημοκρατίας», φτιάχνουν – εάν απαιτείται – και ένα «(δια)κομματικό/κυβερνητικό κοκτέηλ» που πάλι τα ίδια (αντιλαϊκά αίσχη) θα κάνει αλλά και πάλι ο Λαός θα είναι ανήμπορος να αντιδράσει.

Είπαμε:

ψήφισε, πάει και τελείωσε. Εξαντλήθηκε από.... «σφαίρες» το όπλο του. Είναι εντελώς... «άσφαιρος», πως το λένε...

Όταν πλησιάσει πάλι η ώρα να... «ξαναγεμίσει το Λαϊκό Όπλο» (επόμενες εκλογές), θα... «διορθωθεί (επικοινωνιακά) το πράγμα». Και η Κοινή Γνώμη δυστυχώς έχει μνήμη χρυσόψαρου. Θυμάται, άγεται και φέρεται ΜΟΝΟΝ από τα πολύ πρόσφατα ερεθίσματα.

Τα ΜΜΕ (και όχι μόνον) να είναι καλά – που τους ανήκουν – και θα κατευθύνουν την Κοινή Γνώμη – την ύστατη στιγμή - όπου θέλουν.

Κι όποιος «εκλεγμένος/εκλεκτός» τολμήσει να μην κάνει αυτό που θα «του πουν» και το παίξει αντάρτης στην Κοινοβουλευτική κονίστρα, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

 Θα «εξοστρακιστεί απ’ τα πάντα». Ή μ’ άλλα λόγια, απ’ τη «νομή της πίτας» (της εξουσίας και της Ελίτ).

Οι πολιτικοί λοιπόν που κλίνουν το γόνυ;

Στο Λαό ή στ’ αφεντικά τους;

Αλλά και ο Λαός θα κάνει πάντα ότι του πουν τα ΜΜΕ/αφεντικά.

Άλλωστε, είπαμε, μέχρι τις επόμενες εκλογές πάντα υπάρχει χρόνος για «διορθωτικές επικοινωνιακές κινήσεις».

Να ξαναθυμηθούμε εδώ, ότι, οι ισχυροί έχουν αφθονία όπλων χειραγώγησης της Κοινής Γνώμης στο οπλοστάσιό τους;

Κι όσον αφορά στα φληναφήματα περί Δημοκρατικών Θεσμών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευφημισμοί.

Τα πολιτικά στελέχη και οι Βουλευτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά το απαραίτητο ντεκόρ.

Πιστεύει κανείς ότι οι Βουλευτές εκλέγονται και καλοπληρώνονται για ν’ ασκούν ανεξάρτητο νομοθετικό έργο;

Ή απλά για να ... βάζουν την υπογραφή τους σε ότι τους «σερβιριστεί»;

Κάποιοι λίγοι πολιτικοί μεγαλοπαράγοντες είναι που κάνουν κουμάντο μαζί με την υπόλοιπη πολιτική, κοινωνική, οικονομική (και «λοιπή») ελίτ.

Το ντεκόρ  ναι μεν αλλάζει κάθε τόσο πλην όμως παραμένει πάντα και απλώς ντεκόρ.

Οι αποφάσεις έρχονται πάντα επεξεργασμένες και έτοιμες προς ψήφιση.

(Ποιά «κέντρα αποφάσεων» άραγε επεξεργάζονται τα σχέδια νόμου; Ποιοί τάχα αποτελούν τις «πραγματικές» Ομάδες Συμβούλων και Επεξεργαστών Νομοθετικών Προτάσεων;)

Και το «ντεκόρ» κάνει αυτό που τους ανετέθη: τις ψηφίζουν άκριτα κι αδίστακτα.

Κι όταν τυχόν στριμώχνονται για δημόσιες (τηλε)απολογίες απλά επαναλαμβάνουν μονότονα:

«...μα, εμείς θ’ απολογηθούμε για τους προηγούμενους;»

Σωστός ο κόουτς!

(Και) γι’ αυτό ανακατεύει την τράπουλα.

Για να μπορούν να λένε:

(1) «δεν φταίμε εμείς, φταίνε άλλοι»,

(2) «ορίστε, διδαχτήκαμε από τα προηγούμενα λάθη, γι’ αυτό και ανανεώνουμε τους

Εθνοπατέρες».

(3) «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, εμείς ΘΑ τα κάνουμε όλα σωστά και φιλολαϊκά».

Γι’ αυτό σε κάθε εκλογές «ανανεώνει» (ο «Κόουτς» ντε) κατά τουλάχιστον 50% την σύνθεση των υποψηφίων.

Για να τους έχει στο χέρι (υπακοή, πειθαρχία), να υπάρχουν πάντα (σχετικά) «καθαροί» στην επιφάνεια και να μπορούν ν’ απαντούν στον Λαό με παρόμοια όπως τα παραπάνω παραπλανητικά μοτο.

Το μικρό αυτό κύκλωμα των Ισχυρών που κάνει κουμάντο δεν είναι τίποτε άλλο από μια «Ολιγαρχία». Δε φαίνεται;

Μια Ολιγαρχία που κάνει ότι θέλει γιατί ακριβώς έχει αφοπλίσει το μοναδικό όπλο της Κοινής Γνώμης.

Τις εκλογές. Την Λαϊκή Ψήφο.

Και γιατί επίσης, έχει αφοπλίσει την «Δυνητική Ισχύ των Αντιπροσώπων του Λαού». Εφόσον, δεν δίνουν λόγο πουθενά.

Συνεπώς, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς (και τώρα ήρθε η ώρα του Σοκ – ένας «ειρωνικός σαρκασμός»  που θα δώσει σε ορισμένους τον πειρασμό να «απομονώσουν το παρακάτω απόσπασμα» για να κάνουν τα «επικοινωνιακά παιγνιδάκια» τους):

Εάν ο Λαός θέλει Ολιγαρχία να το πει ξεκάθαρα και να ρυθμιστεί και το θεσμικό πλαίσιο ανάλογα. Να χτιστούν θεσμοί που θα διασφαλίζουν την ανάδειξη μιας Συνετής Ολιγαρχίας.

Θεσμούς που θα αναδεικνύουν ένα Ανώτερο Πολιτειακό Όργανο Αρίστων της Κοινωνίας που θα εξοστρακίσει τα τρωκτικά της σημερινής «Συγκεκαλυμμένης Ολιγαρχίας των Ισχυρών της Διαφθοράς».

Σας ακούγεται... «Ολοκληρωτικό»; Αριστοκρατικό; Φασιστικό; Ελιτίστικο;

Αν δεν σας αρέσει λοιπόν αυτή η... «Ολοκληρωτική Αριστοκρατική Προοπτική» και θέλετε Δημοκρατία, τότε φροντίστε να χτισθεί μια «Πραγματική Δημοκρατία» στη θέση της «Υποτιθέμενης Δημοκρατίας» που έχουμε τώρα.

Δηλαδή, θωρακίστε την Δημοκρατία.

Δίνοντας δύναμη στο Λαό και στους Αντιπροσώπους του.

Πως;

Ας ξαναπάμε στα «αδύνατα σημεία» που είδαμε παραπάνω και «επιμελώς αφοπλίζουν» οι σημερινοί Ολιγάρχες:

Είπαμε λοιπόν ότι το πρώτο σημείο έχει να κάνει με την απόσταση από εκλογές σε εκλογές.

Αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση παίρνει πάντα αντιλαϊκά μέτρα και βεβαίως όλο το βαρονέτο της επιδίδεται στο προσφιλές σπορ τόσο των ίδιων όσο και των υποστηρικτών τους (ελίτ – Ολιγαρχία):

 τη Διαφθορά.

Αυτοί που οφείλουν Συνταγματικά να τους «ελέγχουν», η ιστορία έδειξε ότι διαχρονικά «απλά δεν το πράττουν».

(Επιχειρήσεις «Καθαρά Χέρια» βεβαίως ξεκίνησαν πρόσφατα πλην όμως να ευχόμαστε, πρώτον, να φέρουν αποτέλεσμα και δεύτερον να συνεχιστούν δριμύτερες εκπληρώνοντας επιτέλους τον Πολιτειακό και Συνταγματικό ρόλο τους).

Ο Λαός λοιπόν, ναι μεν «αγριεύει», αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει. Γιατί οι επόμενες εκλογές είναι πάντα μακριά. Πολύ μακριά. Και ο χρόνος «όλα τα ατονεί και τα σβήνει» ως γνωστόν.

Κι επίσης, άλλα Εκλεγμένα Πολιτειακά Όργανα ανάλογης ισχύος  δεν υπάρχουν.

Πολύ «βολικά» όλα αυτά (για «κάποιους»), δε νομίζετε;

Ποιός θα ήταν συνεπώς ο «μόνος τρόπος» για να «δυσκολευτεί η δουλειά των παραπάνω επιτηδείων»;

Τι είναι αυτό που θα τους «ανησυχούσε» σφόδρα;

1) Να έχουν οι «Κυβερνήτες» και κάποια άλλα «εκλεγμένα από το Λαό Πολιτειακά Όργανα» (ανάλογης ισχύος με την δική τους) μέσα στα πόδια τους.

2) Κάθε τόσο εκλογές.

Εκ των παραπάνω συνεπαγόμενο, προκύπτει ότι αυτή η απόσταση μεταξύ των εκλογών πρέπει να «μειωθεί».

Και να εφευρεθούν/θεσπιστούν αυτά τα άλλα Ρυθμιστικά Πολιτειακά Όργανα.

Για φανταστείτε πχ να μπορούσε ο Λαός κάθε 8 μήνες να χρησιμοποιεί αυτή την τρομακτική Δύναμη «Διόρθωσης Ψήφου»  που διαθέτει.

Θα πει κάποιος βέβαια:

«... μα τώρα, είναι δυνατόν κάθε 8 μήνες να έχουμε εκλογές; Κανένας δεν θα μπορεί να κυβερνήσει έτσι...»

Ε, λοιπόν, κανείς δεν είπε ότι οι Βουλευτικές Εκλογές θα πρέπει να γίνονται κάθε 8 μήνες.

Μπορούν όμως να γίνονται καθοριστικές εκλογές «άλλου είδους» κάθε 8 μήνες.

Κι εδώ ερχόμαστε στο άλλο «αδύνατο σημείο».

Αν θέλουμε να «σπάσουν τα στεγανά» των Ολιγαρχών θα πρέπει να πληγούν στο βασικό ευαίσθητο σημείο τους. Να τους κοπεί η δυνατότητα να «ελέγχουν τους Λαϊκούς Αντιπροσώπους» στα πλαίσια μιας «Μοναδικής Εξουσίας».

Η Πολιτειακή Εξουσία θέλει λοιπόν κι άλλο «σπάσιμο».

Πρέπει αυτοί οι κύριοι Εθνοπατέρες εκεί πάνω να «επανατοποθετούνται» κάθε τόσο ο «ένας απέναντι στον άλλον».

Σαν μια παρτίδα Σκάκι. Ή σαν ένας διαρκής Πόλεμος Τακτικών Δυνάμεων.

Όπου οι δυνάμεις αναδιατάσσονται διαρκώς αναλόγως των αντιμετωπιζόμενων καταστάσεων/προβλημάτων.

Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον με έναν τρόπο.

Να θεσπιστούν κι άλλες συμπληρωματικές Λαϊκές Εξουσίες.

Όπως, Γερουσία. Μια άλλη δεύτερη Βουλή τρόπον τινά. Συμβουλευτική μα κι ελεγκτική.

Και όπως εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον Λαό.

Θα μπορούσαν (για να μην πήξουμε και στους καλοπληρωμένους Εθνοπατέρες) οι 300 της Βουλής να μειωθούν σε 150.

Αντίστοιχα, άλλοι 150 να εκλέγονται στην Γερουσία.

Με καθοριστικές όμως δυνατότητες τόσο στην Γερουσία, όσο και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Και όχι να είναι απλώς «διακοσμητικά στοιχεία».

Τα νομοσχέδια να μην είναι αρκετό να ψηφίζονται από την Βουλή.

Αλλά να πρέπει να εγκριθούν και από Γερουσία και από Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτό θα σήμαινε, ότι κάθε 8 μήνες ο «Λαός θα μιλάει» (ή αλλιώς, «θα οπλίζει» – με το μόνο όπλο που έχει, την ψήφο του – και θα «τιμωρεί»). Και επηρεασμένος – βλ. οργισμένος -  από την Πολιτική Συμπεριφορά των Ηγετών του τους προηγούμενους 8 μήνες, θα «διορθώνει αναλόγως την ψήφο» του.

Τουτέστιν:

Κάθε 8 μήνες θα μπορούσαμε να έχουμε και ένα από τα παρακάτω:

1) Βουλευτικές Εκλογές

2) Εκλογές Γερουσίας

3) Εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας

4) Ευρωεκλογές

5) Εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Και βεβαίως, κομμένα τα «δωράκια σε έδρες» προς το Πρώτο Κόμμα. Όπως επίσης, κομμένες και οι «ταυτόχρονες εκλογές» ώστε να «αφοπλίζεται το μοναδικό όπλο του Λαού». Επίσης, το εκλογικό σύστημα και στις Βουλευτικές και στην Γερουσία θα πρέπει να είναι σαφώς αναλογικότερο και εντιμότερο από τα έως τώρα εκτρώματα.

Και φυσικά, να μην εξαρτάται η εκλογή του Βουλευτή από κανενός είδους λίστα που σημαίνει «βλέπουμε το πόσο καλό και υπάκουο παιδί είσαι κι αποφασίζουμε εάν θα σε προωθήσουμε ως Βουλευτή».

Να σημειωθεί, ότι, δεν ανατρέπεται έτσι η χρονική διάρκεια των παραπάνω.

Το καθένα από τα παραπάνω Πολιτειακά Λαϊκά Όργανα έχει στην διάθεσή του ένα επαρκές διάστημα 4 ετών.

Αλλά ταυτόχρονα έχει γύρω του «διαφορετικές πολιτικοκομματικές συνθέσεις» των άλλων Οργάνων με τα οποία «αλληλοελέγχεται».

Κι αυτό θα είναι ο «Μεγάλος τους Εφιάλτης». ΌΛΩΝ.

Ουσιαστικά, με τον παραπάνω τρόπο ο Λαός θα έχει την δυνατότητα κάθε 8 μήνες να δείχνει την δυσαρέσκειά του με τον μόνο τρόπο που τους συνετίζει.

Την απώλεια Πολιτικής Ισχύος.

Εάν πχ η Νομοθετική Εξουσία τολμήσει να «αποφασίσει και να διατάσσει» ψηφίζοντας ότι της έρθει στο κεφάλι (πχ θανάσιμα αντιλαϊκά χαράτσια και ευνοϊκές για την Ελίτ αποφάσεις) θα ξέρει ότι αυτό το νομοθετικό έκτρωμα δεν θα περάσει ποτέ είτε από την Γερουσία είτε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτό θα δημιουργήσει επανειλημμένα «κενά αποφάσεων και νομοθέτησης».

Κάτι τέτοιο με την σειρά του θα τους υποχρεώσει ΟΛΟΥΣ να καταφεύγουν σε συχνά Λαϊκά Δημοψηφίσματα.

Θεμιτό, ευκταίο και εφικτό.

Άλλωστε, η διαδικτυακή τεχνολογία παρέχει πλέον πολλές δυνατότητες σ’ αυτό το πεδίο.

Κι αυτό θα είναι ο 6^ος Πυλώνας της Λαϊκής Εξουσίας.

Θα είναι η 6^η ευκαιρία της Κοινής Γνώμης, του Λαού, να κάνει χρήση της «Διορθωτικής της Ισχύος» και μάλιστα εμβόλιμα και πιθανόν συχνότατα ακόμη και ανάμεσα στα 8άμηνα.

Αυτό θα μετατρέψει τον Λαό σε πραγματικό Κυρίαρχο της Πολιτικής και της Κοινωνίας.

Αυτό λέγεται «εμβάθυνση της Δημοκρατίας» κύριοι.

Αν θέλετε να λέγεστε Υπερασπιστές της Δημοκρατίας, ιδού η Ρόδος ιδού και το Πήδημα.

Διαφορετικά, συνεχίστε να κάνετε πιρουέτες στο ρυθμό που σας σφυρίζουν τα αφεντικά σας της Ελίτ κι ετοιμαστείτε όλοι για «πραγματικά Ολοκληρωτικά Καθεστώτα» που ούτε να τα σκεφτείτε δεν τολμάτε. Και καλά κάνετε.

Να μην τολμήσετε να διαμαρτυρηθείτε όμως εκ των υστέρων γι’ αυτά που θα συμβούν.

Γιώργος Ανεστόπουλος