Η πατρίδα θέλει πατριώτες

Οι έννοιες της πατρίδας και του πατριωτισμού που αυτή παράγει ως συναίσθημα στον λαό παραμένουν ζωντανές, παρά τις παραμορφώσεις που έχουν υποστεί από έναν...
χυδαίο κοσμοπολιτισμό και ψευτοδιεθνισμό αλλά και την εθνικοφροσύνη. Έχουν υλική υπόσταση (γλώσσα, ιστορική κληρονομιά, συλλογική εθνική συνείδηση, κοινό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα).
Το έθνος- κράτος ως κοινός τόπος, ιδεολογικής και πολιτικής αναφοράς, εμπεριέχει, από τη δημιουργία του, το στοιχείο των διαφορετικών κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων που μέσα στον ιστορικό χρόνο εκφράζουν οι κοινωνικοί διαχωρισμοί.
Στο κείμενο αυτό, θα προσεγγίσουμε την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα, όπου ο όρος «πατριωτικό» έχει δεχθεί άπειρες διαστρεβλώσεις, μια πραγματική σφαγή στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης.
Πάνω στο σώμα μιας κοινωνίας που κυριολεκτικά τρώει τις σάρκες της για να επιβιώσει, ο κ. Σαμαράς και όλο το μπουλούκι της συγκυβέρνησης επιβάλλουν τον «νόμο και την τάξη» της τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) στο προτεκτοράτο ΕΛΛΑΣ. Η έξαρση της κρατικής βίας και καταστολής ενάντια σε κάθε κοινωνική ομάδα και κλάδο εργαζομένων που αντιδρά στην «πατριωτική» πολιτική των μνημονίων εκφράζει έναν ιδιότυπο «φασιστικό κορπορατισμό»- έναν συνολικό έλεγχο της κοινωνίας και των θεσμών της- της κυβέρνησης Σαμαρά. Το κράτος της πυγμής και της αυταρχικής επιβολής είναι εδώ για να εφαρμόσει τις πολιτικές ενός νέου δοσιλογισμού, που προστάζουν οι ιμπεριαλιστές νεοαποικιοκράτες της ΕΕ και των ΗΠΑ. Οι «ακρότητες» της κυβέρνησης την φέρνουν όλο και πιο κοντά στην ιδεολογία και το πολιτικό πρόγραμμα της «Χρυσής Αυγής». Η «νόμιμη κρατική βία»(!!) των δικαστηρίων, της αστυνομίας και των ΜΑΤ δεν διαφέρει και πολύ από αυτή των «ταγμάτων εφόδου» της «Χρυσής Αυγής». Αποδεικνύεται, έτσι, ότι σημαντικότερη, ίσως, από την ανοδική πολιτική και εκλογική επιρροή της είναι η δυνατότητά της να «υπαγορεύει» λύσεις «αυταρχικές» σε προβλήματα όπως η εγκληματικότητα ή η μετανάστευση στην κυβερνητική πολιτική.
Η εθνικοφροσύνη της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής περιόδου βρίσκει πάτημα στο αίσθημα φόβου και ανασφάλειας που απλώνεται στην ελληνική κοινωνία και επανακάμπτει ως ιδεολογικό και πολιτικό φαινόμενο. Διαχέεται ως μικρόβιο στη συνείδηση και την κοινωνική συμπεριφορά σημαντικού τμήματος του ελληνικού λαού. Το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» δημαγωγεί και παραπλανεί, για μια ακόμα φορά. Ωραιοποιεί δικτάτορες τύπου Μεταξά, Παπαδόπουλου, Ιωαννίδη. Αποτελώντας «φάρμακο»- δηλητήριο στον καθημαγμένο πατριωτισμό των Ελλήνων, δίνει και το απαραίτητο εκείνο άλλοθι στην πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας να συνεχίσει, σε συνεργασία με την τρόικα των δανειστών, τη φτωχοποίηση της χώρας. Αλήθεια, πού είναι η «ευαισθησία» του ντόπιου επιχειρηματικού κόσμου μπροστά στο δράμα του ελληνικού λαού; Πολύ απλά, αποκομίζουν και αυτοί τα οφέλη τους από το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, από την αποσύνθεση του εθνικού κορμού.
Τί είναι, όμως, αληθινά πατριωτικό σήμερα και πού θα πρέπει να το αναζητήσουμε;
Οι ταγοί του έθνους βάφτισαν «πατριωτική» την ένταξή μας στην ΕΕ ( τότε ΕΟΚ), την ΟΝΕ, το Ευρώ, πανηγύριζαν για τους πλασματικούς δείκτες οικονομικής ανάπτυξης που εξασφάλιζαν οι επιδοτήσεις και τα δάνεια. Υποθηκεύοντας το οικονομικό μέλλον της χώρας, κατ’ εντολή του οικονομικού κατεστημένου, κατέστησαν τους Έλληνες θύματα κλοπής, μέσω του χρηματιστηρίου και της «νόμιμης» τοκογλυφίας των τραπεζών.
Και όταν αυτός ο «ιδανικός» κόσμος της «κοινής» ευημερίας κατέρρευσε, ήρθαν τα μνημόνια και η αμείλικτη καλβινική ηθική των δανειστών- εταίρων μας (με πρωταγωνίστρια τη Γερμανία), που επιτάσσουν την επιστροφή της χώρας μας στη θέση που πραγματικά πρέπει, γι’ αυτούς, να είναι. Τη θέση της περιφερειακής, ελεγχόμενης καπιταλιστικής χώρας, με χαμηλή οικονομική βάση και χαμηλό βιοτικό επίπεδο για τον λαό της. Ζούμε την ολική επαναφορά μας στην ανατολική, βαλκανική μας πραγματικότητα.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η οικονομική μας πορεία- στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενταγμένη σε ένα διεθνές περιβάλλον που επέβαλαν οι νικητές του «ψυχρού πολέμου»- ήταν πρόσκαιρα ανοδική. Κάτι που δημιούργησε ιδεολογικές και ταξικές αυταπάτες σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Και η ταξική θέση αντικαταστάθηκε από τον γενικό όρο του καταναλωτή.
Αυτά, όμως, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Σήμερα, η Ελλάδα έχει ερημοποιηθεί οικονομικά και βιομηχανικά. Η αγροτική παραγωγή και μεταποιητική βιομηχανία μας έχει διαλυθεί. Η κοινωνία φτώχυνε και στενάζει κάτω από την ανεργία, οι νέοι μας «οραματίζονται» να εγκαταλείψουν την πατρίδα και όλοι μαζί, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, βιώνουμε τη συνολική μας εκποίηση ως έθνος.
Από την άλλη, οι ελίτ της χώρας συνεχίζουν να πλουτίζουν, είναι δεμένες με τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών ελίτ.
Στον εργαζόμενο λαό πέφτει το καθήκον να πάρει τις τύχες της χώρας στα χέρια του. Να επιβάλει την αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται και επιτρέπει οικονομικές συνεργασίες αμοιβαίου οφέλους.
Καιρός να κατανοήσουμε ότι η εξάρτηση από την ΕΕ και το Ευρώ δεν είναι «πατριωτισμός», αλλά σύγχρονη μορφή δουλοπαροικίας που μας επιβάλλουν οι εγχώριοι «κατώτεροι ευγενείς» της. Με στόχο τη Δημοκρατία του Λαού στην πατρίδα, το έθνος της εργασίας πρέπει να μπει μπροστά, στον αγώνα για μια νέα εθνική προοπτική.
Γιατί η πατρίδα ακόμα θέλει πατριώτες.
Νίκος (Κόλιας) Μαραντζίδης

www.koutipandoras.gr