Η μεθοδευμένα στημένη φάκα γιά τον ανυποψίαστο ελληνικό λαό

Γράφει ο Νίκος Γεωργαντζάς*

Έγραφα, πριν από κάτι μήνες μόνον, γιά να προειδοποιήσω τον ανυποψίαστο ελληνικό μας κόσμο, σχετικά με την μεθοδευμένα στημένη φάκα, από τα κομματικά στελέχη και τους οπαδούς του κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΠαΣοΚ.

 Ξαναγράφω τώρα, γιά να προειδοποιήσω πάλι τον ανυποψίαστο ελληνικό μας κόσμο, σχετικά όμως γιά...

την επερχομένην, επίσης μεθοδευμένα στημένη φάκα, από τα ίδια κομματικά στελέχη και τους οπαδούς της κομματοκρατίας, που όμως τώρα έχουν εισχωρήσει βαθιά, και μέσα στον ΣυΡιζΑ.

Οι ΝΔ·ΠαΣοΚ·ό·γυφτοι λοιπόν, που τώρα έχουν εισχωρήσει βαθιά και μέσα στον ΣυΡιζΑ, όπως και σε όλα τα άλλα κόμματα, από το ΚΚΕ στην αριστερά, μέχρι και την ΧΑ στην δεξιά, έχουν καταφέρει να κατηχήσουν όλα τα κόμματα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, μηδενός εξαιρουμένου, διδάσκοντας σε όλα τα κομματικά στελέχη και οπαδούς των όλα τα ‘θεόπνευστα’ (sic!) δόγματα του κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΠαΣοΚ.

 Βιώνουμε λοιπόν ένα καινούριο μεν πολιτικό σκηνικό, αλλά με ‘μία-από-τα-ίδια’ δε δομική ουσία, που πυρετωδώς, συστηματικά και συστημικά προετοιμάζει την επερχομένην, άρδην μεθοδευμένα στημένη φάκα γιά τον ανυποψίαστο ελληνικό μας κόσμο, κάτω από μία ντε-και-καλά ‘νέα’ ετικέτα των ‘κομματανθρώπων’ ολκής, του κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ.

Απολογούμαι μεν στους γύφτους· δεν μου φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι. Είναι δε πολύ πιό ακριβές το να μιλώ γιά τουςεπιφανειακά μεταλλαγμένους κομματανθρώπους του επερχομένου κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ.

Όπως όμως εκείνη των ΝΔ·ΠαΣοΚ·ο·γύφτων, η αποστολή του αφανισμού του ελληνικού μας κόσμου δεν έχει καθόλου μεταλλαχθεί γιά τους κομματανθρώπους του επερχομένου σχήματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ. Η αποστολή των κομματανθρώπων του γιά τον αφανισμό του ελληνικού μας κόσμου παραμένει ακριβώς η ιδία, χωρίς καμμίαν απολύτως μετάλλαξιν ή τροποποίησιν από την εποχήν του κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΠαΣοΚ, μιάς και τα δύο μορφώματα είναι τα της διαπλοκής και της διαφθοράς προϊόντα της άρδην ανθελληνικής, από την εποχή του Ιωάννου Κωλέττη –που εισήγαγε τη φαυλοκρατία στην Ελλάδα– και του Όθωνος-Φρειδερίκου-Λουδοβίκου, πρίγκιπος της Βαυαρίας, ξενόφερτης, και στυγνά τυραννικής κομματοκρατίας στην Ελλαδα και στην Κύπρο.

Με όση προσοχή και καλή διάθεση να παρακολουθείς τις συνεντεύξεις των κομματικών στελεχών του επερχομένου κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ, δεν μπορούν τούτες παρά στο έπακρο να σου θυμίζουν τις αντιμνημονιακές (sic!) προεκλογικά δηλώσεις των κομματικών στελεχών του κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΠαΣοΚ. 

Δρώντας και πάλι ψηφοθηρικά, η μία-από-τα-ίδια δομική ουσία του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος, μέσω του επερχομένου κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ, δεν πρόκειται να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο από κάποιαν ως εκ θαύματος ρευστότητα στην πραγματική αγορά αγαθών και υπηρεσιών, σε συνδιασμό με μερικά άρδην αφηρημένα αγγελικά ψελισματα περί κάποιας, επίσης ως εκ θαύματος, σταδιακής μεν, αλλά με πολλή δε μεγάλη έμφαση στο ‘σιγά-σιγά’ (logicalincrementalism γαρ), επαναφορά των χαμηλών μόνον μισθών και συντάξεων.

Η μεγίστη όμως αυταπάτη και παραπλάνηση των οπαδών-θυμάτων του επερχομένου κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ έχει να κάνει με την παντελή έλλειψη από την ελληνική μας προβληματική, όπως οι κομματάνθρωποι του ΝΔ·ΣυΡιζΑ μας την παρουσιάζουν, του φαινομένου της καλπάζουσας ανεργίας που αντιμετωπίζει ο ελληνικός μας κόσμος. Ούτε λόγος δε να γίνεται γιά οποιαδήποτε ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που είναι ο μοναδικός ίσως τρόπος γιά να παταχθεί η καλπάζουσα ανεργία.

Φταίει το ότι δεν γνωρίζουν καλά οικονομικά; Ή μηπως φταίει το ότι ταυτίζουν το κοινό συλλογικό συμφέρον του ελληνικού μας κόσμου με εκείνο των αγορών των χρηματοπιστωτικών οργανισμών της διεθνούς και ντόπιας χρηματιστικής, αντί να εξισώνουν το δημόσιο συμφέρον με την συλλογική μας ευδαιμονία και την συλλογική οικονομική ευμάρεια του ελληνικού μας κόσμου;

Όπως ακριβώς εκείνα του ΝΔ·ΠαΣοΚ, έτσι και τα δόγματα της άρδην θεοκρατικής, και όχι πολιτικής, οικονομίας του νέου κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ στηρίζονται επάνω σε ανεπαρκείς και άρδην καταστροφικές γιά τις επιχειρήσεις, την κοινωνία και την οικονομία ιδέες. Οι ιδέες αυτές έχουν αποικίσει και διαστρεβλώνουν το κάθε τι που οι φοιτητές μας πλέον διδάσκονται στην Διοίκηση Επιχειρήσεων, στην Κοινωνιολογία, στην Κοινωνική Ψυχολογία, στα Νομικά και, φυσικά, σταΟικονομικά.

Προσοχή εδώ! 

Δεν γίνεται πλεόν καν o διαχωρισμός μεταξύ της Πολιτικής Οικονομίας (PoliticalEconomics) και της Χρηματιστικής (Finance), αλλά μιάς και τούτα τα πεδία μελέτης, από καθαρή ίσως άγνοια συλλογικά ονομάζονται ‘Οικονομικά’, σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, τραπεζίτες που έχουν σπουδάσει χρηματιστική αναλαμβάνουν τα υπουργία των οικονομικών, χωρίς να έχουν την παραμικρήν ιδέαν περί πολιτικής οικονομίας, την οποία, ως φοιτητές, οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές διδάσκονται να την βλέπουν απλά ως το περιβάλλον της χρηματιστικής (financialenvironment), εντός του οποίου δρουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, μέσα στους οποίους εργάζονται οι φοιτητές της χρηματιστικής, μετά τις σπουδές των ή και κατά την δειάρκεια των σπουδών τους (internships γαρ).

Μία δράκα ιδεών που έχουν αποικίσει και διαστρεβλώνουν το κάθε τι που οι φοιτητές μας διδάσκονται προέρχονται από την μεγάλην του Σικάγου σχολήν, η οποία συνεχίζει να επηρεάζεται από τον ακραίον ατομικισμόν (individualism) των FrancisBacon, JeremyBentham, DavidHume και JohnLocke. Ειδικότερα δε, μας αφορά η δράκα ιδεών γύρω από τις ‘οικονομικές’ απόψεις του MiltonFriedman, ο οποίος με ένα άκρατον κανονιστικόν μένος απαιτεί πως η κοινωνική ευθύνη των υπαλλήλων κάθε επιχειρήσεως είναι να κάνουν όσον το δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τους μετόχους τους:«tomakeasmuchmoneyfortheirstockholdersaspossible» [1, σ. 133].

Η επικρατούσα κανονιστική τούτη προτροπή θεμελιώνει το απώτερον δόγμα της θεοκρατικής οικονομίας ή, πιό σωστά, της χρηματιστικής δογματικής στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα όσα καταγγέλει η Σοφία Σακοράφα γιά την αγιοποίησι του αμερικανικού καπιταλισμού εντός του επερχομένου σχήματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ [2].

Δεσπόζει δε μέσα στο πλαίσιο αυτό ο MiltonFriedman, μεταξύ των πολιτικά συντηρητικών (conservatives) ή χρηματιστικά ελευθεριακών (libertarians) οπαδών της χρηματιστικής τούτης θεολογίας, ως ένας μέγας αρχιερεύς, ανώτερος ακόμη και από τον Πάπα στο Βατικανό. Το μόνο κακό είναι πως η άποψη τούτη –που έχει αποικίσει και διαστρεβλώνει το κάθε τι που οι φοιτητές μας πλέον διδάσκονται– είναι ένα εγληματικά κολοσσιαία λάθος, που βασίζεται στην άγνοια των συντηρητικών και ελευθεριακών οπαδών του MiltonFriedman, σχετικά με εκείνο το απόλυτο εργαλείο του κοινωνικού ελέγχου, που ονομάζεται ‘Λογιστική’.

Η Λογιστική λοιπόν δεν διδάσκει –και δεν πρέπει να διδάσκει– τους φοιτητές να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τους μετόχους τους όταν μεγαλώσουν, αλλά πολύ σωστά τους διδάσκει να μεγιστοποιούν το λογιστικόν κέρδος κάθε επιχειρήσεως. Ίσως δεν σου φαίνεται εκ πρώτης όψεως τούτη, όμως υπάρχει μία κολοσσιαία διαφορά μεταξύ της προτροπής της χρηματιστικής θεολογίας προς τους φοιτητές, του να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τους μετόχους κάθε επιχειρήσεως και της προτροπής της λογιστικής, του να μεγιστοποιούν το λογιστικόν κέρδος κάθε επιχειρήσεως.

Το να κάνουν μεν όσον το δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τους μετόχους κάθε επιχειρήσεως μεταφράζεται στην συσσώρευση πλούτου στα χέρια των ολίγων, ει δυνατόν ανεξάρτητα από τις αποδόσεις των επιχειρήσεων, κάτι που δεν προβάλλει το κοινό συλλογικό συμφέρον της ηθικής ενότητος της κοινωνίας ως το πρόταγμα της διανεμητικής δικαιοσύνης. Ακόμη και ο Αριστοτέλης θα το έβλεπε ίσως αυτό ως ένα ενδημικόν αίτιον των πολιτικών αναταραχών που συγκλόνιζαν την εποχή του [3, σσ. 53, 88 επ., 96 επ.].

Το να μεγιστοποιούν όμως το λογιστικόν κέρδος κάθε επιχειρήσεως είναι ένα κανονιστικόν πρόταγμα άρρηκτα συνδεδεμένο με την απόδοση των επιχειρήσεων, άρα προβάλλει το κοινόν συλλογικόν συμφέρον της ηθικής ενότητος της κοινωνίας ως το πρόταγμα της διανεμητικής δικαιοσύνης. Η προϋπόθεση βέβαια είναι πως οι επιχειρήσεις πρέπει να μεγιστοποιούν το λογιστικόν τους κέρδος, αλλά και να πληρώνουν τον ανάλογον φόρον επ’ αυτού στην πολιτεία.

Οι διαστρεβλώσεις βέβαια ξεκινούν από τον λάθος τρόπο με τον οποίον διδάσκεται ακόμη και η ιδία η λογιστική (accountancy ήaccounting), όχι μόνον στις και στους σπουδαστές της, αλλά και σε εκείνες και εκείνους των οικονομικών (economics) και της χρηματιστικής (finance). Π.χ., ένα από τα κοινά θέματα σε όλους αυτούς τους επιστημονικούς τομείς είναι η «ανάλυσι νεκρού σημείου» κάθε επιχειρήσεως [4].

Μέσα σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δηλαδή πρόκειται στην ουσία γιά μεταβλητές ροής, αλλά αυτό είναι ένα ‘αλλουνού παπά ευαγγέλιο’, το νεκρό σημείο (break-evenpoint) είναι η ζητουμένη ποσότητα του πωληθέντος προϊόντος (units), όπου μία επιχείρηση καλύπτει το σύνολο των σταθερών και των μεταβλητών εξόδων της, μη πραγματοποιώντας έτσι ούτε κέρδος ούτε ζημιά, γιά την εν λόγω χρονική περίοδο. 

Το Σχ. 1α δείχνει την λανθασμένη ανάλυσι νεκρού σημείου, όπως συνήθως διδάσκεται στα περισσότερα πανεπιστήμια επάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, ενώ το Σχ. 1β δείχνει την κάπως πιό σωστή ανάλυσι νεκρού σημείου, το οποίον πρέπει να προσδιορίζεται σωστά ως η ζητουμένη ποσότητα του πωληθέντος προϊόντος, επάνω στον οριζόντιο άξονα, και όχι ως η τομή μεταξύ της χρηματικής αξίας των πωλήσεων (sales) και του συνολικού κόστους (totalcost).

«Λεπτομέρειες…» θα μου πεις! Μα επάνω ακριβώς στις λεπρομέρειες τούτες παίζεται όλο το παιγνίδι των εκπροσώπων του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο, συμπεριλαμβανομένου και του επερχομένου κομματοκρατικού μορφώματος ΝΔ·ΣυΡιζΑ, όπου επισταμένα το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα –και με αγιοποίησι μάλιστα– χειραγωγεί τον ελληνικό μας κόσμο και στις δύο τούτες χώρες του ελληνικού μας έθους και έθνους [2].

Εκείνο όμως που ούτε καν διδάσκεται στα περισσότερα πανεπιστήμια επάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη έχει να κάνει με μία καθαρά ελληνική αξία: την εγκράτεια (temperance ή self-control). Είναι δε η αξία τούτη το μετρίου μεγέθους δώρον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην κοινωνία, η ενίσχυση των οποίων είναι ο μοναδικός ίσως τρόπος γιά να παταχθεί η καλπάζουσα ανεργία στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Πέραν του ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εγγυόνται την βιωσιμότητα της πραγματικής ιδιοκτησίας, η προστιθέμενη αξία της συμβολής τους στην μετμοντέρνα μας προσωρινότητα συνάδει με τον μετρίου μεγέθους διαχρονικό ή δυναμικό κύκλο εργασιών τους. Φυσιολογικά βέβαια, πίσω από τους συμβατικούς υπολογισμούς της κερδοφορίας όλων των επιχειρήσεων όπως, π.χ., στις αναλύσεις των νεκρών τους σημείων, σιωπηρά κρύβονται πολλές υποθέσεις.

Οι πιο σημαντικές ίσως από αυτές τις σιωπηρές υποθέσεις είναι: 

1) το ψεύδος του απεριορίστου μεγέθους της αγοράς, 2) το ψεύδος του ότι όλες και όλοι μας ζούμε μέσα σε έναν γραμμικό ή τουλάχιστον μερικά-γραμμικό κόσμο, και 3) ένα αμάλγαμα υποθέσεων γιά τις στατικά περίπλοκες και δυναμικά πολύπλοκες σχέσεις, που διέπουν όλες τις σχετικές μεταβλητές και μετρήσεις απόδοσης, όπως είναι, γιά παράδειγμα, ο όγκος της ζήτησης και των τιμών, μέσα σε κάθε πραγματική αγορά αγαθών και υπηρεσιών. Κάτω από αυτές τις σιωπηρές υποθέσεις, η συμβατική ανάλυσι νεκρού σημείου, την οποίαν διδάσκονται τα μιλιούνια των μελλοντικών μας εταιρικών και κρατικών ηγετών, ομοιάζει με την εικόνα στο Σχ. 2α.

Δεν υπάρχει βέβαια καμμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ των γραφικών παραστάσεων στο Σχ. 1β και στο Σχ. 2α. Ωστόσο, μετά την πτώση της παραπάνω σιωπηρής υποθέσεως #2, δηλαδή του ψεύδους ότι όλες και όλοι μας ζούμε μέσα σε έναν γραμμικό ή τουλάχιστον μερικά-γραμμικό κόσμο, η πραγματικότητα της καμπύλης των μη-γραμμικών εσόδων μίας επιχειρήσεως δίνει τα αποτελέσματα που δείχνει το Σχ. 2β.

Τα μη-γραμμικά έσοδα που δείχνει το Σχ. 2β δεν αποτελούν κάποιο πλασματικό τεχνούργημα. Απεναντίας, η καμπύλη των μη-γραμμικών εσόδων στο Σχ. 2β είναι το πραγματικό αποτέλεσμα που προέρχεται από οικονομικές καταστάσεις όπου η ζήτησις των προϊόντων ή υπηρεσιών μίας εταιρείας εξαρτάται από την τιμή τους, στις πλέον τυπικές δηλαδή καταστάσεις των εταιριών εμπορευμάτων.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, οι περισσότερες επιχειρήσεις επάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη αντιμετωπίζουν όχι ένα μόνον, αλλά 2 (δύο) νεκρά σημεία, όπως ακριβώς δείχνει το Σχ. 2β. Η μεγιστοποίησις δε του λογιστικού κέρδους, η οποία συνάδει προς το κοινόν συλλογικόν συμφέρον της ηθικής ενότητος της κοινωνίας ως το πρόταγμα της διανεμητικής δικαιοσύνης, επιτυγχάνεται κάπου στο μέσον περίπου μεταξύ των δύο νεκρών σημείων στο Σχ. 2β, όπου μεγιστοποιείται η απόστασις μεταξύ των καμπυλών των εσόδων (revenue) και του συνολικού κόστους (totalcost) κάθε επιχειρήσεως.

Πέραν από ή στα δεξιά του δευτέρου νεκρού σημείου στο Σχ. 2β, το μεγάλο μέγεθος του κύκλου εργασιών της επιχειρήσεως αποτρέπει την οποιαδήποτε πραγμάτωση του λογιστικού κέρδους. Έτσι, όχι μόνον η εταιρεία δεν μπορεί πλέον να απολαύσει την πραγμάτωση του λογιστικού κέρδους, αλλά ούτε η κοινωνία μπορεί να ωφεληθεί συλλογικά από την πληρωμή φόρων επί του λογιστικού της κέρδους στην πολιτεία.

Ίσως είναι η άγνοια της πραγματικότητος του επιχειρείν στο Σχ. 2β που οδηγεί στον εντυπωσιασμό του ελληνικού μας κόσμου με τις μεγάλες εταιρείες. Οι μεγάλες όμως εταιρείες, δεδομένου ότι είναι πάρα πολύ μεγάλες γιά να αποφέρουν το οποιοδήποτε λογιστικό κέρδος, υπό την επικρατούσα κανονιστική προτροπή της χρηματιστικής δογματικής στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα, τελικά ακολουθούν την προσέγγιση στο επιχειρείν των συντηρητικών και ελευθεριακών οπαδών του MiltonFriedman, προσπαθώντας δηλαδή να κάνουν όσον το δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τους μετόχους τους:«tomakeasmuchmoneyfortheirstockholdersaspossible» [1, σ. 133].

Εμπλέκονται λοιπόν έτσι οι μεγάλες εταιρείες, ψάχνωντας να κάνουν όσον το δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τους μετόχους τους, άσχετα με το ότι δεν βλέπουν καν λογιστικό κέρδος, μέσα σε εξαιρετικά περίπλοκες και πολύπλοκες πολιτικές καταστάσεις, μέχρι που καταντούν να αναπτύσσονται τόσο πολύ, ώστε να επισημαίνονται είτε ως «toobigtofail» (πάρα πολύ μεγάλες γιά να αποτύχουν) είτε ως «toobigtobail» (πάρα πολύ μεγάλες γιά να διασωθούν). Οι συντηρητικοί και ελευθεριακοί βέβαια οπαδοί του MiltonFriedman προτιμούν τον όρο «toobigtofail», αλλά εάν πραγματικά είσαι υπέρμαχος της λαϊκής κυριαρχίας, κάτι τουλάχιστον που αναφέρεται μέσα στο Σύνταγμα της Ελλάδος, τότε μάλλον θα πρέπει να προτιμάς τον όρο «toobigtobail» (πάρα πολύ μεγάλες γιά να διασωθούν).

Διότι η κάθε εγγύηση από την πολιτεία όπως, π.χ., εκείνη των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, δεν μπορεί παρά να γίνεται παρά επάνω στην πλάτη του ελληνικού μας κόσμου. Ακόμη και ο AlanGreenspan, ο οποίος υπηρέτησε ως πρόεδρος τηςFederalReserve των Ηνωμένων Πολιτειών, από το 1987 έως το 2006, όπως και πολλοί άλλοι, επίσης βλέπει την πολιτική «toobigtofail» ως αντιπαραγωγική, καθόσον οι μεγάλες τράπεζες και άλλα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα πρέπει ή να διασπαστούν σκόπιμα ή να αφεθούν να αποτύχουν εάν η διαχείριση του κινδύνου τους δεν είναι αποτελεσματική, δηλαδή: «Αν είναι πάρα πολύ μεγάλα για να αποτύχουν, τότε είναι πάρα πολύ μεγάλα (Ifthey’retoobigtofail, they’retoobig)» [5].

Πρέπει λοιπόν άμεσα να ξυπνά η ελληνική μας ψυχή, με νέα, λεπτομερή στοιχεία, γιά την επερχομένη απελευθέρωση του ελληνικού μας κόσμου από την τυραννία της χρηματιστικής. Πρέπει επιτέλους να υποτάξουμε την χρηματιστική στην πραγματική οικονομία αγαθών και υπηρεσιών, υπέρ της συλλογικής ευδαιμονίας και της συλλογικής οικονομικής ευμάρειας του ελληνικού μας κόσμου.

Διότι και η προσωπική και η συλλογική μας ευδαιμονία και οικονομική ευμάρεια συνάδουν με την ‘Αφθονία’, που είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού. Το Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία είναι το κεντρικό πρόταγμα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, το οποίον, με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα υποβαστάζουν:η Αισθητική, η Αλήθεια, η Αρετή και η Αφθονία.

Το συλλογικό, κοινωνικο-πολιτικό μας όμως όφελος δεν αφορά τον άνθρωπο σε ένα ατομικό ή προσωπικό επίπεδο, αλλά αφορά την συλλογικότητα μίας πραγματικά ‘πολιτικής’ κοινωνίας εν ελευθερία, της οποίας ο άνθρωπος αποτελεί ένα μόριον. Αυτή η οντότητα της πολιτικής κοινωνίας εν ελευθερία είναι η οντότητα που απεγνωσμένα μας λείπει συλλογικά στην σύγχρονη, μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα.

Το ανά χείρας συλλογικόν έργο μας λοιπόν είναι να επιτύχουμε την επανόρθωσιν την ελληνικής μας πολιτείας, στην σωστή, άρδην ενάρετο, αρχική της κατάσταση, δημιουργώντας, εκ του μη όντως μάλιστα, μία πραγματικά ελληνική, πολιτική κοινωνία εν ελευθερία. Εμπρός λοιπόν στα γνωσιολογικά μας όπλα, νυν υπέρ πάντων ο αγών, στον συλλογικό τούτο πόλεμο της ελληνικής πνευματικής μας αντίστασης, γιά την αποκάλυψη του φωτός της Αληθείας.

Μόνον έτσι μπορούμε να αποτρέψουμε τον ανυποψίαστο ελληνικό λαό από το να πέσει μέσα στην μεθοδευμένα στημένη φάκα που πάλι του στήνει, κάτω από την ντε-και-καλά νέα ετικέτα των κομματανθρώπων ολκής, το κομματοκρατικό μόρφωμα ΝΔ·ΣυΡιζΑ. Επειδή οι λύσεις υπάρχουν μόνον στο κοινό συλλογικό συμφέρον, στην κοινή συλλογική ευδαιμονία και στην συλλογικλη οικονομική ευμάρεια του ελληνικού μας κόσμου, μόνον έτσι μπορούμε να σταθούμε ξανά στα ποδάρια μας, συνεχίζοντας τον ανθρωποκεντρικό και κοινωνικοκεντρικό μας πολιτισμό, μέσα από εκείνο το λαμπρό, το γεμάτο κλέος που κάποτε ήμασταν: ένα έθος και έθνος ελληνικόν!

Ευοί Ευάν,

Νίκος Γεωργαντζάς

*Ο Δρ. Νικόλαος του Κωνσταντίνου Γεωργαντζάς είναι Καθηγητής συστημικής δυναμικής στο Πανεπιστήμιο Fordham της Νέας Υόρκης. Η συστημική δυναμική είναι μία νέα σχετικά επιστήμη, που τα τελευταία χρόνια σημειώνει ραγδαία εξέλιξη, τόσον σε ολόκληρη την Αμερική, όσον και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

 Ο Δρ. Γεωργαντζάς υπήρξεν ιδρυτικόν μέλος του ελληνικού τμήματος στον παγκόσμιο οργανισμό συστημικής δυναμικής, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του διεθνούς σχετικού συνεδρίου, που έγινε στην Αθήνα το 2008. Κατατάσσεται δε στους κορυφαίους παγκοσμίως επιστήμονες του τομέα του, με δημοσιεύσεις σε σειρά επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων. 

Πέραν των ακαδημαϊκών του καθηκόντων, με τα συνεχή άρθρα-παρεμβάσεις του βρίσκεται πάντα στην πρώτην γραμμήν γιά την προώθησην του ελληνικού μας κόσμου στις ΗΠΑ, αλλά και της επιλύσεως των προβλημάτων που αντιμετωπίζει όλη η ελληνική μας κοινωνία συλλογικά, επάνω σε όλην την επιφάνειαν του πλανήτη Γη.

ksipnistere.blogspot.gr