Τοπικοποίηση εναντίον παγκοσμιοποίησης

 
Οικονομική παγκοσμιοποίηση σημαίνει ελευθερία μετακίνησης επιχειρήσεων, κεφαλαίων και ανθρώπων, χωρίς σύνορα. Αυτή την πολιτική σήμερα προωθούν...
οι εξουσίες των κρατών (ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές) προς αποκλειστικό όφελος του κεφαλαίου, με μόνο κριτήριο το κέρδος του, εις βάρος των ισχυρών αυτόνομων κοινωνιών. Τα ίδια τα κράτη υπηρετούν σήμερα τις αγορές και όχι την κοινωνία, γιατί έχουν πέσει στον έλεγχο του υπερεθνικού κεφαλαίου των τραπεζών και των χρηματιστηριακών ομίλων. Η τηλεόραση έχει μετατραπεί σε όπλο ψυχολογικού πολέμου και μαζικού ελέγχου και οι αστυνομίες σε στρατούς κατοχής. Οι εθνικοί στρατοί με την σειρά τους, χρησιμοποιούνται για την κατάλυση καθεστώτων που αποτελούν εμπόδια.
Τις συνέπιες της ιδεολογίας των "ανοικτών αγορών" και της παγκοσμιοποίησης, τις βιώνουμε με οδυνηρό τρόπο, στην εποχή μας: Μαζική ανεργία, μετεγκατάσταση επιχειρήσεων σε χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού, "ντόμινο" στον ανταγωνισμό και στην ποιότητα, πόλεμος για εκμετάλλευση νέων πόρων, μετανάστευση ανθρώπων και δημιουργία φθηνού και εκμεταλλεύσιμου εργατικού δυναμικού, επιστροφή στην "Φεουδαρχία" και σε ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας, περιβαλλοντική καταστροφή, απώλεια των δεσμών και της κοινωνικής αλληλεγγύης, ανασφάλεια και κοινωνικός αποκλεισμός.
Το Offshoring
Το λεγόμενο Offshoring είναι το παιδί της παγκοσμιοποίησης. Βασικά σημαίνει την ελεύθερη μετακίνηση του συνόλου της παραγωγής μιας επιχείρησης ή μέρος αυτού σε άλλη χώρα. Ο σκοπός είναι σαφής: μείωση του κόστους και αύξηση της κερδοφορίας. Το κεφάλαιο δεν θέλει σύνορα και περιορισμούς από εθνικές πολιτικές. Σε έναν κόσμο που οι αποστάσεις έχουν μειωθεί και οι επικοινωνίες είναι εύκολες, η απελευθέρωση των αγορών και των κεφαλαίων γίνεται πραγματικότητα, τα σύνορα εξαφανίζονται και οι επιχειρήσεις (κυρίως πολυεθνικές), δεν θέλουν κρατικούς περιορισμούς. Αν μπορούν να παράγουν πιο φθηνά και αλλού, θα το κάνουν. Η μετεγκατάσταση της παραγωγής από την Ευρώπη προς την Ασία, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας εδώ οικονομική κρίση, σημαντική αύξηση της ανεργίας και κοινωνική διάλυση.
Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα αυτή την παγκόσμια κατάσταση;
Εάν κάποια κράτη της Ευρώπης αποφασίσουν να αλλάξουν ιδεολογικό προσανατολισμό και στρατηγική, κατά της παγκοσμιοποίησης, είναι αποδεδειγμένο ότι θα έχουμε παγκόσμιο πόλεμο. Εμείς παρ' όλ' αυτά, οι κοινωνίες, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και να αυτο-οργανωθούμε για να ανταπεξέλθουμε στον μεσαίωνα που έρχεται. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ανάγκη να υπερβούμε τις απαιτήσεις προς τα κράτη μας και να δουλέψουμε κατευθείαν σε κοινωνικό επίπεδο. Πρόσφατο άρθρο των Financial Times αναφέρει χαρακτηριστικά ότι δεν αναμένεται να υπάρξει έξοδος από την παγκόσμια κρίση κατά τη διάρκεια αυτής της γενιάς. Εμείς γνωρίζουμε ότι ούτε και στην επόμενη πρόκειται. Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα μακρά σκοτεινή εποχή και τα κόμματα και οι διάφορες οργανώσεις φαίνεται να μην το έχουν αντιληφθεί.
Ο Κοινοτισμός ενάντια στην κοινωνία της ελεημοσύνης
Μέσα στην μακρά περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που πρόκειται να ακολουθήσει, είναι επιτακτική ανάγκη να εφαρμόσουμε στην πράξη τις κοινοτιστικές μας ιδέες σε ένα βιώσιμο οικονομικο-κοινωνικό σύστημα. Είναι δεδομένο ότι οι διάφορες ελεημοσύνες ή τα ανταλλακτικά παζάρια κλπ, είναι καλές πράξεις μεν, αλλά δεν αποτελούν ένα εναλλακτικό οικονομικό σύστημα. Είναι απλά το "όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα". Τελευταία έγιναν της μόδας τα "κοινωνικά παντοπωλεία". Αρχικά ήταν μια καλή ιδέα αλλά εκφυλίστηκε από διάφορες ΜΚΟ και τους Δήμους, μέχρι Καρατζαφέρη και Χρυσή Αυγή. Τρέξανε πολλοί να πάρουν "τσάμπα" αγαθά. Όλοι θέλουμε "τσάμπα" πράγματα. Αυτό όμως δεν είναι μία λύση. Δεν δημιουργεί μία διαφορετική νοοτροπία στον κόσμο. Δεν θέλουμε τους ανθρώπους ζητιάνους, χωρίς συνείδηση, να αγανακτούν και να τρέχουν πίσω από όποιον φαντάζει "σωτήρας" και φιλάνθρωπος. Η ελεημοσύνη δεν είναι η εφαρμογή στην πράξη μιας ιδεολογίας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις απλός πολιτικαντισμός και ανυπαρξία ιδεών. Ναι λοιπόν στην κοινωνία της Αλληλεγγύης. Όχι στην κοινωνία της Ελεημοσύνης.
Εμείς θέλουμε να κινητοποιήσουμε ανθρώπους σε έναν ζωντανό οργανισμό. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ανθρώπους ενεργούς που να συμμετέχουν παραγωγικά σε ένα εναλλακτικό σύστημά που θα δουλεύει και όχι απλούς καταναλωτές φθηνών αγαθών. Οι άνθρωποι πρέπει να βιώσουν ξανά την κοινότητα και τους δεσμούς αλληλεγγύης. Να αποκτήσουν μια εντελώς νέα συνείδηση. Για εμάς φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει χρήματα, αλλά αυτός που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Θέλουμε να ενισχύσουμε με κίνητρα την τοπικότητα και την κοινοτιστική αλληλεγγύη. Τοπική ανάπτυξη σημαίνει ενίσχυση των κοινωνικών δεσμών σε τοπικό επίπεδο. Τα ευχολόγια και οι καμπάνιες που στοχεύουν στην καλή πίστη του καταναλωτή να προτιμά τα εθνικά και τοπικά προϊόντα, στην πράξη είναι καταδικασμένα να συνθλίβονται από την εισβολή των πάμφθηνων κινέζικων στα πολυκαταστήματα και από την δυνατότητα των σουπερ μάρκετ να προσφέρουν πολύ πιο φθηνά ξένα. Όσες εκστρατείες και αν γίνουν, όταν βασίζονται απλά στον πατριωτισμό και στην ευσυνειδησία και όχι στην ανταποδοτικότητα, είναι καταδικασμένες. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα: Αρκετοί ανακυκλώνουν σήμερα τα απορρίμματα τους, επειδή απλά έχουν συνείδηση. Η ανακύκλωση σήμερα απλά καλυτερεύει λίγο τα πράγματα γιατί βασίζεται στην συνείδηση μερικών. Οι περισσότεροι όμως δεν θα την αποκτήσουν για διάφορους λόγους. Εάν όμως είχε δημιουργηθεί ένα σύστημα που έδινε στον πολίτη κίνητρο με άμεση ανταπόδοση από την ανακύκλωση, τότε όλοι θα ανακύκλωναν τα πάντα. Δεν μπορούμε λοιπόν να βασιζόμαστε απλά στον πατριωτισμό, αλλά πρέπει να αντιτάξουμε ένα λειτουργικό κοινωνικό σύστημα. Κίνημα σημαίνει Δράση (όχι αντίδραση).
Σε αυτή την κοινωνία που σίγουρα δεν ταιριάζει με εμάς (αν δεν είναι εντελώς αντίθετη) πρέπει να μπορέσουμε να κάνουμε τις ιδέες μας πράξη και όχι να κάνουμε υποχωρήσεις σε επίπεδο ψηφοθηρίας ανθρώπων που παραμένουν απαράλλακτοι "νεοέλληνες". Αυτή είναι μία μεγάλη πρόκληση των καιρών για εμάς. Αν δεν κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, η πραγματικότητα θα μας πάρει τα όνειρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορέσουμε τουλάχιστον να επηρεάσουμε ένα τμήμα της της κοινωνίας, ώστε να νοιώσει το ιδεώδες μας. Να το βιώσει. Εάν δεν μπορούμε να βάλουμε σε εφαρμογή της ιδέες μας σε ρεαλιστικό επίπεδο και σε οποιαδήποτε αρνητική ή θετική πραγματικότητα, τότε ή οι ιδέες μας είναι εντελώς θεωρητικές και αρτηριοσκληρωτικές ή εμείς δεν είμαστε ικανοί και αρκετά έξυπνοι. Μπορεί να ισχύουν και τα δύο. Η θεωρία όμως πρέπει να γίνεται πράξη και δράση και να μην μένει αποστειρωμένη από την κοινωνία. Τις κατάλληλες για εμάς συνθήκες και συνειδήσεις δεν θα τις βρούμε ποτέ, αν δεν αρχίσουμε να διαμορφώνουμε συνειδήσεις από σήμερα. Η φιλοσοφία πρέπει να έχει και το πολιτικό της ιδεώδες, το οποίο να εκφράζεται όπου υπάρχει πεδίο δράσης. Ένα πεδίο δράσης είναι η φυσιολατρία και η ορειβασία. Ένα άλλο μπορεί να είναι ο αθλητισμός. Ένα άλλο η λογοτεχνία και η τέχνη. Παντού πρέπει να μπαίνουμε σε δημιουργική δουλειά και γενικότερα πρέπει να δημιουργήσουμε θεσμούς. Τους δικούς μας νέους θεσμούς που θα είναι και τα κύτταρα - το πρότυπο της νέας κοινωνίας του αύριο. Τόσο στην οικονομία, όσο και στην παιδεία, στην εργασία, στην άμυνα, στην τεχνολογία κλπ. Αν το σύστημα παιδείας είναι προβληματικό, θα κάνουμε τις δικές μας σχολές. Αν το σύστημα ασφάλειας είναι ανεπαρκές, θα κάνουμε τις δικές μας πολιτοφυλακές. Αν το οικονομικό σύστημα είναι προβληματικό, θα δημιουργήσουμε το δικό μας. Στηρίζοντας έτσι την υγειή ελληνική κοινωνία στην επιβίωση και ανάπτυξη.
Προσεχώς θα ασχοληθούμε λοιπόν με το πεδίο της οικονομίας.
Πρέπει να στήσουμε ένα ημιαυτόνομο σύστημα που θα προσφέρει εσωτερική σταθερότητα στις οποιεσδήποτε αναταράξεις του εξωτερικού οικονομικού συστήματος και να έχει ανταποδοτικότητα σε επίπεδο τοπικής ανάπτυξης και πολιτισμού. Σκοπός είναι η μερική υποκατάσταση του κράτους που δεν βοηθά την κοινωνικά ωφέλιμη οικονομία, αλλά ταυτόχρονα και η ενίσχυση της τοπικής ανάπτυξης και των μικρών και μεσαίων παραγωγών. H δική μας ιδέα για το κράτος εφαρμοσμένη όμως σε μικρή κλίμακα. Kαμία σχέση με τις ελεημοσύνες διαφόρων κομμάτων και οργανώσεων. Σκοπός μας είναι η οικοδόμηση δομών μιας ημιαυτόνομης κοινωνίας βασισμένης στην αλληλοϋποστήριξη, αυτοοργάνωση, συντροφικότητα. Θεαματική ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Αξιοποίηση παραγωγικών ατόμων. Παράλληλα δεν θα πάψουμε να διεκδικούμε ένα κράτος με τα δικά μας χαρακτηριστικά. Και βέβαια πρέπει να επισημανθεί ότι για εμάς η αντίσταση στην κρίση δεν μπορεί να έχει μόνο οικονομική υφή. Εκ των πραγμάτων το εγχείρημά μας απαιτεί συνειδητοποιημένα μέλη που θα είναι αρχικά λίγα. Αν δουλέψει καλά, θα βελτιώσουμε διάφορα προβληματικά σημεία και θα ανοιχτεί σε περισσότερο κόσμο.
Σε επόμενη δημοσίευση λοιπόν εδώ, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε ένα σύστημα τύπου Ευρω-δραχμής, με δικά του ανταποδοτικά οφέλη, για να έχει κίνητρο κανείς να ενταχθεί και με δικό του αναπτυξιακό φορολογικό σύστημα. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά και θαυμάσια ανάλογα παραδείγματα.
Τρεις είναι οι βασικοί άξονες για την ενίσχυση της τοπικοποίησης:
Στροφή στην παραγωγή και κατανάλωση προϊόντων της περιοχής μας.
Απεξάρτηση από την εξάρτηση των σούπερ μάρκετ και τις πολυεθνικές - καρτέλ που ελέγχουν τα βασικά προϊόντα.
Μελέτη και ανάπτυξη νέων τεχνολογιών.
Παράγοντες που πρέπει να νικήσουμε είναι: οι εισαγωγές, η φορολογία και οι μεσάζοντες.
πηγή: www.antistasi.info

 elkosmos.gr