Η αγωνία του Ελληνα…

Ο σημερινός Έλληνας έχει χάσει, ένα πρός ένα, όλα τα πνευματικά του και πολιτιστικά του ερείσματα. Έχει στεγνώσει ολότελα από κάθε δροσιά, από κάθε ικμάδα ζωής κι έχει στερηθεί κάθε πνοή μεταφυσικής πίστης, μέσα στα αποπνικτικά πλαίσια μιας θριαμβεύουσας πολιτικής βλακείας κι απάτης, που έντονα αποθέτει τη σφραγίδα της στην ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από κοινωνικά συστήματα κι άλλες “φθαρμένες” ιδεολογικές τοποθετήσεις…

του Στέλιου Συρμόγλου
Η ευαισθησία των πολιτικών έχει υποστεί τέτοια καθίζηση και το πολιτικός ήθος έχει σμικρυνθεί τόσο, ώστε να προσαρμόζεται εύκολα στους πυγμαίους της πολιτικής, με την νανοφυή πολιτική σκέψη τους, αλλά ταυτόχρονα την αχαλινωσία τους, την ακράτεια γλώσσας, τον ταρταρινισμό τους και τη συναισθηματική τους αμβλύτητα…
Θα έπρεπε, ίσως, να αναφερθώ σήμερα στο “πολύκροτο” θέμα της λίστας Λαγκάρντ και της εμπλοκής του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, που με τρόπο δημοσιογραφικά “περίτεχνο” αποκλείουν την συμμετοχή του Βαγγέλη Βενιζέλου, αλλά κατ’ επέκταση και την ύποπτη αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά στην όλη προώθηση του επίμαχου θέματος…Δεν θα το κάνω. Και δεν θα ασχολήθώ μ’ αυτή την επικαιροποιημένα “στημένη” απάτη, που σαν μέρος του πλέγματος διαφθοράς στο χώρο της πολιτικής, θυμίζει τη δραστηριότητα του κώνωπα επί κέρατος βοός!..Και επιμένω στην απάτη και στα μεθοδευμένα πολιτικά επικοινωνιακά παιχνίδια, για να δημιουργηθούν οι “μεστές” εντυπώσεις στους δυσπραγούντες και συνάμα εθισμένους στο πολιτικό θέαμα πολίτες…
Κι ενώ ο Έλληνας μετά από το οικονομικό στέγνωμα κι αυτή την αποστέρηση, διαπιστώνει ότι αποφασιστικά επικρατεί γύρω του και ασφυχτικά τον περιζώνει το στενά σταθμητό στοιχείο. Κι ενώ παράλληλα αναζητεί κάτι νέο που θα τον “δροσίσει” και θα τον κάνει να δραπετεύσει από τον αφόρητα και εξουθενωτικά περίγυρο της πολιτικής βλακείας κι απάτης, χωρίς ωστόσο να μπορεί να το προσδιορίσει, αιχμαλωτισμένος στη λογική του “όλοι ίδιοι είναι ή που να βρεθούν άλλοι…”, στρέφεται θα έλεγα πεισματικά κι εναγώνια όχι προς το υπέρλογο, που πραγματικά του λείπει, αλλά προς το παράλογο.
Κι εδώ ακριβώς έγκειται η αντίφαση που χαρακτηρίζει τον Έλληνα των τελευταίων χρόνων. Μια αντίφαση που “βολεύει” τους Ταρταρίνους και Ταρτούφους της πολιτκής και που συνίσταται στο ότι, μετά την ανατροπή όλων των πνευματικών, πολιτιστικών και επίπλαστων οικονομικών ερεισμάτων του, ο Έλληνας προσπαθώντας να ξεφύγει από το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει κατ’ αναπόδραστη διαλεκτική εξελικτική νομοτέλεια, εξακολουθεί να ζει και να εμμένει στο αδιέξοδο του. Μέσα σ’ αυτά τα “μεγάλα κι υψηλά” τείχη που του έχτισαν ή που μόνος του έχτισε τριγύρω του, για να θυμηθούμε ένα από τα τραγικότερα και συγκλονιστικότερα ποιήματα του Καβάφη, χωρίς όμως να αναζητεί τα “παράθυρα” του ίδιου ποιητή.
Γιατί πιστεύει πως τα “παράθυρα δεν βρίσκονται ή δεν μπορεί να τάβρει” ή ακόμη και γιατί μπορεί να πιστεύει πως είναι καλύτερο γι’ αυτόν ποτέ του να μην ταβρεί, γιατί “ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία”.
Στη σύγχρονη λογοτεχνία, που είναι ο γνησιότερος και αψευδέστερος καθρέφτης μιας εποχής, αυτή ακριβώς η αντιφατικότητα του σημερινού Έλληνα, του ανθρώπου γενικότερα ανεξαρτήτως εθνικότητας, που φτάνει στα όρια του παραλογισμού, έδωσε το κατάλληλο έναυσμα για την ανάπτυξη της πεζογραφίας και, κυρίως, του θεάτρου του παραλόγου!..
Βέβαια, σ’ ό,τι αφορά τη συμπεριφορά του χειμαζόμενου Έλληνα, υπάρχει και ο Πρωταγόρας…Τον οποίον αγνοεί η παρούσα τρικομματική κυβέρνηση και οι πολιτικοί της συμφοράς της ελλαδικής πραγματικότητας. Ο Δίας, λέει ο πρωταγόρας, λυπήθηκε τους ανθρώπους και τους έστειλε την Αιδώ και τη Δίκη, για να κοσμούν και να διασώζουν την κοσμιότητα της ζωής τους…
Θα ήταν ίσως πιο “συνετό” για τους Θερσίτες της πολιτικής, οι οποίοι με την ανικανότητα και την απληστία τους οδήγησαν την Ελλάδα στον ευτελισμό και τον Έλληνα στη δίνη της αγωνίας, σκοτώνοντας το ύφος του, το ήθος του, τις αρχές του, τη σκέψη του, ακόμη και το φιλότιμό του, να σκεφτούν ότι κινούντες, υποκινούντες, κινούμενοι και υποκινούμενοι, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει αλληλοσπαραγμός. Τα ντόμπερμαν δεν γνωρίζουν αφεντικό ούτε δελεάζονται από “λιχουδιές”, όταν εξαγριωθούν!…

freepen.gr