Ψωμί, παιδεία, γιουροβίζιον (revisited)

         Άφωνη ολόκληρη η υφήλιος παρακολούθησε τη μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση των             τελευταίων 70 (!) χρόνων στην Αθήνα.

Αυτό που προξένησε τη μεγαλύτερη έκπληξη («Σοκ και Δέος στην Αθήνα» τιτλοφορούνται οι περισσότερες αλλοδαπές και ημεδαπές εφημερίδες) δεν ήταν τόσο το πλήθος -το οποίο οι... αστυνομικές αρχές το υπολογίζουν γύρω στα 1500 άτομα, αλλά οι παρατηρητές μιλούν για ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους- αλλά το αυθόρμητο… στοιχείο της διαδήλωσης. Καθώς και ότι κανένα αριστερό κόμμα δεν την οργάνωσε -ούτε καν υποψιάστηκε τι επρόκειτο να συμβεί.

Όλα ξεκίνησαν με το νέο διάγγελμα του πρωθυπουργού.

Ο κύριος Σαμαράς ανακοίνωσε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα συμμετέχουν υποχρεωτικά στην επαναγορά των ομολόγων, οπότε θα καταστραφούν, και έτσι δε θα δοθούν συντάξεις μέχρι το 2022 που θα μειώσουμε το έλλειμμα.

Επίσης οι μισθοί θα μειωθούν και η φορολογία -όπως συνηθίζεται- θα αυξηθεί, αλλά μόνο για όσους δεν έχουν να την πληρώσουν.

Όλα αυτά τα μέτρα δεν έκαναν καμία εντύπωση στον ελληνικό λαό και φαινόταν ότι θα ήταν μία ακόμα υπέροχη μέρα για την κυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά, μέχρι που πρόσθεσε:

“Α, και φέτος δε θα συμμετέχουμε στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον.”

Αμέσως μόλις ακούστηκε αυτή η φράση κάτι παράξενο συνέβη στην Αθήνα -και σε όλες τις μεγάλες πόλεις.

Οι μουσικές και τα γέλια σιγήσανε.

Οι οδηγοί έσβησαν τις μηχανές των αυτοκινήτων τους και τα παράτησαν στη μέση του οδοστρώματος με τα κλειδιά επάνω.

Οι νέοι αφήσανε τους φρέντο και τους φραπέδες τους και, σαν να τους καθοδηγούσε μια θεία δύναμη, κατευθυνθήκανε βουβοί προς την πλατεία Συντάγματος.

Οι νοικοκυρές έκλεισαν τις τηλεοράσεις, άφησαν το φαΐ στο μάτι της κουζίνας και το θερμοσίφωνα αναμμένο και βγήκαν από τα σπίτια τους.

Οι άνεργοι, ακόμα κι αυτοί που νικούσαν στο τάβλι, έβαλαν τα ζάρια στην τσέπη και έσφιξαν τις γροθιές τους προτού ξεχυθούν στους δρόμους.

Οι κυρίες που δοκίμαζαν ρούχα και εσώρουχα στα επώνυμα μαγαζιά του Κολωνακίου φόρεσαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, ακόμα κι αν καθόλου δεν τις κολακεύανε, και ακολούθησαν το πλήθος.

Σαν από ταινία θρίλερ του Πολάνσκι –ή του Αγγελόπουλου- ποτάμια αμίλητων ανθρώπων χύθηκαν από κάθε στενό και σοκάκι και ενωθήκανε με το μεγάλο ρεύμα που οδηγούσε στη Βουλή.

Ο χρόνος έμοιαζε να έχει παγώσει. Κανείς δε μιλούσε ούτε καν ψιθύριζαν.

Μόνο, κάποιες στιγμές, άκουγες από τα στόματα τους ένα οργισμένο τραγούδι:
«Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα, κι εγώ γυρνώ στους δρόμους…»
ή άλλοτε:
«Θα ‘ναι, σαν να μπαίνει η άνοιξη, θα ‘ναι, ουρανού κατάνυξη…»
ή ακόμα –κι εκεί η φωνή τους γινόταν τρομακτική:
«Φα, φα, φα, φα, σολ, φα, σολ, φα, σολ, φα, μι, λα, λα…»

Οι δυνάμεις των ΜΑΤ αιφνιδιάστηκαν, αφού κανείς δεν είχε κάνει αίτηση για διαδήλωση.

Πολλοί από αυτούς, είναι αλήθεια, βλέποντας το βουβό πλήθος να κατευθύνεται κατά πάνω τους σαν τον αμνό στη σφαγή και ακούγοντας ‘τους να τραγουδάνε τόσο οικεία τραγούδια, πέταξαν τις ασπίδες τους, τις μάσκες τους, και κλαίγοντας ενώθηκαν με τους διαδηλωτές.

Οι υπόλοιποι πήραν τη γνωστή τους θέση, μην ξέροντας τι να κάνουν, αν έπρεπε να αρχίσουν να ρίχνουν χημικά ή όχι.

Για λίγη ώρα τίποτα δε γινόταν. Το πλήθος απλώς στεκότανε και τραγουδούσε. Και ίσως όλα να τελείωναν έτσι απλά, αν κάτι αναπάντεχο δε συνέβαινε.

Ξαφνικά τα στόματα ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων άρχισαν να τραγουδούν: «Shake, shake, shake it mi amor, crazy for love, give me some more» και η πρωτεύουσα δονήθηκε σαν να γινόταν σεισμός.

Πάνω στα χέρια των διαδηλωτών, σαν να βρισκόντουσαν σε συναυλία, μεταφέρθηκε ο ίδιος ο Σάκης Ρουβάς, ο οποίος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή με σκισμένα ρούχα και τους εντυπωσιακούς του κοιλιακούς σε πλήρη θέα.

 

«Τι κάνετε εδώ;» φώναξε στους αστυνομικούς ο Ρουβάς χωρίς να σταματάει να χαμογελάει. «Είστε σε λάθος μεριά. Ποιους προστατεύετε, τους προδότες; Αυτούς που θέλουν να μας πάρουν ό,τι έχει αξία για τις ζωές μας, αυτούς που προσπαθούν να μας πάρουν τις ζωές μας;»

Το πλήθος χειροκρότησε τα εμπνευσμένα λόγια του και οι ματατζήδες για μια στιγμή χαμηλώσανε τις ασπίδες. Μάλιστα κάποιος τόλμησε να ακουμπήσει το Ρουβά και να χαϊδέψει το στέρνο του.

Εκείνη τη στιγμή ο διοικητής των αστυνομικών δυνάμεων πήρε εντολή από το Δένδια να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους.

Πριν πραγματοποιήσουν την εντολή οι αδίστακτοι αστυνομικοί -ίσως ρίχνοντας χημικά ακόμα και στο Ρουβά- νέος σάλος ξέσπασε στα μετόπισθεν της διαδήλωσης.

Τότε, σαν ηρωίδα της Γαλλικής Επανάστασης, εμφανίστηκε η Παπαρίζου, γυμνόστηθη και κραδαίνοντας την ελληνική σημαία.

Το πλήθος αφηνίασε και οι αστυνομικοί σάστισαν με την ομορφιά της και τη σφριγγηλότητα των μαστών της. Άρχισαν να οπισθοχωρούν προς τη Βουλή, με εμφανή τα αποτελέσματα της παρουσίας της Παπαρίζου –στο διογκωμένο καβάλο τους.

Ο Δένδιας βγήκε τρέχοντας από το Κοινοβούλιο, έπιασε έναν τηλεβόα και άρχισε να φωνάζει στους αστυνομικούς:

«Τι την κοιτάτε, ρε λιγούρια; Μια χαζογκόμενα είναι. Ούτε τι σημαίνει Ξένιος Δίας δεν ξέρει.»

Και σαν είδε ότι οι παραινέσεις του δεν έπιαναν τόπο άρχισε τις απειλές:

«Αν δεν επιτεθείτε τώρα θα σας στέλνω κάθε μέρα να παρακολουθείτε καλλιτεχνικό πατινάζ και να ακούτε κλασική μουσική στο Μέγαρο.»

Αυτό φάνηκε να τους ξυπνάει από τον αφροδισιακό λήθαργο και οπλίσανε τα χημικά τους όπλα.

Και τότε συνέβη… Το πλήθος άνοιξε σαν την Ερυθρά Θάλασσα και ανάμεσα τους πέρασαν πέντε βιβλικές μορφές.

Πίσω βρισκόντουσαν η Μπέσυ Αργυράκη με τον Πασχάλη. Ακριβώς μπροστά τους η Τάνια Τσανακλίδου, ντυμένη Τσάρλι Τσάπλιν, και η Μαρίζα Κωχ. Και, πρώτη απ’ όλους, κάνοντας το πλήθος να σταυροκοπιέται, βάδιζε η ίδια η Μαρινέλλα!

Σαν έφτασαν μπροστά στους αστυνομικούς κάποιοι άφησαν τις ασπίδες τους και της φίλησαν το χέρι.

Η Μαρινέλλα πέρασε ανάμεσα τους σαν βασίλισσα και πλησίασε το Δένδια.
Τον κοίταξε υπεροπτικά και του είπε, με την αναλλοίωτη διαμαντένια φωνή της: «Θέλω να σας βλέπω στα μάτια όταν θα ψηφίζετε αυτό το επαίσχυντο άρθρο.»

Προχώρησε αγέρωχα προς τη Βουλή, ενώ το πλήθος πίσω της τραγουδούσε με ένα στόμα:

«Κι εσύ περνάς στους δρόμους, με το μπουφάν στους ώμους, και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα.»

Στη Βουλή την περίμενε ο Σαμαράς, ο οποίος της είπε με το γνωστό του ύφος:
“Με το παρδόν, μανδάμ, αν ήταν προσβολασιόν για τη φωνάρα σου. Σου ξηγιέμαι να το ξέρεις, ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μη στερηθούμε τη Γιουροβίζιον, ακόμα κι αν χρειαστεί να πουλήσουμε μερικές χιλιάδες πιτσιρίκια στους εταίρους.”

Το συγκεντρωμένο πλήθος πανηγύρισε μανιωδώς για την νίκη του.
Διαλύθηκαν ειρηνικά, τραγουδώντας το τραγούδι πάντα:
“Κι εσύ περνάς στους δρόμους…”

(Revisited, γιατί αυτό το κείμενο είναι ανακαινισμένο -της 15 Μαρτίου 2012. Το μόνο που χρειάστηκε να αλλάξει ήταν το όνομα του πρωθυπουργού και του υπουργού τάξης και ασφάλειας.
Όπως λέει και ο ποιητής: “Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν”) 

sanejoker

paganeli.wordpress.com