Οι μισθοί είναι όπως το παγωτό. Μετά το πάγωμα, ακολουθεί το λιώσιμο και το φάγωμα!

Η κατάσταση όσον αφορά τα μισθολογικά ζητήματα στον ιδιωτικό τομέα έχει περιέλθει σε τέλμα εδώ και περίπου δύο χρόνια όταν το 2010 οι συλλογικές συμβάσεις που υπεγράφησαν προέβλεπαν...
από μηδενικές έως ανύπαρκτες του 1% αυξήσεις.
του Στρατή Μαζίδη
Στην ουσία από τότε είχε αρχίσει η μείωση των μισθών και της αγοραστικής δυνατότητας των εργαζομένων αφού τα επίπεδα των τιμών στην αγορά και τα βασικά είδη δεν ακολουθούσαν αντίστοιχη πορεία.
Πάρα ταύτα, εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι μισθολογικές κλίμακες και οι τριετίες ώστε με τον τρόπο αυτό είχε κανείς να περιμένει έστω κάτι, ένα κάποιο κλείσιμο της χασούρας.
Τελικώς μερικούς μήνες πριν όλα αυτά τοποθετήθηκαν στην κατάψυξη με το “πάγωμα” των μισθών. Ότι προλάβαμε, προλάβαμε.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα του ξεπαγώματος και συνήθως όταν ξεπαγώνεις κάτι, λιώνει ο πάγος, ακολουθεί το μαγείρεμα και το φάγωμα, εκτός αν είναι παγωτό οπότε ενόσω λιώνει το τρως άρπα κόλλα.
Το μόνο ερώτημα είναι αν με τους μισθούς μας θα ακολουθεί ο ένας ή ο άλλος δρόμος.
Όσο για τον κατώτατο, ας το αφήσουμε καλύτερα και οι νεοεισερχόμενοι ας προσποιηθούν ότι κάνουν το χόμπυ τους.
Αυτό βέβαια που διαφεύγει σε ορισμένους είναι πως οι εργαζόμενοι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων. Δεν είναι παγωτά, κατεψυγμένη μπριζόλα ή αρακάς. Έχουν παιδιά, έχουν υποχρεώσεις, έχουν όνειρα, έχουν επιθυμίες και ναι βρε αδερφέ, έχουν μια ζωή να ζήσουν.

freepen.gr