Η Αριστερά του Λαφαζάνη και η “αριστερά” του Τατσόπουλου, του Μπίστη και της Ρεπούση

Τι είναι μεγαλύτερη κατάντια για τον τόπο; Η αφραγκία στην τσέπη ή την ψυχή, το ήθος και την ποιότητα; Η ξεπουλημένη γιαλαντζί Δεξιά ή η αλωμένη από διάφορες παγκοσμιοποιημένες φιγούρες Αριστερά;
του Στρατή Μαζίδη
Η χώρα ζει ιστορικές στιγμές. Και είτε θα κατέλθει οριστικά στον Άδη είτε θα...
κάνει μια προσπάθεια να βγει στην επιφάνεια ώστε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια μαχόμενη να κολυμπήσει συνεχίζοντας τη μεγάλη και μακραίωνη διαδρομή της.
Ποια όμως αριστερά να το πράξει αυτό;
Το ΚΚΕ δηλαδή η Χρυσή Αυγή του αντίποδα, με μια κόκκινη σημαία, ένα σφυρί κι ένα δρεπάνι, λέει σε όλα ΟΧΙ. Ακόμη και στον ενδεχόμενο να κυβερνήσει ή έστω να συγκυβερνήσει. Η Αλέκα Παπαρήγα ήταν αυτή που έθαψε προεκλογικά τις όποιες πιθανότητες μιας άλλης επιλογής σε επίπεδο συνεργασίας.
Η ΔΗΜΑΡ, το νέο ΠΑΣΟΚ, που όμως δε θα έχει τη δική του σημαντική πορεία στα πράγματα, μετετράπη σε αριστερά της ευθύνης αναλαμβάνοντας την ευθύνη του πετσοκόματος, των οριζόντιων μέτρων και του ξεπουλήματος της πατρίδας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τις αγκάλες του πέρα από τους ανέργους και απελπισμένους, και σε ένα σωρό βολεμένους πασόκους του συστήματος που φιλοδοξούν στη διατήρηση του πάρτυ κάτω από μια διαφορετική πολύχρωμη πολυπολιτισμική ομπρέλα.
Μέσα δε σε όλο αυτό το αριστερό σκηνικό δεσπόζουν φυσιογνωμίες που αν τυχόν αναλάβουν τις τύχες της χώρας, μας βλέπω λαθρομετανάστες οπουδήποτε στον πλανήτη, αρκεί να έχουμε φύγει από δω.
Ο κος Τατσόπουλος που έγινε γνωστός σε μια νύχτα με τα όσα έλεγε στη “σπουδαία” παραγωγή του ΣΚΑΪ για την Ελληνική Επανάσταση, μαζί με τον κο Μπίστη (που όλοι τον θυμόμαστε τότε με τις ταυτότητες) και τη “μουσουλμάνα” Ρεπούση έσπευσαν στο Χυτήριο να υπερασπιστούν κάποιους άλλους παγκοσμίως αγνώστους -όπως κι οι ίδιοι άλλωστε- καλλιτέχνες. Υπάρχει επίσης και ο κος Παπαδημούλης που μόλις δει ράσο, κάτι παθαίνει αδικώντας τον εαυτό του. Ακόμη φυσικά αγνοούμε τις δηλώσεις τους στα Σεπτεμβριανά της Ομονοίας όταν απειληθήκαμε για την επικράτηση του Ισλάμ βανδαλίζοντας αυτοκίνητα και καταστήματα.
Μάλιστα ο κος Τατσόπουλος βγαίνει ακόμη πιο μπροστά με διάφορες προχωρημένες απόψεις σε προσωπική του σελίδα. Άλλοτε μιλά αρνητικά για τον εθνικό μας ύμνο ενώ τώρα ντρέπεται που δεν είναι ομοφυλόφιλος. Βέβαια ποτέ δεν είναι αργά και σίγουρα με 1-2 εκ. πειναλέους και στερημένους βαρβάτους ασιάτες κι αφρικανούς, πάντα μπορεί κανείς να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Υπάρχει όμως και η άλλη Αριστερά, που την ακούμε όταν της το επιτρέπουν όπως αυτή του κου Λαφαζάνη. Η πράγματι αξιοπρεπής αυτή φυσιογνωμία -κι εκτός αν μου έχει διαφύγει κάτι- ούτε την πατρίδα τον είδαμε να προσβάλλει, ούτε στην πίστη μας να επιτίθεται, ούτε να υιοθετεί τη σωρεία των αντιεθνικών θέσεων του κόμματός του, που τα είχε γράψει σε μας τόσο αναλυτικά ο Θόδωρος Κατσανέβας.
Πέρα από τον κο Λαφαζάνη, υπάρχει κι ο Αλέξης Μητρόπουλος, ο Γιάννης Δραγασάκης ή ο Γιώργος Πάντζας, ο πάλαι ποτέ κωμικός ηθοποιός που όμως όσες φορές τον άκουσα στην τηλεόραση μίλησε εξαιρετικά.
Υπάρχει λοιπόν η in αριστερά, η ευκαιριακή αριστερά, η της μόδας αριστερά, η αριβίστικη αριστερά που θα σε βγάλει από την αφάνεια του να μη σε γνωρίζει ούτε η μητέρα σου. Η αριστερά που αν αναλάβει, δε θα προλαβαίνουμε να κάνουμε εμετό.
Υπάρχει όμως και η άλλη αριστερά που δεν έρχεται να καταλύσει τα πάντα σε αυτή τη χώρα.
Απάτριδες κι αλαφροΐσκιωτοι μας κυβερνούν και τώρα. Δε χρειάζομαστε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη ούτε απλή εναλλαγή προσώπων, χρωμάτων, συνθημάτων. Το θέμα δεν είναι ποιος θα παραδώσει τα κλειδιά της χώρας και σε ποιον. Αν δηλαδή θα τα δώσει ο Σαμαράς στη Μέρκελ ή ο Τσίπρας στον Αχμέτ, τον Ιμπραήμ και το Χασάν.
Το ζητούμενο είναι ποιος ΔΕ θα παραδώσει τα κλειδιά, ποιος θα ξεβρωμίσει τη χώρα από τα λαμόγια, ποιος θα εξορθολογίσει το δημόσιο με ότι αυτό συνεπάγεται, ποιος θα διατηρήσει την εθνική της ταυτότητα, πολιτιστική παράδοση και κληρονομιά.
Αναζητούνται πατριώτες με αρχές και κοινωνική ευαισθησία.
Ας κάνουν τη δική τους νέα ανεξάρτητη ΕΛΛΗΝΙΚΗ αριστερή συνιστώσα. Μπορεί να γινόταν ορμητικό ποτάμι!

freepen.gr