Η νίκη και το πείσμα της Εθνικής στη Λετονία, ένας γενικότερος οδηγός για το μέλλον;

Η νίκη της Εθνικής Ελλάδος ως μια συνέχεια της επιτυχημένης πορείας της οφείλει να μας διδάξει αρκετά. Η ομάδα μας κατάφερε να ξεφύγει από τη μιζέρια αυτού του τόπου. Με σκληρή δουλειά, πίστη, επιμονή και υπομονή μεταμορφώθηκε σιγά σιγά από μια αγγαρεία σε μια δυνατή υπολογίσιμη ποδοσφαιρική δύναμη...

του Στρατή Μαζίδη

Η Ελλάδα δεν είναι πια ο εύκολος και επιθυμητός αντίπαλος σε ένα προκριματικό όμιλο διότι έχει μάθει πλέον καλά να κερδίζει “εισιτήρια”. Η ομάδα που κάποτε έτρωγε ένα γκολ και κατέρρεε, πλέον κάνει ανατροπές.
Όλα αυτά όμως δεν είναι τυχαία, όσο και αν η μπάλα είναι στρογγυλή ή πόρνη όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Ιβιτσα Οσιμ. Υπάρχει ένας ικανός προπονητής (πρωθυπουργός) που λέγεται Σάντος στη θέση ενός άλλου ικανού που λεγόταν Ρεχάγκελ, με τον καθένα να προσφέρει διαφορετικά στην ομάδα. Υπάρχουν οι επιλεγμένοι για να τη στελεχώσουν παίκτες (υπουργοί) που συνεργάζονται μεταξύ τους, δεν υποσκάπτουν ο ένας τον άλλο, δουλεύουν σκληρά και φέρνουν αποτελέσματα. Υπάρχουν οι φίλαθλοι (λαός) που βλέπουν την πραγματική προσπάθεια και συμπαραστέκονται.
Το μεγαλύτερο αποτέλεσμα είναι ότι προσέθεσαν αρκετό βάρος στη φανέλα με τη γαλανόλευκη. Η Εθνική Ελλάδος είναι πλέον ένας δύσκολος αντίπαλος που για να τον καταβάλλεις -αν το πετύχεις κι αυτό- πρέπει να φτύσεις αίμα. Και μολονότι οι παίκτες έρχονται και παρέρχονται, αυτή η φανέλα είναι που εμποτίζει τα νέα κάθε φορά μέλη της. Οι προκρίσεις, το ευρωπαϊκό του 2004, εμπνέουν, καθοδηγούν και δίνουν δύναμη.
Κάτι αντίστοιχο θα έπρεπε να συμβαίνει και με τη χώρα μας σε πολιτικό επίπεδο. Έχουμε βαριά ιστορία, μεγάλα κατορθώματα στο διηνεκές του χρόνου και κάθε φορά παρά τις δυσκολίες τα καταφέρναμε. Τα τελευταία χρόνια κάτι έχουμε πάθει. Τι, δε γνωρίζω. Όμως ο δικός μας προπονητής και οι παίκτες ούτε τη βαριά φανέλα που φορούν δείχνουν να αισθάνονται, ούτε την ιστορία να δίνει φτερά στα πόδια του μπορεί να διακρίνει κανείς ώστε να εμπνευστούν για το μέλλον. Μοιρολατρικά τρώνε το ένα γκολ πίσω από το άλλο μη τολμώντας να περάσουν τη σέντρα.
Δε γνωρίζω αν κατάφερα να αποτυπώσω τη σκέψη μου με τη σύγκριση της ποδοσφαιρικής Ελλάδας με την πολιτική. Κάποιοι τα θεωρούν ανόμοια μεγέθη. Πάρα ταύτα εκτιμώ πως κάποιοι παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν και ορισμένα συμπεράσματα να εξαχθούν.
Η αγωνιστικότητα, η τόλμη, το πείσμα, η συνεργασία, η εκμετάλλευση της κατάλληλης στιγμής γιατί μπορεί να μην παρουσιαστεί άλλη, αποτελούν στοιχεία που αντανακλώνται και στη ζωή.
Η πορεία αυτής της ομάδας μπορεί να αποτελέσει ένα βασικό οδικό χάρτη ως προς τη νοοτροπία μας για τη συνέχεια.
Πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά και την προπονητική ομάδα που μας χαρίζουν διαρκώς όμορφες στιγμές…

freepen.gr