Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η αγριότητα αυτού του πακέτου ξεπερνά...
κάθε ανάλογο προηγούμενο και προϊδεάζει για κοινωνικό... μπουρλότο. Μπορεί η κυβερνητική «τριανδρία» να δηλώνει την πίστη της στον στόχο της «παραμονής στο ευρώ» και με αυτήν να επενδύει τη βαρβαρότητα, αλλά ξέρει ότι μεταβάλλεται σε καμικάζι που θα εκραγεί, συμπαρασύροντας την κοινωνική συνοχή – και ανοχή.
Όση μετριοπάθεια κι αν θα ήθελαν να επιδείξουν, η Αριστερά και οι κοινωνικοί φορείς θα αναγκαστούν να αντιπαρατεθούν τους επόμενους μήνες με τη μνημονιακή επιδρομή, ώστε να μην εκραγεί ανεξέλεγκτα η κοινωνία.
Κι αν για τον Αντώνη Σαμαρά η επιλογή αυτή είναι... μονόδρομος και τον υποχρεώνει να ζωστεί τα εκρηκτικά μέτρα, εντύπωση προκαλούν οι «καντρίλιες» των δύο εταίρων του στη συγκυβέρνηση, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώτη Κουβέλη, οι οποίοι, άγνωστο γιατί, πιστεύουν ότι μπορούν να διασωθούν από το επερχόμενο κοινωνικό, πολιτικό και – ίσως... – εθνικό ναυάγιο.
Όλο πάνω και πιο πάνω
Η εικόνα του πρωθυπουργού να επιστρέφει από τας Ευρώπας περίπου... θριαμβευτής, έχοντας αλλάξει τη διάθεση των εταίρων στην ευρωζώνη και των άλλων δανειστών υπέρ της Ελλάδας και της κυβέρνησης, είναι, δυστυχώς, μια επικοινωνιακή κατασκευή, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.
Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη στην πρώτη του πρωθυπουργική περιοδεία στα κέντρα αποφάσεων – κυρίως στο Βερολίνο και πολύ λιγότερο στο Παρίσι – και στις συναντήσεις του με Μέρκελ και Ολάντ είναι ότι εισέπραξε ελάχιστα. Αν κάποιος εξαιρέσει τη διπλωματική αβρότητα, στην πραγματικότητα δεν μένει τίποτε πολιτικά... «εμπορεύσιμο».
Οι δηλώσεις περί παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ συνοδεύθηκαν αυστηρά με τον απαράβατο όρο της εκπλήρωσης όλων των ανειλημμένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Στη διάρκεια όμως του ταξιδιού, πριν αλλά και ύστερα απ’ αυτό, ο λογαριασμός των – συμφωνημένων από την προηγούμενη συγκυβέρνηση – υποχρεώσεων, από τα 11,5 δισ. ευρώ του παλαιού Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου δημοσιονομικής προσαρμογής για τη διετία 2013-14,
◆ ανέβηκε αρχικά στα 13,5 δισ.,
◆ έφτασε ήδη τα 18 δισ.
◆ και είναι ορατή η προοπτική να ανέβει έως και τα 22,5 δισ., αν ληφθούν υπ’ όψιν όλες οι προβολές των δημοσιονομικών αστοχιών και οι επιπλέον φορολογικές επιβαρύνσεις των νοικοκυριών.
Αν υπολογιστούν, μάλιστα, οι πολιτικές δυσκολίες που συνοδεύουν ακόμη και σήμερα το κλείσιμο των 11,5 δισ. ευρώ, είναι προφανές ότι η λήψη μέτρων αυτής της έκτασης θα κλυδωνίσει αγρίως την κοινωνική αντοχή και συνοχή, απειλώντας και την κυβέρνηση.
Η τρόικα εσωτερικού μέχρι σήμερα δεν εμφανίζει προβλήματα στην κορυφή της («τριανδρία»), πλην άσφαιρων πυρών με στόχους την αποφυγή ευθυνών και τον προσπορισμό των επικοινωνιακών ψίχουλων σε περίπτωση επιμήκυνσης, αλλά ήδη φαίνεται ο πανικός της σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των κοινοβουλευτικών ομάδων της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, με τις πρώτες απειλές διαγραφών ήδη να διατυπώνονται.
Όλο πιο βαριά
Επιπλέον αυτών, όμως, η εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένη με την έκθεση της τρόικας, η οποία, όπως έχουμε κατ’ επανάληψη σημειώσει στο «Π» και στο pontiki. gr, ελλείψει αξιόπιστων εγγυήσεων πλήρους εφαρμογής των μέτρων, θα κληθεί να λάβει μια κατ’ ουσίαν πολιτική απόφαση για τη βιωσιμότητα του χρέους.
Είναι γνωστό στους εμπλεκόμενους ότι η τρόικα είναι πεπεισμένη για την αναποτελεσματικότητα ή τη μειωμένη απόδοση αρκετών από τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου, την εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των συνήθων «υποζυγίων» και την έλλειψη κρατικών δομών ικανών να φέρουν εις πέρας μια τόσο βαριά αποστολή - τόσο στη συλλογή εσόδων όσο και στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων».
Θεωρείται λοιπόν βέβαιο ότι κάποια από τα ήδη επώδυνα μέτρα θα αντικατασταθούν με πολύ χειρότερα - μια εξέλιξη την οποία ήδη παρακολουθούμε να διαγράφεται στην πορεία αναζήτησης των 11,5 δισ. ευρώ.
Όλο πιο πολλά
Τέλος, η τρόικα, που έρχεται τις επόμενες ημέρες στην Αθήνα, θα κάνει, σύμφωνα και με την Κομισιόν, αρκετές εβδομάδες να δώσει το «Οκέι» στα μέτρα και να συντάξει τη σχετική έκθεση. Προϋπόθεση για την έγκριση, μάλιστα, αναμένεται να είναι όχι μόνο η ψήφισή τους στη Βουλή, αλλά και η έναρξη της εκποίησης δημόσιας περιουσίας.
Αυτό το στοιχείο βάζει σε επιπλέον μπελάδες την κυβέρνηση, η οποία βλέπει τα χρονικά περιθώρια για μια θετική - έστω και με αμιγώς πολιτικά κριτήρια - έκθεση της τρόικας, αξιοποιήσιμη στο Eurogroup ή στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου, να στενεύουν δραματικά. Αυτό σημαίνει ότι και η προεκλογική «πίεση» του Ομπάμα προς τη Μέρκελ («κρατήστε την Ελλάδα στο ευρώ μέχρι τις εκλογές μου για να μην πάθω κανένα καζίκι», όπως περίπου έγραψε η βρετανική εφημερίδα «Independent») ίσως... παρακαμφθεί ευσχήμως.
Με λίγα λόγια, όσο ανεβαίνει ο λογαριασμός, όσο βαθαίνει η ύφεση, όσο προχωρεί η καταστροφή των παραγωγικών υποδομών και της αγοράς, όσο γκρεμίζονται οι δομές του κράτους, τόσο θα εντείνεται η κοινωνική οργή με την οποία ήδη βρίσκεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση.
Δεδομένου ότι η επιμήκυνση της εφαρμογής του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου κ.λπ. - αν δοθεί εν τέλει το φθινόπωρο - θα σημαίνει απλώς την ομολογία αποτυχίας στους βασικούς μνημονιακούς στόχους, η παράταση αυτή δεν θα επιφέρει, όπως διατυμπανίζουν προπαγανδιστικά συγκυβέρνηση και ΜΜΕ, τον επιμερισμό του βάρους των μέτρων, αλλά την έντασή τους και την αναζήτηση συμπληρωματικών.
Επιπλέον, κάτι ακόμη είναι ξεκάθαρο - και η κυβέρνηση το έχει ήδη αποδεχθεί με την πρόσφατη διαρροή του σχεδίου της στους «Financial Times» - σε ό,τι αφορά την επιμήκυνση: το κόστος που θα προκύψει από αυτήν, υπολογισμένο με πολύ μετριοπαθείς λογαριασμούς σε άλλα 18 δισ. ευρώ, πέραν των 20 και πλέον που αναφέραμε πριν, θα το πληρώσει η Ελλάδα - δηλαδή όλοι εμείς - ποικιλοτρόπως. Είναι πολλά τα λεφτά...
Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. Αυτό που ο Γιούνκερ, η Μέρκελ και ο Ολάντ - παρά τη διαβάθμιση της δημόσιας αβρότητας - ανέθεσαν στη συγκυβέρνηση δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια αποστολή πολιτικής αυτοκτονίας. Τη στέλνουν, εν είδει καμικάζι, ζωσμένη με τα εκρηκτικά αντικοινωνικά και διαλυτικά μέτρα, να... ανατιναχθεί προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγο ακόμη χρόνο για την εξεύρεση νέου μοντέλου αντιμετώπισης της κρίσης του ευρώ.
«Την κάνουν» με ελαφρά πηδηματάκια
Ένα από τα στοιχεία του εξαιρετικά κακόγουστου σίριαλ που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες είναι ότι Βενιζέλος και Κουβέλης στηρίζουν... διαφωνώντας τον Σαμαρά. Από τη μια τον αφήνουν να πάρει πάνω του όλο το παιχνίδι, να ποζάρει αυτάρεσκα στους ευρωπαϊκούς φακούς και τις κάμερες και να εμφανίζεται κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Φαίνεται ότι οι δύο «μικρομεσαίοι» αρχηγοί έχουν πάρει πολύ σοβαρά την πρόσφατη ρήση του Κ. Καραμανλή ότι «η ελληνική κρίση θα καταπιεί δυο - τρεις πρωθυπουργούς ακόμη» κι έτσι ωθούν τον πρόεδρο της Ν.Δ. να εμφανίζεται ως ο «απόλυτος παίκτης», για να εισπράξει στο τέλος τον... «μουντζούρη». Άλλωστε κανείς τους δεν πιστεύει ότι το σχήμα αυτό μπορεί να βγάλει τετραετία και η τρικομματική κυβέρνηση να μακροημερεύσει.
Οι δυο τους μοιάζουν να «την κάνουν» με ελαφρά πηδηματάκια», αφήνοντας τον Σαμαρά να στήνει μονοκομματικό μηχανισμό σε όλο το κυβερνητικό πλέγμα, γεγονός... αδιανόητο για μια τρικομματική κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς, παρεμβαίνουν μόνο σε πολιτικά πολύ κρίσιμα ζητήματα και η λογική που έχουν είναι ότι στηρίζουν την κυβέρνηση για εθνικούς και μόνο λόγους, χωρίς να «νέμονται» την εξουσία.
Στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν και την πολιτική διάσωσή τους στο ναυάγιο που έρχεται, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι «εμείς τον στηρίξαμε όσο μπορούσαμε, αλλά αυτός τα έκανε μαντάρα». Το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο τα μέτρα των πολλών δισ. και τις υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές» που θέτουν κυρίως στις οριζόντιες περικοπές, αλλά όλο το κυβερνητικό πεδίο δράσης, όπου αργά και σταθερά ανασυστήνεται το κράτος της Δεξιάς χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Η τακτική αυτή φαίνεται να αναστατώνει πλήρως το εσωκομματικό πεδίο στο ΠΑΣΟΚ, όπου πολλοί εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται την αλλοπρόσαλλη τακτική Βενιζέλου και πιέζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, είτε της ολόπλευρης στήριξης είτε της καταψήφισης των μέτρων και της εγκατάλειψης του κυβερνητικού σκάφους.
Υπαρξιακά είναι τα ζητήματα που τίθενται και στην Κ.Ο. της ΔΗΜ.ΑΡ., όπου κάποιοι βουλευτές δεν μπορούν ούτε καν να πιστέψουν ότι θα ψηφίσουν τέτοια μέτρα στο όνομα της διάσωσης της χώρας. Ο Φώτης Κουβέλης επιμένει ότι για το κόμμα του «κόκκινη γραμμή» είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Όμως και ο ίδιος δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη γραμμή της κριτικής και της εξ αποστάσεως στήριξης του Σαμαρά, φορτώνοντάς του την κατάλληλη στιγμή την ευθύνη των χειρισμών για τη διάσωση της χώρας.
Ο Βενιζέλος, από την πλευρά του, έχει «χαλαρώσει» πλήρως τη διεκδίκηση της συγκρότησης εθνικής διαπραγματευτικής επιτροπής που θα συνομιλεί με τους διεθνείς δανειστές, δίνοντας στον Σαμαρά το «ελεύθερο» να πράξει κατά το δοκούν, διατηρώντας έτσι τη δυνατότητα να ασκεί κριτική για τις κινήσεις του.
Από την τελευταία ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι φανερό ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διολισθαίνει σε μια... συμπολιτευ-όμενη αντιπολίτευση, στάση για την οποία κατηγορούσε τη Ν.Δ. επί κυβερνήσεως Παπαδήμου.
Τώρα, ποιος πιστεύει ότι όλες αυτές οι καντρίλιες μπορούν να απαλλάξουν τους δύο συγκυβερνώντες αρχηγούς από το βάρος της ευθύνης για όσα θα συμβούν στο εξής είναι, πράγματι, άξιον απορίας...
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου