Η κυβερνητική μούγγα για τη ΔΕΗ συνεχίζεται...

Μήπως θυμάστε που, λίγο πριν γί­νει πρωθυπουργός, ο Σαμαράς διέδιδε πως μια από τις πρώτες κι­νήσεις που θα έκανε στην κατεύ­θυνση των αποκρατικοποιήσεων και της ευρύ­τερης αναδιάρθρωσης του Δημοσίου θα αφο­ρούσε τη ΔΕΗ;
Η «φιλοσοφία» της τότε διαρροής εξηγούσε πως οι αποφάσεις θα προχωρήσουν «εδώ και τώρα», με νωπή την εντολή στον ορίζοντα του φθινοπώρου, μια και απέναντι σε ένα τόσο πε­ρίπλοκο και ισχυρό μέτωπο θα ήταν λάθος να αφεθούν οι πρωτοβουλίες των κινήσεων στους «συστημικούς» της Επιχείρησης.
Έλεγαν μάλιστα οι επιτελείς του Σαμαρά ότι, ειδικά για τη ΔΕΗ, το πακέτο που θα διατεθεί προς αποκρατικοποίηση δεν θα πάει μέσω χρη­ματιστηρίου (τότε που η μετοχή έπνεε τα λοί­σθια, λίγο πάνω από την περιοχή του 1 ευρώ), αλλά θα δινόταν με πλειοδοτική διαδικασία. Σήμερα, έπειτα από τρεις μήνες εμπνευσμένου κυβερνητικού έργου, κανείς δεν μιλάει πλέον για τη ΔΕΗ...

♦ Να κατάλαβαν ότι το πολιτικό πρόβλημα εί­ναι μεγαλύτερο απ’ όσο είχαν φανταστεί;
♦ Να φοβήθηκαν ότι είναι άσκοπο να έρθουν σε αντιπαράθεση με τους συνδικαλιστές και θα ήταν καλύτερα να αφήσουν το «μαγαζί» να δι­αλυθεί μόνο του;
♦ Να μην βρήκαν τον συνεργάτη που θα δώσει τα «χοντρά λεφτά», αφού το κατάστημα δεί­χνει έτσι κι αλλιώς προς τα πού οδεύει;

Μεγάλος ασθενής
Η αλήθεια είναι ότι η μόνη κυβερνητική κίνη­ση που έχει οποιαδήποτε «επαφή» με τη ΔΕΗ είναι η τοποθέτηση ενός «πρώην», του καθη­γητή Αθανασόπουλου, στο ΤΑΙΠΕΔ. Το πρόβλη­μα όμως είναι ότι η ΔΕΗ, με διατηρούμενο το «πράσινο» μάνατζμεντ του Ζερβού, συνεχίζει την αργή και βασανιστική πορεία προς την απα­ξίωση. Αν κάποιος χαρακτήριζε την επιχείρηση «μεγάλο ασθενή» του επιχειρείν, δεν θα έκανε απλώς ένα λογοπαίγνιο.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αυ­τοκρατορία, ένα επιχειρηματικό μονοπώλιο, με χιλιάδες «υπηκόους» και εξαρτημένους μη­χανισμούς, που εδώ και πολύ καιρό δεν κάνει τίποτε για να ανασυγκροτηθεί. Δεν μπορεί να συλλέξει τα έσοδα που απαιτούνται για τη συντήρησή του, ενώ οι στρατηγικές κινήσεις που θα μπορούσαν να δώσουν μια αναπτυξιακή προοπτική έχουν πάντα αρνητικό αποτέλεσμα. Και κάπως έτσι κινείται με αργά βήματα προς μια έκρηξη που θα αλλάξει εκ των πραγμάτων το status quo.
Λέγαμε από το καλοκαίρι ότι εδώ και τρία χρόνια όποιος γνωρίζει οικονομικά αντιλαμβά­νεται το «έγκλημα» που συντελείται εις βάρος της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Ιδιαί­τερα επί των ημερών του Αρθούρου Ζερβού. Την περίοδο που ανέλαβε ο εκλεκτός του Γιώρ­γου Παπανδρέου η Επιχείρηση παρουσίαζε ση­μαντικά κέρδη (που γέμιζαν τόσο τα εταιρικά όσο και τα κρατικά ταμεία), η τιμή της μετοχής βρισκόταν στα 14 ευρώ και η κεφαλαιοποίηση ξεπερνούσε τα 5 δισ. ευρώ.
Σήμερα, η μετοχή βρίσκεται στα 3,34 ευρώ, η κεφαλαιοποίηση στα 750 εκατ. και η Επιχεί­ρηση παράγει ζημιές, τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει δανειζόμενη από το κράτος. Ή, για την ακρίβεια, με την... εγγύησή του, ώστε να πληρώνει και υψηλά επιτόκια.
Τα αποτελέσματα εξαμήνου της ΔΕΗ, που δη­μοσιεύθηκαν πριν από μερικές ημέρες, απέδει­ξαν του λόγου το αληθές. Μπορεί η διοίκηση να εξωράισε κάποια νούμερα, κατευθύνοντας τα βλέμματα εκεί που τη βολεύει, αλλά το πρό­βλημα δεν μπορεί να κρυφτεί. Έστω κι αν το αποδίδουν στους απλήρωτους λογαριασμούς: Μείωση 86% των καθαρών κερδών, αύξηση του συνολικού χρέους και έκρηξη των επισφαλειών (και λόγω των απλήρωτων λογαριασμών) είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στη λογιστική εικόνα της ΔΕΗ.
Πίσω από τα περιθώρια και τα κέρδη προ φό­ρων, τα αποτελέσματα δείχνουν μια εφιαλτική αύξηση 164,7% των προβλέψεων για επισφάλειες, κυρίως από ανεξόφλητες οφειλές νοικοκυριών και επιχειρήσεων, για τις οποίες υπάρ­χει ανησυχία ότι θα αυξηθούν τους επόμενους μήνες.
Γι’ αυτό η Επιχείρηση αναγκάστηκε να αυξή­σει τις προβλέψεις της για επισφαλείς απαιτήσεις από 53,8 εκατ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2011 στα 142,4 εκατ. ευρώ φέτος. Πρόκει­ται για 88,6 εκατ. ευρώ επιπλέον, από τα οποία τα 43,7 εκατ. ευρώ αφορούν επισφαλείς απαι­τήσεις από νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ τα 40 εκατ. ευρώ αφορούν έναν και μόνο πελάτη της, τη ΛΑΡΚΟ.
Την ίδια ώρα ναυάγιο είχαμε και στα καθαρά κέρδη, που διαμορφώθηκαν σε 18,3 εκατ. ευ­ρώ από 128,8 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο εξάμη­νο πέρυσι. Πρόκειται για μία απίστευτη μείωση 110,5 εκατ. ευρώ. Πού οφείλεται;
♦ Σύμφωνα με τη διοίκηση, ο λόγος βρίσκεται στην αύξηση του ενεργειακού κόστους κατά 29,7% (693,9 εκατ. ευρώ έναντι 535,2 εκατ. ευρώ) και στην αύξηση της δαπάνης για αγορά ενέργειας κατά 79,8% (812 εκατ. ευρώ έναντι 451,8 εκατ. ευρώ πέρυσι).
♦ Σύμφωνα με τον Ζερβό, η αύξηση των δαπα­νών για αγορές καυσίμων και ενέργειας ήταν τόσο μεγάλη, που ροκάνισε το 52% των εσό­δων της Επιχείρησης, τα οποία, παρά την κρίση, αυξήθηκαν. Σε αυτό συντέλεσε και το λουκέ­το στους δύο ιδιώτες παρόχους ενέργειας, που σηματοδότησε την επιστροφή δεκάδων χιλιά­δων πελατών στην αγκαλιά της μαμάς ΔΕΗ.
Ωστόσο το κλείσιμό τους (όπως και η αποχώ­ρηση της Verbund από τη χονδρική) δεν έφτα­σε για να ορθοποδήσει η Επιχείρηση. Τι κι αν ο τζίρος παρουσίασε αύξηση 8,4% (2,93 δισ. ευρώ έναντι 2,7 δισ. ευρώ), τι κι αν οι δαπάνες μισθοδοσίας περιορίστηκαν περαιτέρω κατά 14,1%, το πρώτο εξάμηνο το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είπαμε πιο πάνω.
Κι εάν δικαίως έχετε αναρωτηθεί τι είδους μάνατζμεντ είναι αυτό που, ενώ δεν μπορεί να προβλέψει την αύξηση του κόστους ενέργει­ας και καυσίμου και ενώ λειτουργεί πρακτικά χωρίς ανταγωνισμό, τελικά φέρνει τα αποτε­λέσματα αυτά, με πολύ χαμηλότερα κέρδη, θα εκπλαγείτε πραγματικά από την απάντηση που έδωσε ο ίδιος ο Ζερβός:
«Οι αυξήσεις των τιμολογίων από την αρχή του έτους αφορούσαν κατά το μεγαλύτερο μέ­ρος την επιβολή νέων φόρων και μόνο σε ένα μικρό μέρος τη μεταβολή του κόστους του ρεύ­ματος. Όπως προβλέπεται από το μνημόνιο, τα τιμολόγια θα πρέπει να αντανακλούν τις τιμές χονδρικής μέχρι τον Ιούνιο του 2013, σε δια­φορετική περίπτωση δεν μπορεί να αναπτυχθεί ο ανταγωνισμός στη λιανική αγορά». Δηλαδή, αφού δεν μπορέσαμε να κάνουμε καλά τη δου­λειά μας, δώστε μας την ευκαιρία να αυξήσου­με λίγο ακόμη τα τιμολόγιά μας, συν ένα δά­νειο, και του χρόνου τα ξαναλέμε...
Βέβαια η διοίκηση, που ζητά να αυξηθούν τα τιμολόγια, ξέχασε να πει ότι υπάρχει ειδική πρόβλεψη ώστε ακόμη και συνταξιούχοι συνδι­καλιστές της ΓΕΝΟΠ να παίρνουν ρεύμα με μειωμένες τιμές. Τι ποσό κατέγραψε ως υποχρέ­ωση η Επιχείρηση με βάση την παρούσα αξία των μελλοντικών υποχρεώσεων (στις οποίες περιλαμβάνεται και το εν λόγω μέτρο); Μόλις... 240 εκατ. ευρώ.
Και κάτι ακόμη: Τα τρία τελευταία χρόνια έχουν επιβληθεί τρεις αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος, που μεσοσταθμικά υπολογίζονται στο 18% - 20% για τα νοικοκυριά και στο πε­ρίπου 15% για τη βιομηχανική παραγωγή, ενώ στη ΔΕΗ μεθόδευσαν και την τέταρτη, την οποία απέδωσαν στο τέλος Ανανεώσιμων Πη­γών Ενέργειας. Δηλαδή μας έβαλαν επιπλέον διπλάσιο τέλος για την οικολογική ενέργεια, την οποία οι ίδιοι θα έπρεπε να παράγουν. Αλ­λά δεν το κάνουν, αφού καίνε φθηνό λιγνίτη και τους βολεύει.
Αντιθέτως οι ανανεώσιμες μπορεί να είναι οικολογικές και να μας αρέσουν, αλλά έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής και γι’ αυτό ακό­μη εφαρμόζονται (με την επιδοτούμενη μορ­φή που έχουν στην Ελλάδα) μόνο από πλούσιες χώρες. Εάν το κράτος (ή το κρατικό μονοπώλιο) δεν μπορεί ακόμη να τις επιδοτήσει παραμέ­νουν ένα ακριβό σπορ...
Τα κακά της μοίρας της
Και δεν είναι μόνο αυτά...
1 Το   επενδυτικό   πρόγραμμα   έχει προϋπολογιστεί σε 1,3 δισ. ευρώ, αλλά ποτέ δεν υλοποιήθηκε, ενώ η θεωρητική αξία των λιγνιτικών κοι­τασμάτων, που υπολογίστηκε στα 2 δισ., ξεπερνά την αποτίμησή της στο Χ.Α. Τι σημαίνει αυτό; Για να πάρει κά­ποιος τη ΔΕΗ και να εφαρμόσει και τον αναπτυξιακό σχεδιασμό της, θα πρέπει να τον πληρώσουμε κι από πάνω...
2 Την πορεία της ΔΕΗ προς την απα­ξίωση και τη χρεοκοπία διαπίστω­σε πρόσφατα σε έκθεσή του ο οίκος Standard & Poor’s υποβαθμίζοντας την πιστοληπτική ικανότητα της εταιρείας από «CC» σε «CCC» με αρνητική προοπτική, και προειδοποιώντας για ορατό ενδεχόμενο επιλεκτικής χρεοκοπίας. Άλλη μια συνεισφορά των ξένων (λ)οίκων στον άγριο καπιταλισμό, αφού έτσι διευκολύνονται οι ενδιαφερόμενοι να αγο­ράσουν φτηνότερα.
3 Για να μην τα ρίχνουμε όλα στους ξένους, όμως, θα πρέπει να επισημάνουμε και μια σωστή παρατήρηση της S&P: Μεγάλο μέρος του προβλήματος της ΔΕΗ βρισκόταν, κατά τις αρχές του χρόνου, στην αδυναμία της Επιχείρη­σης να αναχρηματοδοτήσει τον δανεισμό της. Κάτι που αποδίδεται στο δυσμενές οικονομικό περιβάλλον. Όλο αυτό το διάστημα η διοίκηση δεν έκανε απολύτως τίποτε. Και κάπως έτσι το τελευταίο εξάμηνο η ΔΕΗ εξάντλησε όλες τις γραμμές ρευστότητας που διέθετε και έφτασε στον δανεισμό.
4 Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η ΔΕΗ λειτουργεί με δωρεάν πρώτη ύλη (τα νερά και ο λιγνί­της τής διατίθενται ακόμη δωρεάν, σαν «εθνι­κό καύσιμο») και παράγει το πιο φθηνό ρεύμα (... στον     κό­σμο), το οποίο εγχέει στο σύστημα διανομής με μεγάλο κέρ­δος. Ωστόσο η ίδια δήλωσε ότι το πρόβλημα των τραγικών της αποτελεσμάτων βρίσκεται στο κόστος καυσίμου και ενέργειας (!) και γι’ αυτό βρίσκεται αντιμέτωπη με την οικονομική καταστροφή. Εάν αυτό δεν εί­ναι διοικητική ευθύνη, τι είναι;

Το «νταραβέρι» με το κράτος
Η ΔΕΗ λοιπόν μπορεί να επω­φελείται ακόμη (παρά τις έντονες οχλήσεις της Ε.Ε.) από τη δυνατότητα του δω­ρεάν καυσίμου, αλλά στον αντίποδα έχει να αντιμετωπίσει και τα όσα δύσκολα συνεπάγεται η απευθείας σχέση με το Δημόσιο. Δηλαδή ότι το κράτος εί­ναι (κι ας μην το λέει) ο πρώτος υποστη­ρικτής του κινήματος «Δεν Πληρώνω». Και μάλιστα... στην πράξη. Τι σημαίνει αυτό για τη ΔΕΗ;
Απλώς, ότι το Δημόσιο της χρωστά κάπου 200 εκατ. ευρώ (190 εκατ. για την ακρίβεια) και δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Έτσι είναι οι πε­λατειακές σχέσεις. Για την ιστορία, οι οφειλές του Δημοσίου προς τη ΔΕΗ άρ­χισαν να μπαίνουν στα «τεφτέρια» το 1998 και προέρχονται βασικά από τρεις κύκλους οφειλετών. Πενήντα εκατ. ευρώ χρωστούν φορείς της γενικής κυ­βέρνησης (ΔΕΚΟ και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου κ.λπ.), άλλα 53 εκατ. ευρώ είναι οι υποχρεώσεις του υπουρ­γείου Μεταφορών και Δικτύων (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ) από τα φανάρια των δρό­μων, ενώ σχεδόν 88 εκατ. είναι οι οφει­λές από την επιστροφή ΦΠΑ.
Όταν όμως το κράτος δεν δύναται, αρχίζουν τα ευτράπελα. Την άνοιξη το υπουργείο Οικονομικών χορήγησε στη ΔΕΗ προκαταβολή 50 εκατ. ευρώ έναντι των 110 εκατ. ευρώ από τις οφειλές που αναγνωρίζει. Λίγο αργότερα, όμως, ζήτησε από τη ΔΕΗ να τα επιστρέψει! Κάπως έτσι το θέμα των οφειλών έφτα­σε στο τραπέζι της συζήτησης Ζερβού -Στουρνάρα.
Ο διοικητής ζήτησε από τον υπουρ­γό η προκαταβολή να επιστραφεί (συ­νολικά ή τμηματικά) μόνο αφού οι φορείς εξοφλήσουν το σύνολο των υποχρεώσεών τους και πρότεινε είτε τα ποσά αυτά να πληρωθούν απευθεί­ας από τους υπόχρεους είτε να δοθεί (νέα) χρηματική προκαταβολή είτε να γίνει συμψηφισμός με μελλοντικές υποχρεώσεις της ΔΕΗ.
Βέβαια έτσι δεν διοικούνται μεγάλες επιχειρήσεις εισηγμένες στο χρηματι­στήριο και με σημαντική παρουσία ξέ­νων επενδυτών. Γι’ αυτό, όπως έχουμε πει, οι σημαντικοί επενδυτές αποχω­ρούν σιγά σιγά και εμφανίζονται νέοι, πιο... ευκαιριακοί.
Ενώ ο ευρύτερος δημόσιος τομέας εκτιμάται ότι χρωστάει στη ΔΕΗ κάπου 200 εκατ. ευρώ, η επιχείρηση ισχυρί­ζεται ότι έχει λαμβάνειν και 400 - 500 εκατ. ευρώ από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Εδώ συμβαίνει... το αντίθετο. Ακριβώς όπως και με το Δημόσιο, πρόκειται για περιπτώσεις συμψηφισμών, όπου η εταιρεία όντως έχει να εισπράξει, αλλά για υπηρεσίες που έχει ήδη λάβει και αξιοποιήσει. Και επομένως δεν θα συνεισφέρουν θε­τικά στο ταμείο της.
Κάπως έτσι οδηγού­μαστε στο συμπέρασμα ότι τα ταμιακά της ΔΕΗ δεν θα βελτιω­θούν το προσεχές διάστημα. Και όπως προειδοποιούν αρμόδια στελέχη, εάν αυτό συμβεί, δεν θα είναι εφικτή η πλη­ρωμή των υποχρεώσεων της εταιρείας στο σύστημα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργει­ας, τον ΛΑΓΗΕ. Κατά συνέπεια ο τελευταίος δεν θα μπορεί να πληρώνει τους ιδιώτες παραγωγούς ηλεκτρι­κής ενέργειας κι εκείνοι με τη σειρά τους δεν θα είναι συνεπείς προς τη ΔΕΠΑ. Και αυτό θα προκαλέσει ένα ντόμινο, που ίσως να διαμορφώσει κίνδυνο μπλακ-άουτ στο ευρύτερο φά­σμα της ηλεκτροδότησης.

Ο λαγός απ’ το καπέλο
Τι μπορεί να γίνει: Με την κεφαλαιο­ποίηση της ΔΕΗ στα 750 εκατ. ευρώ και τη μετοχή στα 3,34 ευρώ ο ελληνικός ενεργειακός γίγαντας είναι μια σκιά του εαυτού του, ιδιαίτερα για έναν όμιλο με εγκατεστημένο παραγωγικό δυναμι­κό περίπου 12.000 MW και έλεγχο του 95% της προμήθειας και του 80% της παραγωγής ενέργειας στην Ελλάδα. Επίσης ελέγχει ακόμη το σύνολο της ετήσιας παραγωγής (περίπου 60 εκατ. τόνων) λιγνίτη.
Σύντομα, όμως, μέσα από την υπο­χρέωση της χώρας λόγω του μνημονί­ου θα επιτραπεί σε τρίτους η πρόσβα­ση στο 40% της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από λιγνίτη, είτε μέσω πώλησης μονάδων είτε με τα λεγόμενα εργαλεία διάθεσης παραγόμενης ενέρ­γειας. Με δεδομένη την αναφορά του πρωθυπουργού ότι οι μονάδες της ΔΕΗ «δεν θα πουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί», η ενεργειακή στρατηγική της Ν.Δ. αναμένεται με ενδιαφέρον...
Το ερώτημα είναι πώς θα ξεφύγει από τη χρηματιστηριακή πεπατημένη (δηλαδή να πουλήσει με την τιμή της μετοχής) ένα κόμμα που το μόνο που μπορεί να πει σωστά είναι το... «Υes,
sir».
Σε όποια τιμή κι αν προσφερθεί η ΔΕΗ με τα σημερινά δεδομένα, δεν θα προ­κύψει χάος από τις αντιδράσεις, όταν η μέση τιμή από την εισαγωγή της στο χρηματιστήριο ξεπερνά τα 16 ευρώ; Εύλογα. Πόσο μάλλον για μια εταιρεία που, εκτός από την προίκα του λιγνίτη και των νερών, προικίστηκε από το Δη­μόσιο με τα καλύτερα σημεία διαμόρ­φωσης εργοστασίων (ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει μονάδες στο Λαύ­ριο, το Αλιβέρι και το Κερατσίνι χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις...) και ανταγω­νιστικά τιμολόγια.
Κι όμως, ο όμιλος αυτός αθροιστικά χρωστά περί τα 5 δισ. ευρώ. Επίσης είναι αντι­μέτωπος με διοικη­τική    αποσάθρωση. Η σχέση του με τον συνδικαλισμό    περ­νά μια περίπλοκη φάση, ενώ οι διαρκείς περικοπές στις αμοιβές έχουν φέρει χαμηλό ηθικό σε διοίκηση και υπαλλήλους. Επιπλέον η απόδοση του άνθρακα των λιγνιτωρυχείων μει­ώνεται διαρκώς, καθώς η πολιτική εξόρυξης των τε­λευταίων δεκαετιών εξά­ντλησε τα ποιοτικά καλύτερα αποθέμα­τα (όπως για παράδειγμα στη Μελίτη, όπου το εργοστάσιο εργά­ζεται στο 50% λόγω της κακής ποιότη­τας καυσίμου).

Σχέδιο σωτηρίας
Οι ξένοι ενεργειακοί και χρηματιστη­ριακοί αναλυτές (όχι απαραίτητα αυτοί που προσβλέπουν στο ξεπούλημα της ΔΕΗ) δεν βλέπουν κάτι περισσότερο από ένα σχέδιο σωτηρίας με τρία βήματα: Κούρεμα του χρέους, εσωτερική αναδιάρθρωση και αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Εκτιμούν ότι με το κούρεμα το χρέος μπορεί να πέσει από τα 5 στα 2 δισ. ευρώ.
Ακολούθως με μία αύξηση κεφαλαί­ου 1 δισ. να προχωρήσει το επενδυτικό πρόγραμμα (αναθεωρημένο) με μο­νάδες που να μπορούν να αποδώσουν ανταγωνιστικά. Με τα ίδια χρήματα μπορεί να γίνει και η αναβάθμιση του δικτύου διανομής, ώστε να μπορεί να πουληθεί στην επιχειρηματική του διά­σταση, παραμένοντας όμως σε εθνικό έλεγχο.
Ενώ οι υπολογισμοί αυτοί υπάρ­χουν στα λάπ-τοπ των αναλυτών, εμείς εξακολουθούμε να πιστεύου­με ότι το κράτος θα πληρώσει τα χρέη του στη ΔΕΗ κι έτσι ίσως αποφύγου­με την πλήρη κατάρρευση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας...
Κι όμως ο ΛΑΓΗΕ, ο λειτουργός της αγοράς ηλεκτρισμού, είναι κι αυτός φαλιρισμένος και χρειάζεται ένεση 300-400 εκατ. για να αποπληρώσει τους πα­ραγωγούς που μένουν απλήρωτοι (από τη ΔΕΗ) για αρκετούς μήνες. Μέσω αυ­τού η κρίση ρευστότητας χτύπησε και την πόρτα της ΔΕΠΑ, που βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστια χρέη την ώρα που επιχειρείται να ιδιωτικοποιηθεί.
Συμπέρασμα; Αν η ΔΕΗ αφεθεί στη μοίρα της και δεν γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις ώστε να ξανασταθεί στα πόδια της, το μόνο βέβαιο είναι πως θα απαξι­ωθεί πλήρως και όχι μόνο θα χαθεί, αλ­λά θα γίνει στόχος της χειρότερης μορ­φής «κορακιών», των ειδικευμένων σε χρεοκοπίες. Με συνέπειες τραγικές τό­σο για το Δημόσιο όσο και για τους Έλ­ληνες πολίτες...

 topontiki.gr