Ζητιάνοι τέλος.

Του Ευάγγελου Σταυριανάκη. Οι  πολιτικοί που πέρασαν από την Ελλάδα ήταν λίγοι. Όταν λέω πολιτικούς εννοώ πολιτικούς όχι μόνο στο όνομα αλλά και στην χάρη. Οι υπόλοιποι μου θυμίζουν...

τον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα. Ο απλός λαός πίστευε στα λόγια τους που τον μάγευαν και με  ξόρκια επιδοτήσεων έδιωχναν την φτώχια από κοντά του. Μα οι γυναικούλες πια ξυπνήσανε. Τα ξόρκια παρέμειναν ξόρκια και σταμάτησαν να είναι πιστευτά.

Όταν πολιτικός ζητιάνευε την ψήφο από τον πολίτη τάζοντάς του πλούτο και ευφορία ήξερε ότι πράγματι αυτά θα του δώσει αλλά με τι για αντάλλαγμα; Μόνο την ψήφο; Ή και το μέλλον των παιδιών του. Κανένας δεν μίλησε για το μέλλον. Κανένας δεν μίλησε πιο ήταν το παρόν. Το παρόν των επιδοτήσεων και του εύκολου χρήματος με μια εσάνς από Santa Barbara.
Αυτό ονειρεύονταν ο απλός πολίτης. Του δώσανε το πιάτο γεμάτο και αυτός ούτε τα κόκκαλα δεν άφησε. Φταίμε όλοι μας. Πιστέψαμε σε ζητιάνους σαν αυτόν του συγγραφέα Καρκαβίτσα.
Τώρα τι; Έχει αναρωτηθεί κανείς μας τι θα γίνει αύριο; Νέα μέτρα; Ένας διχασμός; Το ένα μπορεί να φέρει το άλλο. Μα ο φτωχός λαός δεν είναι  τόσο φτωχός όσο φαίνεται. Έχει αξίες, κάποιες δεν έχουν ονόματα σε άλλες γλώσσες, όπως το φιλότιμο. Αυτό μπορεί να γίνει άμυνα σε κάθε ζητιάνο που θα προσπαθήσει να προκαλέσει διχασμό. Αυτό προσπαθούν.
Από   Santa Barbara γίναμε Αγία Βαρβάρα. Πάντοτε ήμασταν Αγία Βαρβάρα αλλά ποτέ δεν το δεχτήκαμε για αυτό τώρα γίναμε Σικάγο στην εγκληματικότητα και λαθρεπιβάτες στην ίδια μας την χώρα. Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει στο κοινοβούλιο (μπορεί να κάνω και λάθος) <<βυθίστε το Χώρα>>. Το Χώρα ήταν ένα τουρκικό πλοίο ωκεανογραφικό που έμπαινε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Μάλλον όσοι τον ακούγανε, νομίσανε ότι είπε <<βυθίστε την χώρα>> αυτό θυμάται και ο γιος του και μίλησε για τιτανικό.
Ζητιάνοι τέλος.

freepen.gr