Ένας είναι ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.Να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπία!

Είμαι σίγουρος ότι ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν είχε πολύ καλές προθέσεις όταν οραματιζόταν και έκανε τελικά πραγματικότητα την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα χρόνια όμως πέρασαν και  τα δεδομένα άλλαξαν....

του Στρατή Μαζίδη

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες χρησιμοποιηθήκαν βάναυσα ως ένα ακόμη πεδίο ανταγωνισμού των κρατών. Ενώ στην αρχαιότητα τα πάντα σταματούσαν για να γίνουν οι αγώνες με μοναδικό απώτερο σκοπό τη συμμετοχή και ει δυνατόν τη νίκη, σήμερα οι αγώνες τυγχάνουν εκμετάλλευσης μετατρεπόμενοι σε ένα εργαλείο το οποίο ο εκάστοτε διοργανωτής χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Π.χ. το 1936 ο Χίτλερ προέβαλε την αρεία φυλή, το 1972 στο Μόναχο οι Παλαιστίνιοι θα στρέψουν τα φώτα της προσοχής από τον αθλητισμό στην τρομοκρατία, το 1980 η Μόσχα έβαζε μπροστά το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού και τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Η.Π.Α. στο Λος Άντζελες έδιναν τη δική τους απάντηση. Πέραν αυτών υπήρξαν και οι πόλεις που χρησιμοποίησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως ένα όχημα για την παγκόσμια προβολή και ανάπτυξή τους όπως η Σεούλ το 1988 και η Βαρκελώνη το 1992. Ενώ υπήρξαν και οι πόλεις που ανέλαβαν αγώνες δίχως να καταλάβουμε ποτέ τι ωφελήθηκαν πέρα από τα “πάρτυ” όπως η Αθήνα.
Ακόμη στο αθλητικό πεδίο είδαμε μια ακόμη πτυχή του ψυχρού πολέμου. Η ανάγκη του κάθε μπλοκ να επικρατήσει έφερε στο προσκήνιο τη βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών. Στο ανατολικό μπλοκ με αθλητές ορισμένες καταπιεσμένες ψυχές οι οποίες κάτω από μια σκληρή ζωή και φουλ ντόπα είχαν αποκλειστικό στόχο να κερδίζουν μετάλλια. Στη Δύση τα πράγματα ήταν καλύτερα. Εμφανίστηκαν οι σπόνσορες, οι αθλητές απολάμβαναν χρήματα και δόξα αλλά κι εδώ η ντόπα πήγε σύννεφο. Δύο διαφορετικοί δρόμοι με τον ίδιο προορισμό.
Τι σχέση όμως μπορούν να έχουν όλα αυτά με το ολυμπιακό ιδεώδες; Με το ευ αγωνίζεσθαι; Απολύτως καμία. Μια αρχαία παράδοση που όμως ανάγκαζε θανάσιμους εχθρούς να ξεχάσουν τις διαφορές τους και να αναμετρηθούν στο στάδιο, σήμερα εκφυλίζεται και εξευτελίζεται.
Ποιος όμως να υπερασπιστεί τους Αγώνες και αυτό που αυτοί σημαίνουν; Οι Ελλήνες μόνο θα μπορούσαν αλλά αρκέστηκαν στην τιμή να μπαίνουν πρώτοι κάθε φορά στο στάδιο ενώ επιχείρησαν -μάταια όμως- να καταστούν κι αυτοί μια σημαντική δύναμη στον παγκόσμιο αθλητισμό μέσω της γνωστής “πεπατημένης”.
Αν κάπου βαθιά στην ψυχή μας αισθανόμαστε έναν άλφα σεβασμό σε αυτοί που οι πρόγονοί μας είχαν εμπνευστεί και πραγματώσει, πρέπει άμεσα να σταματήσουμε αυτό το πανηγυράκι και να αποσυνδέσουμε τις αθλητικές επιτυχίες από την επαγγελματική σταδιοδρομία. Και πως θα το σταματήσουμε; Αναβιώνοντας τους αγώνες στην αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια. Εδώ είναι η Ολυμπία, εδώ είναι η μαραθώνιος διαδρομή, εδώ είναι όλα. Ας τα κάνουμε λοιπόν εμείς που τα γεννήσαμε στον τόπο τους. Και κάτι μου λέει ότι αρκετοί ξένοι αθλητές θα προτιμήσουν το στεφάνι της ελιάς από ένα μετάλλιο που ίσως λάμπει αλλά όπως κατήντησε μόνο χρυσός δεν είναι…

freepen.gr