Υποτελείς στην Υψηλή Πύλη

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Δεν υπάρχουν ιδιωτικά νησιά εκτός από ορισμένα. Τα περισσότερα είναι ακατοίκητα στη μέση του αρχιπελάγους. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργούνται προβλήματα εθνικής ασφάλειας, μερικά από αυτά τα νησιά μπορούν να έχουν εμπορική χρήση. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για ξεπούλημα, αλλά για τη μετατροπή αχρησιμοποίητων εκτάσεων σε ένα κεφάλαιο που μπορεί να αποδώσει εισοδήματα σε μια δίκαιη τιμή».
Τάδε έφη ο Αντώνης Σαμαράς σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Τα ίδια, περίπου, υποσχόταν, μέσα στο 2010, και ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνεντεύξεις του σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ και συνέδρια στις ΗΠΑ. Ανησυχητική η ομοιότητα των...
υποσχέσεων, αν μη τι άλλο. Παρότι το Μαξίμου υποβαθμίζει τη συγκεκριμένη αναφορά...
Λίγο νωρίτερα, σε άλλη συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, είχε υποσχεθεί: «Οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους». Μια υπόσχεση που έδιναν προς κάθε ενδιαφερόμενο ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πριν από δύο περίπου χρόνια. Με τα γνωστά αποτελέσματα...
Για τους Έλληνες και τα δικά τους λεφτά, τα οποία φεύγουν με την ταχύτητα του φωτός προς τα ταμεία της Γερμανικής Ευρωλάνδης, δεν υπήρξε πρωθυπουργική αναφορά. Άλλωστε... δεν χρειαζόταν.
Πάντοτε οι επικεφαλής υποτελών κρατών και αποικιών, όταν επισκέπτονται την έδρα του αυτοκράτορα, φροντίζουν να μεταφέρουν ακριβά δώρα υψηλού συμβολισμού για να δείξουν την πίστη και την προσήλωσή τους στις «κοινές αξίες». Χρυσός, γη και σκλάβοι ήταν τα συνηθέστερα τέτοια δώρα σε παλαιότερους αιώνες.
Κάπως έτσι επισκέπτεται και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας την Υψηλή Πύλη της Γερμανικής Ευρωλάνδης για να δηλώσει ότι η μεγάλη και αγία αυτοκρατορία της ζώνης του ευρώ θα λάβει αυτά που πρέπει σε ένδειξη πίστης και προσήλωσης στις «κοινές αξίες».
Όμως ο πρωθυπουργός της υποτελούς Ελλάδας δεν πάει ως ικέτης, όπως τον αποκαλούν νυχθημερόν τα άθλια χαλκεία της πλατείας Κουμουνδούρου. Μπορεί να μην διεκδικεί κάτι περισσότερο (πώς ήταν δυνατόν, άλλωστε;), αλλά έχει το θάρρος και την παρρησία να ζητά τουλάχιστον μια... επιμήκυνση:
● «Δώστε μας χρόνο να μαζέψουμε όλο τον χρυσό και τους καλύτερους σκλάβους. Κι επειδή αυτό θα κοστίσει κάτι παραπάνω, μεγαλειοτάτη, μην ανησυχείτε. Εμείς θα βάλουμε και τον τόκο που θα χρειαστεί χωρίς να ανοίξετε το πολύτιμο πουγκί σας και τεθεί σε κίνδυνο η πολιτική σταθερότητα της Γερμανικής Ευρωλάνδης. Κι όσο για τη γη, μην ανησυχείτε. Έχουμε και κάτι έρημα κι άχρηστα νησιά εκεί στο Αιγαίο, αλλά δώστε μας λίγο χρόνο μέχρι να βρούμε αγοραστή».
● «Δώστε μας μόνο μια ανάσα για να μη μας καταπιούν οι αγριάνθρωποι, οι απολίτιστοι, οι στασιαστές, οι υπονομευτές του ευρώ και οι οπαδοί της δραχμής».
Όμως ούτε οι υποτελείς χώρες ούτε οι ηγεσίες τους χαίρουν, ιστορικά, ιδιαίτερου σεβασμού στις Υψηλές Πύλες... εν γένει. Ιδιαίτερα αν δείχνουν καθυστέρηση στη συλλογή των τοκοχρεολυσίων και ως εκ τούτου θεωρούνται μπαταχτσήδες.
Γι’ αυτό όμως υπάρχουν οι καλοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οι φίλοι των υποτελών χωρών και των ηγεσιών τους. Γι’ αυτό υπάρχουν οι Γιούνκερ, οι οποίοι φροντίζουν να μεταφέρουν με την προσήκουσα διπλωματική ευγένεια τα μηνύματα της Υψηλής Πύλης πριν οι εκπρόσωποι των υποτελών εμφανιστούν μπροστά στον επικυρίαρχο.
Έτσι και ο δικός μας Γιούνκερ, ο ειλικρινής φίλος της Ελλάδας και του πρωθυπουργού της, ο οποίος την Τετάρτη το βράδυ μετέφερε με κρυστάλλινη σαφήνεια τις επιθυμίες της Υψηλής Πύλης και της καγκελαρίου της Γερμανικής Ευρωλάνδης.
● «Είστε αναξιόπιστοι».
● «Έχετε κάνει τεράστιες θυσίες, ξέρω ότι αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι προϊστάμενοί μου, αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι δεν αρκούν».
● «Αυτοί με τα χαμηλά εισοδήματα έχουν υποφέρει πολύ και δεν θα πρέπει να υπάρχουν υπερβολικές απαιτήσεις γι’ αυτούς. Και άλλα μέρη της κοινωνίας πρέπει να συμβάλουν». Ωστόσο «θα πρέπει να πάρετε και άλλα οριζόντια μέτρα, που θα πρέπει μάλιστα να είναι αξιόπιστα για να τα εγκρίνουν οι εισπράκτορες και να μην έχουμε ντράβαλα. Ξέρω, ίσως υπάρξουν επιπλέον απώλειες, αλλά είμαστε σε πόλεμο. Ας ξέρουν τουλάχιστον όσοι θυσιαστούν ότι θα έχουν πέσει για τον ύψιστο στόχο της ευρωλανδικής ανταγωνιστικότητας».
● «Δεν θέλουμε να βγείτε εσείς από το ευρώ, διότι έτσι κινδυνεύουμε να καταστραφούμε εμείς. Επομένως εγώ, που είμαι φίλος σας, θεωρώ απαράδεκτη την έξοδό σας και επιζήμια για τη χώρα σας. Άλλωστε πού θα πάτε ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια; Είστε υποχρεωμένοι να ζήσετε υπό τη γενναιόδωρη σκέπη μας».
● «Είναι όμως η τελευταία σας ευκαιρία, γι’ αυτό φροντίστε να μην στενοχωρήσετε άλλο την καγκελάριο της Γερμανικής Ευρωλάνδης. Μην της ζητήσετε επιπλέον χρήματα. Αν δεν είστε συνεπείς και αυτή τη φορά στις πληρωμές σας, θα αναγκαστεί να χάσει ένα τρισεκατομμύριο για να σας τιμωρήσει».
● «Δεν ήρθα στην Ελλάδα για να κάνω διάλεξη στον ελληνικό λαό και τη χώρα. Ποιος είμαι εγώ που θα κάνω μάθημα στον ελληνικό λαό; Είμαι πεπεισμένος ότι η Ελλάδα θα κάνει ό,τι πρέπει. Αλλιώς μαύρο φίδι που σας έφαγε».
● «Α, παραλίγο να το ξεχάσω, αλλά οι δουλειές είναι δουλειές. Επειδή λοιπόν η επιμήκυνση κοστίζει κάτι παραπάνω, τα 11,5 δισ. ευρώ, που έγιναν 13,5 επειδή αργήσατε, θα πρέπει τώρα να γίνουν 18. Και επειδή η καγκελάριος είναι λίγο θυμωμένη για την καθυστέρηση και δεν σας εμπιστεύεται, παλιοζαγάρια, τα θέλει μπροστάντζα».
● «Εγώ, φυσικά, παραμένω φίλος σας».
Ύστερα από την επιμελή και πλήρη αυτή ενημέρωση του ελληνικού λαού μπροστά στις κάμερες, ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να έμοιαζε με κέρινο ομοίωμα ύστερα από το κατ’ ιδίαν μαστίγωμα από τον πολιτικό επικεφαλής της Γερμανικής Ευρωλάνδης, μπορεί να άφησε στον φίλο του την πρωτοβουλία να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα λεχθέντα στην προηγηθείσα συνάντησή τους, αλλά μπορούσες να διακρίνεις την ανακούφισή του.
Είχε ήδη προσφέρει – προφορικώς τουλάχιστον – στην καγκελάριο όλα όσα αυτή ανέμενε ώστε να ξεκαθαριστεί πως η σημερινή συνάντηση θα κυλούσε χωρίς παρατράγουδα. Τα δώρα του θα γίνονταν αποδεκτά. Αυτός θα επέστρεφε στην αποικία με την έγκρισή της για την υλοποίηση του «Προγράμματος» και θα είχε μόνο την αγωνία για την έγκριση της επιμήκυνσης, η οποία θα αναμένεται κάπου στον Οκτώβριο.
Μέχρι τότε όμως ποιος ζει και ποιος πεθαίνει...

topontiki.gr