Να τελειώνουμε με την τρομοκρατία

Η λήθη είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Πολλές φορές όμως, επιβάλλεται.

Και επιβάλλεται, διότι κάποιους τους «βολεύει» και τους επιτρέπει να διαιωνίζουν καταστάσεις απάνθρωπες, καταστάσεις που αποτελούν ντροπή για μια δυτική δημοκρατική κοινωνία. Δυστυχώς, δεν έχουμε...

όλοι στην Ελλάδα την ίδια οπτική. Και αυτό είναι θεμιτό και απαραίτητο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Όμως, αυτό που είναι επιλήψιμο και καταδικαστέο, είναι η κάλυψη και η εξύμνηση εγκλημάτων, όπως και η προώθηση ολοκληρωτικών ιδεολογιών.

Τα γράφουμε τα παραπάνω με αφορμή το ότι πέρασαν ακριβώς 20 χρόνια από τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν και τον σοβαρό τραυματισμό πέντε άλλων συμπολιτών μας στην επίθεση της 17Ν στις 14 Ιουλίου 1992, κατά του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά. Με την τρομοκρατία δυστυχώς δεν τελειώσαμε. Το αντίθετο μάλιστα. Τέσσερις συνάνθρωποί μας βρήκαν τραγικό θάνατο στη Marfin και ακόμα δεν ξέρουμε ποιοι το έκαναν. Πάντως, είναι φανερό ότι όλα στη Σταδίου έγιναν στο όνομα μιας «επανάστασης» κάποιων της άκρας αριστεράς...

Και όσο δεν τελειώνουμε με την τρομοκρατία, οφείλουμε να υπενθυμίζουμε στον πολύ κόσμο, τις συνέπειές της... Να του πούμε ότι πολλά σπίτια ντύθηκαν στα μαύρα, διότι κάποιοι βαριεστημένοι αστοί, αποφάσισαν να δώσουν κάποιο νόημα στη ζωή τους, παίζοντας τους Τσε Γκεβάρα... Και ότι αυτοί, αντί να ζητήσουν συγνώμη από την κοινωνία και τις οικογένειες των θυμάτων, βγήκαν, ανέλαβαν την «πολιτική ευθύνη» και δίνουν και... διαλέξεις (!), πουλώντας την πολιτική ηρωίνη τους σε ανυποψίαστους πολίτες.

Κυκλοφορούν ελεύθεροι οι τρομοκράτες

Ο Μαζιώτης και η Ρούπα, όπως και άλλοι τρομοκράτες, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Αυτό, πρέπει να το υπενθυμίζουμε. Και όσο κυκλοφορούν ελεύθεροι, υπάρχουν πολλοί που κινδυνεύουν εδώ αλλά και στο εξωτερικό, όπου ενδεχομένως να βρίσκονται. Κυκλοφορούν λοιπόν ελεύθεροι, όπως και οι θιασώτες της πολιτικής βίας και του «αντάρτικου πόλεων». Τους βλέπουμε στη Βουλή, στα τηλεοπτικά πάνελ, ακούμε ότι κυκλοφορούν στα διάφορα καταγώγια, στα στέκια και στις καταλήψεις, όπως έκαναν και οι δολοφόνοι της Αγίας Νάπας και δίνουν και διαλέξεις (όπως έκαναν πρόσφατα στο Πάντειο, στο πλευρό μάλιστα του Μαζιώτη)...

Τώρα, ένα κόμμα όπου υπάρχουν και θιασώτες της τρομοκρατίας, διεκδικεί και την εξουσία... Ενισχυμένο από ασυνείδητους και διαβρωμένους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν θέλουν να χάσουν τη βολή τους και τα καταχρηστικά «προνόμιά» τους. Είναι αυτό που λέμε η λήθη και ο παρτακισμός ορισμένων. Που τώρα έχουν και τα μούτρα, αφού είδαν τους «συντρόφους» τους να υπερασπίζονται τους αιμοσταγείς δολοφόνους της 17Ν, να απειλούν από πάνω τους πάντες με «φυλακές»... Μέχρι να καταλάβει η Κουμουνδούρου ότι αυτό δημιουργεί «θέματα» και να δώσει εντολή να «κοπεί» η σαχλαμάρα.

Το θέμα είναι βέβαια βαθύτερο. Υπάρχουν κόμματα σήμερα, που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο και «καλοβλέπουν» την τρομοκρατία. Υπάρχουν κόμματα όπου στην κοινοβουλευτική τους ομάδα «φωλιάζουν» μαοϊκοί βουλευτές. Άντε με όλους αυτούς που κόβουν βόλτες στο πολιτικό σύστημα, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να καταπολεμηθεί στη ρίζα της η τρομοκρατία. Όμως, η παρουσία των θιασωτών του ολοκληρωτισμού, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποθαρρύνει τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Στο κάτω-κάτω, όσοι φοβούνται, να πάνε να κάτσουν στα σπίτια τους.

Να τους βρούμε άμεσα

Όσο πάντως υπάρχουν πολιτικά κόμματα που προπαγανδίζουν τις απόψεις τύπων σαν τον Μάο Τσε Τουνγκ, είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίζουμε στον κόσμο ότι στις 14 Ιουλίου του 1992, ένα παλικάρι έπεσε νεκρό από τα πυρά του Δημήτρη Κουφοντίνα (στην επίθεση συμμετείχαν επίσης ο Σάββας Ξηρός, ο Χριστόδουλος Ξηρός, ο Βασίλειος Τζωρτζάτος και ο Κωνσταντίνος Τέλιος, αλλά και ο Αναστάσιος Γιωτόπουλος ως ηθικός αυτουργός), που κατέβηκε εκείνη τη μέρα στο κέντρο της Αθήνας για «να αναμετρηθεί με το σύστημα», χωρίς να υπολογίσει τίποτα και σπέρνοντας γύρω του τον όλεθρο και τον πόνο. Και έντυσε ένα σπίτι στα μαύρα. Και δεν ήταν το πρώτο σπίτι που έντυσε στα μαύρα...

Είχαν προηγηθεί και άλλες δολοφονίες. Η Πολιτεία, οφείλει να «τελειώσει» το επικίνδυνο, περιθωριακό και παρακμιακό αριστεριστικό σκυλολόι, που πλέον συνεργάζεται με τον υπόκοσμο και που συνεχίζει να κρατάει όμηρο την κοινωνία μας. Οφείλει να αποκαλύψει ποιοι κρύβονται πίσω από όλο αυτό το κακό, ποιοι το ενισχύουν, ποιοι τα καλύπτουν. Οφείλει να ξαναβάλει πίσω από τα σίδερα τον Μαζιώτη και την Ρούπα, στέλνοντας ένα μήνυμα «μηδενικής ανοχής» σε όσα κέντρα ή παράκεντρα, στήνουν μηχανισμούς αποσταθεροποίησης της χώρας μας.

Όσοι από εμάς βάλλαμε στο παρελθόν κατά της τρομοκρατίας και όσων την κάλυπταν, δεν περάσαμε καλά. Στοχοποιηθήκαμε από τα άτυπα γραφεία Τύπου της. Όμως, τα λόγια της κυρίας Σταυρούλας Αξαρλιάν στο δικαστήριο, ηχούν στα αυτιά μας: «Όταν έγινε η κηδεία το παιδί μου ήταν σα να κοιμόταν. Δεν είχε, που έγραψαν ότι είχε σημαδεμένο πρόσωπό από γυαλιά, από κάτι. Το παιδί είχε φάει ένα θραύσμα στη δεξιά πλευρά το οποίο του είχε κόψει κεντρική αορτή καρδιάς, ρήξη πνεύμονα, σπλήνας, είχε διαλυθεί το παιδί μου…Από κει και πέρα όμως αυτοί συνέχισαν και άφησαν πίσω τους κι άλλα ορφανά παιδιά. Δεν άκουσαν τίποτα». Αυτά είναι τα λόγια μιας μητέρας που έχασε το παιδί της. Η Πολιτεία οφείλει να εγγυηθεί ότι κανένα άλλο σπίτι δεν θα ντυθεί ξανά στα μαύρα.

Νίκος Χιδίρογλου

www.elora.gr