“Πατακός που μας χρειάζεται…..”

Για να αντιληφθείς το κατάντημα της πόλης σου αλλά και της πατρίδας σου δε χρειάζεται πολλές φορές να αναλύεις δεδομένα, γεγονότα, συνθήκες και αριθμούς. Απλά περιστατικά αρκούν για να σε κάνουν να καταλάβεις....

του Στρατή Μαζίδη

Χθες λοιπόν αργά το απόγευμα σκέφτηκα να κάνω ένα διάλειμμα και να πεταχτώ μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης μου να βρω κάποιους φίλους. Περπατούσα ώσπου ξαφνικά μπαίνει μπροστά μου στο πεζοδρόμιο ένας ας τον πούμε κύριος κοντά στα 70.
Ο άνθρωπος αυτός κινήθηκε προς την κολώνα της ΔΕΗ για να κολλήσει ένα ενοικιαστήριο, οπότε αποφάσισα να κινηθώ προς την απέναντι πλευρά. Παρατήρησα όμως ότι ξεκόλλησε το ένα τμήμα του αυτοκόλλητου από το ενοικιαστήριο αφήνοντάς το να πέσει κάτω.
“Λες;” σκέφτηκα. “Μπα δεν μπορεί, μεγάλος άνθρωπος είναι”. Επειδή όμως η περιέργεια επικρατεί της λογικής παρέμεινα από απόσταση να τον παρακολουθήσω προσποιούμενος ότι καλούσα κάποιον στο κινητό.
Μου έκανε δε εντύπωση το γεγονός ότι για να κολλήσει ένα αυτοκόλλητο φόρεσε γάντια μιας χρήσης! Σε λίγο βλέπω και το δεύτερο χαρτί από το αυτοκόλλητο να πέφτει κάτω.
Ο “κύριος” πιέζει με βιαστικές κινήσεις το ενοικιαστήριο πάνω στην κολώνα, βγάζει τα γάντια του και πάει να φύγει.
Προς στιγμή σκέπτομαι. Τι να κάνω; Να τον αφήσω να φύγει να πάει στο καλό; Να πάω εγώ να μαζέψω τα χαρτιά από ένα δρόμο που ήταν πεντακάθαρος; Να μη τον αφήσω να φύγει έτσι; Άλλωστε μέσα στη βιασύνη του δε με είχε παρατηρήσει.
Διαβάστε λοιπόν τον εκπληκτικό διάλογο:
- Τα σκουπίδια βλέπω τα αφήσατε πεταμένα κάτω. Συγχαρητήρια!
- Και πού να τα πετάξω; Δεν έχει τίποτε εδώ;
- Και είναι αυτός λόγος να τα αφήσεις κάτω;
- Θα περάσει ο σκουπιδιάρης να τα μαζέψει!
- Ε; Και τι είναι ο σκουπιδιάρης; Δούλος; Δεν είναι άνθρωπος;
και απαντά με ύφος 1000 καρδιναλίων >
- Για αυτό πληρώνεται!
- Μάλιστα! Συγχαρητήρια κύριε! Μπράβο! Ωραία νοοτροπία!
και έφυγα χειροκροτώντας τον ειρωνικά σκοπεύοντας να επανέλθω για να τα πετάξω ο ίδιος μόλις θα έφευγε. Λίγα μέτρα πιο πέρα περνώντας από έναν πράσινο κάδο και ενώ αυτός είχε μείνει Προκόπης, του λέω:
- να εδώ έχει και κάδο αφού δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί σου.
Συνέχισα εκνευρισμένος με τη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου ώσπου λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούω “Νεαρέ! Νεαρέ!”. Αρχικά δε γύρισα να κοιτάξω διότι δεν είμαι και τόσο νεαρός πια. Τελικά ο …Προκόπης μάζεψε τα σκουπίδια του.
Την ίδια στιγμή, κάποιος τρίτος -περασμένης ηλικίας- που προφανώς είχε παρακολουθήσει τον έντονο διάλογο, μονολόγησε τόσο όσο να ακουστεί “Πατακός που μας χρειάζεται…” (αργότερα μου εξήγησε πως κυκλοφορούσε στο δρόμο και έβαζε αυτούς που πετούσαν κάτω τα αποτσίγαρα, να τα μαζεύουν)
Το αστείο είναι ότι ο …Προκόπης όντας φανατικός οπαδός της καθαριότητας φόρεσε γάντια μη τυχόν ακουμπήσει την τσιμεντοκολώνα και μολύνει τα άχραντα και άσπιλα χέρια του. Φαντάζομαι δε πως θα έχει κατηγορήσει όλα αυτά τα χρόνια άπειρες φορές το δήμο για τα θέματα της καθαριότητας.
Αυτή όμως είναι η πατρίδα μας. Αυτή είναι η γενιά που την έριξε στα βράχια. Τι είπε ον ολίγοις ο …κύριος; Τι με νοιάζει εμένα; Θα περάσει ο σκουπιδιάρης, αυτός ο β’ κατηγορίας άνθρωπος να μαζέψει τις κουτσουλιές μου. Άλλωστε, για αυτό πληρώνεται. Εμείς θα πετάμε, και αυτός θα μαζεύει. Τέλος!
Τότε όμως να προξενήσουμε γενικώς ζημιές αφού θα υπάρχει πάντα κάποιος που για αυτό θα πληρώνεται.
Κάπως έτσι ο άνθρωπος αυτός, που σαν κι αυτόν είναι αμέτρητοι, θα αντιμετώπισε και τη ζωή στέλνοντας το λογαριασμό στους άλλους ή μάλλον περιμένοντας από τους άλλους να…καθαρίσουν.

freepen.gr