Πιθανόν η πολιορκία του ευρώ να λυθεί μόνο με ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟ

Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, είναι μια κατάρα που αποδίδεται στην κινεζική-κομφουκιανή παράδοση που ξόρκιζε το φόβο των αλλαγών, σε μια προσπάθεια διατήρησης της κοινωνικής τάξης. Εγώ πάλι θα έλεγα ότι μάλλον για ευχή παρά για κατάρα πρόκειται.
Τα σενάρια που θα ζήσουμε...

στο αμέσως προσεχές μέλλον ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα που θα δώσουν οι επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, είναι τρία. Και είναι όλα μαύρα… Γιατί όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, κανένα δεν προβλέπει κυβέρνηση που θα μακροημερεύσει…. (θα προσπαθήσω να .....
βγάλω ανάλυση σε επόμενο ποστ). Είμαι πάντως πεπεισμένος, ότι η παραμονή ή αποπομπή (εθελούσια έξοδος αν προτιμάς) της χώρας από το ευρώ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ με το πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί στην Ελλάδα μετά τις εκλογές του Ιουνίου.

Είναι εδώ προφανές, ότι είναι αδύνατη οποιαδήποτε πρόβλεψη σε σχέση με την εσωτερική πολιτική και κοινωνική κατάσταση που θα επικρατήσει στο προσεχές μέλλον, αν προηγουμένως δεν αποσαφηνιστεί ένα κρίσιμο ζήτημα:
Αν η Ευρωζώνη σήμερα αποτελεί ένα αποτυχημένο οικονομικό εγχείρημα ή αν πρόκειται για γεωστατικό σχεδιασμό των Μεγάλων Δυνάμεων με στόχο την επιβολή της γερμανικής εξουσίας μέσω της οικονομίας στις χώρες του ευρωπαϊκού –κατ αρχήν- νότου.

Για να έχει ο γεωστρατηγικός αυτός σχεδιασμός πιθανότητες επιτυχίας, προϋπόθεση είναι η παγίδευση των χωρών μελών του ευρώ στα νύχια της γερμανικής χρηματοδότησης. Αυτό θα μπορούσε να γίνει ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟ: να αποκλειστεί η πρόσβαση των χωρών της ευρωζώνης σε κάθε εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης, πλην μιας: Της Τρόικας… Όταν δηλ η Γερμανία σου πει «το πακέτο σωτηρίας που σου δίνω είναι take it or leave it», να μην έχεις άλλη επιλογή εκτός από την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ με ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑ. Επιστροφή που πάλι όμως προϋποθέτει χρηματοδότηση από τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ… Αλλιώς πεθαίνεις της πείνας…

Προς τη νέα αυτή πραγματικότητα (του γεωστρατηγικού δηλ σχεδίου) οδηγούμαστε αν αναλογιστούμε και το γεγονός ότι οι δομικές αδυναμίες του ευρώ φαίνεται να ήταν σε Γερμανούς και Γάλλους γνωστές ήδη από το 1993.

Ήταν Φεβρουάριος του 1993, όταν σε ένα μικρό γραφείο συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Francois Mitterrand και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jacques Delors συσκέπτονταν για το μεγαλεπήβολο πολιτικο-οικονομικό σχέδιο της δημιουργίας της Ευρωζώνης. Σε εκείνη τη σύσκεψη ετεθη για πρώτη φορά ο προβληματισμός ότι για να εδραιωθεί σωστά η νομισματική ένωση που ετοίμαζαν τότε ο γάλλος Πρόεδρος με τον γερμανό Καγκελάριο Helmut Kohl, ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός κοινού ομολόγου.
Αυτή η πρόταση είχε πάρει την μορφή Green Paper που είχε ετοιμάσει ο Delors, προσπαθώντας να πείσουν τον Francois Mitterrand να το ασπαστεί. Ο Jacques Delors ανέπτυσσε την πρόταση για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Ο Francois Mitterrand άκουγε προσεκτικά. Όταν ο Delors τελείωσε, έπεσε σιωπή στο δωμάτιο καθώς ο γάλλος Πρόεδρος σκεφτόταν για 5 ολόκληρα λεπτά πριν απαντήσει. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε το ταβάνι και είπε:
«Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ απλά δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, απλά να δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα μπορούμε – και αυτό θα κάνουμε. Όταν όμως μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.» (πηγή)

Μικρή σημασία έχει εδω αν το εγχείρημα σχεδιάστηκε από την αρχή (και) ως γεωστρατηγικό ή αν ως τέτοιο πρόεκυψε στην πορεία. Σημασία σήμερα έχει η πραγματικότητα, την οποία εύγλωττα περιγράφει η βρετανική έκδοση των Financial Times σε πρόσφατο άρθρο τους με τίτλο "Ελλάδα η πρώτη αποικία της Ευρωζώνης''. (πηγή)

Θα έλεγε κανείς εδώ ότι οι Βρετανοί επιχαίρουν και μάλιστα με μια δόση χαιρεκακίας… Σημασία όμως δεν έχει αν οι Βρετανοί σήμερα επιχαίρουν, αλλά ότι από την αρχή επιμένουν ότι το οικονομικό και νομισματικό εγχείρημα του ευρώ δεν είναι βιώσιμο. Έχουν μάλιστα προβλέψει, ότι δίχως δημοσιονομική ένωση η Ευρωζώνη είναι καταδικασμένη να διαλυθεί. Δεδομένο επίσης είναι, ότι οι Βρετανοί δεν είναι περισσότερο έξυπνοι από τους Γερμανούς… Και ότι οι Γερμανοί δεν ήταν ηλίθιοι να πόνταραν το πανίσχυρο Μάρκο τους σε άλογο που από την αρχή ήταν ψόφιο... Βέβαιο πρέπει να θεωρείται και το γεγονός ότι πλην των Γερμανών, Γάλλων και Βρετανών, τις δομικές αδυναμίες του ευρώ γνώριζαν και οι Αμερικανοί.

Δεν μπορεί λοιπόν παρά οι ΗΠΑ να διέβλεψαν έγκαιρα τον κίνδυνο η Ευρωζώνη να μετατραπεί σε όχημα επιβολής της γερμανικής εξουσίας μέσω της οικονομίας. Άρα ο επόμενος προβληματισμός που εδώ τίθεται, είναι αν θα επέτρεπαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στη Γερμάνια να απειλήσει την Ευρώπη για τρίτη φορά μέσα στα εκατό τελευταία χρόνια… Δεδομένου ότι η απάντηση στο παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική, ο αμέσως επόμενος προβληματισμός είναι αν πρόκειται για γεωστρατηγικό σχεδιασμό της Γερμανίας και της Γαλλίας μόνο, ή αν πίσω από αυτό «κρύβεται» και η Αμερική. Για να υπάρξει μια όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη εικόνα, θα πρέπει να διερευνηθεί και ο συσχετισμός των δυνάμεων μεταξύ Ρωσίας, Γερμανίας και Γαλλίας.

Την αποφασιστικότητα των Μεγάλων Δυνάμεων η Δύση να ΜΗΝ ανεχθεί την επανεμφάνιση μιας διχαστικής και επικίνδυνης Γερμανικής δύναμης στην Ευρώπη αναλύει ο Φρίντμαν σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση στο Stratfor για τη “γερμανική στρατηγική” στην Ευρώπη (αποσπάσματα της όποιας παραθέτω αυτούσια).

“Η ιδέα μιας Γερμανίας που θα έχει μια ανεξάρτητη εθνική στρατηγική έρχεται σε αντίθεση με ό, τι η Γερμανία ήθελε να γίνει μετά από το Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως με ό, τι ο κόσμος ήθελε από τη Γερμανία. Κατά κάποιο τρόπο, ολόκληρη η δομή της σύγχρονης Ευρώπης, δημιουργήθηκε για να επωφεληθεί οικονομικά η Γερμανία, αποφεύγοντας όμως παράλληλα την απειλή μιας νέας Γερμανικής κατοχής. Αυτή η πολιτική φαίνεται ότι έφθασε στο τέλος της από το 1991”, γράφει ο Φρίντμαν για τη “γερμανική στρατηγική” στην Ευρώπη, ο οποίος προσπαθεί να κάνει κατανοητό ότι η όποια νέα Γερμανική στρατηγική προκύψει, θα κρίνει το μέλλον της Ευρώπης. Στην ανάλυσή του αυτή o Φρίντμαν υποστηρίζει ότι ο δυναμισμός της Γερμανίας δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελε η ίδια. Αντί να “χωρίσει” τη Γαλλία και τη Ρωσία, η απειλή μιας ενωμένης Γερμανίας τις έφερε πιο κοντά, γιατί είχαν κατανοήσει ότι χωρίς συμμαχία η Γερμανία θα ήταν πρόβλημα.

“Η Γερμανία χωρίστηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατέστη σαφές ότι ο επανεξοπλισμός της Δυτικής Γερμανίας ήταν απαραίτητος λόγω της Σοβιετικής Ένωσης. Για να γίνει αυτό η οικονομία της θα έπρεπε να αναπτυχθεί. Κι έτσι ακολούθησε το γερμανικό οικονομικό θαύμα. Η Γερμανία έγινε και πάλι το πιο δυναμικό τμήμα της Ευρώπης. Το θέμα όμως ήταν να εμποδιστεί η επιστροφή της Γερμανίας προς την επιδίωξη μιας αυτόνομης εθνικής στρατηγικής, τόσο επειδή δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στις σοβιετικές δυνάμεις στα ανατολικά από μόνη της και, πιο σημαντικό, γιατί η Δύση δεν θα μπορούσε να ανεχθεί την επανεμφάνιση μιας διχαστικής και επικίνδυνης πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη. Το κλειδί ήταν να δεσμευτεί Γερμανία στην υπόλοιπη Ευρώπη στρατιωτικά και οικονομικά.


Η ευρωπαϊκή οικονομία εν γένει, και η γερμανική οικονομία ειδικότερα, ενδυναμώθηκαν μόλις η Ανατολική Γερμανία ενώθηκε με τη Δυτική Γερμανία. Το πιο σημαντικό, η Γαλλία παρέμεινε συνδεμένη με τη Γερμανία μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία, ή ό, τι είχε απομείνει μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν σχετικά ασφαλής εφ ‘όσον η Γερμανία παρέμεινε μέρος των ευρωπαϊκών δομών. Το ιστορικό στρατηγικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ι η Γερμανία εμφανιζόταν λυμένο”, γράφει ο Φρίντμαν.

“Η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη μετά το 2008. Η Γερμανία χρειαζόταν την Ευρωπαϊκή Ένωση για τους λόγους που υπήρχαν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: ως θεμέλιο της σχέσης της με τη Γαλλία και ως ένα μέσο για να εξασφαλιστεί ότι το εθνικό συμφέρον, δεν θα δημιουργήσει τα είδη των συγκρούσεων που υπήρχαν στο παρελθόν. Χρειάστηκε την Ευρωπαϊκή Ένωση και για έναν άλλο λόγο. Η Γερμανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως λειτούργησε μεταξύ 1991 και 2008, ήταν χρήσιμη για τη Γερμανία.”

Αναφορικά με την κρίση χρέους ο Φρίντμαν εξηγεί ότι Υπήρχαν δύο πιθανές λύσεις. Η μία ήταν ότι οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση έπρεπε να επιβάλουν λιτότητα για να βρουν τους πόρους για να λύσουν το πρόβλημά τους. Η άλλη ήταν ότι η ευημερία της Ευρώπης θα διαφύλασσε τις οφειλές, “ελαφρύνοντας” τις χώρες αυτές από το βάρος της λιτότητας. Η λύση που έχει επιλεγεί είναι προφανώς ένας συνδυασμός των δύο, αλλά η ακριβής σύνθεση του συνδυασμού αυτού ήταν και παραμένει ένα περίπλοκο θέμα προς διαπραγμάτευση.

Η Γερμανία είναι έτοιμη να διασώσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αν επιβάλλουν λιτότητα και στη συνέχεια να λάβει μέτρα για να βεβαιωθεί ότι η λιτότητα αυτή πράγματι εφαρμόζεται στο βαθμό που είναι απαραίτητο και ότι η κρίση δεν θα επαναληφθεί. Από την πλευρά της Γερμανίας , οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται στις δημοσιονομικές πολιτικές των προβληματικών χωρών. Ως εκ τούτου, το τίμημα που ζητά η Γερμανία για την διαγραφή μέρος του χρέους είναι ότι οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες, σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένοι προς την γερμανική πολιτική, θα αναλάβουν να υλοποιήσουν τα μέτρα “εξυγίανσης” των οικονομικών των χωρών που λαμβάνουν βοήθεια.

Εάν αποδεχτούμε τη γερμανική άποψη, η οποία είναι ότι η κρίση του χρέους ήταν το αποτέλεσμα των αλόγιστων δαπανών , τότε η πρόταση της Γερμανίας είναι λογική. Εάν αποδεχθούμε την άποψη της νότιας Ευρώπης, η οποία είναι ότι η κρίση ήταν το αποτέλεσμα του σχεδιασμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε αυτό που προτείνει η Γερμανία είναι η επιβολή της γερμανικής εξουσίας μέσω της οικονομίας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια παράδοση της κυριαρχίας σε μια γραφειοκρατική γερμανική ΕΕ, ανεξάρτητα από το οικονομικό κόστος. Είναι επίσης δύσκολο να φανταστούμε ότι η Γερμανία θα δεχτεί ρυθμίσεις χρεών χωρίς να έχει τον έλεγχο. Τέλος, είναι δύσκολο να δούμε πώς, σε μακροπρόθεσμη βάση, οι Ευρωπαίοι μπορούν να συμβιβάσουν τις διαφορές τους στο θέμα αυτό.

Στη συνέχεια της ανάλυσης ο Φρίντμαν επιχειρεί να διαβλέψει που πάει το πράγμα με τη Γερμανία, αναλύοντας μια «μια εναλλακτική στρατηγική» για τη Γερμανία.
Εν τω μεταξύ, το βασικό πλαίσιο της Ευρώπης έχει αλλάξει από το 1991. Η Ρωσία παραμένει μια σκιά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά έχει γίνει σημαντικός εξαγωγέας φυσικού αερίου. Η Γερμανία εξαρτάται από το φυσικό αέριο, αν και ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις. Η Ρωσία έχει την ανάγκη της τεχνολογίας, την οποία η Γερμανία διαθέτει. Η Γερμανία επίσης δεν θέλει να δεχτεί περισσότερους μετανάστες από το φόβο της αστάθειας,αλλά ο πληθυσμός της μειώνεται και κάτι πρέπει να κάνει γι΄ αυτό.

Η Ρωσία έχει επίσης μια μείωση του πληθυσμού, αλλά ακόμα κι έτσι, έχει ένα πλεόνασμα εργαζομένων, ανέργων και υποαπασχολούμενων. Εν ολίγοις, υπάρχει σημαντική “συνέργεια” μεταξύ της Ρωσικής και της γερμανικής οικονομίας. Προσθέστε σε αυτό ότι οι Γερμανοί αισθάνονται μεγάλη πίεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να εμπλακούν σε δράσεις από τις οποίες θέλουν να μείνουν έξω. Κι όλα αυτά ενώ οι Ρώσοι βλέπουν τους Αμερικανούς ως απειλή για τα συμφέροντά τους, και υπάρχουν πολιτικο-στρατιωτικά συμφέροντα που συνδέουν Γερμανία -Ρωσία. Ωστόσο, το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας δεν είναι απαραίτητα σε σχέση με τη Γαλλία, αλλά μια σχέση είτε με τη Γαλλία είτε με τη Ρωσία. Για τη Γερμανία, μια σχέση με τη Ρωσία είναι εξίσου χρήσιμη όπως ήταν κι αυτή με τη Γαλλία. Μια ιδανική κατάσταση για τη Γερμανία θα ήταν μια γαλλο-γερμανο-ρωσική Αντάντ. Μια τέτοια συμμαχία έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν, αλλά η αδυναμία της είναι ότι θα παρέχει πάρα πολύ ασφάλεια στη Γερμανία, που θα της επιτρέψει να είναι πιο διεκδικητική. Κανονικά, η Γαλλία και η Ρωσία αντιτίθενται στη Γερμανία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, είναι βεβαίως δυνατόν να έχουμε μια συνέχιση της γαλλο-γερμανική συμμαχία ή τη δημιουργία μιας ρωσο-γαλλικής συμμαχίας. Πράγματι, μια τριπλή συμμαχία θα μπορούσε να είναι εφικτή.

Τρέχουσα στρατηγική της Γερμανίας είναι η διατήρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των σχέσεών της με τη Γαλλία φέρνοτας τη Ρωσία πιο κοντά στην Ευρώπη. Η δυσκολία αυτής της στρατηγικής είναι ότι οι εμπορικές πολιτικές της Γερμανίας είναι δύσκολες για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες , συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Εάν η Γερμανία αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η δεύτερη στρατηγική επιλογή θα ήταν μια τριπλή συμμαχία, με μια τροποποιημένη Ευρωπαϊκή Ένωση ή ίσως εκτός της δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν η Γαλλία έχει αποφασίσει να κατευθυνθεί αλλού και να υλοποιήσει ιδέες, όπως η ιδέα της Μεσογειακής Ένωσης, τότε μια γερμανο-ρωσική σχέση γίνεται μια πραγματική δυνατότητα.

Η γερμανο-ρωσική σχέση θα έχει τη δυνατότητα να γείρει την πλάστιγγα της εξουσίας στον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σήμερα η κυρίαρχη δύναμη, αλλά ο συνδυασμός της γερμανικής τεχνολογίας και των ρωσικών ενεργειακών πόρων θα αποτελέσει μια πρόκληση σε παγκόσμια βάση. Φυσικά, υπάρχουν και κακές αναμνήσεις από τις δύο πλευρές, που κλονίζουν την εμπιστοσύνη . Στρατηγική της Γερμανίας, ως εκ τούτου, εξακολουθεί να μένει εγκλωβισμένη στο μοντέλο της ΕΕ. Ωστόσο, αν η ΕΕ αποσταθεροποιηθεί , τότε άλλες στρατηγικές θα πρέπει να βρεθούν. Η ρωσο-γερμανική σχέση που υπάρχει ήδη εμβαθύνεται. Η Γερμανία σκέφτεται ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ακόμη κι εκτός αυτής, η Ρωσία μπορεί καταστεί η εναλλακτική λύση της Γερμανίας. (πηγή)

Φαίνεται λοιπόν ότι ο γεωπολιτικός σχεδιασμός του «ευρώ» έχει σήμερα παγιδεύσει τα μέλη της Ευρωζώνης στα νύχια της Γερμανίας. Αυτονόητο είναι ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη σύμπραξη ή την ανοχή των ΗΠΑ… Το γεγονός εξάλλου της εισόδου του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη (πράγμα που πριν τρία χρόνια φάνταζε εντελώς αλλόκοτο), το γεγονός ότι το ΔΝΤ είναι αναμφισβήτητα το μακρύ χέρι της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσων των ΗΠΑ, ο ρόλος που οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης έπαιξαν στην κλιμάκωση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η ανοχή των οίκων αυτών από τη Γερμανία και τη Γαλλία (δεν θα μπορούσε άραγε η Ευρώπη να φτιάξει τους δικούς της οίκους αξιολόγησης όπως προσχηματικά συζητιόταν στην αρχή της κρίσης?), όλα δείχνουν ότι οι ΗΠΑ έχουν ενεργό ρολό στην κρίση χρέους που ταλανίζει σήμερα τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου…

Όσον αφορά τώρα τη Ρωσία, αυτή συνδέεται στενά με την οικονομία της Ευρωζώνης. Το ίδιο και περισσότερο συνδέεται και με την οικονομία της Γερμανίας.

«Είμαστε πεπεισμένοι, - δήλωσε πρόσφατα ο Μεντβιέντιεφ, ότι το ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα έχει επιδείξει την αξιοπιστία του. Σήμερα είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και την ύπαρξη γενικά του παγκόσμιου χρηματιστικού συστήματος χωρίς το ευρώ». (πηγή)

Σχεδόν τα μισά από τα αποθέματα της σε χρυσό και ξένο συνάλλαγμα (πάνω από 200 δισεκατομμύρια) η Ρωσία τα διατηρεί σε ευρώ. Λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι αυτά τα αποθέματα είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, η απόσυρση ακόμα και ενός μέρους των επενδύσεων σε ευρώ θα μπορούσε να προκαλέσει κατάρρευση της ισοτιμίας του ευρώ. Όμως η Ρωσία και οι εμπορικές σχέσεις με την ΕΕ είναι ισχυρές και πολλοί Ρώσοι πολίτες διατηρούν αποταμιεύσεις σε ευρώ. Γι΄αυτό η Μόσχα θα υποστηρίζει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Το κύριο είναι ότι «η Ρωσία πιστεύει στο ευρώ», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν. (πηγή)

Το 50% επίσης των εμπορικών συναλλαγών της Ρωσίας αναλογεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Η οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη, - είπε ο Πούτιν, ασκεί άμεση επίδραση στη ρωσική οικονομία. Είμαστε στενά αλληλένδετοι, ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών μας πέρυσι ανήρθε στα 394 δισεκ. δολάρια. Εννοείται ότι αν στην Ευρώπη αρχίσει ύφεση, συρρίκνωση της οικονομίας, υποχρεωτικά και ο όγκος των καταναλωνόμενων ενεργειακών πόρων και των άλλων προϊόντων από τη Ρωσία (μεταλλουργικών και χημικών) θα μειωθεί και αυτό θα μας επηρεάζει. Γι΄αυτό ελπίζουμε ότι οι εταίροι μας στην ΕΕ θα μπορέσουν να αντεπεξέρθουν στις σημερινές δυσκολίες». (πηγή)

Στενά επίσης συνδέονται τα γεωστρατηγικά συμφέροντα Ρωσίας και Γερμανίας (ιδίως στον ενεργειακό τομέα). Κλασική περίπτωση ο αγωγός North Stream που συνδέει υποθαλάσσια τη Ρωσία με τη Γερμανία (μέσω Βαλτικής) απευθείας με τα κοιτάσματα της Σιβηρίας, παρακάμπτοντας όλες εκείνες τις χώρες που θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργήσουν προβλήματα στην απρόσκοπτη παροχή φυσικού αερίου της Γερμανίας. «Ενεργειακό και πολιτική είναι τόσο στενά συνυφασμένα, που καθιστούν δυσδιάκριτα τα κίνητρα βάσει των οποίων αποφασίζεται μια επένδυση: είναι τα κίνητρα μόνο εμπορικά ή μήπως και γεωστρατηγικά; Ο αγωγός φυσικού αερίου North Stream είναι μια τέτοια (κλασσική) περίπτωση» γράφει η Deutsche Welle... (πηγή)

Ως προς το «λάθος» τώρα της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ, ρώτησα για αυτή τη λογική αν οι υπηρεσίες των υπερδυνάμεων γνώριζαν δηλαδή για τα γκρικ στατιστικς. Αν είναι δυνατόν να μην ήξεραν ότι βάζουν στο κλαμπ μια χώρα με τεράστιο έλλειμμα και τεράστιο δημόσιο χρέος. Μια χώρα με μηδενική ανταγωνιστικότητα. Μια χώρα με τεράστιο έλλειμμα στο ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών της. Που εισάγει τα πάντα και εξάγει λίγο μόνο κρασί, λίγο θάλασσα άντε και τα φημισμένα στις τουρίστριες αγόρια της. Μια χώρα που δίχως το δικό της νόμισμα, θα λύγιζε στη πρώτη τη στραβή... Μου απάντησε ότι δεν μπορεί παρά να γνώριζαν...

Άρα τα δέκα αυτά χρόνια τα γερμανικά επιτόκια με τα οποία δανείζονταν ο νότος εξυπηρετούσαν έναν και μόνο σκοπό: τα εμπορικά και άρα δημοσιονομικά ελλείμματα του νότου να γίνουν πλεονάσματα του βορά. Συντελέστηκε με τον τρόπο αυτό μια άνευ προηγουμένου μεταφορά πόρων από τον νότο προς το βορά. Έτσι εχόντων των πραγμάτων η επιβαλλόμενη σήμερα από τη Γερμανία δημοσιονομική λιτότητα είναι αδιέξοδη χωρίς τη μεταφορά πόρων από το βορά προς το νότο. Ότι το μόνο που τελικά επιτυγχάνεται με αυτή την πολιτική, είναι η μετατροπή του Νότου σε ένα απέραντο δημοσιονομικό στρατόπεδο συγκέντρωσης με εκατομμύρια εξαθλιωμένους νοτιο ευρωπαίους. Το σημαντικότερο όμως εδώ είναι ότι αυτό συμβαίνει με την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων.

Πρόκειται μάλλον για το δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού. Που από οικονομικό έγινε γεωστρατηγικό. Το πρώτο ημίχρονο (το οικονομικό) έληξε υπέρ της Εθνικής Γερμανίας με σκορ 10-0… Το δεύτερο ημίχρονο (το γεωστρατηγικό) μόλις άρχισε…

Ως προς το «πρόβλημα» της «ακραίας» ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ θα βάλω με τη λογική έναν ακόμη προβληματισμό. Όταν τα ξένα συμφέροντα ρίχνουν στην Ελλάδα ένα τρισ, αποκλείεται να το κάνουν χωρίς σχεδιασμό. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να έχουν πλαν μπι, πλαν σι και ντι ακόμα αν χρειαστεί. Και εξηγούμαι: δεν μπορεί να έχω εγώ προβλέψει το αποτέλεσμα της κάλπης και να μην το έχουν προβλέψει αυτοί. Δεν μπορεί να εξαθλιώνεις ένα λαό, να απομειώνεις αμέσως το ΑΕΠ του κατά 30% και να ρίχνεις ένα τρισ ευρώ χωρίς να έχεις υπολογίσει ότι οι πολιτικές δυνάμεις που θα πάρουν τα επώδυνα αυτά μέτρα θα εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη σε χρόνο ντε τε... Και ότι θα ενισχυθούν τα αντιμηνημονιακά και αντιευρωπαϊκά κόμματα… Πόσο μάλλον όταν έχεις ιστορικά παγκόσμιο προηγούμενο, ότι σε όποια χώρα η κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ, ο λαός της την εξαφάνισε... Άρα το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, τα ξένα συμφέροντα αν όχι το γνώριζαν πάντως το ανέμεναν σχεδόν με βεβαιότητα.

Αναρωτιόμουν με βάση το παραπάνω αν η Ελλάδα θα φύγει από το Ευρώ αν στις εκλογές δεν επικρατήσουν τα απολιθώματα του "φιλοευρωπαϊκού" άξονα. Ρώτησα για αυτό τη λογική αν κραταει ο Τσίπρας τη τύχη του Ευρώ στα χέρια του και αυτή μου απάντησε ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΧΙ, αν οι Μεγάλες Δυνάμεις χρειάζονται το ευρώ. Κατηγορηματικά ΟΧΙ αν η Γερμανία θέλει το ευρώ. Επειδή τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ είτε με άτακτη είτε με συντεταγμένη χρεωκοπία και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, θα ισοδυναμούσε με το τράβηγμα της πρώτης κλωστής που αργά ή γρήγορα θα ξήλωνε το ευρωπαϊκό πουλόβερ. (άρθρο εδώ)

Κατέληξα έτσι στο λογικό συμπέρασμα ότι το αν θα παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ, έχει αποφασιστεί πολλά χρόνια πριν. Και σίγουρα από την αρχή της κρίσης, ανάλογα με το αν η Γερμανία και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις εξακολουθούν να θέλουν το ευρώ. Ότι την τύχη συνεπώς του ευρώ δεν μπορεί να την κρίνει ο Τσίπρας… Ούτε οι κραταιοί έως χθες ηγέτες του καταρρέοντος σήμερα δικομματισμού.

Επειδή λοιπόν η Ελλάς δεν πρόκειται να βγει από το ευρώ αν οι Μεγάλες Δυνάμεις θέλουν το ευρώ, κατέληξα ότι αν έτσι έχουν όντως τα πράγματα, η Ελλάς δεν θα φύγει ακόμα και αν κλαίει, ακόμα και αν γονυπετής παρακαλάει να την αφήσουν να φύγει… Αν οι Μεγάλοι θέλουν το ευρώ και η Ελλάδα τολμήσει να τυπώσει μονομερώς δραχμές, τότε την αμέσως επόμενη στιγμή το Νομισματοκοπείο θα βομβαρδίζονταν με γαλλικούς πυραύλους MICA… Πιθανόν δε και με αμερικανικούς Tomahawk..

Η πιθανή δε ανάδειξη από τις εκλογές μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης της αριστεράς η οποία θα επιμείνει στον «ακραίο» μετεκλογικά λόγο, πιθανόν να αντιμετωπίζεται από τους ισχυρούς με τη λογική της σύντομης παρένθεσης… Που θα αναδείξει την επικινδυνότητα μιας παράλογης ρητορικής και το ανεφάρμοστο αυτής. Που θα θέσει την αριστερά στην Ελλάδα στο περιθώριο. Εκτός τόπου, χρόνου και πραγματικότητας… Που θα την απαξιώσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Και μετά στην Ευρώπη ολόκληρη… Γιατί αν το σχέδιο «ευρώ» έγινε στην πορεία γεωστρατηγικό, αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει, αν στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης δεν απαξιωθεί πλήρως η ευρωπαϊκή αριστερά.

Το κακό εδώ της υπόθεσης είναι ότι για να γίνει αυτό, πρέπει η Ελλάδα να υποστεί (ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ) μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση (σύντομη μάλλον), η οποία θα χρεωθεί στην παρακινδυνευμένη στάση μιας επικίνδυνης αριστεράς… Που με τις επιπόλαιες επιλογές της και τις επικίνδυνες για το έθνος αντιευρωπαϊκές ιδέες της, παρ ολίγον να στοιχίσει στη χώρα μια ιστορική εθνική καταστροφή. Που απετράπη την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, υπό το βάρος των ταραχών που οδήγησαν στην πτώση της αριστερής κυβέρνησης και στην επαναφορά της χώρας στη φωνή της λογικής…

Είχα σε προηγούμενο άρθρο υποστηρίξει την άποψη ότι η Ευρώπη θα προσπαθήσει πάση θυσία θα αποφύγει ανθρωπιστική κρίση στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Με το σκεπτικό ότι ανθρωπιστική κρίση στην κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού θα συνιστούσε πλήγμα τόσο μεγάλο στην άυλη αξία του ευρώ, που θα ήταν μη διαχειρίσιμο. Διότι αυτό θα σήμαινε το πολιτισμικό θάνατο όχι μόνο του Ευρώ αλλά της Ευρώπης ολόκληρης. Μετά όμως τη μίνι ανθρωπιστική κρίση που είδα προεκλογικά, με τους καρκινοπαθείς να μην μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, είμαι πλέον λιγότερο πεπεισμένος ότι οι σχεδιασμοί των Μεγάλων έχουν ίχνος ανθρωπιάς... Ελπίζω πως ο πολιτισμός της Γηραιάς Ηπείρου δεν θα το επιτρέψει να συμβεί.

Αν πάντως η κατάσταση συνεχιστεί έτσι και οι Μεγάλες Δυνάμεις εξαθλιώσουν τους λαούς νότου, τότε το ευρώ θα γίνει ο χειρότερος εφιάλτης μας...

Θα είναι η στιγμή που οι λαοί θα συνειδητοποιήσουν πως η Έξοδος που πριν από δύο χρόνια φαινόταν εύκολη, σήμερα φαντάζει πολύ δυσκολότερη και αύριο θα είναι σχεδόν αδύνατη… Η οικονομική εξαθλίωση, τα συσσίτια, οι άστεγοι, η άνεργοι, η εξοικείωση του λαού με τη μυρωδιά του θανάτου από την φονική εγκληματικότητα και τις χιλιάδες αυτοκτονίες, η ψυχική κόπωση που θα επιφέρει ο μακροχρόνιος άνισος αγώνας που μέρα με τη μέρα θα φαντάζει όλο και πιο μάταιος, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στην παραίτηση και στην άνευ όρων παράδοση. Οπότε θα μιλάμε με βεβαιότητα για οικονομική πολιτική των κανονιοφόρων. Που περισσότερο θα μοιάζει με πολιορκία παρά με αποκλεισμό. Τον αποκλεισμό εξάλλου (από τις «αγορές») τον βιώνουμε ήδη…

Αν έτσι εξελιχτούν τα πράγματα και το ευρώ αποδειχτεί γεωστρατηγικός σχεδιασμός με όρους πολιορκητικής αποικιοκρατίας, τότε η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ πιθανόν να επιχειρηθεί υπό συνθήκες ανάλογες με αυτές της Εξόδου του Μεσολογγίου… Οι συνθήκες εξαθλίωσης, θα είναι αυτές που θα υπαγορεύσουν τη χρονική στιγμή που οι λαοί θα αποφασίσουν να επιχειρήσουν την Έξοδο. Όταν οι λαοί βιώσουν ακραία τις τραγικές συνέπειες της πολιορκίας, και η πείνα και η εξαθλίωση φτάσουν στο σημείο χωρίς επιστροφή.


Η Ηρωική Έξοδος θα αποφασιστεί όταν οι πολιορκημένοι νιώσουν ότι οι γάτες και οι σκύλοι είναι η τελευταία τροφή που τους απόμεινε… Και αν αυτό ανταποκρίνεται στην αλήθεια, η στιγμή αυτή δεν αργεί…

Προσοχή λοιπόν μήπως αυτό που σήμερα μας βάζουν να ξορκίζουμε είναι αυτό που λίγα χρόνια μετά θα ευχόμασταν να είχε συμβεί για τα παιδιά μας.



Θανάσης Αλαμπάσης

www.ramnousia.com