Νεοφιλελευθερισμός ή Πατριωτισμός ;

Η νεοφιλελεύθερη-νεωτεριστική σκέψη έχει επηρεάσει όλες τις ιδεολογικοπολιτικές αποχρώσεις, αγκομαχώντας να επιβάλλει το παγκόσμιο ιδεολογικό μοντέλο της, κόντρα στην πολυμορφία της ουμανιστικής πολιτικής κουλτούρας....

Το πασίγνωστο δοκίμιο «Το τέλος της ιστορίας», του Φράνσις Φουκουγιάμα, αν και ερμηνεύτηκε αρχικά από την αλαζονική Δύση, ως επικράτηση της ευρώ-ατλαντικής συμμαχίας έναντι της Ανατολής, ειδικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, επιλέγεται σήμερα ως το μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί αναμφισβήτητα την κινητήριο δύναμη της παγκοσμιοποίησης. Τα «δυτικά μυαλά» αδυνατούσαν, βλέπετε, τότε να προβλέψουν, ότι αντί για θρίαμβο της Δύσης θα καταλήγαμε, και μάλιστα στις μέρες μας στην επιστροφή της Ασίας στα γεωπολιτικά δρώμενα με την άνοδο της Ρωσίας του Πούτιν και της Κίνας.

Παρ' όλη, λοιπόν, την αποτυχία της Αμερικής και του ΝΑΤΟ να αναπτύξουν πολιτική ισχύος στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αλλά και γύρω από την Κίνα, δυτικότροποι κύκλοι ανά τον κόσμο επιμένουν στην προώθηση μίας ιδεολογικοπολιτικής ομοιομορφίας, παρόμοιας με εκείνη του δυτικού Μεσαίωνα. Ο νεοφιλελευθερισμός αποσκοπεί απροκάλυπτα πλέον στη διάβρωση των ιστορικών, ιδεολογικών και άλλων δομών των εθνών-κρατών, στον εκφυλισμό της κρατικής κυριαρχίας, ως έννοιας, καθώς και στην ανάδειξη μίας παγκόσμιας κοινωνίας και κατ' επέκταση στη σύσταση μίας παγκόσμιας κυβέρνησης. Προς κάμψη, τώρα, της όποιας πατριωτικής αντίδρασης έναντι του νεοφιλελεύθερου πολιτικοοικονομικού εγχειρήματος προβάλλεται η δικαιολογία της οικονομικής κρίσης και το παραμύθι των «κακών Ελλήνων, που έφαγαν τα λεφτά των καημένων των μεγαλοτραπεζιτών και απειλούν την παγκόσμια οικονομία».

Η Ελλάδα, εξαιτίας της συγκεκριμένης οικονομικής στοχοποίησης, περιορίζεται σε παθητικό ρόλο απέναντι στις σημερινές ραγδαίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Η κυβέρνηση της χώρας παρατηρεί αμήχανα τα καταλυτικά γεωπολιτικά τεκταινόμενα, την ίδια ώρα που η χώρα σύρεται και διασύρεται από την Ε.Ε. και τους Αμερικανούς με την μορφή του επαίτη, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση της και να αποφύγει τις κοινωνικές αναταραχές, που τείνουν να ξεσπάσουν ως λογικό επακόλουθο μιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Η οικονομική κρίση και η ανεξήγητη στασιμότητα σε θέματα μείζονος σημασίας για την ελληνική διπλωματία οφείλονται, κατά κύριο λόγο, στην ανικανότητα του κρατικού Ελληνισμού να προβληθεί αναδεικνύοντας μια πολυδιάστατη εξωτερική καθώς και οικονομική πολιτική προσαρμοσμένη στα νέα παγκόσμια δεδομένα. Οι δικαιολογίες της φαναριώτικης λογικής περί «δυσχερούς πολιτικής και οικονομικής θέσης ενός αδύναμου διεφθαρμένου κρατιδίου, που δεν μπορεί πλέον να ασκεί δυναμική πολιτική» είναι εκ των πραγμάτων ξεπερασμένες και δεν πείθουν κανένα. Οι «φαναριώτες» της ελληνικής κρατοκεντρικής Realpolitik οφείλουν αντί να παρουσιάζουν το γκρίζο μαύρο να προτείνουν λύσεις όσον αφορά στο σταλινικό φορολογικό σύστημα της χώρας, το οποίο, προκαλώντας την αύξηση της φοροδιαφυγής, εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη, την υποστήριξη των μικρών επιχειρήσεων, την απελευθέρωση του αναγνωρισμένου εμπορικού δαιμονίου των Ελλήνων αλλά και την προσέλκυση ωφέλιμων ξενοκεφαλαιακών επενδύσεων.

Συνεπώς η εμμονή ορισμένων πολιτικών σε αποτυχημένες πρακτικές παρακινούν τον όποιο πολιτικό αναλυτή, ώστε να τις αντιμετωπίσει ως «ύποπτες» και αντι-ρεαλιστικές, όσον αφορά στην ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας. Πέραν τούτου, δεν νοείται πολιτικός σχεδιασμός που δε λαμβάνει σοβαρά υπόψη του τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις στη γειτονιά της Ελλάδας και στην ευρύτερη περιοχή της. Το ελληνικό κράτος επομένως, μη διαθέτοντας στρατηγική νοοτροπία, αρνείται εκνευριστικά να σταθεί, αν μη τι άλλο, «αξιοπρεπώς» στο γεωπολιτικό πεδίο αντιπαράθεσης συμφερόντων.
Η αιτία εντοπίζεται στην τυφλή υποταγή ορισμένων κυβερνητικών και όχι μόνο κύκλων στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού. Σ' αυτή τη λογική η πίστη-νομιμοφροσύνη στις εθνικές πολιτικές άμυνας και ασφάλειας αντικαθίσταται σταδιακά από μία «κοινοτική ηθική» και το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην οικουμένη. Κοντολογίς το οικονομικά καθημαγμένο ελληνικό κράτος «εντέλλεται» να παρακάμψει την εθνική του κυριαρχία, προκειμένου να επιβιώσει και να σώσει δήθεν τον πλανήτη από την οικονομική κρίση. Ο ανυπόστατος αυτός εκβιασμός οδηγεί αργά αλλά σταθερά σε συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, σε παράδοση της Θράκης, η οποία, σύμφωνα με τον Άχμετ Νταβούτογλου, αποτελεί την πύλη της Τουρκίας προς την Ευρώπη, και σε «ξεπούλημα» του ορυκτού πλούτου της χώρας. «Εθνική απονεύρωση» λοιπόν, όπως συνήθιζε να χαρακτηρίζει ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής τον «ύπουλο» κατακερματισμό της Ελλάδας.

Το φάρμακο που δύναται να γιατρέψει την αρρωστημένη οικονομικά και γεωπολιτικά Ελλάδα δε βρίσκεται κατά συνέπεια στους νεοφιλελεύθερους μέντορες της Τρόικας, του Δ.Ν.Τ., της Goldman Sachs και της Τριμερούς Επιτροπής, αλλά στον πρακτικό πατριωτισμό του πολιτικού ρεαλισμού. Σύμφωνα μ' ένα αρχαίο ρητό η αγάπη για την πατρίδα είναι κάτι το αναγκαίο. Κοινωνίες με αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη και περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα. Μια πατριωτική πολυδιάστατη πολιτική, προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα του πολυκεντρικού κόσμου, θα καταστήσει το κράτος σιγά-σιγά συνεπές στις εξωτερικές του υποχρεώσεις, υπεύθυνο συνομιλητή στα διεθνή φόρα και ακούραστο διαχειριστή των εσωτερικών του υποθέσεων.

Νέες συμμαχίες, στρατηγικός σχεδιασμός, έξυπνη διπλωματία «do, ut des», προβολή της ελληνικότητας, ρεαλιστική και ορθή διάγνωση των απειλών και απελευθέρωση της οικονομίας είναι αυτά που θα αποτελέσουν το ελληνικό αντίβαρο έναντι των διεθνών τραπεζικών συμφερόντων που ορίζουν πλέον ανοιχτά κυβερνήσεις (Ελλάδα, Ιταλία). Απαραίτητες προϋποθέσεις για τα παραπάνω: πατριωτική νοοτροπία και εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του Ελληνισμού.

Σε αντίθετη περίπτωση ενεργοποιούνται σκοπίμως οι αφηρημένες απόψεις και έννοιες του νεοφιλελευθερισμού, που κατακρίνουν κάθε τι παραδοσιακό, αντιτάσσονται στις εθνικές πολιτικές άμυνας και ασφάλειας, πολεμούν τις τοπικές οικονομίες και παραχαράσσουν, τέλος, τις εθνικές ιστορίες, αφού, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο ιδεαλιστικό ρεύμα, «γεννούν εθνικισμούς και έχθρες κόντρα στο όραμα της παγκόσμιας ειρήνης». Μια «ειρήνη» που στην πραγματικότητα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στον πλήρη έλεγχο και στην καθυπόταξη των Λαών.

* Ο Κίμων Γεωργακάκης είναι Πολιτικός Επιστήμων

http://www.tovima.gr  17/12/2011
thalamofilakas

anti-ntp.blogspot.com