Ευρωπαϊκη Ένωση το υπερμάρκετ των καρτέλ και των τραπεζών

Η έκθεση EW-Pa 128της αμερικανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, γνωστή και ως "The Red House Report", περιγράφει τη μυστική συνάντηση κορυφαίων στελεχών των Ναζί στο...

ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου στις 10 Αυγούστου 1944, όπου, γνωρίζοντας ότι η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα μιας στρατιωτικής ήττας, συνωμότησαν για τη δημιουργία ενός "Δ' Ράιχ": μιας πανευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, πυρήνας της οποίας θα ήταν μια ευρωπαϊκή κοινή αγορά, η ίδια, δηλαδή, πρόταση για ένα νέο είδος "οικονομικής διακυβέρνησης" που υποστηρίζουν σήμερα οι Cameron και Van Rompuy.
Πλούσιοι Ναζί βιομήχανοι, όπως ο Alfried Krupp του βιομηχανικού ομίλου Krupp και ο Friedrich Flick, καθώς και μεγάλες εταιρείες όπως η BMW, η Siemens και η Volkswagen, ανέλαβαν το έργο της οικοδόμησης μιας νέας πανευρωπαϊκής αυτοκρατορίας των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Michael Pinto-Duschinsky, καθηγητή Ιστορίας και πρώην σύμβουλο Εβραίων εργατών σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: "Για πολλές από τις κορυφαίες προσωπικότητες που ήταν φιλικά διακείμενες προς το ναζιστικό καθεστώς, η δημιουργία μας ενωμένης Ευρώπης απετέλεσε πρόσχημα για την επιδίωξη των γερμανικών εθνικών συμφερόντων μετά την ήττα του Hitler. (...) Η συνέχεια που χαρακτήρισε την οικονομία της Γερμανίας και των άλλων οικονομιών της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι εντυπωσιακή. Μερικές από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της ναζιστικής οικονομίας έγιναν λίγο αργότερα πρωτεργάτες της οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Τα θεμέλια της ΕΕ και, εν τέλει, της Ευρωζώνης έθεσε η μυστική Λέσχη Bilderberg στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Έγγραφα της Bilderberg που διέρρευσαν αργότερα αποδεικνύουν ότι η ατζέντα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινής αγοράς και ενός ενιαίου νομίσματος είχε διαμορφωθεί από την Bilderberg το 1955. Ένας από τους ιδρυτές της ομάδας εργασιών ήταν και ο πρίγκηπας Bernhard της Ολλανδίας, πρώην αξιωματικός των SS.
Ωστόσο, το ιδεολογικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στη δεκαετία του 1940, όταν κορυφαίοι οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί εκπόνησαν σχέδιο για μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα, μια ατζέντα που τηρήθηκε δεόντως μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου.
Ο ναζιστής υπουργός Οικονομίας και εγκληματίας πολέμου, Walther Funk, σε βιβλίο του με τίτλο "Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα", που εκδόθηκε το 1940, έγραψε για την ανάγκη να δημιουργηθεί μια "Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση" και ένας "Ευρωπαϊκός Οικονομικός Τομέας", που θα εγγυόταν σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Στο βιβλίο του αναφέρει χαρακτηριστικά: "Κανένα έθνος στην Ευρώπη δεν μπορεί να επιτύχει μόνο του το υψηλότερο δυνατό επίπεδο οικονομικής ελευθερίας, συμβατό με όλες τις κοινωνικές απαιτήσεις. (...) Η δημιουργία μεγάλων οικονομικών πεδίων δραστηριότητας ακολουθεί τον φυσικό νόμο της εξέλιξης. (...) Μια σειρά από διακρατικές συμφωνίες στην Ευρώπη θα ελέγχουν [τις οικονομικές δυνάμεις γενικότερα]. (...) Θα πρέπει να υπάρξει η απαραίτητη ετοιμότητα προκειμένου να υπαγάγει περιστασιακά ο καθένας τα δικά του συμφέροντα σε εκείνα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας [ΕΚ]".
Ποιά η διαφορά μεταξύ της έκκλησης του Funk προς τις κυβερνήσεις για υπαγωγή των οικονομικών τους συμφερόντων σε εκείνα της Ευρώπης από την εμμονή του Jose Manuel Barroso στο ότι είναι αναγκαίο τα κράτη-μέλη της ΕΕ "να εισηγηθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις υπό την απειλή οικονομικών κυρώσεων"; Η ομοιότητα είναι τρομακτική.
Οι συνεργάτες του Funk στην συγγραφή του βιβλίου που προαναφέραμε επανέλαβαν τις ίδιες ιδέες. Ο ναζιστής ακαδημαϊκός Heinrich Hunke έγραψε: "Η εθνική οικονομία με την κλασσική έννοια του όρου δεν υφίσταται πλέον. (...) Η κοινότητα του μέλλοντος, που δεν είναι άλλη από την ευρωπαϊκή οικονομία, (...) η έκβαση και η έκταση της ευρωπαϊκής συνεργασίας εξαρτώνται από ένα νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία".
Και ένα "νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία" είναι ακριβώς η φράση που χρησιμοποιούν οι Cameron και Van Rompuy, όταν προτείνουν έναν κεντρικό έλεγχο των οικονομιών της Ευρώπης, που θα κατευθύνεται από τις Βρυξέλλες.
Ένας άλλος Nαζί, ο Gustav Koenig, παρατήρησε: "Έχουμε μπροστά μας μια αποστολή: τη δημιουργία μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας. (...) Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η κοινοτική προσπάθεια θα διαρκέσει και πέρα από το τέλος αυτού του πολέμου".
Το 1940, ο υπουργός Προπαγάνδας του Hitler, Joseph Goebbels, διέταξε τη δημιουργία της "ευρείας κλίμακας οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης", πιστεύοντας ότι "σε 50 χρόνια οι λαοί δεν θα σκέφτονται πλέον με γνώμονα τη χώρα τους". Ακριβώς 53 χρόνια αργότερα ιδρύθηκε ή Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σημερινή της μορφή.
Ακούσαμε, επομένως, έναν από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του Hitler να κάνει έκκληση για μια "οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης", και σήμερα ακούμε από τα χείλη του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, την παραίνεση για τη δημιουργία "ενός οικονομικού φορέα εποπτείας ο οποίος θα έχει την απαραίτητη εξουσία ώστε να ασκεί τον έλεγχο των οικονομικών των κρατών-μελών".
Ακόμη και αν το δει κανείς από θεωρητική σκοπιά, το γεγονός ότι η ΕΕ, η οποία ξεκίνησε ως μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, επιδιώκει σήμερα να έχουν κάποια μη εκλεγμένα στελέχη της τον άμεσο έλεγχο των εθνικών οικονομιών, είναι εντελώς δικτατορικό, αυταρχικό, και αντιπροσωπεύει τον αντίποδα κάθε έννοιας της Δημοκρατίας ή της αντιπροσώπευσης των λαών της Ευρώπης. Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς ημερήσια διάταξη επεδίωξε ένα από τα πιο διαβόητα για ποινικά κολάσιμες και βάρβαρες πράξεις καθεστώτα στην ιστορία, τότε θα πρέπει όλοι οπωσδήποτε να ανησυχούμε σοβαρά.
Ανάμεσα σε άλλα κορυφαία στελέχη των Ναζί, τα οποία υποστήριξαν τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού ομοσπονδιακού οικονομικού υπερκράτους ήταν και οι Ribbentrop, Quisling και Seyss-Inquart, οι οποίοι δήλωσαν μεταξύ άλλων: "Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ όλων των λαών της (...) θα επιτύχει (...) ραγδαία αύξηση του δείκτη ευημερίας της, μόλις καταργηθούν τα εθνικά οικονομικά σύνορα".
Τα περισσότερα από τα άτομα που κατέχουν τα ηνία της εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ναζιστικών αντιλήψεων. Αντίθετα, μάλιστα, αρέσκονται στο να πιστεύουν ότι είναι ακριβοδίκαιοι φιλελεύθεροι, οι οποίοι εργάζονται για το "γενικότερο καλό". Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη φύση της είναι ολοκληρωτική, αφού επιδιώκει να αφαιρέσει την εξουσία από τις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, και να τη συγκεντρώσει στα χέρια υπερ-εθνικών φορέων που δεν θα είναι υπόλογοι σε κανέναν εκτός από τους ίδιους τους εμπνευστές του συστήματος. Επιδιώκει επίσης να αφαιρέσει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου από οποιονδήποτε κατέχει θέση επιρροής και ασκεί κριτική στη συγκεκριμένη ατζέντα.
Το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ιδέα κορυφαίων οικονομολόγων και βιομηχάνων του ναζιστικού καθεστώτος, που διατυπώθηκε με σκοπό τη διατήρηση της συγκεντρωτικής εξουσίας και στη συνέχεια εφαρμόστηκε από πρώην Ναζί που εργάστηκαν υπό την αιγίδα της Ομάδας Bilderberg το 1955, αποδεικνύει ότι το σύνολο του συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "μολυσμένο" με ένα κληροδότημα που λειτούργησε ως πρόσχημα, με πραγματικό στόχο τη διατήρηση του ολοκληρωτισμού.
Η πρόσθετη επίγνωση του ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει πλέον οικονομικές πολιτικές πανομοιότυπες με εκείνες που στηρίχθηκαν από κορυφαία στελέχη των Ναζί, αρκετοί από τους οποίους αργότερα ίδρυσαν την ΕΕ με την πρωτόλεια μορφή της, είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση του πόσο βαθιά αντιδημοκρατική και φασιστική καθίσταται η ΕΕ, καθώς καταβροχθίζει όλο και περισσότερες εξουσίες που κανονικά ανήκουν στα κράτη-μέλη της και αυτοανακηρύσσεται σε υπερ-δικτάτορα μιας ολόκληρης ηπείρου.
Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παλέψει με νύχια και με δόντια, προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση του ενιαίου νομίσματός της, όπως κατέστησε σαφές το ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Bilderberg και καθηγητής του Πανεπιστημίου Harvard, Kenneth Rogoff, σε πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times. "Tα μελλοντικά σχέδια για ένα παγκόσμιο νόμισμα εξαρτώνται πλήρως από την επιβίωση του ευρώ, το οποίο θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα καταστραφεί, εάν η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος οδηγηθεί σε χρεοκοπία, παρασύροντας συγχρόνως στην καταστροφή ολόκληρη την Ευρωζώνη".
"Το πείραμα του ευρώ μας έφερε, επίσης, σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι αποφάσεων που αφορούν στο σύνολο του διεθνούς νομισματικού συστήματος", υπενθυμίζει στο άρθρο του ο Rogoff και στη συνέχεια αναρωτιέται: "Άραγε, θα κληρονομήσουν τα εγγόνια μας έναν κόσμο με έναν τεράστιο αριθμό εθνικών νομισμάτων, ή ένα ελάχιστο αριθμό πολυεθνικών νομισμάτων";
* Ο Paul Joseph Watson είναι συντάκτης και αρθρογράφος στο PrisonPlanet.com. Ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του είναι το "Οrder Out of Chaos" ("Η τάξη μετά από το χάος").

anti-ntp.blogspot.com