Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Του Αλέξανδρου Μερκούριου
Για εμάς τους Έλληνες η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και κάπως έτσι, εδώ και αρκετές εβδομάδες, μετά την παράταση που πήραμε από το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου (προσβλέποντας με τον ίδιο τρόπο και στο αποτέλεσμα του Ιουνίου) θεωρούμε ότι και πάλι θα τη γλυτώσουμε. Δεν είναι μόνο όσοι έχουν...
απελπιστεί από την ανεργία και την ανέχεια. Στην λατρεία της ίδιας «ελπίδας» συμμετέχουν, και αυτοί που απλά δεν θέλουν να πληρώσουν το τίμημα της προσωπικής ευμάρειας των τελευταίων δεκαετιών. Αυτοί που ακόμη έχουν αλλά δεν θέλουν να αποχωριστούν ή να μοιραστούν όσα χωρίς ιδιαίτερο κόπο απέκτησαν.
Δείτε τι εύκολα τσιμπάμε στην «ελπίδα» με παράδειγμα την υπόθεση των ομολόγων έργων. Από την ώρα που ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς ότι θα παραστεί στη Σύνοδο Κορυφής και θα υποβάλει και συγκεκριμένη πρόταση για πρακτικά μέτρα αναπτυξιακής βοήθειας για την Ελλάδα, στην Αθήνα βούιξε ο τόπος για να προτείνουμε, το που θα πέσουν τα λεφτά. Σαν τα λεφτά να βρέθηκαν δηλαδή, να ετοιμάστηκαν οι βαλίτσες, και να ξεκίνησαν το ταξίδι για τον προορισμό τους. Τις τσέπες αυτών που άκοπα λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες το ευρωπαϊκό χρήμα.
Με τη βοήθεια των κυκλωμάτων αυτών, βγήκαν στον αέρα και οι πληροφορίες ότι ο (υπηρεσιακός) πρωθυπουργός πήγε στις Βρυξέλλες με ολοκληρωμένη ατζέντα για το ζήτημα της οργανωμένης και πραγματικής αναπτυξιακής βοήθειαςπρος την Ελλάδα. Μόνο που σε ότι διέρρευσε δεν υπήρχε τίποτα άλλο, από το ξαναζεσταμένο «ελληνικό μενού»: επανασχεδιασμό του ΕΣΠΑ για να συμπεριλάβει περισσότερα και μεγαλύτερα έργα ώστε να επιτευχθεί διάχυση στην κοινωνία. Ποια μπορεί να είναι αυτά τα έργα: τα γνωστά! Το πρόγραμμα Ήλιος (με άλλο τρόπο), το Ελληνικό (με άλλο σχεδιασμό), οι οδικοί άξονες (με άλλο τρόπο), τα περιφερειακά αεροδρόμια (με άλλη προοπτική), το δίκτυο οπτικών ινών για το σπίτι, η αναμόρφωση του δικτύου του ΟΣΕ κλπ. Δηλαδή γενικότητες στη βάση των αποκρατικοποιήσεων που δύσκολα θα μπορέσουν να προσελκύσουν κάποιον επενδυτή πέραν των ξένων ή των κρατικοδίαιτων Ελλήνων. Με τη διαφορά ότι πλέον οι ξένοι θέλουν την πίττα ολόκληρη και δεν ενδιαφέρονται απλά να συμμετάσχουν. Ενώ οι Έλληνες επιχειρηματίες χωρίς το κράτος (το οποίο συστηματικά αφαίμαξαν τις προηγούμενες δεκαεςτίες) δυσκολεύονται τώρα. Και δηλώνουν αδυναμία να χρηματοδοτήσουν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, Ιδιαίτερα χωρίς τις τράπεζες δίπλα τους. Κάτι σαν να λένε: το δημόσιο είναι αυτό που πρέπει να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο.
Και μπορεί ο νλέο Γάλλος πρωθυπουργός να ζήτησε «να χρησιμοποιηθούν τα διαρθρωτικά κονδύλια με στοχευμένο τρόπο ώστε να συμβάλουμε στην επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας», αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να μας οδηγήσει και πάλι στο κράτος. Βέβαια σε αυτό προσβλέπουν οι διαχειριστές της κρατικής διαφθοράς που ελπίζουν να αναγεννηθούν (οικονομικά) μέσα από τις στάχτες της κρίσης.
Έτσι όμως δεν σχεδιάζεται ανάπτυξη. Η ανάπτυξη που θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα, δεν μπορεί να είναι μεμονωμένα προτζεκτάκια, κομμένα και ραμμένα για μια ομάδα εργοληπτών. Που και αυτοί ελπίζουν πως θα επιβιώσουν την επόμενη ημέρα.
Είπαμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ίσως, όμως τέτοιου είδους ελπίδες θα πρέπει τελικά να πεθάνουν…

topontiki.gr