Ένας… πατριώτης Τσίπρας μας χρειάζεται, αλλά δεν είναι καθόλου τυχαίος

Ο ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνει να κερδίζει την εκλογική κούρσα, αγγίζοντας ποσοστά που φτάνουν μέχρι και πολύ κοντά στο 30%.

Εκρηκτικό πραγματικά αποτέλεσμα για ένα κόμμα που το 2009, είχε...

4,6% και το 2007 5,04%. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και στο παρελθόν φλερτάρει με διψήφια ποσοστά. Εκείνη όμως η περίπτωση δεν... προχώρησε καθώς η στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε μία σειρά από ζητήματα, αντέστρεψε την ανοδική πορεία του κόμματος.
Οι του ΣΥΡΙΖΑ όμως επέμειναν, κράτησαν σταθερές κάποιες δομές και η τύχη και οι πολιτικές ανακατατάξεις τον βοήθησαν.

Με μπροστάρη τον Αλέξη Τσίπρα, που κάποιοι από ότι φαίνεται μισούν και κάποιοι αγαπούν και από πίσω έναν πολύπλευρο και πολυεπίπεδο μηχανισμό να τρέχει, καταφέρνει να γίνει η κυρίαρχη δύναμη όχι μόνον της αριστεράς, αλλά ίσως και ολόκληρης της χώρας, ενώνοντας έναν μεγάλο αριθμό αριστερίστικων δυνάμεων.

Η ιστορία αυτή θα έπρεπε να είναι διδακτική για όσους κινούνται στον εθνικιστικό χώρο. Δεν θα λογαριάσουμε σε αυτόν την Χρυσή Αυγή, καθώς αυτή έχει επιλέξει την δική της, στεγανή πορεία, η οποία μεθοδολογικά ομοιάζει με αυτήν του ΚΚΕ. Το εάν η Χρυσή Αυγή θα καταφέρει να έχει πορεία ανάλογη με αυτή του ΚΚΕ είναι κάτι το οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο η ίδια και το στελεχιακό της δυναμικό θα επιλέξει να κινηθεί. Αν και οι τελευταίες ενδείξεις δείχνουν ότι πολύ λίγο
Για τους υπόλοιπους όμως – εκτός Χ.Α.- εθνικιστές, θα πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει μία σοβαρή πολιτική ανάλυση του τρόπου με τον οποίον θα πρέπει να κινηθούν. Οι περισσότεροι από αυτούς, προσκολλημένοι σε πρότυπα άλλων εποχών, περιμένουν κάποιον ο οποίος θα αναλάβει να τους “ενώσει”.

Αυτό ως ένα βαθμό συνέβη ήδη όμως. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο Γιώργος Καρατζαφέρης κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του την προηγούμενη δεκαετία έναν ικανό αριθμό εθνικιστών και τάσεων, που κατάφεραν να τον βάλουν στην Βουλή, σε συνδυασμό φυσικά με την δική του πολιτική ικανότητα.

Είδαμε όμως που μας οδήγησε αυτό. Το μόνο που παρήγαγε ήταν μία σειρά “Δαμανάκηδο-Ανδρουλάκηδων” του εθνικιστικού χώρου. Οι μετακινήσεις των Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη-Βελόπουλου (οι άλλοι δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα καθώς δεν υπήρξαν ποτέ εκφραστές εθνικισμού) φέρνουν έντονα στο μυαλό τις περιπτώσεις τύπου Δαμανάκη και Ανδρουλάκη που ξεκίνησαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και έγιναν μέρος του συστήματος εξουσίας. Προφανώς και αυτοί μπήκαν στην λογική της “διαχείρισης της εξουσίας”.
Φωνές για “προδοσίες” και “αποστασίες” προφανώς στερούνται της απαραίτητης ψυχραιμίας. Ήταν προσωπικός οπορτουνισμός ή ήταν επιλογή για την επιτυχία του “καλύτερου δυνατού υπό τις παρούσες συνθήκες”. Πολύ λίγο αφορά αυτό, όσους θεωρούν εαυτούς μετέχοντες στον ευρύτερο εθνικιστικό/πατριωτικό χώρο. Πολύ απλά διότι όποιοι και εάν ήταν οι λόγοι, όλοι οι παραπάνω δεν αποτελούν πλέον όχι μόνον “ηγήτορές” του, αλλά ούτε καν μέλη του. Μακάρι να διατηρήσουν μια “πατριωτική” χροιά και υπόσταση στον λόγο τους και ίσως στις πράξεις τους, εάν κινηθούν σε τροχιά εξουσίας, αλλά δεν είναι κάτι που πλέον αφορά εμάς, αλλά τις εσωκομματικές ισορροπίες της Νέας Δημοκρατίας.

Ο κύριος μοχλός που ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ στα δημοσκοπικά δυσθεώρητα ύψη στα οποία βρίσκεται σήμερα ήταν η πλήρης κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Μια κατάρρευση που ήλθε ως φυσιολογική μετά από χρόνια διακυβέρνησης. Και παρόλο που το ΚΚΕ ήλπιζε να κομίσει τα αποτελέσματα τελικά ο κερδισμένος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ και το ΚΚΕ πλήρωσε ένα μέρος αυτής της ανόδου.

Προσωπικά θεωρώ ότι την Νέα Δημοκρατία δεν την περιμένει τίποτε καλύτερο από αυτό που έπαθε το ΠΑΣΟΚ εάν κληθεί τελικά να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά ακόμη και εάν δεν κερδίσει τις εκλογές, τα εσωκομματικά της προβλήματα θα είναι τόσα και τέτοια που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν θα είναι παρά μία σκιά του εαυτού της.

Δυστυχώς όμως στον πατριωτικό χώρο δεν υπάρχει ένας Τσίπρας, λένε κάποιοι. Αυτή όμως είναι μία επιφανειακή ανάλυση. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχει ένας Τσίπρας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν οι υποδομές και οι αυτοματισμοί που θα παράγουν έναν Τσίπρα. Δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί που θα καταφέρουν να διαμορφώσουν πρόταση εξουσίας. Ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη πληρώνει το ότι προτίμησε να μείνει σε χαμηλά ποσοστά και να είναι εντός πολιτικού παιχνιδιού. Δεν διαμόρφωσε εναλλακτική πολιτική εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε ότι η πραγματική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήλθε όταν διατυπώθηκε η πρόταση για μία αριστερή κυβερνητική δύναμη. Και ας μην ξεχνάμε ότι η αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ ήλθε μέσω μιας σειράς διαδικασιών, από το “δαχτυλίδι” που ο Αλαβάνος έδωσε στον Τσίπρα, μέχρι τις απανωτές συνεδριακές επαναδιατυπώσεις για την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν μπορέσουμε κάποια στιγμή να μιλήσουμε για έναν Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Δεξιάς ή εθνικιστικής δεξιάς ή έστω εθνικισμού, θα πρέπει να μπούμε σε κάποιου είδους διαδικασίες που θα παράγουν – άμεσα κιόλας- δομές και υποδομές. Και θα πρέπει αυτές να είναι μη-κομματικές, προκειμένου να υπάρχει πραγματική ουσία. Αλλά προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα να συμβαίνει, τουλάχιστον σε υπολογίσιμο πολιτικά επίπεδο.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

www.elora.gr