Ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς και η ανώτερη δύναμη

 Από το Μαρικάκι
Στο προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ τρεις μνημονιόπληκτοι εργαζόμενοι μετράνε τις ζημιές τους αλλά αισιοδοξούν. Ο ιδιοκτήτης σύγχρονου μπακάλικου μας λέει, αυτό που θα μας έλεγε ο Βενιζέλος, αλλά προφανώς έχει άλλη χάρη να μας το λέει ο …
παθών (και προφανώς ουχί «μαθών»): «Αυτή είναι η κατάσταση, αλλά το πήρα απόφαση να μην τα παρατήσω. Είμαι αισιόδοξος».
Ακολούθως, η μνημονιόπληκτη νηπιαγωγός μετράει οικονομικές πληγές και ύβρεις (οι «τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι») αλλά οφείλει, λέει,  για τα παιδιά της να βλέπει τα πράγματα θετικά κι ότι όλο αυτό «κάπου οδηγεί». «Αν όχι αύριο, μεθαύριο, όλα θα φτιάξουν»! Μεθαύριο!!!
Και ο τρίτος , ο από διετίας άνεργος μηχανικός ο οποίος γύρισε στο πατρικό του, είναι θυμωμένος, αλλά δεν θα φύγει στο εξωτερικό και θα προσπαθήσει εδώ.
Στο σποτ επιχειρείται να ενσωματωθεί και να απορροφηθεί η οργή και η απογοήτευση του κόσμου, να δοθεί το μήνυμα ότι εισακούεται. Ωστόσο η επιταγή της αισιοδοξίας στο σπότ δεν προκύπτει από πουθενά αλλού παρά από την τυφλή πίστη σε μια αόριστη δύναμη η οποία όλα θα τα διορθώσει. Οι τρεις εργαζόμενοι ουσιαστικά ελπίζουν χωρίς να υπάρχουν τα χειροπιαστά δεδομένα. Αυτά δεν υπάρχουν ούτε στο σποτ, ούτε βέβαια στην πραγματικότητα. Ούτε λίγο ούτε πολύ το σποτ δίνει το θρησκευτικό παράγγελμα του «πίστευε και μη ερεύνα», καθησυχάζοντας ψευδώς ότι «ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά ασφαλής»!
Όμως σε τελική ανάλυση πού διαφέρει το βενιζελικό πρόσταγμα για αισιοδοξία από το σαμαρικό «με τη βοήθεια του Θεού, θα τα καταφέρουμε» που θυμίζει το αμερικανικό Tea Party. Πιθανότατα, διαφέρει ως προς τη θεότητα: Αν για το Σαμαρά η ανώτερη δύναμη είναι ο Θεός της ορθοδόξου Πίστεως, πιθανότατα για το ΠΑΣΟκ η ανώτερη θεότητα στην οποία καλούμαστε να εμπιστευθούμε το μέλλον μας είναι ο Βενιζέλος!

topontiki.gr