Ένας αυτόχειρας μας χαστουκίζει…

Γράφει η Νάνσυ Καλαφάτη

 Το δράμα γενικώς δεν είναι είδηση για πούλημα-όπως πολύ εξευτελισμένα καθιέρωσαν τα ΜΜΕ στα χρόνια μας, γεμίζοντας με ειδεχθείς και “μασκαρεμένες” εικόνες υποτιθέμενα ρεπορτάζ, προς τηλεθέαση και πώληση...

Το σημερινό δράμα που εκτυλίχθηκε το πρωί στο Σύνταγμα, με τον απεγνωσμένο αυτόχειρα, τραυματίζει συθέμελα το “προφίλ” της κοινωνίας μας γενικότερα και των πολιτικών μας ταγών ειδικότερα δεν έγινε -ευτυχώς-μακροσκελές ρεπορτάζ...

Αυτός ο άγνωστος άνδρας ,που πιθανόν να γαλουχήθηκε με τις δημοκρατικές αρχές και την εντύπωση ότι το νεοκλασικό κτίριο του Κοινοβουλίου είναι ναός της δημοκρατίας, έδειξε με την πράξη του τους “απέναντι”ενόχους...

Και ένοχοι είναι όσοι βαρύνονται με ασυνέπειες λόγων και έργων, οι οποίες συνεπάγονται τη σημερινή κοινωνική κατάντια της Ελλάδας...

Αυτός ο άγνωστος 77χρονος άνδρας, που τερμάτισε με “αμαρτωλό τρόπο” το θείο δώρο της ζωής, για να μην επιβαρύνει περαιτέρω τα παιδιά του, δίνει -κατ εμέ- ένα άλλο παράδειγμα από εκείνο του “οίκτου και της λύπης για το γεγονός” που περιφέρουν από το πρωί “χαμηλότονα”οι επίδοξοι κυβερνήτες μας, στις τηλεοράσεις:

Η ζωή εξακολουθεί να είναι ωραία,παρά τα όποια μικρά ή μεγάλα προβλήματά της!

Η ζωή ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει πέρα από το χάσιμο των υλικών αγαθών και των υλιστικών απολαύσεων, που μας έμαθαν να επιδιώκουμε.

Δε χάθηκε και ο κόσμος επειδή “χάθηκαν” ευκαιρίες και επιδιωκόμενα!

Δε χάθηκε ο κόσμος επειδή ομολογούμε με ταπεινοφροσύνη τις ανημποριές.

Δε χάθηκε η αξιοπρέπειά μας, επειδή χάσαμε “τίτλους” και ευδαιμονίες.

Δε χάθηκε η αξιοπιστία μας επειδή μέχρι χθες είμασταν συνεπείς σε υποχρεώσεις και σήμερα αδυνατούμε και στενάζουμε!

Οι ίδιοι είμαστε: Τίμιοι, αν υπήρξαμε τίμιοι! Καθαροί, αν μέχρι χθες δεν ήμασταν βρώμικοι...

Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αισθανόμαστε τύψεις για την ανεργία και την φτώχεια μας που έφεραν οι καιροί!

Καταστάσεις είναι και αυτές και κάποια στιγμή μπορούν και να αντιστραφούν. Μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ουδέποτε είχαν δουλεία ή αν είχαν, ζούσαν φτωχικά, με μεροκάματα πείνας... Όμως δεν ξέχασαν και να χαμογελούν και να ευχαριστούν το Θεό, για την κάθε απροσδόκητη χαρά!

Κράτησαν την ανθρωπιά τους, ακολουθώντας τις “στιγμές” των γεγονότων, κλαίγοντας στα κατευόδια, χορεύοντας σε πανηγύρια και γάμους, ξεφαντώνοντας σε γεννητούρια και βαφτίσεις!

Κι ας μην είχαν το κατιτίς για να χρυσώσουν τον απόγονο, παρά μόνον το καλό λόγο και τη συμβουλή, για παρακαταθήκη!

Κι όλα αυτά τα...τολμηρά τα μπόρεσαν, γιατί είχαν αναμεταξύ τους ΑΓΑΠΗ....

Η αγάπη και μόνο αυτή, είναι το αντίδοτο της κάθε κρίσης, του κάθε προβλήματος, της κάθε αντίξοης συνθήκης!

Αγάπη, ευσπλαχνία, κατανόηση,φιλανθρωπία...Όχι οίκτος, ούτε ελεημοσύνη!

Αυτά τα δύο είναι βλαβερά συναισθήματα και εκδηλώσεις μιας “περίπου αγάπης” για τα μάτια του κόσμου και μόνο...Αποτελούν πιθανόν και “ξέπλυμα” ενοχών, απλώς για να κοιμάται η συνείδησή μας, που δεν ξύπνησε ποτέ!

Η αγάπη είναι το λευκό φως της αισιοδοξίας, που αντιπαλεύεται το μαύρο της απελπισίας. Αλλά για να τη βρούμε και ν α είναι αληθινή, χρειάζεται όλοι μας, να αναθεωρήσουμε κάποια από τα “εμβόλιμα” πιστεύω μας...

Ο χρόνος έχει αέναη κίνηση και απρόβλεπτα φέρνει μαζί του, τα πάνω κάτω!

Το λένε αναποδιές!

Έχει πολλές αντιθέσεις η ζωή και σοφά ο πλάστης δεν αποκάλυψε ποτέ το αύριο, ίσως για να καλλιεργείται καλύτερα το υπέροχο συναίσθημα που λέγεται ΕΛΠΙΔΑ...

Οι προπάτορές μας, όταν “σμίλευαν” την αριστουργηματική Ελληνική γλώσσα μας, όρισαν εκείνο το “α” το στερητικό- όπως το ονόμασαν- που μπαινοβγαίνει  μπροστά από λέξεις με βαρύνουσα σημασία!

Σαν μπαίνει αυτό το “α”μπροστά από την τύχη, την κάνει “α-τυχία” ή όταν αφαιρείται από την ατυχία, την κάνει και πάλι τύχη, και κανείς δε γνωρίζει από πριν πως και πότε θα τον επισκεφθεί η τύχη του!

Σήμερα, στην Πλατεία Συντάγματος, ένας συνάνθρωπό μας με τραγικό τρόπο μας μας έδειξε καθαρά τι ακριβώς εννοούσε η Γαλάτεια Καζαντζάκη με εκείνο το:

Εικόνα σου είμαι κοινωνία, σου μοιάζω...

Προσοχή: Αυτή την ομοιότητα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε και να την αντιμετωπίσουμε!Γιατί ευθύνες για την άτυχη στιγμή του συγκεκριμένου ανθρώπου, δεν έχουν μόνον όσοι...κατοικοεδρεύουν στη Βουλή!

Έχουν και όσοι βρέθηκαν δίπλα του και δεν τον “αντιλήφθηκαν”! Ελπίζω ότι έφτασε ο καιρός για να θυμηθούμε και πάλι, ότι κάποτε, μονίμως ζούσαμε “αψήφιστα” μέσα στους κινδύνους, αλλά δε χαμηλώσαμε ποτέ!

Γιατί πρέπει να χαμηλώσουμε τώρα, επειδή το “επιδιώκουν” κάποιοι άνθρωποι -φθαρτοί, διεφθαρμένοι ή φθαρμένοι- που δεν ψήλωσαν ποτέ;

newstrap.gr