Νέα Ελληνοτουρκική διαφορά:Κουλούρι η...Σιμίτ;

Όλα τα ’χαμε, η διαμάχη για την καταγωγή και την εθνότητα του... κουλουριού μας μάρανε!

 Και όμως με αυτά ασχολούνται τώρα οι Τούρκοι, βλέποντας ότι ήρθε ο καιρός να επιβάλλουν παντού την άποψή τους, ακόμα και σε θέματα που φαίνονται – αλλά δεν είναι – ήσσονος σημασίας. Η ελληνική κρίση βλέπετε...

Να τι συνέβη ακριβώς λοιπόν.

Με μία ξαφνική κίνηση το Επιμελητήριο Πωλητών Κουλουριών (το κουλούρι στα τούρκικα είναι «σιμίτ») της Κωνσταντινούπολης κατέθεσε αίτηση πρόσφατα στην Ένωση Επιμελητηρίων Τεχνητών και Ειδικευμένων Εργατών της Κωνσταντινούπολης (ISTESOB), ζητώντας να προβεί το επιμελητήριο σε μέτρα ώστε να προστατεύσει το «σιμίτ» μέσω εθνικής και διεθνούς πατέντας, ακυρώνοντας οποιαδήποτε διεκδίκηση της Ελλάδας ως προς την προέλευσή του!!!

Στους λόγους αυτής της απαίτησης διευκρινίζεται πως: «Το κουλούρι [σιμίτ] αποτελεί το φαγητό με τη μεγαλύτερη κατανάλωση στην Τουρκία, τόσο για πρωινό όσο και στο ίδιο το γεύμα. Οι πωλητές κουλουριού [σιμίτ] υπάρχουν σε σχεδόν κάθε γωνιά οποιασδήποτε πόλης. Το κουλούρι [σιμίτ] είναι σα σύμβολο της Κωνσταντινούπολης. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του τουρκικού πολιτισμού και το νούμερο ένα φαγητό μας, τόσο για τους πλούσιους όσο και για τους φτωχούς. Και θα είναι μεγάλη ντροπή εάν ακολουθήσει την ίδια μοίρα με άλλα παραδοσιακά εδέσματά μας, τα οποία έχουν οικειοποιηθεί αλλοδαποί»!... (εννοεί τους Έλληνες!)

Στα αιτιολογικά της διεκδίκησης αυτής διευκρινίζεται ακόμη πως δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυο γειτονικές χώρες έχουν βιώσει πολιτιστικές τριβές ανάλογου είδους. Παραδοσιακά γλυκίσματα, όπως ο μπακλαβάς και το λουκούμι, καθώς επίσης οι ήρωες του θεάτρου σκιών Χατζηαβάτης και Καραγκιόζης, έχουν υποβληθεί σε παρόμοιες διαφωνίες κατά το παρελθόν... Το Τουρκικό Ίδρυμα Ευρεσιτεχνιών ανακοίνωσε τον Ιανουάριο φέτος πως έχει οργανωθεί έτσι ώστε να στηρίξει τα εμπορικά επιμελητήρια και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που απαιτούν καταγραφή των τοπικών αγαθών τους.

Στον τούρκικο τύπο αναφέρεται πως η αντιπαράθεση σχετικά με το κουλούρι [σιμίτ] ξεκίνησε όταν η ελληνική εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» δημοσίευσε ολοσέλιδο άρθρο σχετικά με την προέλευση του κουλουριού [σιμίτ], υποστηρίζοντας πως «το κουλούρι ήταν γνωστό πριν από τον Χριστό και αποτελούσε δημοφιλές φαγητό τόσο στην Κωνσταντινούπολη όσο και στη Θεσσαλονίκη κατά τους Βυζαντινούς χρόνους»...

Πολύ σχετική είναι μία δήλωση που έκανε για το θέμα αυτό ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Πωλητών Κουλουριών της Κωνσταντινούπολης, κάποιος ονόματι Ζέκι Σάμι Οζντεμίρ. Είπε λοιπόν αυτός τα παρακάτω, που δημοσιεύτηκαν στον τύπο: «Το κουλούρι [σιμίτ] είναι μέρος του τουρκικού πολιτισμού. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο δικό μας, το τούρκικο σιμίτ και σε αυτό που πωλείται στην Ελλάδα με το όνομα κουλούρι. Οι μέθοδοι του μαγειρέματος, η εμφάνιση και η ποιότητα του σουσαμιού διαφέρουν τελείως ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο.

Και είναι φυσιολογικό βέβαια να υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στα ελληνικά και στα τουρκικά φαγητά, κάτι που είναι αποτέλεσμα της κοινής ιστορίας που συνδέει τις δυο χώρες από την οθωμανική εποχή. Μπορούμε περήφανα να προσκομίσουμε στις σχετικές Αρχές όλα τα ιστορικά και τεχνικά έγγραφα που σχετίζονται με την προέλευσή του σιμίτ, μέχρι και τις οθωμανικές ρίζες μας, πολλούς αιώνες πριν»...

Αυτά λοιπόν οι Τούρκοι! Έφτασαν και στο θέμα του κουλουριού, αφού πιστεύουν ότι έχουν υπερκεράσει την Ελλάδα σε όλα τα άλλα θέματα, τα σοβαρά της εξωτερικής πολιτικής κτλ. Όμως δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε καθόλου αυτό το θέμα με το κουλούρι, έστω και αν σε μερικούς φαντάζει «ανόητο» ή «δευτερεύον» κτλ.
Και αυτό, επειδή είναι ένα θέμα που σχετίζεται με την ίδια μας την καθημερινότητα, την παράδοση και τον εθνικό χαρακτήρα των λαών. Άρα πρέπει πίσω από τις τουρκικές προσπάθειες οικειοποίησης (αποκλειστικότητας) του κουλουριού, των γλυκών ή του θεάτρου σκιών του Καραγκιόζη να βλέπουμε και πάλι τις φασιστικές και μεγαλοϊδεάτικες προσπάθειες της Άγκυρας να επιβληθεί πάνω μας πολιτισμικά...

Μιχάλης Βλάσσης

www.elora.gr