Οι ασυγχώρητοι

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από το βήμα της εθνικής συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ, ζήτησε από τον ελληνικό λαό “ειλικρινή συγγνώμη” για τα ιστορικά λάθη του Κινήματος.

Και για τα προσωπικά λάθη των στελεχών του που άσκησαν εξουσία.

Στοιχίζεται έτσι στη σειρά αυτών που ζήτησαν...
συγχώρεση επειδή κατέστρεψαν τον Ελληνισμό, μετά τον Πάπα, το Κλίντον και τον Ερντογάν.

Αυθόρμητα θυμήθηκα το χαριτολόγημα : Από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο.

Κι άλλο ένα σοφότερο :Καλύτερα να ζητάς συγγνώμη παρά την άδεια.

Εδώ, πρόκειται για τον πολιτικά καιροσκόπο που, έχοντας επιτελέσει κοινωνική επανάσταση προς όφελός του, εμφανίζεται σαν μετανοούσα Μαγδαληνή.

Όταν βέβαια το ΠΑΣΟΚ διέπραττε με αλαζονεία εγκλήματα κατά της πατρίδας, την οποία θυμήθηκε ως όρο και εισήγαγε στο λεξιλόγιό του πριν ένα χρόνο, δεν ζητούσε άδεια ούτε υπολόγιζε εθνικές συνέπειες.

Γιατί δεν διέθετε εγγενή αρετή.

Ή μάλλον, επειδή ήταν -και παραμένει- γενετικά φαύλο.

Τώρα, νομίζουν ότι τα τριάντα χρόνια εθνικής παρακμής που οδήγησαν στη δουλεία του Χρέους παραγράφονται με μια συγγνώμη.

Κατά τούτο ο Βενιζέλος θυμίζει τη στάση της Τουρκίας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στη συγγνώμη που ζήτησε πριν λίγα χρόνια ο Ερντογάν για τις “ακρότητες” κατά του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Αφού τον είχε ήδη εξολοθρεύσει.

Αφήνοντας από μια ανθηρή εθνική μειονότητα μόνο 1500, γερόντια επί το πλείστον.

Αφού είχε εξασφαλίσει μονομερές όφελος, εφόσον δεν εκδιώχθηκε από την ελληνική πλευρά η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, όπως όφειλε αντίστοιχα.

Έτσι και το ΠΑΣΟΚ, έχοντας σχηματίσει σταθερό καθεστώς ελέγχου του κρατικού μηχανισμού και του μηχανισμού διαμόρφωσης κοινής γνώμης και συνειδήσεων, ζητά, δια στόματος Βενιζέλου, εκ του ασφαλούς συγγνώμη.

Δεν διαφέρουν ΠΑΣΟΚ και Τουρκία.

Πρόκειται για τον εσωτερικό και τον εξωτερικό εχθρό του Ελληνισμού.

Εάν ο χαρακτηρισμός “εσωτερικός εχθρός” ακούγεται βαρύς θυμηθείτε την προχθεσινή Χρεωκοπία.

Μην αυταπατάστε. Το καθεστώς ΠΑΣΟΚ κυβερνά αδιάκοπα.

Μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, όρισε μια απίθανη, που σε κάθε σοβαρή κοινωνία θα ήταν βοηθός πιστολάκι, Υπουργό Ανάπτυξης.

Δηλαδή διαχειριστή των όποιων αναπτυξιακών κονδυλίων.

Και μην θεωρήσετε, παρά τα λεγόμενα, ότι η συγγνώμη απευθύνεται σε όλον τον ελληνικό λαό.

Ως πολιτικός τακτικισμός, απευθύνεται στην ευρεία μάζα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα τού μηχανισμού του και έχουν πληγεί εισοδηματικά.

Αποσκοπεί στη συσπείρωση των προβάτων που έφυγαν από το πράσινο μαντρί, κυρίως για τη νεότευκτη στάνη του κυρ-Φώτη, του οποίου φουσκώνουν τα πανιά στις δημοσκοπήσεις.

Κάποιοι θα πουν “τι ασχολείσαι, το ΠΑΣΟΚ σβήνει, πεθαίνει…”.

Το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα με την ΝΔ, έχει ιστορικά επιδείξει αξιοζήλευτη πολιτική ευελιξία.

Εγκλώβισε την ΝΔ με κοινωνικά τετελεσμένα που οδήγησαν σε δημοσιονομικά τετελεσμένα, αυτά σε πολιτικά τετελεσμένα και τα τελευταία σε τραγικά, εθνικά τετελεσμένα.

Ίσως, ακόμα και τώρα, είναι “σκληρό για να πεθάνει”. Και άλλωστε αποτελεί συνέχεια της ιστορικής, Βενιζελικής παράταξης.

Πρώτος στόχος της συγγνώμης η προσπάθεια ανάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας με εξαπάτηση της μάζας, η πίεση στον Κουβέλη, δεδομένου ότι πρόκειται για συγκοινωνούντες πολιτικούς χώρους, και ο επαναπατρισμός ψήφων με πλασάρισμα “νέου ξεκινήματος”.

Με το Βενιζέλο θα υπάρξει ανάκαμψη, ίσως όχι θεαματική, αλλά τόση που να σβήσει δημοσκοπικές, φρούδες ελπίδες. Και 20% μετά τα οχτάρια στις δημοσκοπήσεις θα εμφανιστεί “θρίαμβος”, εκτός του ότι κάνει απροσδιόριστη την μετεκλογική σύνθεση της Βουλής και τυχόν συμμαχίες που θα επιτάσσει.

Δεύτερος στόχος, η ανύψωση ηθικού, όπως επιδιώκει κάθε νέος προπονητής που παραλαμβάνει ρόστερ τους ίδιους παίκτες που έφεραν τα οικτρά, αγωνιστικά αποτελέσματα.

Ταυτόχρονα, ο “νέος προπονητής”, με τη συγγνώμη “καρφώνει” τις προηγούμενες ηγεσίες, αποδίδοντας ευθύνη για τα λάθη που εκείνες διέπραξαν και επιδιώκοντας να συνεχίσει ο ίδιος ως λευκή περιστερά στην ανασύνταξη του πολιτικού του χώρου.

Τρίτος στόχος, να καρπωθεί το PSI.

Ο Βενιζέλος, ο κ.“ευτυχώς που έχουμε την Τρόικα”, λέει : “σφάλαμε, συγγνώμη, αλλά εμείς σώσαμε τη χώρα με το PSI”.

Η επίσημη χρεωκοπία που προκάλεσε η βιαστική ενεργοποίηση των CACs φρόντισαν να περάσει σαν business as usual.

Τέταρτος στόχος, ο σταθερός, στρατηγικός του ΠΑΣΟΚ : το “σύντομο νεοδημοκρατικό κυβερνητικό διάλειμμα” – γι’ αυτό ο Καραμανλής μισήθηκε τόσο.

Σίγουρα, διακατέχεται από μανιχαϊσμό όποιος αποδίδει όλα ανεξαιρέτως τα δεινά της χώρας στο ΠΑΣΟΚ.

Όμως, ένα είναι αδιαμφισβήτητο.

Οι ανελθόντες πληβείοι προσάρμοσαν το εθνικό κοστούμι στο δικό τους, στρεβλό κορμί.

Και φτάσαμε στο σημείο να συνηθίσουμε τους Παπουτσήδες σαν συστατικό στοιχείο της δημόσιας ζωής και οργανικό μέρος της εξουσίας στον τόπο.

Οι ξένοι έβλεπαν καθαρά. Στα αρχεία του Φόρεϊν Οφις για το έτος 1980 υπάρχει αναφορά του Βρετανού πρέσβη Σάδερλαντ. “Το ΠΑΣΟΚ παραμένει το κόμμα του ενός“, έγραφε ο Σάδερλαντ.

«Κανείς από τους “υπολοχαγούς” του Παπανδρέου δεν είναι σε θέση να μοιρασθεί μαζί του τους προβολείς της δημοσιότητας», σημείωνε. Κατά τον πρέσβη, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έδιναν την εντύπωση ότι δεν ήταν σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα στην περίπτωση που θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Είχε δίκιο. Αν για τον ιδρυτή απαιτείται μαυσωλείο φαυλότητας, η θλιβερή παρέλαση επιγόνων και απογόνων προκαλεί συναισθήματα ιστορικής απόγνωσης.

Σημίτης – Γιώργος Παπανδρέου – Βενιζέλος.

Αλίμονο…

Μια τρέχουσα, υπό πολιτικό πρίσμα, αποτίμηση των ολίγιστων δεν αναδεικνύει την αβυσσαλέα εθνική μειονεκτικότητά τους.

Πρέπει να αποστασιοποιηθείς, να ταξιδέψεις πίσω στον ιστορικό χρόνο, να τους συγκρίνεις με εκείνο τον Βυζαντινό που, για να ανακτήσει το θρόνο, άνοιξε την όρεξη και το δρόμο στο λεφούσι της μοιραίας Δ΄ Σταυροφορίας.

Το 1204 άνοιξε η Κερκόπορτα του 1453.

Αντίστοιχοι οι τωρινοί. Από τα Ίμια και την παράδοση του μισού Αιγαίου, στο “λεφτά υπάρχουν” και στη Χρεωκοπία. Ανίκανοι και αδαείς να αντεπεξέλθουν στο σκληρό παζάρι για τα εθνικά συμφέροντα που απαιτεί δομικά και θεσμικά η ΕΕ.

Για να μη χάσουν τα προνόμιά τους, επιβάλλουν στο σύνολο να (ξε)πληρώσει.

Μπορεί βέβαια κάποιος να δώσει στο ζήτημα θρησκευτική διάσταση.

Αμαρτία και συγχώρεση αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της Χριστιανικής Πίστης.

Κι επιτέλους, έτσι προχωράει ο κόσμος, γι αυτό ξεχνάει (και ξανακάνει τα ίδια λάθη) αλλοιώς θα ήταν μόνιμα δηλητηριασμένος από οργή και μίσος.

Αναλόγως την αμαρτία. Οι Ισραηλινοί ακόμα κυνηγούν και δικάζουν επιζώντες ναζί.

Μπορείτε λοιπόν να συγχωρέσετε, ή να το αφήσετε στον Κύριο.

Για τον μεν Ερντογάν, ο Θεός φαίνεται πολύ τον αγάπησε και θα τον φωνάξει σύντομα κοντά του. Ας του πει αν τον συγχωρεί.

Για τους δικούς μας του ΠΑΣΟΚ, θυμάμαι τον τίτλο ενός παλιού φιλμ: “Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι”.

Και ανακαλώ τον νόμο της Άγριας Δύσης για τους ζωοκλέφτες : “Κρεμάστε τους τώρα – τους δικάζουμε αργότερα”.

Αλλά κυρίως νοσταλγώ το γουέστερν, αυτό το κατά βάθος ρομαντικό είδος φιλμικής γραφής.

Όπου ο μοναχικός ήρωας μπαίνει σε μια πόλη διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι, από πάνω προς τα κάτω, όπως πηγαίνει η διαφθορά, και “καθαρίζει” όλη τη βρωμιά.

Τον φαταούλα δήμαρχο, τον δοτό δικαστή, τον επίορκο σερίφη.

Εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική εξουσία. Και όλη τη συμμορία τους.

Κάτι όπως αυτό που κάνει ο Κλιντ Ήστγουντ στο “Ασυγχώρητοι”.

Δεν είμαι μόνος στη νοσταλγία του γουέστερν.

Γι’ αυτό ο Πούτιν έχει τόσους θαυμαστές στην Ελλάδα.

Προφήτης

www.antinews.gr