Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Αφού ζήσαμε όλες τις πτυχές του τρόμου, το μόνο που έμεινε από την ισοπεδωτική καταστροφολογία είναι μερικά σενάρια αμφιβόλου ποιότητας διαφόρων σωτήρων της χώρας. Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αδυσώπητη πραγματικότητα μιας αμετάκλητα νέας κατάστασης, η οποία, πριν από όλα, μας αναγκάζει...
να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε! Με το καλό ή με την ανάγκη, ο τρόπος ζωής που είχαμε εμπεδώσει τελείωσε. Η Ελλάδα καλείται να πράξει το πολύ απλό: πρώτον να ξεπεράσει τον κακό της εαυτό και δεύτερον να ξοδεύει λιγότερα από αυτά που παράγει ή ηπιότερα να μην ξοδεύει περισσότερα από αυτά που παράγει. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια που καλείται να αντιμετωπίσει. Όπως φαίνεται, οι ειρωνείες μερικές φορές επιστρέφονται, και τώρα είναι η σειρά αυτών που επέδειξαν ψυχραιμία απέναντι σε αυτήν την τρομακτική κρίση που πλήττει τη χώρα να επιστρέψουν με τη σειρά τους στους αυτόκλητους σωτήρες της το «παιδιά, μην τη σώζετε άλλο, φτάνει!».
Σε περιόδους κρίσης, το βασικό είναι αυτό που καταφέρνεις να διατηρήσεις ζωντανό και η αποφυγή της πιο κακής εκδοχής. Ευτυχώς για τη χώρα, δεν θα μάθουμε σε ποια κατάσταση θα βρισκόμασταν αν επικρατούσαν οι απόψεις της άρνησης χρέους, της επιστροφής στη δραχμή, της εξόδου από την ευρωζώνη και γενικά της ηρωικοτσαμπου-καλεμένης αντίληψης για την αντιμετώπιση της κρίσης που συνήθως είναι αρεστή στις διάφορες λαϊκοπανηγύρεις της επικράτειας.
Ωστόσο, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι υπήρξαν τα μεγάλα θύματα αυτής της καταστροφής, λόγω της ατολμίας των πολιτικών να προχωρήσουν άμεσα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, λόγω των παρανοϊκών πολλές φορές διαστρεβλώσεων του πολιτικού μας συστήματος, λόγω της κακής ιδέας που είχαν κάποια κόμματα να θεωρήσουν την κρίση ως ευκαιρία για να αυξήσουν τα κομματικά τους ποσοστά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Επίσης, επιστρατεύτηκε και η γνωστή τακτική της δαιμονοποίησης των εταίρων μας, οι οποίοι δεν επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας για να αποδώσουν το δίκαιο – αυτό θα ήταν, αν όχι παράλογο, τουλάχιστον ιστορικό παράδοξο –, αλλά για να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Το δικό μας πολιτικό σύστημα πώς αντιμετώπισε αυτήν την κατάσταση; Κοντεύουν τρία χρόνια τώρα· η χώρα βυθίζεται και δεν έχουν καταφέρει να λύσουν το απλούστερο πρόβλημα – από αυτά που έχουν να αντιμετωπίσουν –, του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον κυρ-Θύμιο τον ταξιτζή και απαιτούμε να ορθώσει το ανάστημά του στη Γερμανία, τη Γαλλία και τους λοιπούς εταίρους μας; Το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει καταφέρει να πείσει μερικές δεκάδες υπαλλήλους του Δημοσίου να αλλάξουν στέγη προκειμένου να μεταφερθούν σε κρατικά κτήρια για να γλιτώσει η κοινωνία τα ενοίκια και συζητάμε την άρνηση του χρέους;
Κάποια στιγμή πρέπει να έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητά μας, τον ορθολογισμό και την κοινή λογική. Δεν δύναται να πολιτευόμαστε μια ζωή με όρους καφενείου, ούτε με σύνδρομα καταδίωξης. Το πολιτικό μας σύστημα είναι χρεοκοπημένο και αυτό παρασύρει τη χώρα στην καταβύθισή της. Είναι απαράδεκτο φαινόμενο ο Σαμαράς, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαθέτοντας το ίδιο ακριβώς επιτελείο που κατέστρεψε την Ελλάδα, να μην αναλαμβάνει πεισματικά καμία κομματική ευθύνη, λες και έπεσε από τα γαλάζια ουράνια. Συνιστά απαράδεκτο φαινόμενο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κόπτονται για άλλα κατά την παπανδρεϊκή περίοδο και για τα εκ διαμέτρου αντίθετα στη μετα-Παπανδρέου εποχή. Είναι πέρα από κάθε λογική τα κόμματα της Αριστεράς να ρίχνουν λάδι στη φωτιά προκειμένου να δημιουργήσουν επαναστατικές συνθήκες για… τη λαϊκή κυριαρχία! Είναι αξιοθρήνητο βουλευτές με εδραιωμένη και μακρόχρονη θητεία στο πολιτικό σύστημα να παριστάνουν ξαφνικά τους δωρεάν επαναστάτες κραδαίνοντας τις ανεξαρτητοποιήσεις τους, ανεβαίνοντας σε κενά άρματα… ή αποχωρώντας θεατρικά από τις βουλευτικές τους έδρες…
Ωστόσο, επειδή η πολιτική δεν είναι άσπρο -μαύρο, ούτε και οι απολυτότητες τη βοηθούν, πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπήρξαν πολλοί Έλληνες βουλευτές που επωμίστηκαν τα βάρη που τους αναλογούσαν και το πολιτικό κόστος. Και τώρα, η επικείμενη λαϊκή ψήφος θα άρει πολλές… παρεξηγήσεις!

topontiki.gr