Η καταστροφή της Ελλάδος και πως να την αποτρέψουμε

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*
Η καταστροφή της χώρας μας είναι αναμφισβήτητο γεγονός και είναι μόνο στην αρχή του. Οι τηλεοράσεις μας επικεντρώνονται τώρα στις δηλώσεις των πολιτικών μας, προσπαθούν να στήσουν ακόμα μια φορά την πλαστή εικόνα ενός δήθεν πολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ δύο κομμάτων που συγκυβερνούν και που, στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά απλοί διαχειριστές των εντολών της τρόικας. Ακόμα και για να κάνουν εκλογές, χρειάζεται να πάρουν...
την έγκριση της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
Και επειδή δεν είναι μόνο οι Γερμανοί, αλλά και οι παγκόσμιες τράπεζες και η Αμερική και πολύς κόσμος που κουμαντάρει τώρα την Ελλάδα, δεν μπορεί να είμαστε καν βέβαιοι ακόμα κι για το αν θα γίνουν εκλογές, όπως φαίνεται σήμερα πάντως το πιθανότερο.
Τη μια μέρα οι πολιτικοί μας λένε ότι ξεχάστηκαν και δεν διάβασαν το μνημόνιο, την άλλη έρχονται και ψηφίζουν ένα δεύτερο, ακόμα χειρότερο. Μερικοί βρίσκουν κακό το δεύτερο, αλλά καλό το πρώτο που ψήφισαν. ‘Αλλοι ζητάνε συγγνώμη και συνεχίζουν ακάθεκτοι την ίδια πολιτική για την οποία ακριβώς ζητούν τη συγχώρεσή μας. Μας έλεγαν ότι η αναδιάρθρωση θα ήταν καταστροφή, τώρα την λένε θρίαμβο. Η χρεωκοπία και αυτογελοιοποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ανθρώπων του δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά. Αν αφήσουμε αυτό το πολιτικό προσωπικό στη θέση του, ο αφανισμός του ελληνικού λαού και του κράτους του είναι θέμα χρόνου και μάλλον λίγου.
Περίπου πλήρης, η ηθική και διανοητική χρεωκοπία της ελληνικής ελίτ, του πολιτικού και μεγάλης μερίδας του κρατικού προσωπικού της χώρας ήταν ίσως ένας βασικός λόγος, μαζί με τη γεωπολιτική μας θέση, που η Ελλάδα επελέγη ως πρώτος στόχος της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης. Η Ιρλανδία είχε χειρότερα νούμερα το 2009. Αλλά εκεί, το πρόβλημα συνδεόταν άμεσα με τις τραπεζικές δραστηριότητες, δεν θα μπορούσε εύκολα να αποδοθεί, όπως έγινε στην Ελλάδα, στην κακή διοίκηση και τη διαφθορά. Από την άλλη, δεν υπήρχε εκεί μια απολύτως διεφθαρμένη, εκβιάσιμη και διαβρωμένη πολιτική τάξη όπως η ελληνική, όχι μόνο ανίκανη να προτάξει αντίσταση, αλλά και πρόθυμη, συνειδητά ή από βλακεία, να διευκολύνει τις αγορές. Οι τράπεζες ήξεραν με τι χώρα είχαν να κάνουν και είχαν πολύ καιρό πριν ετοιμάσει λεπτομερώς την επίθεσή τους και οικονομικά και πολιτικά και επικοινωνιακά.
Κάπου κάπου οι τηλεοράσεις μας διακόπτουν τη μετάδοση μιας αηδιαστικής πολιτικής ζωής, για να μας δείξουν κάποιες σκηνές από την πραγματικότητα της χώρας μας. Τους ηλικιωμένους που συνωστίζονται στα Κούλουμα για μια λαγάνα, τους θαλασσοδαρμένους συνταξιούχους που στέκονται με τις ώρες στον Οίκο του Ναύτου, τα κοράκια του Αγοράζουμε τον Χρυσό σας, τα κλειστά μαγαζιά, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, τους 300.000 συμπολίτες μας που σιτίζονται από την Εκκλησία και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Δεν το κάνουν για να θέσουν στη δημόσια ζωή του έθνους τα προβλήματα, να υποχρεώσουν το πολιτικό και κρατικό σύστημα να τοποθετηθεί. ‘Όχι, αυτό που επιδιώκουν είναι να τρομάξουν και να εκπορνεύσουν τους ‘Ελληνες, στα πλαίσια του πιο επεξεργασμένου ψυχολογικού-πληροφοριακού πολέμου στην ιστορία, που στηρίζεται στην προεξόφληση του θανάτου μας, ως κράτους και ως έθνους. Θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ότι το μόνο που μας έμεινε είναι να καθόμαστε ήσυχοι και να κάνουμε το σταυρό μας, ελπίζοντας σε ένα θαύμα για να μας γλυτώσει. Αλλά μόνο εμείς θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε ένα τέτοιο θαύμα.
Αν στην αρχή μας είπαν ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα, θα μας σώσουν από τη χρεωκοπία και θα ξαναβγάλουν τη χώρα στις αγορές από το 2011 κιόλας, τώρα ούτε αυτό καλά-καλά δεν ισχυρίζονται. Απλώς επαναλαμβάνουν ότι δεν έχουμε άλλο δρόμο από τη συλλογική αυτοκτονία και ότι πρέπει να τον ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος μοιρολατρικά. Μας καλούν να το δεχτούμε και να γίνουμε συνάμα τόσο αναξιοπρεπείς όσο και οι ίδιοι οι καταστροφείς μας, που ετοιμάζονται να παρουσιαστούν ως σωτήρες στις επικείμενες εκλογές, να μην τους ακούμε απλώς αδιαμαρτύρητα, αλλά να επαναλαμβάνουμε κιόλας μαζί τους ότι ο γάιδαρος πετάει.
Για δύο χρόνια μας έλεγαν ότι τα κάνουν όσα κάνουν για να αποφύγουν τη χρεωκοπία. Στην πραγματικότητα, καθυστέρησαν τεχνητά μια χρεωκοπία που είχε ήδη επισυμβεί τον Μάιο του 2010, για να την οργανώσουν προς ώφελος και με τους όρους των πιστωτών. Πολλαπλασίασαν το χρέος και το πέρασαν όλο στο αγγλικό δίκαιο που τους εξασφαλίζει. Το μετέτρεψαν από χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, που είναι πολύ πιο δύσκολο να αμφισβητηθεί. Το παγίωσαν σε ευρώ, ώστε να μην έχουμε από τη μια κανένα πλεονέκτημα φεύγοντας από την ευρωζώνη, αλλά να είναι πιο εύκολο να μας πετάξουν έξω, αφού μια τέτοια αποβολή δεν θα επηρέαζε τις απαιτήσεις τους.
Με το δεύτερο μνημόνιο και την επικύρωση της δανειακής με την τυπική πλειοψηφία που χρειάζονται οι διεθνείς συμβάσεις, κατασκευάζουν το πρώτο ίσως «προτεκτοράτο των τοκογλύφων» στην παγκόσμια ιστορία, ιδιοκτησία των πιστωτών του, ένα υποτιθέμενο κράτος η θεμελιώδης συντακτική αρχή του οποίου είναι η εξυπηρέτηση των τραπεζών και μαζί έναν αυτόμαχο μηχανισμό μεταφοράς της ελληνικής περιουσίας στους ξένους. ‘Ότι μείνει από την εξυπηρέτηση του χρέους, και το πρόγραμμα είναι έτσι φτιαγμένο για να μένει όλο και λιγότερο, θα πηγαίνει σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο κράτος, μια διαλυόμενη κοινωνία.
Το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού και τα δύο τρίτα των νέων είναι κιόλας έξω από την εργασία. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι και χρησιμότεροι ‘Ελληνες φεύγουν στο εξωτερικό, λύση που προέκρινε και ο Ντομινίκ Στρως Καν πέρυσι, απαντώντας σε ερωτήσεις Ελλήνων βουλευτών. Από την «Ελλάδα στους ‘Ελληνες» μας πάνε στην «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες».
Ομολογούν ότι θέλουν να μας πάνε στα επίπεδα αμοιβών και δικαιωμάτων της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, αν και μάλλον για ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές θα πρόκειται, χωρίς μάλιστα το βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του «κανονικού» Μπαγκλαντές. Οι τιμές μας βέβαια παραμένουν σε επίπεδα Λουξεμβούργου. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές στην ευρωπαϊκή ιστορία και για ειρηνική περίοδο πείραμα ταχείας φτωχοποίησης μιας μοντέρνας κοινωνίας. Αλλά ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα πετύχει, αντίθετα από ότι μοιάζουν να πιστεύουν οι ανώτερες τάξεις της Γερμανίας και οι εγχώριοι υπάλληλοί τους, που διεκδικούν τώρα την ψήφο μας. Το πρόγραμμα συνεχιζόμενο θα προκαλέσει εμφύλια σύρραξη, αντιδημοκρατική εκτροπή, κοινωνική εξέγερση ή εξωτερικό πόλεμο.
Αυτό δεν είναι η σκοτεινή προφητεία κάποιου απαισιόδοξου. Είναι η πραγματικότητα που αναδεικνύεται με την ψυχρή γλώσσα των οικονομικών στατιστικών. Το οικονομικό κόστος της κρίσης και το ακόμα μεγαλύτερο, των προγραμμάτων σωτηρίας είναι ήδη εφάμιλλο ενός εμφυλίου πολέμου. Αλλά ακόμα χειρότερη είναι η δυναμική της ύφεσης που ξεπερνά πλέον σε διάρκεια όλα τα ιστορικά προηγούμενα, περιλαμβανομένου του κραχ του 1929 και της κρίσης της Βαϊμάρης. Η δυναμική δεν υποδεικνύει βαθιά οικονομική κρίση, υποδεικνύει απώλεια σημείου στήριξης, δηλαδή περιγράφει μια εθνική καταστροφή εντός του 2012.
Η παγκόσμια αριστοκρατία του χρήματος, ο νέος, κρυμμένος αυτοκράτορας του πλανήτη, δεν μας χρειάζεται ως προτεκτοράτο, όπως στο παρελθόν, χρειάζεται την καταστροφή μας. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που οι συμβιβασμοί δεν έχουν πολύ νόημα και δεν μπορούν να μας γλυτώσουν. Πέραν του ότι η Αθήνα δεν κάνει συμβιβασμούς, αλλά συνθηκολογήσεις. Γυρνώντας μας πίσω από το 1974 και πίσω από το 1821, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, οι μεγατράπεζες επιδιώκουν να μας χρησιμοποιήσουν για να γυρίσουν όλη την Ευρώπη πριν από το 1945 και πριν από το 1789. Πρέπει να ματαιώσουμε το σχέδιό τους στην Ελλάδα, πρέπει να το κάνουμε και στην Ευρώπη.
Δεν αντιμετωπίζουμε απλά μια βαθειά κοινωνική αντεπανάσταση, όπως ήταν π.χ. ο θατσερισμός στην Αγγλία. Αντιμετωπίζουμε μια απειλή για τους ίδιους τους όρους ύπαρξης του κράτους και του έθνους μας. Αν οι οικονομικές στατιστικές θυμίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες του 1929-1933 ή τη Γερμανία του 1930-33, η Ελλάδα δεν διαθέτει καν την ανεξαρτησία των ΗΠΑ ή τη σχετική αυτονομία της Γερμανίας του μεσοπολέμου ή της Ρωσίας του 1917.
Είναι εδώ, στην περιοχή μας, που μπορεί να ενωθεί ο χρηματιστικός αναθεωρητισμός των αγορών με τον γεωπολιτικό αναθεωρητισμό της Μέσης Ανατολής. Πριν από μερικές μέρες, η στρατιωτική και διπλωματική παρεμβολή της Ρωσίας σταμάτησε μια επέμβαση τύπου Λιβύης στη Συρία. Και ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, στην ίδια συνέντευξη στην οποία έκανε λόγο για στρατιωτική δικτατορία στον ορίζοντα της Ελλάδας, προειδοποίησε και για κίνδυνο πυρηνικού πολέμου με το Ιράν.
Απολύτως παραδομένες, και στον τομέα αυτό, Ελλάδα και Κύπρος εμπλέκονται όλο και περισσότερο τώρα σε αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια, έτοιμες να παραχωρήσουν στρατιωτικά αεροδρόμια στην αεροπορία του Ισραήλ και την ελληνική αεράμυνα, καρδιά όλης μας της άμυνας, στο αντιβαλλιστικό πρόγραμμα, την ίδια ώρα που η χώρα μας αποξενώνεται όλο και περισσότερο από τη Ρωσία και οδεύει προς ενεργειακό στραγγαλισμό.
Τα λέμε όλα αυτά γιατί είναι απαραίτητο να αναλύσουμε τη φύση και τον χαρακτήρα της απειλής, ώστε να μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της απειλής αυτής που δεν επιτρέπει στους ‘Ελληνες να υπερασπιστούν την κοινωνία, χωρίς να υπερασπιστούν το έθνος τους, να υπερασπιστούν το έθνος τους, χωρίς να υπερασπιστούν την κοινωνία τους. Είναι η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού σε υπηρέτες της τρόικας και η φύση των μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που ξανακάνει επίκαιρο το συμπέρασμα του Δημήτρη Γληνού στο πολιτικό πρόγραμμα του ΕΑΜ: «Μόνο ένας λαός που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική λευτεριά…’Εθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέσουν… Δεν μπορεί να είναι εθνικό, ότι δεν είναι παλλαϊκό».
Το ένστικτο του ελληνικού λαού τον έκανε να νοιώσει πιο γρήγορα και πιο καλά τη φύση της απειλής, αυτή που ακόμα πασχίζουν να αναλύσουν ηγέτες και διανοούμενοι ή προτιμάνε ενίοτε να μη βλέπουν τα κομματικά επιτελεία, απρόθυμα να ανταποκριθούν στις τόσο εξαιρετικές απαιτήσεις μιας τόσο δύσκολης κατάστασης. Το ένστικτο οδήγησε αυθόρμητα τον ελληνικό λαό στις 28 Οκτωβρίου του 2011 να πάρει πίσω τα σύμβολα του ‘Όχι του από τους πρωταθλητές του Ναι. Αυτή ήταν και η πρώτη νίκη του κατά των Μνημονίων που έριξε τον Παπανδρέου. Τότε χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί η δεύτερη γραμμή της προδοσίας, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που έσπευσε να συνδράμει την καταρρέουσα κυβέρνηση, οργανώνοντας με τις συμφωνίες PSI και τη δανειακή, τον νομικό αφοπλισμό της Ελλάδας στον πόλεμο χρέους.
Σήμερα, ετοιμάζονται να αφοπλίσουν και πολιτικά τον ελληνικό λαό, να εκμεταλλευθούν τα στενά χρονικά περιθώρια ανάμεσα στην κατάρρευση των δύο πρώην κομμάτων εξουσίας και την αργή, βασανιστική ανάδυση ενός αντίπαλου δέους στο Μνημόνιο. Ξέρουν ότι τα μέτρα τους μπορεί να οδηγήσουν σε ξεσηκωμό τον ελληνικό λαό. Προτιμούν αυτός ο ξεσηκωμός να γίνει εναντίον μιας προσφάτως εκλεγμένης κυβέρνησης. Η στρατηγική τους είναι, τηρουμένων των αναλογιών, η ίδια που ακολούθησε η Βρετανική Αυτοκρατορία εναντίον της ΕΑΜικής αντίστασης. Πρώτα την έβαλε να παραδώσει τα όπλα της στη Βάρκιζα, το αντίστοιχο των συμφωνιών Παπαδήμου για το χρέος και μετά την εξώθησε στην αποχή του 1946 και στον εμφύλιο.
Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να το επαναλάβουν. Ο ελληνικός λαός δεν ενδιαφέρεται για το αν το α ή το β κόμμα κερδίσει δέκα ή είκοσι έδρες παραπάνω. Δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει καλά κόμματα στην αντιπολίτευση, ενδιαφέρεται να αποκτήσει πάλι τον έλεγχο του κράτους του, της χώρας του. Χρειάζεται ανθρώπους πατριώτες και τίμιους, ικανούς και αποφασισμένους να πάνε να ξαναδιαπραγματευθούν από μηδενική βάση τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και τα προγράμματα που καρατομούν έθνος και κοινωνία. Χρειάζεται αξιόπιστη εναλλακτική, μια ηγεσία ικανή να τον οδηγήσει σε συνθήκες οικονομικού πολέμου, να τον εμψυχώσει και να τον προστατεύσει. Δεν καταλαβαίνει την απροθυμία των δυνάμεων που λένε ότι είναι αντίθετες στο Μνημόνιο ακόμα και να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι. Δεν καταλαβαίνει τη συστηματική απόρριψη κάθε είδους συνεργασίας από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, ούτε τους ηλικίας δεκαετιών λόγους που επικαλέστηκε μια μερίδα στελεχών του Συνασπισμού, για να διασπάσει το κόμμα της τη στιγμή ακριβώς που ο κόσμος της αριστεράς χρειαζόταν όσο ποτέ μάχιμη δύναμη.
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι όλα αυτά αποτελούν την τρίτη, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, γραμμή προδοσίας της Ελλάδας, ότι δηλαδή με αυτούς τους τρόπους επιχειρεί να στηριχθεί, δια της απουσίας ικανοποιητικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, ένα καθεστώς που έχει ήδη καταρρεύσει. Ο ελληνικός λαός διερωτάται προς τι η ύπαρξη περισσότερων αντιμνημονιακών κινήσεων κι από γλυκά στο ζαχαροπλαστείο, όπως είπε μια μέρα ένας δημοφιλής ραδιοσχολιαστής.
Προγραμματίζοντας αυτή την εκδήλωση απευθυνθήκαμε και στην αριστερά και στην αντιμνημονιακή δεξιά. Καλέσαμε και τον Πάνο Καμμένο και τον Γιάννη Μανώλη να έρθουν. Και η αριστερά και η δεξιά δέχτηκαν, τελικά μόνο η αριστερά είπε το ναι, σε μια εκδήλωση που επχείρησε, με την υπέρβαση, να δείξει τον ευρύτατο, πανεθνικό χαρακτήρα της απειλής κατά του λαού και του κράτους. Δυστυχώς ούτε ο κ. Καμμένος, ούτε ο κ. Μανώλης μπόρεσαν να είναι σήμερα μαζί μας. Αρχικά είχαν συμφωνήσει, τελικά ασχολίες σχετικές με τη δημιουργία του νέου κόμματός τους δεν τους επέτρεψαν να έρθουν. Ελπίζουμε ότι θα είναι μαζί μας μια επόμενη φορά και τους περιμένουμε. Παίρνουμε, θέλουμε να παίρνουμε και ελπίζουμε να μην είμαστε μόνο εμείς που παίρνουμε, τις διακηρύξεις όλων μετρητοίς και αναμένουμε τις πράξεις να τις επιβεβαιώσουν. ‘Ενας βασικός λόγος άλλωστε που αυτή η κοινωνία δυσκολεύεται τόσο να προτάξει τώρα αντίσταση στο πρόγραμμα της καταστροφής της, ήταν ότι μάθαμε πολύ καιρό να λειτουργούμε σε ένα σύστημα άλλα να λέμε, άλλα να σκεφτόμαστε και άλλα να κάνουμε. Μια ηθική και διανοητική επανάσταση είναι η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την σωτηρία μας.
Αρκετοί ξαφνιάστηκαν με το εύρος της πρόσκλησης που απευθύναμε. Δεν είναι ότι αγνοούμε τις διαφορές ή δεν έχουμε κι εμείς τις προτιμήσεις μας. Η επιλογή μας να απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις που διακηρύσσουν ότι αντιστρατεύονται το Μνημόνιο δεν προκύπτει από επί μέρους, τακτικές, ή πολιτικές, ή ιδεολογικές προτιμήσεις και υπολογισμούς. Προκύπτει από τη διαπίστωση ότι εδώ δεν πρόκειται μόνο για ένα πρόγραμμα καταστροφής των φτωχότερων και πιο αδύναμων Ελλήνων, αλλά για ένα πρόγραμμα πολύ ευρύτερης καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας. Προκύπτει επίσης από την πεποίθησή μας ότι είναι οι ίδιες οι προϋποθέσεις επιβίωσης του ελληνικού λαού, κράτους και έθνους που απειλούνται. Δεν μας ενδιαφέρει από πού έρχονται όσοι αγωνίζονται να σταματήσουν την καταστροφή, μας ενδιαφέρει που πάνε. Και ο μόνος σίγουρος τρόπος για να το διαπιστώσουμε είναι το κριτήριο της πράξης. Μπουχτήσαμε από λόγια σε αυτή τη χώρα.
Δεν αρκεί φυσικά η πολιτική ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χρειάζεται και η κοινωνική δυναμική που θα την στηρίξει. Οι νέες κοινωνικές συλλογικότητες που ξεφυτρώνουν τώρα σε όλη την Ελλάδα θα εξελιχθούν, ελπίζει κανείς, σταδιακά στο έμβρυο νέων κοινωνικών και κρατικών θεσμών στην υπηρεσία του λαού μας.
Ξαναγυρνώντας στο θέμα των εκλογών, απευθύνουμε και πάλι έκκληση σε όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, ιδίως αυτές που εκπροσωπούνται στο ΕΛΑΔΑ, να παραμερίσουν τις διαφορές τους, να σταματήσουν τις κωλυσιεργίες και να συμπήξουν άμεσα ένα νικηφόρο μέτωπο που να διεκδικήσει την εξουσία στη χώρα. Σε μια στιγμή όχι λιγότερο δραματική απ΄τη σημερινή, μέσα στο σκοτάδι της τριπλής γερμανικής, βουλγαρικής και ιταλικής κατοχής, ο Δημήτρης Γληνός έγραφε στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», στο πολιτικό πρόγραμμα δηλαδή του πιο σημαντικού και του πιο μαζικού κινήματος αντίστασης κατά του Χίτλερ, που εμφανίστηκε σε όλη την Ευρώπη:
«Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει»

* Ομιλία του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, που οργάνωσε το Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών «Σπίθα», στις 23 Μαρτίου 2012.

www.elkeda.gr