Ο Ομπάμα κατά επίθεσης στο Ιράν

Το ερώτημα είναι χωρίς αμφιβολία το πιο καυτό στην παγκόσμια πολιτική σκηνή: Θα δώσουν άραγε άδεια και υποστήριξη οι Αμερικανοί στο Ισραήλ για να επιτεθεί εναντίον του Ιράν βομβαρδίζοντας τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις; Οχι, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι...
η κατηγορηματική απάντηση. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα το κατέστησε αυτό σαφές στις πρόσφατες συνομιλίες του στην Ουάσινγκτον με τον ακροδεξιό πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Ο Λευκός Οίκος συμφώνησε με την Τεχεράνη για νέο γύρο συνομιλιών γύρω από το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Αυτή η αμερικανική στάση υπαγορεύεται τόσο από εσωτερικούς όσο και από εξωτερικούς λόγους.
Ας αρχίσουμε από τους εσωτερικούς, ενδοαμερικανικούς λόγους. Δεδομένου ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση με επίκεντρο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ συνεχίζεται, η επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι κατά την άποψή μας προεξοφλημένη. Το αμερικανικό κατεστημένο έχει ανάγκη σ' αυτή τη φάση από Δημοκρατικό και όχι Ρεπουμπλικανό πρόεδρο, προκειμένου αυτός να είναι σε θέση να ακολουθήσει ευέλικτη και όχι δογματική οικονομική πολιτική, αν αυτό απαιτήσουν οι συνθήκες στις ΗΠΑ.
Αν η επανεκλογή του Ομπάμα εμφανιζόταν αβέβαιη, οι Αμερικανοί δεν θα δίσταζαν να εξαπολύσουν ακόμη και οι ίδιοι αεροπορικές επιδρομές κατά του Ιράν, αν εκτιμούσαν ότι αυτό θα συνέτεινε στην αύξηση της δημοτικότητας του Ομπάμα και θα του έφερνε ψήφους ικανές για να διασφαλίσουν την εκλογική του νίκη! Προς το παρόν όμως τέτοια ανάγκη δεν φαίνεται να υπάρχει, καθώς όλα δείχνουν ότι ο Ομπάμα θα κάνει εκλογικό περίπατο. Αν μέχρι τον Νοέμβριο κάτι αλλάξει δραματικά, το θέμα θα μπει εκ νέου επί τάπητος και θα επανεξεταστεί τότε.
Σε ό,τι αφορά στο ίδιο το Ιράν, οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι μόνο πολιτικές ζημιές θα υποστούν από μια τέτοια επίθεση κατά των πυρηνικών του εγκαταστάσεων. Επί της ουσίας, η Τεχεράνη απέχει πολύ από την απόκτηση του πυρηνικού όπλου, άρα πραγματικός λόγος επιδρομής δεν υφίσταται.
Από εκεί και πέρα, αν οι Αμερικανοί έκαναν επίθεση κατά του Ιράν, θα ήθελαν να έχει ευνοϊκές για τις ΗΠΑ πολιτικές συνέπειες. Να ενίσχυε δηλαδή τις φιλοδυτικές, φιλοαμερικανικές δυνάμεις μέσα στο Ιράν, κατά το πρότυπο π.χ. των βομβαρδισμών στη Σερβία, οι οποίοι αποδυνάμωσαν τον Μιλόσεβιτς και ενίσχυσαν τις σερβικές δυνάμεις των συνεργατών των επιδρομέων κατά της πατρίδας τους, οι οποίες τελικά αναρριχήθηκαν και στην εξουσία στο Βελιγράδι.
Στο Ιράν όμως οι Αμερικανοί έχουν την ακριβώς αντίθετη εμπειρία. Οταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τον πόλεμο εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν και κατέλαβαν το Ιράκ, στην Τεχεράνη είχαν επικρατήσει προηγουμένως επί μια οκταετία οι δεξιές, αμερικανόφιλες (για τα ιρανικά δεδομένα, εννοείται) δυνάμεις υπό τον πρόεδρο Χαταμί, αλλά και τον ζάπλουτο Ραφσανζανί.
Μόλις όμως οι ΗΠΑ υποδούλωσαν το Ιράκ, ο συσχετισμός των δυνάμεων στο Ιράν ανατράπηκε εκ βάθρων! Οι φιλοαμερικανοί Ιρανοί πολιτικοί σαρώθηκαν και οι σκληροπυρηνικοί, με επικεφαλής του Αχμαντινετζάντ, κατέλαβαν όλα τα αξιώματα. Από... πέμπτος (!) που εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις ο Αχμαντινετζάντ με 7% - 8%, όχι μόνο βγήκε πρόεδρος, αλλά και επανεκλέχτηκε πανηγυρικά και κυβερνάει ήδη οκτώ χρόνια.
Το καθεστώς εξουδετέρωσε σε τέτοιο βαθμό τη φιλοδυτική αντιπολίτευση, ώστε στις προ ημερών βουλευτικές εκλογές στο Ιράν έφτασαν οι Αμερικανοί στο φαιδρό σημείο να ισχυρίζονται ότι η πιο διαλλακτική ιρανική πολιτική δύναμη απέναντι στις ΗΠΑ είναι οι οπαδοί του... Αχμαντινετζάντ!!!
Μάλιστα, σαρώθηκαν κι αυτοί στο κοινοβούλιο από τους ακόμη πιο σκληρούς οπαδούς του θρησκευτικού ηγέτη του Ιράν, του Χαμενεΐ, οι οποίοι πήραν σχεδόν τα δύο τρίτα των εδρών. Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, πέρα από τους σοβαρότατους κινδύνους γενικής ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή που έχουμε αναλύσει με άλλες ευκαιρίες, ενδεχόμενες αεροπορικές επιδρομές κατά του Ιράν θα χαλυβδώσουν πιθανότατα για δεκαετίες ακόμη τον αντιαμερικανισμό της πολιτικής της Τεχεράνης.
Κυρώσεις
Εφικτή λύση μόνο από μέσα
Οι Αμερικανοί έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι είναι αδύνατον να υποδουλώσουν το Ιράν, όπως έκαναν με το Ιράκ. Μοναδική τους ελπίδα είναι να βοηθήσουν με όλα τα μέσα τις φιλοδυτικές δυνάμεις μέσα στο Ιράν να καταλάβουν την εξουσία, όπως είχε γίνει προ 15ετίας. Γι' αυτό και ο Ομπάμα προτιμάει τις διαρκώς σκληρότερες κυρώσεις. Στόχος του είναι να στραγγαλίσει την ιρανική οικονομία. Να πεινάσει ο κόσμος (η χώρα είναι μεγάλη, έχει σχεδόν 70 εκατομμύρια πληθυσμό, άρα δεν είναι καθόλου εύκολο να τραφεί ικανοποιητικά) και αυτή η αναπότρεπτη κοινωνική δυσαρέσκεια να βρει πολιτική έκφραση, ανατρέποντας το καθεστώς είτε με εκλογές, είτε με εξέγερση. Αυτή η στρατηγική ακυρώνεται με επιδρομές σήμερα.