Η... παρένθεση των εκλογών

Του Δημήτρη Μυ

Εύκολα γίνεται αντιληπτή η δυσφορία κάποιων προβεβλημένων επί χρόνια πρωτοκλασάτων υπουργών του ΠΑΣΟΚ για τις επερχόμενες εκλογές. Κάποιος θα προτιμούσε να γίνουν του χρόνου ώστε να αποσοβήσει το ενδεχόμενο να μείνει στα κομματικά αζήτητα, ενώ κάποια θα ήθελε να αποφύγει τη διαδικασία και να ξυπνήσει τη Δευτέρα μετά την Κυριακή των εκλογών, αντί στο σπίτι της, στην πολυθρόνα του υπουργείου...

Υποπτευόμαστε το πολιτικό υπόβαθρο αυτών των αντιλήψεων, αλλά νομίζουμε ότι η βαθύτερη προσέγγισή τους απαιτεί ψυχαναλυτικές γνώσεις και ικανότητες. Οι άνθρωποι έχουν πιστέψει, τόσα χρόνια με την καρέκλα κολλημένη στον... πισινούλη τους, ότι έχουν γεννηθεί μόνο και μόνο για να (μας) κυβερνούν. Δεν φαντάζονται ότι ίσως υπάρχει κάποιο... άλλο ενδεχόμενο. Όπως, για παράδειγμα, να απορριφθούν από αυτούς τους οποίους υποτίθεται ότι είναι «προορισμένοι» να κυβερνούν.

Από την άλλη διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, να βγουν μια βόλτα σαν άνθρωποι, να κάνουν μια γύρα στις γειτονιές με τους ψηφοφόρους τους χωρίς να ακούσουν μπινελίκι ή να έρθουν σε επαφή με γιαούρτι, φαινόμενα βέβαια που σε καμιά περίπτωση... δεν τιμούν ούτε τη δημοκρατία ούτε τον πολιτικό μας πολιτισμό.

Έναν πολιτισμό τον οποίο... τίμησαν όλοι αυτοί κοροϊδεύοντας ξεδιάντροπα τους ψηφοφόρους τους («Λεφτά υπάρχουν») και απειλώντας σήμερα το σύνολο της κοινωνίας – (όπως ο Κουτρουμάνης) λέγοντας ότι είναι καλύτερη η σύνταξη της εξαθλίωσης παρά η καθόλου...

Υπ’ αυτήν τη λογική θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς με τους Ράδιο Αρβύλα, οι οποίοι την περασμένη Τρίτη προέκτειναν την λογική του υπουργού (τρόπος του λέγειν...) Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, λέγοντας μέσες - άκρες ότι είναι καλύτερα μάλλον ένα γιαούρτι στη μούρη παρά ένα χέρι ξύλο...

Βέβαια, όλα αυτά όπως είπαμε, δεν τιμούν κανέναν και προπαντός δεν τιμούν τη δημοκρατία.

Αντιθέτως, τη δημοκρατία τιμούν οι απόψεις της «συνέχειας» και της επίπονης προσπάθειας που εξέφρασε η Διαμαντοπούλου, η οποία, αφού έριξε στον γκρεμό την Παιδεία για φέτος και για πολλά ακόμη χρόνια, έτρεξε να «προσφέρει» και στην Ανάπτυξη, η οποία ήδη αντιμετωπίζει τη δραματική μείωση των δημοσίων επενδύσεων.

Το μόνο, άλλωστε, που απέμεινε να γίνει στον τομέα αυτόν είναι ο εκμηδενισμός των δημοσίων επενδύσεων (της μόνης σταθεράς για την ανάπτυξη μιας χώρας), κάτι στο οποίο είναι βέβαιον ότι θα αριστεύσει η... Ανναπτυξιακή υπουργός, αν παραμείνει και στην επόμενη συγκυβέρνηση.

Η «αρίστη» προφανώς αναμένει την ανταμοιβή αυτού που θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση, είτε είναι ο Σαμαράς είτε ο Παπαδήμος είτε ο... Φούφουτος – είτε ο ίδιος Ράιχενμπαχ.

Πιο σιγουρατζής ο Χρυσοχοΐδης, οπαδός του «Όσο πιο αργά τόσο πιο καλά», θα ήθελε να ζεσταίνει την καρέκλα του για να προσφέρει στην κοινωνία και την πατρίδα μέχρι του χρόνου τον Μάιο κι ακόμη περισσότερο.

Κάπου ανάμεσα σε αυτές στις απόψεις κινούνται και οι «γαλάζιοι», οι οποίοι, κοιτώντας τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, μάλλον αναρωτιούνται «πού να τρέχουμε τώρα» για εκλογές και άλλα τέτοια...

Κάπως έτσι λοιπόν, όλα δείχνουν να δουλεύουν για τον Παπαδήμο, τον νυν ή κάποιον παρόμοιο που θα προσγειωθεί μετεκλογικά με γερμανικό, σε κάθε περίπτωση αλεξίπτωτο...

Εκτός αν το αποτέλεσμα της κάλπης δεν είναι απλώς μια παρένθεση («δημοκρατικής εκτόνωσης») του κόσμου, αλλά ένα τέλος της πολιτικής και των πολιτικών της καταστροφής...

topontiki.gr