Το ΠΑΣΟΚ πέθανε, ζήτω οι ΠΑΣΟΚΟΙ

γράφει ο Δ. Παπαγεωργίου
ή πώς το κόμμα του συμπαθή Φώτη Κουβέλη λειτουργεί ως η καλύτερη εφεδρεία του συστήματος
Μπίστης, Ριχάρδος Σωμερίτης, Δραγώνα, Ρεπούση, Παναγιώτης Παναγιώτου και πολλά άλλα γνωστά ονόματα είναι που αποτελούν την στελεχιακή "πρώτη γραμμή" πλέον της Δημοκρατικής Αριστεράς. Όταν πριν κάποιο καιρό...
"αποσυνασπιζόταν" ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την σύγκρουση μεταξύ ανανεωτικών και "ριζοσπαστών" με αφορμή κυρίως διάφορες ακραίες αποφάσεις που έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι το κόμμα που θα ίδρυαν οι "ανανεωτικοί" θα είχε εύκολο το να μπει στην Βουλή. Οι περισσότεροι φανταζόμασταν ότι θα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας πολύ κοντά στο 3%. Και σίγουρα κανείς μα κανείς δεν περίμενε ότι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα θα εκτοξευόταν σε ποσοστά κοντά στο 20% και θα έκλεβε από το ΠΑΣΟΚ την δεύτερη θέση στην πρόθεση (τουλάχιστον) ψήφου των Ελλήνων πολιτών, ξεπερνώντας μάλιστα όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ που βλέπει να μην αντλεί όσα κέρδη θα περίμενε από την ... κρίση του δικομματισμού.
Φαίνεται όμως ότι η ... γενιά του "Ρήγα" όχι μόνο βλέπει μπροστά σε αυτή την χώρα, αλλά έχει την δυνατότητα όταν βλέπει μία τάση να την μεγιστοποιεί. Και έτσι έχουμε σήμερα την "Δημοκρατική Αριστερά" όχι μόνο να είναι σε τροχιά εξουσίας, αλλά και να αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα ρυθμιστικό παράγοντα για τις εξελίξεις μετά τις εκλογές.
Η πολιτιστική αριστερά στην επίθεση
Μπαίνοντας κανείς στην ιστοσελίδα της "Δημοκρατική Αριστεράς" αντικρύζει ψηλά ψηλά μια σειρά συνθημάτων που δίνουν την ιδεολογική κατεύθυνση του κόμματος: Δημοκρατικός σοσιαλισμός, αριστερός ευρωπαϊσμός, μεταρρυθμιστική στρατηγική, οικολογική εγρήγορση. Συνθήματα ευκολοχώνευτα, αρεστά σε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Που συνδυάζουν τα πάντα με τα πάντα, δίνοντας το κλίμα της εποχής και που τραβάν διαχωριστικές γραμμές τόσο με τον σταλινισμό του ΚΚΕ αλλά και με την φιλομπαχαλική διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ, που απωθεί τον απλό καθημερινό πολίτη.
Και πίσω από τις όμορφες ταμπέλες και άλλα ονόματα. Μεγαλοδημοσιογράφοι όπως ο Θεοδωράκης και ο Μαλέλης, μεγαλοπανεπιστημιακοί όπως ο πρύτανις Πανούσης, μεγαλοσυγγραφείς όπως ο Χωμενίδης κι ο Κακουλίδης, "διανοούμενοι" όπως ο Ζουγανέλης, ο Χατζησάββας κι ο Μπέζος, πρώην υπουργοί όπως ο Χριστοδουλάκης, ο αρχιεκσυγχρονιστής Αυγερινός και κάποια... ίχνη λαού!
Και όπως το θέτει ένα αριστερών παρεκκλίσεων ιστολόγιο που – για κομματικούς λόγους ασκεί κριτική στην ΔΗΜ.ΑΡ.: "Μεγαλοστελέχη λοιπόν της δημόσιας ζωής, μεγαλοαστοί που θέλουν να διαφυλάξουν τα προνόμιά τους, γι αυτό και συνασπίστηκαν εκεί, μην τυχόν και αναδειχθεί ως ρυθμιστής των εξελίξεων καμιά "ανεύθυνη" δύναμη της αριστεράς και πειράξει τα προνόμιά τους και τις επιχορηγήσεις του από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξ ου και ο αυτοσκοπός τής παραμονής στην Ευρωζώνη."
Είναι όμως έτσι όπως τα λέει; Πρόκειται απλά για μία προσπάθεια επιβίωσης ενός κομματιού του ΠΑΣΟΚ που θέλει να ... επιπλεύσει; Ίσως και αυτό σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει. Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο αυτό. Όπως δεν είναι και το "απλουστευτικό" που λένε κάποιοι και το οποίο και αυτό φυσικά ισχύει ως έναν βαθμό. Ότι δηλαδή οι ψηφοφόροι και τα μεγαλοστελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι "δανεικοί" από το ΠΑΣΟΚ. Και ότι μόλις το ... "Κίνημα" βρεί τον δρόμο του όλοι μαζί θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας ίσως πίσω τους κάποιους μόνο από τους "ανανεωτικούς" και ίσως τον συμπαθή κ. Κουβέλη, πίσω από την δημόσια εικόνα του οποίου στήνεται ένας συγκεκριμένος μηχανισμός.
Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Το κόμμα του κ. Κουβέλη αποτελεί κάτι ακόμη συγκεκριμένο. Αποτελεί ένα διαφορετικό πρόσωπο της αριστεράς. Το οποίο ίσως είναι πολύ πιο επικίνδυνο από την παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά ή ακόμη και τις αναρχοαριστερίστικες προσεγγίσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά το κόμμα του κυρίου Κουβέλη αντιπροσωπεύει πολύ αγνότερα από ό,τι κατάφερε ποτέ να κάνει το ΠΑΣΟΚ, τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ της αριστεράς και του ακραίου καπιταλισμού. Όχι φυσικά σε έναν "μέσο τόπο", σε μία ισορροπία, αλλά ως μία συμφωνία κυρίων. Το αμάγαλμα που δημιουργείται από αυτή την συμφωνία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο σκληρός πυρήνας του παραμένει άκρα καπιταλιστικός, εξ' ού και το μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο. Το δε εξωτερικό του περίβλημα είναι αριστερό, με την πλέον νεοταξίτικη έννοια του όρου. Αντίθεση στα έθνη, αποδόμηση της ιστορίας, ελευθερία του κεφαλαίου. Από την μία ο καπιταλισμός λειτουργεί αδίστακτα όπως πάντα και από την άλλη η αριστερά αναλαμβάνει την διαμόρφωση ενός νέου τύπου κοινωνίας στο επίκεντρο της οποίας είναι ο ατομικισμός.
Δεν πρόκειται για κάποια "νέα σύνθεση", πρόκειται για ένα υπόδειγμα που εδώ και καιρό ακολουθείται στην ευρωπαϊκή αριστερά. Σε αντίθεση με την "λατινοαμερικάνικη" αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν δίνει βάση στις "σοσιαλιστογενείς" αλλαγές στην οικονομία ή όπως θα το έθετε ένας μαρξιστής στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Δεν λέει πουθενά ότι θα ... κρατικοποιήσει τράπεζες όπως λέει το ΚΚΕ. Επί της ουσίας – ακόμη και ως αντιπολιτευόμενο κόμμα – απλά καλεί για μια πιο "ανθρώπινη" μορφή στις απαραίτητες κατά τα άλλα μεταρρυθμίσεις. Μαζί με αυτό όμως πακέτο προωθεί τις αντι-εθνικές ρητορείες τύπου Ρεπούση και Δραγώνα και προβάλλει τον πολυπολιτισμό ως μοναδικό τρόπο λειτουργίας των συγχρόνων κοινωνιών.
Δυστυχώς πίσω από το συμπαθές πρόσωπο του κ. Κουβέλη έχει μαζευτεί ένα επικίνδυνο συνονθύλευμα ανθρώπων. Ανάμεσα στους οποίους άλλοι είναι εκεί για να επιβιώσουν, άλλοι για να αναβιώσουν τον αλήστου μνήμης σημιτικό εκσυγχρονισμό και άλλοι για να προωθήσουν την πολυπολιτισμική ατζέντα τους.
Βέβαια είναι πολλοί αυτοί που λένε ότι από την στιγμή που θα εκλεγεί νέος Πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ, τα ποσοστά της ΔΗΜ.ΑΡ. θα αρχίζουν να ψαλιδίζονται. Όχι μόνο διότι κάποιοι από τους ψηφοφόρους της θα αρχίσουν να επιστρέφουν στο μαντρί, αλλά και διότι η διόγκωση των ποσοστών της αυτή την στιγμή είναι αποτέλεσμα των κινήσεων διαφόρων μεγαλοσυμφερόντων τα οποία θέλουν να επηρεάσουν την αλλαγή ηγεσίας στο παραπαίων ΠΑΣΟΚ. Και έτσι να είναι όμως η αλήθεια είναι ότι ο εύπεπτος πολιτικός λόγος της ΔΗΜ.ΑΡ. και η συμπαθής φυσιογνωμία του Φ. Κουβέλη έχουν την δυνατότητα να την καταστήσουν σημαντικό πολιτικό παίκτη. Και μέσω αυτής όχι μόνο να επιβιώσει η αριστερή πλευρά του δικομματικού συστήματος, αλλά και να προωθηθούν ακόμη περισσότερο τα νεοταξίτικα σχέδια.

www.elkosmos.gr