Με δραχμή ή ευρώ, οι μισθοί θα συνεχίσουν να μειώνονται.

Η σύνοδος Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, μετά από συνομιλίες 13 ωρών κατέληξε σε συμφωνία για μία δεύτερη διάσωση, με δάνεια ύψους 130 δισ ευρώ. Εμείς με τη σειρά μας υποσχεθήκαμε ότι μέχρι το 2020 να καταφέρουμε να χρωστάμε...
20% περισσότερο απ’ όσα βγάζουμε (σήμερα αυτό το νούμερο είναι 60%).
Και ενώ τα διεθνή μέσα ερμηνεύουν τη συμφωνία σαν αφορμή για επιπλέον περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, από τη δική μας πλευρά κανένας δεν κάνει τον πραγματικό απολογισμό του τι συμβαίνει και του τι πρέπει να αλλάξει.

Ζω σε μια χώρα που μου φέρεται λες και δεν με θέλει.

Ζω σε μια χώρα με οικονομία μεταπρατική και παρασιτική. Ζω σε μια χώρα που επιβιώνουν μόνον όσοι συνδέονται με το δημόσιο, όχι γιατί τους αρέσει αλλά γιατί το Ελληνικό δημόσιο ελέγχει οτιδήποτε συμβαίνει. Από το ποιος έχει δικαίωμα να πουλάει τα τσιγάρα μέχρι το ποιος δικαιούται να οδηγάει ταξί, ακόμα και το ποιος δικαιούται να διδάσκει επιστήμες στα παιδιά μου.
Είναι τόσο ανελέητος και ασφυκτικός ο έλεγχος του Κράτους, που απ’ την κουρελιασμένη φουστανέλα του κρεμάστηκε και ο ιδιωτικός παραγωγικός τομέας. Διότι όποιος τολμάει να ξεφύγει από την κρατικά εγκεκριμένη επιχειρηματικότητα εξοντώνεται. Βλέπετε, στη χώρα μου δεν έχει σημασία τι επιτρέπεται από το νόμο, αλλά εάν κατά την άποψη των υπηρεσιών του δημοσίου εμπίπτεις στο νόμο.
Κάθε πρωί που ξυπνάω, το υπερτροφικό και σπάταλο ελληνικό δημόσιο μου δείχνει τα σάπια δόντια του. Μου χαμογελάει και μου λέει ότι τον φόρο που του δίνω, δεν τον αντιμετωπίζει σαν πρώτη ύλη για έργα και ανάπτυξη αλλά σαν μπριτζόλα που θα τη φάει για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο.
Διαβάζω ότι “Από τον Μάρτιο του 2012 η PayPal – θυγατρική εταιρεία διαδικτυακών πληρωμών της ebay – θα προσθέσει στις 1.000 θέσεις εργασίας που έχει στο Δουβλίνο άλλες 1.000″. Και σκέφτομαι, να μια είδηση που ποτέ δεν θα διαβάσω για την Ελλάδα.
Με κυνηγημένη την επιχειρηματικότητα και άρα με συνεχώς μειούμενη την άμεση φορολόγηση, αντί να συμμαζέψουν το Κράτος καταφεύγουν στην επιβολή έμμεσων φόρων. Όσα έξοδα δεν μπορούν να καλύψουν έτσι, τα καλύπτουν με δανεισμό. Όσοι βολεύτηκαν από αυτόν τον παραλογισμό, επιμένουν το ίδιο αδιέξοδο μοντέλο.
Και επειδή μεγάλο μέρος της κοινωνίας καταπιέζεται από την απώλεια που επιφέρει στα εισοδήματα του αυτή η πολιτική, οι λαϊκίστικες φωνές επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση βρίσκουν έδαφος. Ο κόσμος κάθεται και ακούει με ενδιαφέρον προτάσεις που (του υπόσχονται) τη δυνατότητα να συνεχίσει να ζει όπως έμαθε.

Δεν υπάρχουν πόροι για επιμονή στο μοντέλο της κατανάλωσης.

Η ανάπτυξη δεν είναι μια πολιτική διαδικασία που αρκούν πέντε ΦΕΚ και δέκα υπουργικές εξαγγελίες. Για να υπάρξει ανάπτυξη χρειάζεται οικονομικός σχεδιασμός, πολιτικό όραμα και κίνητρα. Κίνητρα, όχι επιδοτήσεις. Χρειάζεται τόνωση της διαδικασίας παραγωγής ποιοτικών προϊόντων και αξιόπιστων υπηρεσιών, όχι της κατανάλωσης.

• Χρειάζεται να επενδυθούν κεφάλαια που θα παράξουν θέσεις απασχόλησης.
• Πρέπει να απελευθερωθούν οι κλειδωμένες χρήσεις γης, να ολοκληρωθεί ο χωρικός και ο πολεοδομικός σχεδιασμός.
• Πρέπει να κλείσουν οι ανοικτές πληγές που λέγονται “κτηματολόγιο” και “δασολόγιο”.
• Απαιτείται σταθερό και φιλικό φορολογικό περιβάλλον, προσιτό κόστος εργασίας, απουσία γραφειοκρατικών επιβαρύνσεων.

Τότε θα έχουν τεθεί οι βάσεις για να παραχθεί υγιής πλούτος. Μόνον τότε η χώρα μας θα γίνει ελκυστικός προορισμός υποδοχής επενδύσεων. Και από κείνη την ώρα και μετά θα έχουμε λόγο να ελπίζουμε.
Είτε με δραχμή, είτε με ευρώ.
Δεν σου φταίνε τα ζάρια στο τάβλι.

Κώστας Κουρούνης

freepen.gr