Εκλογές να αγαπιόμαστε!

Αργά ή γρήγορα – οι καταιγιστικές εξελίξεις θα το καθορίσουν – η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές που θα αναδείξουν, όπως όλα δείχνουν, ένα τραυματισμένο πολιτικό σύστημα, δίχως την υπεροψία της αυτοδυναμίας των μεγάλων κομμάτων. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι...
γίνονται οι εκλογές – τις οποίες αρκετές πολιτικές δυνάμεις παρουσιάζουν ως τη μοναδική λυτρωτική διέξοδο από το αδιέξοδο της κρίσης. Ας εξετάσουμε δυο - τρία δεδομένα, όπως αυτά έχουν ήδη προκύψει από τις εξελίξεις. Για λόγους συντομίας τους «κακούς» ας τους ονομάσουμε δανειστές. Αυτοί, λοιπόν, έχουν ήδη δεσμεύσει κάθε εκλογικό αποτέλεσμα εκ των προτέρων, έχοντας επιβάλει συγκεκριμένες πολιτικές στη χώρα και καθώς φαίνεται έχοντας επέμβει και στο πολίτευμά της. Άρα, η λαϊκή ψήφος, την οποία επικαλούνται όλοι, έχει ήδη χάσει ένα σοβαρό ποσοστό της δύναμής της, το οποίο έχει εκχωρηθεί στους δανειστές μας. Έτσι, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, είτε γίνουν εκλογές είτε όχι, η χώρα εκ των προτέρων έχει δεσμευτεί πάνω σε συγκεκριμένες πολιτικές. Αφού η πολιτική που θα ασκηθεί σε όλα τα επίπεδα είναι ήδη προαποφασισμένη, τι θα κληθεί να αποφασίσει το εκλογικό σώμα; Ποιος υπουργός θα υπογράφει καλύτερα τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών;
Όπως συμπεραίνει κανείς αβίαστα, η κυβέρνηση που θα προκύψει, αν προκύψει με τις διαφαινόμενες αλλαγές στη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, έχει να εφαρμόσει τις ίδιες σαφείς εντολές των δανειστών μας. Άλλη περίπτωση δεν υπάρχει. Από την άλλη, ας μη γελιόμαστε, δεν μπορεί να υπάρξει κυβερνητικός πολιτικός που να ομολογήσει πως ήδη η χώρα έχει εκχωρήσει βασικά κυριαρχικά της δικαιώματα όπως και το ότι η δημοκρατία της – με τις όποιες αδυναμίες της – έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα.
Με βάση αυτά τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα, αναρωτιέται κανείς, χρησιμοποιώντας απλή λογική, γιατί τόση αναστάτωση, όταν οι Γερμανοί μιλάνε για επίτροπο, κάπως άκομψα βέβαια – ιστορικά εξ άλλου δεν διακρίνονται για τη λεπτότητά τους… Ο επίτροπος θα ήταν κάτι πιο… επίσημο, ότι δηλαδή μας υπολογίζουν έτι περισσότερο από τώρα που τρεις υπαλληλίσκοι της δεκάρας μπουκάρουν στα υπουργεία και παραδίδουν τελεσίγραφα στους υποτακτικούς τους υπουργούς. Ποια συγκεκριμένα ανεξαρτησία – την οποία δεν έχουμε τραγικά απολέσει – θα χάσουμε με τον επίτροπο; Για τη χώρα αποφασίζουν οι αγορές, τα σπρεντ, τα ομόλογα… και τα ουρανομήκη καταναλωτικά δάνεια, στα οποία – δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό ποτέ – αποδειχτήκαμε πρωταθλητές! Η ώρα της αλήθειας για τη χώρα μας δεν θα έρθει λοιπόν· έχει ήδη έρθει!
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι γίνονται οι εκλογές και λίγο - πολύ έχουμε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, που πριν από όλα σημαίνει ότι δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Εκτός από την εισέτι δραματική επιδείνωση της ήδη δυσμενέστατης θέσης της χώρας, υποθετικά τα λεγόμενα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς θα βρεθούν σε ένα ιστορικό δίλημμα: να ασκήσουν πολιτικές και όχι καταστατικές διαμαρτυρίες, να μετέχουν πιθανόν - αυτοί οι άμωμοι, αμόλυντοι και αμέτοχοι ευθυνών - στην πρόκληση των καιρών να συγκυβερνήσουν σε μια κοινή προσπάθεια να σωθεί η χώρα. Φαντάζομαι ότι το ΚΚΕ δεν θα ζητήσει ως αντάλλαγμα την άμεση κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος, τη βίαιη διάλυση των αγορών, την πανηγυρική επαναφορά του σοβιετικού μοντέλου και την ανάσταση εκ νεκρών του συντρόφου Στάλιν, για να καταδεχτεί να συνομιλήσει με τα έτερα κόμματα της Αριστεράς, ανάλογα με το αποτέλεσμα της ψήφου του κυρίαρχου λαού. Τι θα πράξει η Αριστερά - ορθόδοξη και… ανορθόδοξη - στο ενδεχόμενο να κληθεί να συγκυβερνήσει μέσα στα όρια της πραγματικότητας και όχι των αφελών και κουραστικών πλέον ονειροπολήσεών της, προς το συμφέρον του λαού. Τα εγκλήματα που έπραξαν τα κόμματα που κυβέρνησαν τα γνωρίζουμε και τα καταδικάζουμε απερίφραστα και σε όλους τους τόνους. Ωστόσο, πρέπει να έρθει η ώρα που και η Αριστερά να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει, ότι διαθέτει κυβερνητικό λόγο και όχι μόνο αντιπολιτευτικό, ότι μπορεί να αναλάβει υπεύθυνα τις τύχες της χώρας και να μας δείξει επιτέλους εμπράκτως πώς εξασφαλίζουμε σε μια κοινωνία δωρεάν δασκάλους, δωρεάν βιβλία, δωρεάν σίτιση, δωρεάν στέγαση… στον χώρο της Παιδείας για παράδειγμα - τόσα χρόνια πολιτευόταν προβάλλοντας το «ακαδημαϊκό άσυλο» ως κοινωνική κατάκτηση, προστατεύοντας στην πράξη κάθε έγκλημα, παρανομία και βαναυσότητα!

topontiki.gr