Το σχέδιο κινεζοποίησης της Ευρώπης.

Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση χρέους των χωρών της Ευρωζώνης, εμφανίζεται από τους ευρω-προπαγανδιστές, ως κάτι που προέκυψε αποκλειστικά λόγω της ελλιπούς θεσμικής θωράκισής της, με σκοπό την παροχή τεχνικής βοήθειας. Μάλιστα, οι επαγγελματίες πολιτικοί...
του ΠΑΣΟΚ, επαίρονται επαίσχυντα, διότι θεωρούν επιτυχία τους τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ΔΝΤ. Η σημασία αυτής της εμπλοκής-που δεν είναι καθόλου τυχαία- μπορεί να αποκωδικοποιηθεί σε σχέση με τη γενικότερη καπιταλιστική κρίση. Η υποτιθέμενη «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση», δεν είναι παρά η απόκριση της Ευρώπης στις γενικότερες κρίσεις και αδιέξοδα, που εκ των υστέρων ιδεολογικοποιούνται και εμφανίζονται ως πολιτικές, οικονομικές και υπερεθνικές επιλογές ολοκλήρωσης. Η «Ευρώπη των λαών», των «ελευθεριών», των «δικαιωμάτων», της «ευημερίας» και του «φεντεραλισμού», είναι τα εκάστοτε ιδεολογήματα των στόχων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Η μόνιμη εμπλοκή του ΔΝΤ και η δημιουργία ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, προέκυψε από την αναθεώρηση της υποτιθέμενης πορείας προς την «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και την αδυναμία να επιλυθεί το πρόβλημα της μειωμένης ανταγωνιστοκότητας, μέσω της διευρυμένης αγοράς και της ευέλικτης συσσώρευσης και εργασίας. Η αναθεώρηση αυτή-ως απάντηση στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και την υστέρηση της ΕΕ-συνίσταται στην ανακατασκευή της, με βάση το επιτυχές κινεζικό μοντέλο. Αυτό σημαίνει, κεντρικό πολιτικό έλεγχο και ασκούμενη οικονομική πολιτική, μετατροπή της ευρωπαϊκής περιφέρειας σε τριτοκοσμική Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη, καταστροφή του θεσμικού πλαισίου που αφορά τα εργασιακά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος, και τέλος, συστηματική λιτότητα, πειθάρχηση και πολιτισμική μετάλλαξη. Πρόκειται για το πιο φιλόδοξο ευρωπαϊκό σχέδιο-για το οποίο οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι μιλούν πια απροκάλυπτα-, εφόσον η αποτυχία του, εγκυμονεί τον κίνδυνο διάλυσης της ΟΝΕ και της ΕΕ και την αντίστοιχη γεωπολιτική και οικονομική υποβάθμιση των εθνικών κρατών-μελών. Μνημόνιο, δημιουργική καταστροφή και ελληνικός καπιταλισμός. Η σημασία της υπαγωγής της Ελλάδας υπό τριμερή επιτροπεία, αποτελεί στρατηγική επιλογή του ελληνικού καπιταλισμού, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σχεδόν αόρατος, εφόσον έχει επιτύχει να αποκρύβεται πάντα, μέσω του εθνικού ιδεολογήματος, που τόσο εύστοχα χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι του ΠΑΣΟΚ και της μετα-δημοκρατικής κυβέρνησης Παπαδήμου. Το ελληνικό κεφάλαιο, ο χώρος της λεγόμενης ιδιωτικής οικονομίας, αν εξαιρέσει κανείς ένα περιορισμένο τμήμα του, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί χωρίς την αρωγή του κράτους, που το συνδράμει με επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές και δάνεια. Επιπλέον, βρίσκεται σε μια άμεση σχέση με το τομέα των δημόσιων επιχειρήσεων και την παραοικονομία. Πάραυτα, αυτό το ιδιότυπο μοντέλο κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, κατάφερε να έχει ηγεμονική θέση στα βαλκάνια και αξιοσημείωτη παρουσία παγκοσμίως. Ταυτόχρονα, βρίσκεται σε πλήρη διαπλοκή και ετεροκαθορισμό με το πολιτικό σύστημα, το οποίο, εκτός από τα οφέλη, αναλαμβάνει τον καθοριστικό ρόλο να επενδύει με την εθνική ιδεολογία, τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου. Οι προτροπές για εθνική ενότητα, εθνικούς αναπτυξιακούς στόχους, συναίνεση και ομοψυχία, με τη συμπαιγνία των ΜΜΕ, αποτελούν μέρος του εκβιασμού να συμμορφωθούν οι εργαζόμενοι με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Στα πλαίσια της ΟΝΕ,το ελληνικό κεφάλαιο, διαπλεκόμενο με το ευρωπαϊκό, απέκτησε τεράστια κέρδη, και ένα ισχυρό αποθεματικό νόμισμα. Παράλληλα, η πολιτική τάξη εντάχθηκε στην ευρωπαϊκή αριστοκρατία, αποβάλλοντας τα εθνικά χαρακτηριστικά της. Συνεπώς, μια ενδεχόμενη έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ, θα σήμαινε την απώλεια οικονομικών και πολιτικών προνομίων. Το σχέδιο κινεζοποίησης της Ευρώπης, εξυπηρετεί τους στόχους τόσο του ελληνικού καπιταλισμού, όσο και της πολιτικής τάξης, ώστε το ελληνικό μνημόνιο να αποτελεί παράρτημα της ευρωπαϊκής στρατηγικής -είναι γνωστό ότι συνομιλητές της τρόικας είναι κυρίως ο ΣΕΒ και μετά η ελληνική κυβέρνηση. Η «δημιουργική καταστροφή» της Ελλάδας,-κατά την νεοφιλελεύθερη ανάγνωση του Schubeter-υπάρχει η προσδοκία ότι θα επιφέρει τεράστια κέρδη στο ελληνικό κεφάλαιο. Εκτός από το φτηνό εργατικό δυναμικό, η δυνατότητα παραμονής σε μια χώρα μπανανία, θα μειώσει το κόστος μεταφοράς των επιχειρήσεων και θα επιτρέψει τον επαναπατρισμό των θυγατρικών εταιριών, μειώνοντας τα κόστη επικοινωνίας, μεταφοράς και λειτουργικότητας. Σημαντικότερο είναι, ότι με την εσωτερική υποτίμηση, η μείωση της αξίας των δημόσιων οργανισμών, γης και ακινήτων, θα επιτρέψει την εξαγορά τους έναντι πινακίου φακής, γεγονός που υπόσχεται αέναη κερδοφορία. Το μνημόνιο ήταν το μάννα εξ’ ουρανού για τον ελληνικό καπιταλισμό, για έναν ακόμα λόγο. Μέρος της πρόβλεψης του ευρωπαϊκού σχεδίου, αφορά τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, χωρίς εισαγωγικούς και εξαγωγικούς δασμούς, τελωνιακούς και διοικητικούς ελέγχους και με ανύπαρκτη σχεδόν φορολόγηση. Ένα τέλειο περιβάλλον για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ντενγκ Σιαοπίνγκ: ο δάσκαλος της Ευρώπης. Από τη δεκαετία του 1980, οι ευρωπαίοι, εισήγαγαν το σύστημα Kanban -ευέλικτη παραγωγή-συσσώρευση-, προκειμένου να αντιδράσουν στην κλιμακούμενη μείωση ανταγωνιστικότητας. Το σύστημα Kanban, που εφήρμοσε ο ιαπωνικός καπιταλισμός και γενικότερα οι «ασιατικές τίγρεις», λειτούργησε προσωρινά, αλλά εντούτοις κρίθηκε ανεπαρκές. Η άνοδος της Κίνας και ο υπερσκελισμός των ιαπώνων, ανάγκασε τους ευρωπαίους να μελετήσουν ιδιαίτερα την περίπτωση του μοντέλου της. Θα ήταν αδύνατο για τον Μάο τσε Τούνγκ να φανταστεί ότι οι ευρωπαίοι καπιταλιστές θα έφταναν στο σημείο να μιμηθούν το οικονομικό μοντέλο που εγκαινίασε ο διάδοχός του. Ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ, διαδεχόμενος τον Μάο, το 1978, εγκαινίασε τον κινεζικό εκσυγχρονισμό, με μέτρα που αφορούν σταδιακά το σύνολο της οικονομίας. Η δημιουργία παράκτιων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, υπήρξε το πλέον καθοριστικό μέτρο για την εντυπωσιακή ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας, έως την ασιατική κρίση του 1999. Τον Οκτώβριο του 2005, η Πέμπτη ολομέλεια του κομμουνιστικού κόμματος, εγκρίνοντας το 11ο πενταετές οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα και θέτοντας ως έναν από τους στόχους του την τελειοποίηση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, επέτρεψε στην κινεζική οικονομίας να παρουσιάσει εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο κατά το 2004, ο αριθμός των ΕΟΖ ανέρχεται στις 6.000, ενώ ο συνδυασμός χαμηλής φορολογίας, φτηνού εργατικού δυναμικού και εγκαταστάσεων χαμηλού κόστους, προσελκύουν πλήθος εταιριών. Κατά τη δεκαετία του 1980, οι ελάχιστες φορολογικές επιβαρύνσεις, υπολογίζεται ότι απέφεραν για τις εταιρίες, ελαφρύνσεις της τάξεις των 50 εκατομμυρίων δολαρίων. Το οικονομικό θαύμα της Κίνας, προήλθε από τις ΕΟΖ, που επέτρεψαν τις άμεσες ξένες επενδύσεις, την εισαγωγή τεχνολογίας, τεχνικών και διοικητικών δεξιοτήτων, ενώ ταυτόχρονα, αυξήθηκαν οι οικονομικές ανισότητες. Όλα αυτά, στα πλαίσια ενός τυραννικού καθεστώτος που προσφέρει κέρδη και ασφάλεια για τις πολυεθνικές και επιφυλάσσει τους περίφημους «μισθούς κίνας», για τους εργαζόμενους-με την αύξηση του 20% που δόθηκε πρόσφατα, ο μισθός αγγίζει τα 130 ευρώ μηνιαία. Το μοντέλο της Κίνας εντούτοις, αποτελεί και τη μοναδική διέξοδο για την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Μετατρέποντας τον καπιταλισμό σε πολιτικό όραμα: Η Νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Η γεωπολιτική υποβάθμιση των ευρωπαίων, παράλληλα με τον κίνδυνο της ΕΣΣΔ και τις αντίστοιχες πιέσεις των αμερικανών, οδήγησε στη δημιουργία της ΕΟΚ, το μέσο για την ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών κρατών. Ταυτόχρονα, η υπερεθνική διάσταση της ΕΟΚ, την οποία επεδίωκαν οι φεντεραλιστές, παρείχε στο εσωτερικό των κρατών, το άλλοθι ώστε να επιβάλλονται μέτρα που εμφανίζονταν ως αναγκαία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μειώνοντας την ένταση των ταξικών αντιθέσεων. Αργότερα, η νέα φάση του ψυχρού πολέμου, οι πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970 και η νομισματική αστάθεια που επήλθε από την αποδέσμευση του δολαρίου από τον χρυσό στα 1971, σε μια προσπάθεια των αμερικανών να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους έναντι των ευρωπαίων, επέφεραν κρίση στις οικονομίες των χωρών της ΕΟΚ και απογοήτευση σε σχέση με την αποτελεσματικότητα της κοινότητας. Πάραυτα, τα κράτη-μέλη, παρά την τελωνιακή ένωση και τη κατάργηση των δασμών, είχαν τη δυνατότητα μέσω του μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών να ασκούν εθνική οικονομική πολιτική. Εντούτοις, αυτό δεν ήταν αρκετό πια. Το νέο σχέδιο των ευρωπαίων ήταν το ξεπέρασμα της κρίσης μέσω της διεύρυνσης της αγοράς με νέα μέλη, κάτι που οδήγησε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986) και αργότερα στη συνθήκη του Μάαστριχ (1992), με την οποία ολοκληρώθηκε η ενιαία αγορά, με την ελεύθερη διακίνηση προσώπων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και κεφαλαίου. Αυτό που επεφύλασσε για τους εργαζόμενους, ήταν η ευελιξία της εργασίας κατά το σύστημα Kanban. Η συνθήκη της Λισσαβόνας (2007), σρο πνεύμα του Μάαστριχ και δεσμεύει ακόμη περισσότερο σε πολιτικές που αφορούν την ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς, πέρα από τις διαστάσεις που αφορούν το δημοκρατικό έλλειμμα. Για τη συνθήκη του Μάαστριχ, που ίδρυσε την ΕΕ, και μετέτρεψε την Ευρώπη από εμπορική, σε οικονομική και βιομηχανική δύναμη, ουσιαστικά πρωτοστάτησε το χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Τα κριτήρια του Μάαστριχ, η δημοσιονομική πειθαρχία και ο μονεταρισμός-όσα επέφεραν την ύφεση-, απέβλεπαν στην προάσπιση του ευρώ, ώστε αυτό να καταστεί φερέγγυο για τις διεθνείς συναλλαγές. Το ευρώ, ως ένα νόμισμα διεθνών συναλλαγών, θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το δολάριο, θα απέτρεπε τις νομισματικές εθνικές υποτιμήσεις, θα επέτρεπε την ιδιοποίηση διεθνούς αξίας λόγω των υποτιμήσεων των ξένων νομισμάτων, θα προστάτευε από τον πληθωρισμό και θα βοηθούσε την επίσπευση της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, όσο και την τεχνολογική αναβάθμιση. Το σχέδιο της ενιαίας αγοράς, δεν μπόρεσε ουσιαστικά να επιφέρει την ποθούμενη ανάπτυξη, δεδομένου ότι μετά την αρχική ένταση, ακολούθησαν οι χαμηλοί αριθμοί ανάπτυξης, η μηδενική σχεδόν αύξηση του ΑΕΠ και η επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Εντούτοις, το αβέβαιο μέλλον του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μπορεί να ξεπεραστεί μέσω των θεσμικών εργαλείων της ΕΕ, που οδηγούν στην υποτιθέμενη οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση. Το σκοτεινό οργουελικό μέλλον: Ευρω-δικτατορία και κινεζοποίηση. Είναι φανερό, από τις δηλώσεις των αξιωματούχων της ΕΕ, ότι η σωτηρία της Ευρώπης, έγκειται στην εφαρμογή του συστήματος των ΕΟΖ. Η ΕΕ πρέπει να φτιάξει τους «κινέζους» της, ώστε να εργάζονται αδιαμαρτύρητα για τις πολυεθνικές του Ευρω-αμερικανικού κεφαλαίου. Το σύστημα των ΕΟΖ, θα επιτρέψει την συγκεντροποίηση των πολυεθνικών και την εκτεταμένη μορφή συσσώρευσης του κεφαλαίου, μέσω του χαμηλού εργασιακού και λειτουργικού κόστους και των φορολογικών απαλλαγών. Αυτό χρειάζεται να συνοδευθεί από την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την πλήρη σχεδόν εξάλειψη του κοινωνικού κράτους, που θα επιλύσει το πρόβλημα των δημοσιονομικών κρίσεων. Το σχέδιο περιλαμβάνει την νότια ευρωπαϊκή ζώνη, με χιλιάδες ΕΟΖ και την επιτελική βορειο-ευρωπαϊκή. Ταυτόχρονα, αυτό απαιτεί αφενός την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε υπερεθνικό επίπεδο και αφετέρου την κατάργηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το λεγόμενο δημοκρατικό κοινωνικό κράτος οφείλει να αντικατασταθεί από το απολυταρχικό- τυραννικό, του οποίου τη διακυβέρνηση θα κατέχει το χρηματιστηριακό κεφάλαιο με τους υπαλλήλους του. Όπως έχει προβλεφτεί και στη συνθήκη της Λισσαβόνας, ο ευρωστρατός θα έχει σημαίνοντα ρόλο για την τήρηση της τάξης στην ευρωεπικράτεια. Η ευρωδικατορία του κεφαλαίου υπόσχεται τον πλήρη έλεγχο και συμμόρφωση των υπηκόων του. Η υπερεθνική διάσταση της ΕΕ, αξίζει να σημειωθεί ότι στην ουσία της είναι διακυβερνητική. Και η μόνη οικονομική δύναμη που μπορεί να έχει το κύριο λόγω, ώστε να καθορίζει τη πολιτική της ΕΕ, είναι η Γερμανία. Οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί ουσιαστικά έχουν αποδεχθεί την ηγεμονία του γερμανικού κεφαλαίου και προκειμένου να μην εκμηδενισθούν έχουν παραδώσει σε αυτό, εν λευκώ τη διαχείριση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Οι πρωτοφανείς ρυθμοί ανάπτυξης της Γερμανίας κατά την προηγούμενη δεκαετία, όσο και τα πλεονάσματά της, συνδέονται με την υπερχρέωση των χωρών του νότου και την υποθήκευση των οικονομιών τους. Ταυτόχρονα, η πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ, επέτρεψε την είσοδο στην ΟΝΕ, χωρών που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του Μάαστριχ. Αυτό όμως ήταν μια πολιτική απόφαση που αποσκοπούσε στην υπερχρέωση των χωρών αυτών, στη μεταφορά πόρων στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ και στη μελλοντική παγίδευσή τους, ώστε οι λαοί τους να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας τους. Άλλωστε, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εξελίσσεται με βάση τις αναγκαιότητες και τον μακρόπνοο σχεδιασμό. Ο ηγεμονικός ρόλος του γερμανικού κεφαλαίου, της Bundensbank, είναι καθοριστικός τόσο κατά το παρελθόν, από τη συνθήκη του Μάαστριχ, όσο και τώρα αναφορικά με τη κρίση του νότου. Είναι φανερό ότι το νέο σχέδιο κινεζοποίησης της ΕΕ εκπορεύεται από το γερμανικό κεφάλαιο, που ξαναπαίρνει την Ευρώπη στα χέρια του και υπόσχεται ένα νέο Νταχάου οικονομικού τύπου. Δοσίλογοι-μαριονέτες . Το γιατί το ελληνικό κεφάλαιο, και η πολιτική τάξη, παραδίδει τη χώρα στο γερμανικό κεφάλαιο, δεν χρειάζεται απάντηση. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και εθνικό χρώμα, Είναι απλά και μόνο κεφάλαιο. Οι δοσίλογοι και οι προδότες, νομιμοποιούνται μέσω της καινοφανούς νεοφιλελεύθερης δεξιάς θεωρίας περί έθνους. Όπως έγραψε διαπρεπής ιστορικός της νέας δεξιάς: «το πρόβλημα δεν είναι ο δοσιλογισμός, αλλά η ιδέα του έθνους», που επιτρέπει να δημιουργούνται δοσίλογοι. Είναι δεδομένο ότι η εθνοκτόνα κλεπτοκρατία έχει παραδώσει τη χώρα προκαταβολικά στους καπιταλιστές βαμπίρ του βορρά. Τα μνημόνια και οι εκβιασμοί που έπονται του Πασοκικού πρώτου μνημονίου, εντάσσονται στο σχέδιο χειραγώγησης της ανασφάλειας και του φόβου των λαών, έτσι ώστε να μειωθεί η πιθανότητα μιας ενδεχόμενης εξέγερσης. Στόχος, η βιοπολιτική συμμόρφωση και η πολιτισμική μετάλλαξη με βάση τις ανάγκες του ζόμπι καπιταλισμού. Μονόδρομος είναι πια όχι η πολιτική ανυπακοή, αλλά η εξέγερση. Εξέγερση ενάντια στη συμμορία-μαριονέτα του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου, που μέσω της θεσμικής βίας δολοφονεί χωρίς έλεος.

anti-ntp.blogspot.com