Το βαθύ κράτος της Τουρκίας στην Πόλη αλλά και τη Θράκη

Μακάρι η Ελλάδα μας να ξυπνήσει κάποτε και να αντιδράσει απέναντι στις τουρκικές μεθοδεύσεις

του Σάββα Καλεντερίδη

Ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου παίζεται στη Θράκη τα τελευταία 20 χρόνια, με το ελληνικό κράτος να έχει παραχωρήσει ατύπως το δικαίωμα στην Τουρκία να ασκεί εξουσία επί των μουσουλμάνων της ελληνικής Θράκης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία...
που παραθέτει το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, μετά την... υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, βάσει της Συνθήκης της Λοζάνης, στην ελληνική Θράκη παρέμειναν 86.000 μου­σουλμάνοι, από τους οποίους οι 39.000 τουρκικής καταγωγής, οι 35.000 Πομά­κοι και οι 12.000 Αθίγγανοι.

Αντιστοίχως, με βάση τη σύμβαση «Περί της ανταλλαγής των ελληνικών και μουσουλμανικών πληθυσμών», που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Διε­θνούς Συνθήκης Λοζάνης, η οποία έλε­γε στο άρθρο 2 ότι: «θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προ της 30ής Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνστα­ντινουπόλεως, ως αυτή καθορίζεται διά του νόμου του 1912», παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη 120.000 Έλληνες, από τους οποίους οι 26.000 ήταν Έλληνες υπήκοοι, οι λεγόμενοι «Εταμπλί» (εγκα­τεστημένοι πριν από το 1918). Αν προ­στεθούν σ' αυτούς και οι 6.000 Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου, τότε μιλάμε για 126.000 Έλληνες, έναντι 86.000 μουσουλμάνων.

Η Τουρκία, για την ακρίβεια αυτό που λέμε το βαθύ κράτος της Τουρκίας, ακολούθησε μια πολιτική εθνοκάθαρσης απέναντι στους Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, με αποτέλε­σμα σήμερα ο Ελληνισμός στις περιοχές αυτές να μην ξεπερνά τα 2.000 άτομα, στην πλειονότητα τους μέσης και μεγά­λης ηλικίας.

O πρώτος σταθμός της πολιτι­κής του τουρκικού βαθέος κράτους ήταν η αναβίωση των Ταγμάτων Εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) και ο «Νόμος περί του πόθεν έσχες την περιουσίαν» (Barlik Vergisi), που εφαρμόστηκε ενόσω η Ελ­λάδα ήταν υπό τριπλή κατοχή (1942), με βάση τον οποίο δεκάδες χιλιάδες Έλληνες έχασαν τις περιουσίες τους, που πέ­ρασαν σε μερικές εβδομάδες σε τουρκι­κά χέρια, για να αποκτήσει η Τουρκία αστική τάξη.

Ο δεύτερος σταθμός ήταν τα γεγο­νότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όταν η ανθρωπότητα αντίκρισε με φρίκη την τουρκική βαρβαρότητα να κινείται σαν λάβα με… στρατιωτική πειθαρχία κα­τά παντός του ελληνικού κράτους. Τό­τε, μέσα σε λίγες ώρες καταστράφηκαν ολοσχερώς 1.004 σπίτια των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, άλλα 2.500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές, κατα­στράφηκαν επίσης 4.348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερί­δων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργο­στάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστια­τόρια,73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πά­ρα πολλοί τάφοι σε δύο κοιμητήρια, κα­θώς και οι τάφοι των πατριαρχών στη Μονή Βαλουκλή. Οι ανθρώπινες απώ­λειες ήταν 30 Έλληνες νεκροί και εκα­τοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κακοποιημένοι βάναυσα από τις τουρ­κικές ορδές.

Ο τρίτος σταθμός, και ενώ εν τω μετα­ξύ συνεχιζόταν η τρομοκρατία του «βαταντάς, τούρκσε κονούς», που σημαίνει «πατριώτη, μίλα τουρκικά», ήταν η απέ­λαση των «Εταμπλί», των Ελλήνων υπη­κόων. Το 1964 οι Έλληνες της Πόλης, πα­ρά τους διωγμούς και τις βαρβαρότητες, ήταν 90.000, από τους οποίους οι 12.000 ήταν Έλληνες υπήκοοι. Τότε εφαρμόστη­κε η πολιτική των απελάσεων των Ελλή­νων υπηκόων, με αποτέλεσμα τη διάλυση της ιστορικής ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, αφού μαζί με τους Έλληνες υπηκόους, στα λεγόμενα «μει­κτά» ζευγάρια, αναγκάστηκαν να φύ­γουν και οι Έλληνες και Ελληνίδες που είχαν τουρκική υπηκοότητα.

Έτσι, μετά την τρομοκρατία που ακολούθησε και την εισβολή στην Κύ­προ, ως αποτέλεσμα της πολιτικής του τουρκικού βαθέος κράτους, τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Ελληνισμός της Πόλης έφτασε να αριθμεί μόλις 15.000, με μια αρνητική πορεία που δεν μπορού­σε πλέον να ανακοπεί, αφού η τρομο­κρατία και η βαρβαρότητα κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια των εναπομεινά­ντων Ελλήνων ως δαμόκλειος σπάθη.

Ξεχωριστός σταθμός είναι η πολιτική που ασκήθηκε εναντίον των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου, αυτό που χαρακτηρίστηκε ως Άγραφη Γενοκτο­νία από τον Βασίλη Κυρατζόπουλο στο ομώνυμο βιβλίο του, όπου, εκτός από τις διώξεις του τουρκικού κράτους, οι κά­τοικοι της Ίμβρου -και κυρίως οι γυναί­κες- υπέστησαν τις βαρβαρότητες των τροφίμων των ανοιχτών φυλακών, που μετεγκαταστάθηκαν στο ιστορικό αυτό νησί, «φιλοξενώντας» τους μεγαλύτε­ρους εγκληματίες που επιλέχτηκαν από όλες τις φυλακές της Τουρκίας. Σύμφω­να με τα πρακτικά του σεμιναρίου της 1ης Τουρκικής Στρατιάς, όπου εξετά­στηκε στο Σχέδιο Επιχειρήσεων «Βαριοπούλα», ανώτατος αξιωματικός ανέφε­ρε ότι οι κακούργοι που μεταφέρθηκαν στην Ίμβρο είχαν εντολή να τρομοκρα­τούν και να βιάζουν, για να υποχρεώ­σουν τον πληθυσμό του νησιού να μετα­ναστεύσει!

Όλα αυτά τα χρόνια, που η Τουρκία εφάρμοζε ανενόχλητη τις βάρβαρες εθνοκτόνες πολιτικές της εναντίον των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, αν κρίνουμε από το αποτέλε­σμα, το ελληνικό κράτος στην ουσία δεν έπραξε τίποτε για να τους προστατέψει, ενώ ταυτόχρονα προστάτεψε τους μου­σουλμάνους της Θράκης από αντεκδική­σεις, αφού -ορθώς- δεν μπορεί να υπάρ­ξει αμοιβαιότητα στη βαρβαρότητα.

Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα, απέ­ναντι στη γηρασμένη ελληνική μειονό­τητα των 2.000 Ελλήνων, η μουσουλμα­νική μειονότητα της Θράκης αριθμεί περί τα 120.000 άτομα, με τους περισ­σοτέρους σε νεαρή και μέση ηλικία, και σημαντικό ποσοστό εξ αυτών εκτουρ­κισμένο, ως αποτέλεσμα της πολιτι­κής άσκησης τρομοκρατίας εκ μέρους του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, που στην ουσία λειτουργεί ως άντρο της ΜΙΤ, της Διοίκησης Ανορθόδοξου Πο­λέμου του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, και της εγκληματικής τρομοκρατικής οργάνω­σης ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ.

Έναυσμα για τη συγγραφή αυτού του άρθρου αποτέλεσαν δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, σύμφωνα με τα οποία ο προφυλακισμένος ταξίαρχος Βελή Κιουτσούκ, κατηγορούμενος για συμμετοχή στην εγκληματική τρομοκρα­τική οργάνωση ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ, όργα­νο του τουρκικού βαθέος κράτους, προ­σπάθησε να τρομοκρατήσει τους δικα­στές για να επηρεάσει τη δίκη του, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Το άτομο που έπαι­ξε συντονιστικό ρόλο στην προσπάθεια εκφοβισμού των δικαστών λέγεται Τουλάι Μπεκιάρ, είναι δικηγόρος και διετέλεσε διευθυντής ειδήσεων του περιοδι­κού «Yeni Bati Trakya Dergisi»,το οποίο στην ουσία ήταν το επιτελείο οργάνωσης σε παρακρατική βάση των μουσουλμά­νων της Θράκης, με διευθυντή έκδοσης τον ίδιο τον Βελή Κιουτσούκ.

Με δεδομένο ότι οι ρίζες του τουρ­κικού βαθέος κράτους έχουν απλωθεί στην ελληνική Θράκη, με βασικό εργα­λείο του τον πρόξενο και τους πράκτο­ρες που στεγάζονται στο προξενείο της Κομοτηνής, ελπίζουμε το παρόν άρθρο να αποτελέσει ένα από τα εναύσματα που θα ξυπνήσουν το καθεύδον ελληνι­κό κράτος, για να μην ξυπνήσουμε κάποια μέρα, όταν θα είναι πολύ αργά.

Πηγή: Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

alexpolisonline.blogspot.com