«Κουρεύουν» την Ελλάδα- Πότε θα τους «κουρέψουμε» εμείς;

«Θετικές», μας λένε, είναι οι προβλέψεις για τη διαπραγμάτευση (sic) για το PSI. Και το χρηματιστήριο, που ήταν στα χαμηλότερα, ιστορικά, επίπεδά του, απογειώθηκε. Κάποιοι πάλι πουλάνε αισιοδοξία. Κάπως έτσι έγινε και με τις διεθνείς χρηματαγορές. Κι όλα αυτά, λίγο μετά τις φήμες περί «χρεοκοπίας» ή όπως το λέει το σύστημα πιο «κομψά», «πιστωτικού γεγονότος». Και η κερδοσκοπία συνεχίζεται απρόσκοπτα. Την ώρα δε, που πάρα πολλοί...
φτωχαίνουν ή εξαθλιώνονται ακόμα περισσότερο, κάποιοι λίγοι πλουτίζουν ακόμα πιο πολύ, συσσωρεύοντας πλούτο που τους επιτρέπει να ελέγχουν τα πάντα (διότι, όλες τις ανάγκες τους τις έχουν ικανοποιήσει). Όπως είναι φυσικό, πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται, πλέον και στη χώρα μας, πως είναι δυνατόν να χορηγούνται τεράστια ποσά από το υστέρημα φορολογουμένων, για την εγγυοδοσία ιδιωτικών τραπεζών και να συρρικνώνονται παράλληλα οι υποδομές πρόνοιας, την ώρα μάλιστα που πεθαίνουν άστεγοι στο δρόμο, από το κρύο. Και πως είναι δυνατόν όταν τα παραπάνω να συμβαίνουν, να ασχολούνται όλοι με τα «κουρέματα» ομολόγων;
Τα ερωτήματα
Εκ πρώτης όψεως, κάποιοι δείχνουν να παίζουν με τα νεύρα μας. Είναι όμως έτσι; Και αν το κάνουν, γιατί το κάνουν; Γιατί υποβάλλουν τον κόσμο σε αυτά τα μαρτύρια, δημιουργώντας συνεχώς προσδοκίες και από την άλλη, καταβαραθρώνοντας το ηθικό του με απειλές για κραχ, κατάρρευση και χάος; Γιατί την ώρα που όλοι προσπαθούν να καθησυχάσουν τις αγορές, μεταξύ τους και παράγοντες των ίδιων των αγορών, βγαίνουν οι οίκοι αξιολόγησης του συστήματος, δηλαδή τα παιδιά των αγορών και υποβαθμίζουν για πολλοστή φορά την πιστοληπτική ικανότητα μεγάλων ευρωπαϊκών κυρίως οικονομιών, σπέρνοντας τον πανικό; Είναι αυτό ένα είδος κανιβαλιστικής τακτικής του συστήματος, ή απλά ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι; Από την άλλη, πως είναι δυνατόν να ζητείται από την μη αυτόνομη ενεργειακά ΕΕ, να συμμετάσχει στο εμπάργκο κατά του απλόχερου σε επίπεδο πιστώσεων στις ευρωπαϊκές χώρες Ιράν, όταν η Γηραιά Ήπειρος είναι βυθισμένη στην κρίση; Και γιατί νομίζει το σύστημα ότι όλοι συνεχώς θα υποκύπτουν στους εκβιασμούς του, επιβάλλοντας τώρα πχ την υπογραφή της νέας δημοσιονομικής συνθήκης από τις χώρες της ΕΕ, ώστε να μπορούν αυτές να ελπίζουν στη συνδρομή των μηχανισμών διάσωσης, όταν τα πράγματα «ξεφεύγουν»; Δεν φοβούνται μήπως βρεθεί κανένας τρελός ή έστω κάποιος σαν τον Ούγγρο πρωθυπουργό, που θα αρχίσει να λέει ΟΧΙ στα κελεύσματά τους;
Ερωτήματα υπάρχουν και για τα ελληνικά πράγματα: σε τι και ποιους θα ωφελήσει η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, την οποία προωθεί η τρικομματική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου; Δεν θα βαθύνουν τα παραπάνω την ύφεση; Γιατί αυτοαναιρείται το σύστημα, λέγοντας συνεχώς, μια δια Χρυσοχοΐδη και τώρα δια Προβόπουλου, ότι η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί (με σαφή αναφορά στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης του ΓΑΠ); Γιατί κάποιοι διακινδυνεύουν συνεχώς την ίδια την εναπομείνουσα αξιοπιστία τους, με συνεχές αυτομαστίγωμα; Γιατί πρόσωπα τα οποία φεύγουν από τη μέση, εν μέσω κατακραυγής για ανεπάρκεια, διαφθορά, αποτυχημένες πολιτικές, σχέσεις με διεθνή κέντρα που χαράσσουν εξωθεσμικά πολιτική, να επανέρχονται στο προσκήνιο (ή στη σκακιέρα), επανέρχονται «κατά ριπάς» σαν να μη τρέχει τίποτα; Γιατί τόσα σοκ στον κόσμο; Γιατί, και εδώ είναι η ταμπακέρα, αυτός ο κόσμος δεν εξεγείρεται και δείχνει να παρακολουθεί σχεδόν απαθής τα τεκταινόμενα; Γιατί εξεγείρονται οι άνθρωποι (βλέπετε «ανοίξεις» και «πορτοκαλί επαναστάσεις») όταν θέλει το σύστημα; Γιατί χειραγωγούνται όλοι τόσο εύκολα; Και πως γίνεται να μη φοβάται το σύστημα, όταν όλα πάνω στα οποία έχει «επενδύσει» είναι φούσκες και υπεραξίες;
Οι διαδρομές του χρήματος
Στη δημοσιογραφία, υπάρχει ένας κανόνας: όταν δεν βγαίνει άκρη, λένε οι παλαιότεροι δημοσιογράφοι στους νεότερους, ακολουθήστε το χρήμα. Οι διαδρομές του χρήματος λοιπόν, είναι αυτές που πλέον καθορίζουν τα πάντα. Η δε ανάλυση της κατάστασης, δεν μπορεί να γίνει με τα παρωχημένα κοινωνιολογικο-ιδεολογικά εργαλεία του παρελθόντος. Οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, ώστε να σταματήσουμε να γινόμαστε «καλοί αγωγοί» των επιδιώξεων του συστήματος, επιβεβαιώνοντας συνεχώς όσους λένε ότι μας ψεκάζουν. Τα πράγματα λοιπόν, είναι φαινομενικά σύνθετα αλλά και από την άλλη, πολύ απλά: το σύστημα δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ, χωρίς να υπάρχει προοπτική κέρδους. Άρα, ό,τι συμβαίνει, αποφέρει σε κάποιους ή τουλάχιστον, θα αποφέρει. Πλέον, λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού, το «παιχνίδι», έχει γίνει ακραίο. Δεν υπάρχει καμία σταθερή, το βασικό χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η έλλειψη κανόνων και συμμετρίας, ενώ ο ψυχολογικός πόλεμος αποτελεί το βασικό μέσο του συστήματος για την επίτευξη των στόχων του.
Η ανάπτυξη των επικοινωνιών, η διεύρυνση της εμβέλειας του Τύπου και η γιγάντωση του διαδικτύου και της προσβασιμότητας στην πληροφορία, απλά μεγάλωσε το φάσμα των συνεπειών του κερδοσκοπικού παιγνίου, αλλά και τη δυνατότητα των κερδοσκόπων να επηρέαζουν με τα ΜΜΕ που διαθέτουν, μεγάλες μάζες ανθρώπων. Πλέον, είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε ό,τι συμβαίνει. Η επικράτηση της αρχής της ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου, μας κατέστησε ευάλωτους στις διαθέσεις των πραγματικών κυρίαρχων (και εδώ κρύβεται η ουσία): των όσων κατάφεραν διαχρονικά να συσσωρεύσουν πλούτο, εξαγοράζοντας τους πάντες και καθιστώντας ολόκληρους μηχανισμούς μαριονέτες στα άπληστα χέρια τους. Αν σας λέει το όνομα Goldman Sachs, τότε θα καταλαβαίνετε τι εννοούμε.
Οι στόχοι του συστήματος
Στόχος είναι ο έλεγχος των ζωών μας και κάθε δραστηριότητας. Αυτό θέλουν να πετύχουν κάποιοι. Ας μην ξεχνούμε ότι ο απόλυτος έλεγχος, θεωρείται από το σύστημα η «κορύφωσή» του. Τα περί παγκόσμιας διακυβέρνησης, αυτό το στόχο έχουν. Τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μας, οικονομικό, θεσμικό και πολιτισμικό, από ένα μικρό αριθμό κερδοσκόπων και τις μαριονέτες τους. Μας θέλουν πειθήνια καταναλωτικά όντα, που δεν θα αντιδρούμε σε τίποτα, απλά θα αγοράζουμε τα μεταλλαγμένα σκουπίδια τους. Όσο για τους τρελούς και γι' αυτούς το σύστημα έχει βρει το φάρμακο: καρκίνος (βλέπετε δηλώσεις Τσάβες), αλλά και δολοφονίες. Κάπως έτσι και μετά από πολλά ηχηρά όχι, ξεκληρίστηκε σε ένα αεροπορικό «δυστύχημα», όλη η εθνική ελίτ της Πολωνίας (έχουν γίνει πολλά τέτοια στο παρελθόν). Είχε αρχίσει, κατά το σύστημα, να «αυθαδιάζει»...
Άρα, η μόνη λύση είναι οι παλλαϊκές εξεγέσεις. Με τη διαφορά ότι το σύστημα «μερίμνησε» και για αυτές. Με την επιβολή της λογικής του δικαιωματισμού, των «ανθρωπίνων» (δηλαδή ατομικών) δικαωμάτων και την καταπολέμηση των ριζοσπαστικών μορφών δράσης, αλλά και την απόπειρα επιβολής μιας παγκόσμιας κουλτούρας (παγκοσμιοποίηση), αυτό φαντάζει πλέον πολύ δύσκολο. Είναι όμως;

elkosmos.gr