Παραμονή στο ευρώ; επιστροφή στη δραχμή; ή πρώτα γινόμαστε παραγωγική χώρα και μετά αποφασίζουμε;

Εύλογο είναι να έχει δημιουργηθεί μια σύγχυση σχετικά με την παραμονή μας στο ευρώ, ή την επιστροφή μας στη δραχμή. Αιτία της σύγχυσης αυτής είναι η οικονομική κρίση, αλλά κυρίως οι διάφοροι από του πουθενά αλεξιπτωτιστές οικονομικοί αναλυτές, συνεπικουρούμενοι στις θεωρίες... της αμπελοφιλοσοφίας τους, από τους διάφορους χειραγωγητές της κοινής γνώμης και των δήθεν κινημάτων κατά της φτώχειας κλπ. Τύποι που πριν 2 χρόνια δεν τους ήξερε κανείς.

Δυστυχώς η πείνα δεν υπολογίζει ούτε μόρφωση, ούτε ηλικία ούτε τίποτε, παρά μόνο ισοπέδωση και μηδενισμό, ή τουλάχιστον παράγει θύματα, είτε από υποσιτισμό, είτε από χειραγώγηση συνειδήσεων. δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε μορφωμένους και μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους (κωλοπετσωμένους δηλαδή, της πιάτσας) να είναι χειροκροτητές διαφόρων 22-28άχρονων μόνιμα άνεργων ατόμων που παίρνουν θέση για την οικονομική κρίση, που ανήκουν στους επαγγελματίες επαναστάτες με σκοπό τη μπαχαλοποίηση των πάντων. Κάποτε πριν από περίπου 25 χρόνια έλεγε ένας φίλος, όπου υπάρχει μπάχαλο υπάρχει συμφέρον και πίσω από μια οργάνωση, υπάρχει ένα έγκλημα. Το παράξενο ήταν ότι εγώ ήμουν 15 ετών και εκείνος 19! Καμία σχέση με τη σημερινή χειραγωγημένη νεολαία που με τη σειρά της «χειραγωγεί» λόγω πείνας, κρίσης κλπ μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.

Αν με ρωτήσετε αν μπήκαμε κακώς τότε στο ευρώ, θα σας απαντήσω ναι, κακώς μπήκαμε. Αλλά μπήκαμε. Αν τώρα με ρωτήσετε να βγούμε ή να παραμείνουμε στο ευρώ, θα σας απαντήσω ναι και στα δύο! Σε κάθε περίπτωση όμως χρειάζεται να γίνει ένα πράγμα: η Ελλάδα να γίνει παραγωγική και δυνατή και να σταματήσει το πλιάτσικο.

Η Ελλάδα είναι αδύναμη μπροστά στα μεγαθήρια (που κάποια από αυτά περνούν την ίδια οικονομική κρίση και χειρότερη) και αν όλοι οι έλληνες δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει όλοι μαζί να δουλέψουμε, για να μπορέσει να επιβιώσει η Ελλάδα ώστε να επιβιώσουμε και εμείς μαζί, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Πρέπει να υπάρξουν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα μας κάνουν παραγωγική χώρα και μετά ας πάμε στη δραχμή και όπου αλλού θέλετε. Το να ακούγεται όμως επιστροφή στη δραχμή χωρίς να μου εξασφαλίζει ότι τα φάρμακα της άρρωστης μητέρας, πατέρα, αδελφού κλπ που το 90% είναι εισαγόμενα και ότι με την υποτίμηση που θα γίνει αν θα μπορώ να τα αγοράζω είναι ανήθικο. Όπως επίσης ότι θα μπορώ ως κράτος να ζω χωρίς εισαγωγές σε ρούχα, τρόφιμα, ποτά, αξεσουάρ, αυτοκίνητα, ότι οι εισαγωγικές εταιρείες με τους χιλιάδες εργαζομένους δεν θα πάνε στη χώρα τους πίσω, ούτε θα πετάξουν στο δρόμο τους εργαζομένους και ότι θα πουλάνε τα δικά μας ντόπια προϊόντα.

Πρώτα λοιπόν θα μου εξασφαλίσουν αυτά και μετά θα βγαίνουν να μιλάνε. Απλά πράγματα.

 

www.tsiapis.com