Κόκκινη γραμμή η σωτηρία της χώρας ή αλλιώς πράσινα άλογα σε κόκκινα λιβάδια…

Πριν λίγες ημέρες ο διορισμένος δίχως λαϊκή εντολή πρωθυπουργός της χώρας δήλωνε “πατριωτικά” και εν όψει της σάρωσης των εισοδημάτων του ιδιωτικού τομέα πως για αυτόν κόκκινη γραμμή αποτελεί η σωτηρία της χώρας.

Τίποτε περισσότερο από έναν άλλο τρόπο για να μας πει ότι...

συναινεί στη νέα θυσία του ιδιωτικού τομέα ο οποίος ήδη μετρά κοντά 1.000.000 ανέργους. Κάτι σαν το βενιζέλειο “η πτώχευση της χώρας δεν είναι ταυτόσημη με την πτώχευση των Ελλήνων”.

Αλήθεια όμως, τι είναι η χώρα κατά τον κο πρωθυπουργό μας; Αυτόν που ουδέποτε ψηφίσαμε. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό…

Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα βουνά; Μην είναι οι οικονομικοί δείκτες και ποσοστα επί του Α.Ε.Π.; Μην είναι η βιωσιμότητα του χρέους; Μην είναι το PSI και οι αγορές; Μην είναι οι οίκοι αξιολόγησης; Μην είναι η διαχείριση απλά σε ικανοποιητικά επίπεδα ορισμένων αριθμών που όμως ούτε ψυχή έχουν, ούτε γλώσσα διαθέτουν;

Πάντως σίγουρα δεν είναι οι Έλληνες. Δεν είστε εσείς, εγώ, τα παιδιά μας, οι γυναίκες μας, οι άνδρες, οι γονείς μας…

Διότι με το να θυσιάσεις τον ελληνικό λαό δε σώζεις τη χώρα. Ίσα ίσα, την παραδίδεις όπως ένας ιδιοκτήτης διαμερίσματος στον επόμενο αφού πρώτα το αδειάσει.

Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Αδειάζει η Ελλάδα.  Αδειάζει από την υπογεννητικότητα, ερημώνει από τη μετανάστευση των οικονομικά ενεργών και γεμίζει από νέους ενοίκους δια της λαθρομετανάστευσης. Τη στιγμή που ο καθένας πράττει κατά το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” η χώρα υφίσταται μετάλλαξη.

Την ώρα που ο κος πρωθυπουργός θέτει ως κόκκινη γραμμή τη σωτηρία της χώρας ετοιμάζοντας το έδαφος για νέο πογκρόμ της κοινωνίας, στο κέντρο της Αθήνας (και όχι μόνο πλέον) τα παιδιά χάνουν τις αισθήσεις τους από την ασιτία κι οι οικογενειάρχες αυτοκτονούν γιατί δεν μπορούν να βλέπουν από τη ντροπή τους (αυτή που κάποιοι δε διαθέτουν)  εαυτούς ανήμπορους να θρέψουν την οικογένειά τους.

Κόκκινες γραμμές λοιπόν και πράσινα άλογα σε κόκκινα λιβάδια.

Ένας Θεός ξέρει τι θα συμβεί μετά και τα νέα μέτρα. Φαντάζομαι τα τελευταία για άλλη μια φορά.

Βέβαια η ταπεινή Κυψέλη απέχει μακράν από το Παλαιό Ψυχικό και το Μέγαρο Μαξίμου. Οι κραυγές αγωνίας δεν ακούγονται.  Κι ο πρωθυπουργός ως ιατρός κατά τον Γιώργο Καρατζαφέρη (που τώρα ψάχνει τρόπο να φύγει από την κυβέρνηση μαζί με τον έτερο ιδανικό αυτόχειρα Αντώνη Σαμαρά) θα μπορεί να ανακοινώσει πως “η εγχείρησις επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε”.

Άλλωστε αν ο πρωθυπουργός ήθελε να σώσει τη χώρα, θα προχωρούσε στην εκμετάλλευση του πλούτου της. Λέφτα φαίνεται πλέον πως υπάρχουν, απλώς καθόμαστε πάνω τους περιμένοντας στωικά να έρθουν να μας ζητήσουν να σηκωθούμε ώστε να τα πάρουν άλλοι.

Τώρα όμως είναι κι η ώρα της κρίσης για τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τους βουλευτές ως ανθρώπινες οντότητες. Ήδη οι μετρήσεις των στατιστικών εταιρειών αλλά ιδίως ο παλμός της κοινωνίας δείχνουν ότι έρχεται εκλογική σάρωση. Κι ακριβώς επειδή το άνοιγμα της κάλπης θα είναι ταυτόσημο με το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας για το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής πολιτικής τάξης, οι εκλογές πάνε όσο πιο πίσω γίνεται.

Πλέον όμως τα περιθώρια στενεύουν. Ορισμένοι έπραξαν το λάθος να μην οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές, τώρα είναι έτοιμοι να βάψουν τα χέρια τους με περισσότερο αθώο αίμα  υπογράφοντας παράλληλα την οριστική τους κάθοδο στον Άδη;

Κι εκεί, ας μη γελιόμαστε, δε θα καθίσουν μόνο για τρεις ημέρες…

freepen.gr