Βαρέθηκα τον διασυρμό!!!

Περισσότερο βαρέθηκα να κάθομαι 

δακρύβρεχτη στην κουπαστή ενός πλοίου 

ακυβέρνητου "μ' ένα κομματάκι ψωμί στο 

χέρι και τυλιγμένη με κουρέλια να το σφίγγω σαν το τελευταίο μου εφόδιο…."... 

"φαντάζοντας" πως θα είναι η ζωή μου σε λίγο καιρό...

Είναι κακομοιριά, αρνούμαι να ζήσω ή να 

πεθάνω με κακομοιριά, δεν μου το επιτρέπει 
 
το παρελθόν μας. Από πότε λουφάξαμε και 

περιμένουμε να δούμε...
να μας αφαιρούν ένα 

ένα τα ζωτικά μας όργανα;;;

Τι είναι αυτό που μας καθηλώνει;;
 
Ποιο είναι το αντίδοτο του εξατμισμένου μας θυμού;;
 
Για σένα και για μένα μιλάω, πάντα απ' τους 

πολίτες εξαρτώνται οι εξεγέρσεις, γιατί 

κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου - φόβου 

περιμένοντας να δούμε τι θα φέρει το ξημέρωμα;;; !!!
 
Τίποτα δεν θα φέρει ο φόβος… ερήμωση και καταστροφή θα φέρει.
 
Γιατί στο σκοτάδι θα εξαφανίζονται ολοένα και περισσότερα πράγματα που θα παίρνει 

κάποιο ξένο χέρι και το πρωί απλά θα συνειδητοποιούμε ότι δεν βρίσκονται πια εκεί.
 
Ποιος από τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους έδειξε ουσιαστική δράση; Κανείς.
 
Ποιος από τους κλέφτες τιμωρήθηκε;;;
 
Κανείς.

Τι περιμένουν οι γονείς που τα παιδιά τους λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία και 

κοιμούνται στ' αυτοκίνητα;
 
Να μας δείξουν έλεος;;;
 
Είδες ποτέ κατακτητή. να δείχνει έλεος;;;
 
Ή μήπως είδες γονατισμένο πρόγονό μας, να το ζητά;;;
 
Για μας χτυπά η καμπάνα και αν κάποιοι θέλετε να φύγετε από την χώρα και ν' αφήσετε 

πίσω γέρους και μετανάστες να γυαλίζουν τα παπούτσια των κατακτητών, ώρα σας καλή!!!
 
Οι υπόλοιποι όμως ,που θα μείνουμε δεν έχουμε χρέος να αντισταθούμε σθεναρά;;;
 
Ή μήπως «καμωνόμαστε» ότι κυλάει η ζωή μας με κάπως λιγότερη ευδιαθεσία και τρώμε 
 
«φαγάκια και γλυκάκια» "όσο έχουμε ακόμα";;;

Ποιος το ορίζει αυτό το "όσο έχουμε";;; 
 
Κάποιος που δεν ξέρουμε, που μονάχα υποθέτουμε, ναι ο εχθρός είναι αόρατος. Ας 

αρχίσουμε λοιπόν από αυτούς που γνωρίζουμε, και είναι τριακόσιοι.
 
Αυτούς που ζητούν αναδρομικά των κλεψιών τους 240 εκ. και δεν σταματάνε πουθενά.
 
Τουλάχιστον για να μη ντρεπόμαστε όταν μια γιαγιά απλώνει το χέρι χωρίς να μας κοιτάζει. 

Η γιαγιά αυτή, πιθανόν να είναι μια ηρωίδα της ζωής, που πέρασε πολλά, αγωνίστηκε και 

καλυτέρεψε τις συνθήκες της ζωής της… ανέθρεψε παιδιά, που με την σειρά τους 


αγωνίζονται για την δική τους ζωή… και τώρα, στα στερνά της, οι προδότες την στέλνουν 

σε εποχές φτώχιας και δυστυχίας… εμείς σαν λαός, δεν σκοτώνουμε τους ήρωές μας, όταν 

γεράσουν… τους ήρωές μας τους σκοτώνει το σύστημα εξουσίας… όλους «μας σκοτώνει» 

το σύστημα εξουσίας…

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΟΝΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ!! 

Τίποτα δεν έχουμε να χάσουμε απ' αυτό που με τόση καρτερικότητα φυλάσσουμε. Γιατί 

 τίποτα δεν ήταν και δεν είναι δικό μας. Ούτε η θεσούλα με την σύμβαση, ούτε ό,τι μας 

πλασάρανε με τις διαφημίσεις για να επιθυμήσουμε και να το πληρώνουμε με δόσεις είναι 

δικό μας, ούτε το σπίτι με το στεγαστικό, ούτε η ίδια μας η πατρίδα που τη σκυλεύουν… 

ακόμα δεν πεθάναμε!!!

Ένα πένθος έχει τέσσερα στάδια: σοκ, πόνο, οργή, θλίψη.
 
Εμείς σε ποιο ακριβώς βρισκόμαστε;;;

 
Γιατί όπου και να ψάξω τον θυμό δεν τον βρίσκω πουθενά;;;
 
Η μόνη λύση είναι ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Η ΟΡΓΗ, αυτή που με τόση μαεστρία ξέρουν, οι του 

συστήματος εξουσίας, να καταπνίγουν στο φόβο.

Ένα ποτάμι έχει τεράστια ορμή, ένα ποτάμι οργισμένο μπορεί να κάνει θαύματα.
 
Ακόμη και η ζωή μας να χαθεί τουλάχιστον θα μείνει η αξιοπρέπεια, απόγονε του Αχιλλέα, 

του Μεγαλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη… αν είσαι ακόμα, έσο έτοιμος.


anti-white.blogspot.com