H κατ’ έθιμο ετήσια κωμωδία του «πόθεν έσχες»

Επαναλήφθηκε κι εφέτος, με το ίδιο σκηνικό, η δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών. Το να αναρωτηθούμε πάλι, γιατί απουσιάζει το «πόθεν» δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την ήδη βεβαρημένη πολιτική σκηνή. Απάντηση δεν θα υπάρξει, αλλ’ ούτε καν απόπειρα εξήγησης για την επαναλαμβανόμενη παράλειψη.
Η αναρτημένη κατάσταση του «πόθεν έσχες», πέρα από την...

ικανοποίηση της περιέργειάς μας, δεν επιφέρει κανένα αποτέλεσμα. Θα αποτελεί θέμα για τα τηλεπαράθυρα δυο-τρεις μέρες και θα λησμονηθεί. Ιδιαίτερη σημασία έχει, ότι κανένα από τα ΜΜΕ -που έχουν δημοσιογραφικά επιτελεία για έρευνα- δεν θα ασχοληθεί με τα ουσιώδη.
Αφού δεν το θέλει το κράτος, θα μπορούσε η δημοσιογραφική έρευνα να βγάλει λαβράκια. Να αποκαλύψει αυτή το «πόθεν». Το να ανακοινώνεται ότι η μόνη ανειλικρινής δήλωση είναι αυτή του κ. Απ. Τσοχατζόπουλου, είναι μάλλον εμπαιγμός.
Βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί δημοσιοποιείται, έστω και ελλιπώς, μόνον η οικονομική κατάσταση των πολιτικών και όχι όλων όσοι έχουν υποχρέωση να υποβάλλουν τη σχετική δήλωση; Ποιος κοινωνικός ή επαγγελματικός κλάδος δεν έχει σκοτεινές γωνίες; Αν η πολιτεία θέλει πράγματι να υπάρχει διαφάνεια, δεν χρειάζονται πολλοί εγκέφαλοι για να εφεύρουν το «πώς». Υπάρχουν χώρες, που από χρόνια χρησιμοποιούν μεθόδους που αποτρέπουν αθέμιτες πράξεις.
Ακόμη και στη Βουλγαρία -που διεθνή ερευνητικά κέντρα την κατατάσσουν στην ίδια περίπου θέση από άποψης διαφθοράς με τη δική μας- εφαρμόζονται μέθοδοι περιστολής της. Μου διηγήθηκε Έλληνας ανώτερος υπάλληλος πολυεθνικής με έδρα τη Βουλγαρία, ότι πήγε σε Τράπεζα για να καταθέσει το υπόλοιπο του πρώτου του μισθού. Και του ζήτησαν παραστατικά που να αποδεικνύουν ότι τα χρήματα που καταθέτει προέρχονται από νόμιμες ενέργειες. Για να συμβεί αυτό στην Ελλάδα, πρέπει η κατάθεση σε Τράπεζα να είναι πολύ μεγάλου ύψους.
Στη Βρετανία, όταν υπάρχει υπόνοια ότι ο φορολογούμενος αποκρύπτει έσοδα, ο εφοριακός μπορεί να παρακολουθήσει τον τρόπο ζωής του (το έπραξε κι εδώ το ΣΔΟΕ, με έλεγχο ιδιοκτητών πανάκριβων αυτοκινήτων έξω από νυκτερινά κέντρα, αλλά δεν είχε συνέχεια), ακόμη και να επισκεφθεί το σπίτι του φορολογούμενου για να εκτιμήσει το ύψος δαπανών της επίπλωσης ή πινάκων ζωγραφικής, που αποτελούν σημαντική επένδυση, ακόμη και κοσμημάτων.
Πολλά μπορούν να γίνουν. Άλλωστε, από ιδέες εμείς οι Έλληνες έχουμε πλεόνασμα. Στην εφαρμογή είναι το έλλειμμα. Διότι απουσιάζει η πολιτική βούληση. Ίσως να ισχύει το ρηθέν «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Πόσοι είναι αναμάρτητοι; Άλλωστε, η παραοικονομία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία βρίσκεται στο 30% (ανεπίσημα πλησιάζει το 50%).
Όπως και να έχει, το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί εύκολα. Όπως και πολλά άλλα της ελληνικής κοινωνίας. Απαιτείται ριζική αλλαγή στη νοοτροπία μας και ξανακτίσιμο του κράτους από την αρχή. Πορευθήκαμε αρκετά χρόνια με λαϊκισμούς, με ανέξοδες υποσχέσεις όσων γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να κληθούν να τις υλοποιήσουν και με εμμονή σε παρωχημένες ιδεοληψίες, καταδικασμένες μεν στην πράξη αλλά που προσδίδουν «αναγνωρισιμότητα» σε όσους δεν έχουν κάτι θετικό να επιδείξουν.
Για να μη απενοχοποιούμε τους εαυτούς μας, καλό είναι να μας προβληματίσει η διαπίστωση του Πλάτωνος: «κάθε λαός, είναι άξιος της ηγεσίας του». Αν δεν του αρέσει την αλλάζει. Εμείς την επιβραβεύουμε.

Ο Μακεδών

voria.gr