Ευρωπαϊκή ωδή στην λιτότητα

Η γλώσσα των οικονομικών είναι ιδιαίτερα δύσκολη για το μέσο πολίτη, όμως μία πολύ απλή λέξη μπορεί να δώσει την εικόνα για το τι σημαίνει η συμφωνία της Συνόδου Κορυφής, που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες και τι θα φέρει (ή μάλλον θα συνεχίσει... να φέρνει) στις ζωές των Ευρωπαίων: Λιτότητα.

Το «δημοσιονομικό συμβόλαιο» που ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, προβλέπει την  υιοθέτηση ενός δημοσιονομικού κανόνα, με ισορροπημένους προϋπολογισμούς και μηχανισμό αυτόματων κυρώσεων για τα κράτη-παραβάτες, δίνοντας μία πρόγευση για τη συνέχιση των περικοπών και των πολιτικών λιτότητας στα ευρωπαϊκά κράτη.

Ουσιαστικά, οι ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να στερηθούν βασικά δικαιώματα και απολαβές, στο βωμό της μείωσης των περιβόητων ελλειμμάτων, τα οποία, φυσικά δεν προκάλεσαν εκείνοι, αλλά το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικοί ηγέτες-υπηρέτες του. Η γραμμή Μέρκελ (με συνοδό και όχι συνοδοιπόρο τον Σαρκοζί), που πέρασε έπειτα από «σκληρό πόκερ» στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, έχει ως γνώμονα την σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία.

Η εν λόγω τάση, φυσικά, δεν θα αρχίσει να εμφανίζεται για πρώτη φορά σε δημοσιονομικό επίπεδο ευρωζώνης και Ε.Ε., αφού οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και κυρίως εμείς, οι Έλληνες, το έχουμε νιώσει για τα καλά στο πετσί μας.

Τι άλλο σημαίνει η λιτότητα; Λιγότερες δημόσιες δαπάνες για κοινωνικές παροχές, λιγότερα δικαιώματα για τους εργαζομένους και φυσικά μεγαλύτερη επιβράδυνση της ανάπτυξης ή ύφεση, ανάλογα την χώρα για την οποία μιλάμε. Την εβδομάδα πριν από την Σύνοδο Κορυφής, η κινδυνολογία για το μέλλον της ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος είχε χτυπήσει «κόκκινο», προειδοποιώντας για τις συνέπειες που θα είχε η πραγματοποίηση μιας τέτοιας εικασίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αποτελέσματα μιας διάλυσης της ευρωζώνης θα ήταν ιδιαίτερα επώδυνα για τους ευρωπαίους πολίτες, όμως, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η συνέχιση των πολιτικών του Βερολίνου δεν θα οδηγήσει βαθμιαία και βασανιστικά ευάλωτες χώρες (και όχι μόνο) της ευρωζώνης στην εξαθλίωση;

Φυσικά, για τους ιθύνοντες της τεχνοκρατικής και καπιταλιστικού χαρακτήρα Ένωσης, το ζήτημα είναι οι αριθμοί να «βγαίνουν» ακόμα κι αν τα δημοσιονομικά νούμερα στηρίζονται πάνω σε υποσιτισμένα παιδιά και αστέγους. Εξάλλου, οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν είναι εκείνοι που πλέον αποφασίζουν, αλλά εκείνοι που εκτελούν τις εντολές των αγορών.



Βαγγέλης Βιτζηλαίος

 

www.newpost.gr