Προς τους απεργούς της Χαλυβουργίας με αγάπη...

Της Τζένης Κ.

Ναι, είναι πιο εύκολο, πιο φιλικό προς το στομάχι (το στομάχι του κορμού και το στομάχι του μυαλού),  να δίνει κανείς τράτο σε καινούρια πρόσωπα εγνωσμένου ευρωπαϊκού κύρους και στο μεταξύ να αποδέχεται την προκαταβολή της εξόντωσης διαβάζοντας για σχέσεις μεταξύ celebrities, για την άγνοια κινδύνου...
και τα κατορθώματα των ξανθών call girl  πολυτελείας που πλαισιώνουν το συστημικό χιούμορ, παίζοντας το ρόλο των γλαστρών σε εκπομπές υψηλής θεαματικότητας… Σάσα, Κατερίνα, Όλγα κλπ…
Ναι, είναι ωραίο να πασαλείβει κανείς με το ένα μάτι στην άρνηση, με τον πιο ανώδυνο τρόπο, τα οδυνηρά της εποχής του. Na κάνει το καθήκον του σκανάροντας εικόνες (στην καλύτερη περίπτωση έξυπνες), που υποκαθιστούν χιλιάδες λέξεις η καθεμιά. Το έχουμε κάνει όλοι. Κι αποτελεί μια απλή ασυνταγογράφητη μορφή αντιβίωσης  για τις αμετάκλητες νόσους της καμπούρας μας. Αυτής που από ντροπή αφήνουμε όλοι να υψώνεται προς τα μέσα και όχι προς τα έξω. «Παίρνω το δρόμο το ροζ, να βρω το μάγο του Οζ, για να μου πει το πώς. Ποιο «πώς;». «Πώς να νικήσω τις μάγισσες»… «Άχυρα μες στο κεφάλι μου έχω και μοιάζει ο νους μου με το παχνί. Γι’ αυτό και όμως πρέπει να προσέχω, δίχως μυαλό να μη βγάζω φωνή»…
Η αποχή και η φυγή από τις διαδικασίες επεξεργασίας είναι ελιξίριο μακροζωίας. Όχι όμως και ελιξίριο ευζωίας…  Τον υγιή δρόμο κάθε φορά τον διαλέγουν τα μη κατεργασμένα, τα βιολογικά παιδιά. Που είναι συνδεδεμένα με την πηγή τους, που ενθουσιάζονται με τα ίδια τους τα αισθήματα και υιοθετούνε άθελά τους μόδες που δεν είναι πια της μόδας…

Έτσι έλαβα κι εγώ στο mail μου, το παρακάτω μήνυμα και τις ζωγραφιές που μου υπενθύμισε ότι είναι καλό να ξυπνάω που και που το στομάχι μου, χωρίς καφεΐνη…

Δευτέρα 21 Νοέμβρη και το πρωινό μάθημα της Γλώσσας στην Στ΄τάξης σε δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου ξεκινάει με την προκήρυξη των εργατών της Χαλυβουργίας.
«.... Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών.Ο αγώνας μας είναι και δικός σας.... Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη.  Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.
Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 €. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας.... Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς ,την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές..... Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι....Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη.... Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη!....»
Η δύναμη του κειμένου των εργατών κεντρίζει τα συναισθήματα των παιδιών, παιδιών μιας κοινωνίας που βιώνει έντονα τη φτώχεια και την ανεργία.

Στη συνέχεια βρίσκουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα στοιχεία για το χάλυβα, τα εργοστάσια παραγωγής του και τα τεράστια κέρδη των ιδιοκτητών του.
Θυμόμαστε και το εξαιρετικό εκείνο κείμενο από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε΄δημοτικού «Ένα δάκρυ για τον μπάρμπα-Τζίμη»
«…Νιώθω περηφάνια γιατί ,όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας ,κι αυτό είναι σαν να ‘βαλα κι εγώ ένα  λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας…»
Τα παιδιά συζητούν ,ρωτούν ,προβληματίζονται και συναισθάνονται αυτά που συμβαίνουν, τα νιώθουν πολύ κοντά τους.
Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν μηνύματα αλληλεγγύης και τα οποία τώρα πια είναι εκτεθειμένα στον απεργιακό χώρο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.

Ο δάσκαλος της τάξης
Στέλιος Φωκιανός

topontiki.gr