Διαίρει και βασίλευε! Γιατί στο βάθος καραδοκεί η τριχοτόμηση...

Λάζαρος Ελευθεριάδης:Το διαίρει και βασίλευε (divide and conquer, D&C), προερχόμενη ως έκφραση από τη γνωστή ρήση του Καίσαρα, “divide ut regnes” αποτελεί μεθοδολογία επίλυσης προβλημάτων.

Σύμφωνα με αυτήν την μεθοδολογία, το πρόβλημα διαιρείται σε μικρότερα υποπροβλήματα και στη συνέχεια οι λύσεις τους συνδυάζονται...

για να προκύψει η λύση του αρχικού προβλήματος.

Ακολουθώντας μία λογική αλληλουχία σκέψεων, θα πρέπει να προσδιορίζεται το “πρόβλημα” ή το “αντικειμενικό θέμα” και κατόπιν να διαιρείται σε επιμέρους υποπροβλήματα, να αναλύονται, να επιλύονται, και οι λύσεις τους συνθετικά και συνδοιαστικά να δίνουν την τελική λύση του αρχικού προβλήματος.

Η προσωπική μου εκτίμηση, παρατηρώντας προσεκτικά τίς κινήσεις, αλλά και τα αποτελέσματα αυτών των κινήσεων των ισχυρών αυτού του πλανήτη είναι, ότι αυτήν την μεθοδολογία ακολουθούν σε “ευαίσθητες” περιοχές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Άρα, κατ’ αρχάς, θα πρέπει να προσδιορίσουμε, εάν υπάρχει το πρόβλημα ή το θέμα, και πού.

Ιστορικά λοιπόν, οι λαοί του πλανήτη μας κινούνται με την λογική της Εθνικής επιβίωσής τους, και όταν λέμε Έθνος ή Εθνότητα εννοούμε, μικρές ή μεγάλες ομάδες ανθρώπων οι οποίες διαβιούν μαζί, με κοινά χαρακτηριστικά κουλτούρας ή συμφερόντων, ή και τα δύο.

Στα βόρεια σύνορά μας, η διακριτή ταυτότητα και ο τεμαχισμός της βαλκανικής χερσονήσου θεωρείται σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς, απότοκο σύγκρουσης, ισχυρών συμφερόντων, της ορεινής γεωγραφίας της, της συγκέντρωσης πολλών εθνοτήτων σε έναν γεωγραφικά περιορισμένο χώρο και της εξαιρετικά βίαιης ιστορίας της, που είναι γεμάτη συγκρούσεις συμφερόντων, πολέμους, επιδρομές, εξεγέρσεις, κτλ.

Στην γεωπολιτική σφαίρα της βαλκανικής χερσονήσου υπάρχουν σήμερα οκτώ κράτη σε μία έκταση 550.000 χλμ².

Στα Ανατολικά σύνορά μας, κατά την περίοδο της μετανάστευσής τους τα τουρκικά φύλα, πολλές φορές σε σύγκρουση μεταξύ τους, απλώθηκαν σε μία τεράστια έκταση, ιδρύοντας τα δικά τους κρατικά μορφώματα (χαγανάτα ή χανάτα).

Τα περισσότερα υπήρξαν βραχύβια και με το πέρασμα των αιώνων προσαρτήθηκαν από δυνατότερα βασίλεια, κάποια όμως επεβίωσαν και έγιναν η μήτρα που γέννησε έξι σημερινά κράτη:

Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιζία, Ουζμπεκιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν.

Τουρκική ή τουρανική ονομάζεται μια οικογένεια δεκάδων νομαδικών φύλων με καταγωγή από τη Μογγολία και τη ΝΑ Σιβηρία, τα οποία μετανάστευαν κατά κύματα καθ` όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα, κυρίως μεταξύ 6ου και 11ου αιώνα.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (τουρκ. Osmanlı İmparatorluğu) ήταν ένα αχανές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από τουρκικά φύλα στη Μικρά Ασία και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α` μέχρι την κατάλυσή της το 1918.

Παρόλο που οι ιστορικοί μιλούν για αυτοκρατορίες με όρους ανάπτυξης και παρακμής, οι Οθωμανοί παρέμειναν στρατιωτικά και πολιτισμικά υπολογίσιμοι έως τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Παρά του ότι η Τουρκία διεκδικεί την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με ανάλογες στρατηγικές στοχεύσεις, συμπεριφέρεται “συμπλεγματικά” έναντι του φοβικού συνδρόμου της διάσπασής της, απο τους “φίλους” και “εταίρους” της.

Γνωρίζει πολύ καλά, ότι αυτοί οι οποίοι σήμερα αποτελούν την διεθνή υποστήριξή της, πριν απο 93 χρόνια την κατέλυσαν ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Εξ αυτού του γεγονότος, προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική ανάλογα με τις αντιδράσεις των εταίρων και “εχθρών” της, και δεν δρα "πρωτογενώς", υποστηρίζοντας το Εθνικό της συμφέρον, όπως θα περίμενε κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής.

Η επιβίωση με βάση την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, θα έπρεπε να αποτελεί εθνική στόχευση της Τουρκίας, παρ’ όλα αυτά όμως, η κατάκτηση και ο πόλεμος αποτελεί "γονιδιακό ιδίωμα" των Τουρκικών φύλων και έκδηλη εθνική πολιτική.

Η αναγνώριση του περιβάλλοντος το οποίο την ενδιαφέρει, η ανάλυσή των παραμέτρων και των χαρακτηριστικών του, και τέλος η επιλογή μεταξύ των πρόσφορων λύσεων, οι οποίες εξυπηρετούν τους μακροχρόνιους στρατηγικούς της στόχους, της πιο ενδεδειγμένης έκ των λύσεων, είναι μία μεθοδολογία αρκετά γνωστή στα επιτελεία σχεδιασμού της Τουρκίας.

Η Τουρκία συνορεύει δυτικά με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ανατολικά με τη Γεωργία, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και το Ιράν, νότια με το Ιράκ και τη Συρία.

Η μορφολογία του εδάφους της έχει σχήμα περίπου ορθογωνίου παραλληλογράμμου του οποίου το εσωτερικό μέρος είναι ένα οροπέδιο, με μέσο ύψος 1.000 μέτρων. Περιβάλλεται από συνεχείς οροσειρές, που αφήνουν μόνο μερικά ανοίγματα προς τη θάλασσα.

Τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της Τουρκίας έχουν αναφερθεί κατά κόρον από μελετητές και ειδικούς ερευνητές διεθνολόγους, και δεν χρειάζεται επι του παρόντος να αναφερθώ εκτενέστερα, είναι πλέον γνωστά τα περισσότερα.

Τα τελευταία 35 χρόνια όμως, η Τουρκία ακολουθώντας ένα “περίεργο δόγμα” στην εξωτερική της πολιτική, προσαρμόζοντας την εσωτερική της πολιτική, υποτάσσοντάς την ουσιαστικά, σε στρατηγικές στοχεύσεις που έχουν να κάνουν με ανάπτυξη των ζωνών επιρροής της, δορυφοροποιήσεις ομόρων κρατών και έλεγχο ενεργειακών πόρων στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο με διαφορετικές εθνικές στοχεύσεις, πλέον.

Αυτόματα θέτει τον εαυτό της σε θέση ανταγωνιστή με κράτη τα οποία έχουν ανάλογα συμφέροντα στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου-Αιγαίου, και εν προκειμένω, ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, Ισραήλ και Ελλάδα.

Η προσπάθειά της να αναγορευτεί σε ισότιμο “συνομιλητή” με τούς ισχυρούς του πλανήτη, από την σημερινή της πολιτική ηγεσία, εμπεριέχει και στοιχεία αλαζονείας.

Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τεράστια και οι συμμαχίες είναι ανάλογες, όμως πιο εύκολα συνδιαλέγεσαι με “αδύναμο” παρά με “δυνατό”, και αυτό αποτελεί κανόνα στα παγκόσμια συναλλακτικά ήθη.

Η κατάληξη του “παζαριού” στην ΝΑ Μεσόγειο, μπορεί να είναι φαινομενικά αβλαβής, όμως οι σκέψεις των συμμετεχόντων είναι πολλές και “μύχιες”, πώς θα ελέγχεται μια Τουρκία ενεργειακά αυτοδύναμη σε 20 χρόνια;

Όταν στρατιωτικά εξοπλίζεται με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, παράγει αυτοδύναμα, στρατιωτικό εξοπλισμό και τείνει να γίνει “πυρηνική” δύναμης, σε λίγα χρόνια θα συγκεντρώνει όλα τα προσόντα μιας υπερδύναμης, έστω περιφερειακής.

Εάν ο τακτικός στόχος της είναι να αναγορευθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη τώρα, σε 20 χρόνια ποιός θα είναι ο επόμενος τακτικός της στόχος;

Η απροκάλυπτη επίδειξη στρατιωτικής ισχύος προς τις όμορες χώρες, η πολιτική την οποίαν ακολουθεί και προς παραδοσιακούς της, συμμάχους-η Τουρκία είπε όχι στην διέλευση των GIs των ΗΠΑ, μέσω Τουρκίας προς το Ιράκ (Μάρτιος 2003)-σε συνδυασμό με το κείμενο του ΥΠΕΞ της Τουρκίας στο βιβλίο “Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας”, του Αχμέτ Νταβούτογλου κάνει περισσότερο από σαφείς τους στόχους της Τουρκίας, σε ότι αφορά την στρατηγική στόχευση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας.

Η Τουρκία φιλοδοξεί, να αποτελεί την προμετωπίδα της Δύσης απέναντι στην Ρωσία, έναντι σοβαρών ανταλλαγμάτων από την Δύση, και βέβαια, στην αναγόρευσή της σε στρατιωτική, περιφερειακή προς το παρόν, υπερδύναμη.

Τα συνεπακόλουθα αυτής της “φιλοδοξίας” του πολιτικοστρατιωτικού της κατεστημένου, είναι ήδη ορατά, μέσα από την προσπάθειά της να δορυφοροποιήσει όμορες χώρες, και να καταστεί ενεργειακός παράγοντας, “καταλύτης”, ελέγχοντας παραγωγικές περιοχές υδρογονανθράκων (ΝΑ Μεσόγειο-Αιγαίο), αλλά και αγωγούς μεταφοράς των υδρογονανθράκων (να αποτελεί σημαντικό παγκόσμιο ενεργειακό κόμβο).

Ο Ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ έδωσε εντολή στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας να αναπτύξουν “μέσα” για την καταστροφή, εάν χρειαστεί, των συστημάτων πληροφοριών και έλεγχου της αμερικανικής αντιπυραυλικής άμυνας.

Την ίδια ημέρα, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Συμβουλίου Ασφαλείας, δήλωνε ως απάντηση ότι τα σχέδια των ΗΠΑ στην Ευρώπη δεν έχουν αλλάξει, και ότι η ασπίδα θα τεθεί σε πλήρη λειτουργία το 2018.

Η τοποθέτηση της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, και η ολοκλήρωσή της έως το 2018, μειώνει το γεωστρατιωτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας.

Εάν οι υδρογονάνθρακες της ΝΑ Μεσογείου διαμοιραστούν σύντομα και χωρίς “παρατράγουδα” το “υποστηρικτικό” πλεονέκτημα της Τουρκίας εξανεμίζεται.

Εδώ λοιπόν εμφανίζεται το “πρόβλημα”, η ισορροπία κλυδωνίζεται, αυτό που λέγεται Τουρκία ως περιφερειακή υπερδύναμη, μή ελεγχόμενη πολιτικο-στρατιωτικά, δημιουργεί παραμέτρους, ασύμμετρα αναπτυσσόμενους, στρεβλώνοντας επί της ουσίας την βούληση της Δύσης, δημιουργεί εσωτερικούς ανταγωνισμούς και αναδεικνύει τα επιμέρους Εθνικά συμφέροντα, πράγμα το οποίο θα κληθούν σύντομα οι μεγάλες Δυνάμεις να επιλύσουν, το “πώς” θα φανεί εκτιμώ πολύ σύντομα.

Μετά την κατάληξη του “προβλήματος” της Ευρωζώνης θα είναι το επόμενο υπό επίλυση” θέμα. Σήμερα “διασώζεται” εξ αιτίας του προβλήματος της “πιθανής” διάσπασης της Ευρωζώνης και λαμβάνει αριθμό προτεραιότητος ανάλογο της μελλοντικής επέμβασης στο Ιράν και την Συρία. Μόλις τελειώσει αυτός ο “πόλεμος” θα ανοίξει ο επόμενος.

Η αλλαγή του “status quo” στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου συνδυαζόμενη με την Μ. Ανατολή, δημιουργεί αναγκαιότητα αλλαγής της υφιστάμενης κατάστασης εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της Δύσης.

Εάν λειτουργήσει η μέθοδος “Βίσμαρκ” όπως διεκήρυττε ο ίδιος, ότι «δεν είναι οι λόγοι και οι αποφάσεις της πλειοψηφίας, που θα λύσουν τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, αλλά το σίδερο και το αίμα.» τότε θα δούμε κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αφρική, δηλ. δημιουργία κρατών δια της “σπάθης” και έναν νέο “παγκόσμιο” πόλεμο.

Ωστόσο, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης που γενικὰ επικρατεί παγκόσμια , οι χώρες που συνήθως πρωτοστατούν, δηλαδὴ οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία αδυνατούν επὶ τού παρόντος να αναλάβουν το κόστος μίας νέας στρατιωτικής επιχείρησης αντίστοιχης μ` αυτήν που παρακολουθήσαμε πριν απὸ λίγους μήνες στη Λιβύη.

Οι προαναφερόμενες χώρες, προετοίμασαν τὰ τελευταία χρόνια τὸ έδαφος δημιουργώντας τους εσωτερικοὺς απαραίτητους θύλακες ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, εν τούτοις αδυνατούν απὸ ό,τι διαπιστώνεται να αναλάβουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία μίας γενικευμένης επιχείρησης.

Και αυτήν την προσωρινή αδυναμία (την οικονομική) των Μεγάλων Δυνάμεων, έρχεται η Τουρκική διπλωματία να συμπληρώσει, αναλαμβάνοντας στρατιωτική δράση, συνάπτοντας συμφωνίες με οφέλη-ανταλλάγματα, υποκαθιστώντας ουσιαστικά την Δύση.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της αραβικής εφημερίδας "Al-Rai", φέρεται να έχουν καταλήξει τουλάχιστον σε πρώτη φάση ΗΠΑ, Αραβικὲς χώρες και Τουρκία σε συμφωνία για το κλείσιμο με Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων του εναέριου χώρου της Συρίας, ενώ οι ΗΠΑ θα περιοριστούν, ίσως λόγω οικονομικής δυσπραγίας, στην παροχὴ υλικοτεχνικής υποστήριξης.

Η Τουρκία προσδοκά βάσει της συμφωνίας, όπως ισχυρίζονται διπλωματικὲς πηγές, πολλαπλὰ οφέλη από την ενεργὸ στρατιωτικὴ ανάληψη μίας λίαν παρακινδυνευμένης γι` αυτὴν επιχείρησης.

Αυτὸς είναι και ο λόγος που η Άγκυρα εξαναγκάστηκε να ακυρώσει τη συμφωνία περὶ τών πυρηνικών που είχε συνάψει με την Τεχεράνη.

Ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου δήλωσε: «Ελπίζουμε πως μία στρατιωτικὴ επέμβαση στην Συρία δεν θα είναι αναγκαία.
Ωστόσο τὸ συριακὸ καθεστὼς οφείλει να βρει τρόπο να επιτευχθεί ἡ ειρήνη με τον λαό του.

Όσο συνεχίζεται πάντως η βίαιη καταστολή, η Τουρκία είναι έτοιμη για οποιοδήποτε σενάριο. Η Τουρκία ενδιαφέρεται για το “καλό” του Συριακού λαού!

Σημειώνω ότι η Τουρκία διεκδικεί μία εδαφικὴ περιοχὴ περίπου 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων νότια της Αλεξανδρέττας.

Στα ανταλλάγματα τα οποία ζητά η Τουρκία, εκτός απὸ τὴν αποκλειστικὴ σχεδὸν στρατηγικὴ χρήση των υδάτινων πόρων της περιοχής, συμπεριλαμβάνονται

α) η περιοχή της Αλεξανδρέττας,

β) η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και

γ) η απώλεια μέρους της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδος (Θράκη-νησιά) προς όφελός της.

Στο πλαίσιο αυτὸ της νέας προοπτικής που ανοίγεται για την Τουρκία με τα παρασκηνιακὰ ανταλλάγματα, ἡ κυβέρνηση Ερντογάν συμφώνησε στα σχέδια της Ουάσιγκτον.

Η Ρωσία επ’ ουδενὶ δεν θέλει να χάσει την μοναδικὴ στρατιωτικὴ βάση που διατηρεί στη Μεσόγειο και η οποία βρίσκεται στη Συρία, ούτε επίσης να υποστεί μία νέα οικονομικὴ ζημιὰ πολλών δισεκατομμυρίων ευρὼ, λόγω ματαίωσης συμφωνιών που έχει συνάψει σε στρατιωτικὸ και εμπορικὸ επίπεδο με τη Δαμασκό.

Ως εκ τούτου, τίποτα δεν αποκλείει να σταθεί ενεργὰ πλέον εμπόδιο προς τις βλέψεις της Ουάσιγκτον, προκειμένου να συνεχίσει να έχει το απαραίτητο διαπραγματευτικὸ χαρτὶ που απαιτείται προκειμένου να συμμετάσχει ως σημαντικὸς «παίκτης» στις αποφάσεις που αφορούν την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου-Μ. Ανατολής.

Αυτὸ το γεγονὸς δεν αποκλείει ακόμη και στρατιωτικὴ εμπλοκὴ με την Τουρκία.

Μία τέτοια “σύρραξη” άλλωστε εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως και το Ισραήλ, το οποίο διακαώς επιθυμεί να μειώσει την στρατιωτικὴ ισχὺ της Άγκυρας.
Με δεδομένα μάλιστα την εχθρική προς το Τὲλ-Αβὶβ στάση της τουρκικής κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες αλλά και το γεγονὸς ότι η Τουρκία είναι η μοναδικὴ πλέον εναπομείνασα εκτός του Ιράν μουσουλμανικὴ χώρα με ισχυρὸ στρατὸ, το Ισραὴλ θα έχει κάθε λόγο να ωφεληθεί απὸ έναν ενδεχόμενο ρωσοτουρκικὸ πόλεμο.

Μέσα στο πλαίσιο αυτὸ άλλωστε έχει αναπτύξει διπλωματικὲς σχέσεις με τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ, ενώ όπως φημολογείται μυστικὰ ενισχύει με όπλα και τους Κούρδους αντάρτες που μάχονται ενάντια στην Άγκυρα.

Η στόχευση είναι η Συρία και το Ιράν να αλλάξουν κυβερνήσεις και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποτελέσουν “προτεκτοράτα” ή “φίλιες” κυβερνήσεις να τα κυβερνούν, εξ αιτίας του ενεργειακού πλούτου που διαθέτουν. Στο Ιράκ και στην Λιβύη όπως και σε άλλες αραβικές χώρες, ήδη έχει δρομολογηθεί το αντίστοιχο σενάριο.

Η επερχόμενη τριχοτόμηση της Τουρκίας "βολεύει" όλους, και είναι προ των πυλών, και αυτό θα συμπαρασύρει σε ανακατατάξεις και αλλαγές συνόρων κρατών, και ορίων ζωνών επιρροής.

Οι εποχές αλλάζουν ραγδαία και το μέλλον είναι πλέον ζοφερό, ο καπιταλισμός αντιδρώντας στον αυτοτραυματισμό του, προκαλεί εμφράγματα σε οικονομίες αδύναμες και υφεσιακές.

Ίδωμεν!
 

www.aegeantimes.gr