Θα κριθούμε για ολά εκέινα που δεν τολμήσαμε...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Βρισκόµαστε όχι υπό την επιτήρηση της τρόικας αλλά υπό την επιτήρηση της Ιστορίας, επεσήµανε ο Λ. Παπαδήµος κατά τη συζήτηση για την ψήφιση του προϋπολογισµού.
Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι υπό την επιτήρηση της ιστορίας βρίσκεται ο ίδιος ο Ελληνικός λαός και πρωτίστως οι άτολμοι «ηγέτες» του.
Ο πολιτικός συρφετός που κυβερνά την επιλογή του την έκανε. Και είναι μια επιλογή...
ντροπής, υποτέλειας και απροσχημάτιστης εθελοδουλείας.
Όταν όμως μια κοινωνία κατακτά την πρώτη θέση στο προσκλητήριο των απελπισμένων της νεκρών που αυτοκτονούν υπό το βάρος της απόγνωσης, τότε τα πράγματα πρέπει να λέγονται με τα όνομά τους.
Οι συνεταίροι στην υποταγή είναι αυτοί που βάφουν τα χέρια τους με το αίμα των δολοφονημένων συνανθρώπων μας, κάθε φορά που σηκώνουν τα προσκυνημένα τους χέρια και υπερψηφίζουν τις πολιτικές που θέριεψαν τον εφιάλτη.
Η ίδια η κοινωνία που θάβει καθημερινά τους δικούς της νεκρούς, δεν είναι άμοιρη ευθυνών – άρα και συνενοχής – όσο συνεχίζει να ανέχεται αμαχητί και αναντίρρητα να παίζει το ρόλο του θεριστή στη διαχρονικά ολέθρια στάση της που έσπερνε με την ψήφο της στα δικά της χωράφια τα ζιζάνια των άθλιων και ελεεινών που σήμερα καταδυναστεύουν τον τόπο ως υποταγμένοι κοτζαμπάσηδες στα κελεύσματα του σουλτανάτου της ευρωσυμμορίας.
Αλλά και όλοι τούτοι οι φωνακλάδες του ξεσηκωμού, δεν έχουν μειωμένη ευθύνη στο εθνικό έγκλημα. Η ευθύνη τους είναι τεράστια και είναι διαχρονική. και είναι τέτοια γιατί αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν τα αυτονόητα...
Ότι δηλαδή…
1.Ο ξεσηκωμός δεν έχει ανάγκη από λιβανωτούς αλλά από ηγέτη αποφασισμένο να δώσει το σύνθημα και να μπει μπροστά με απόλυτα στοχευμένη πολιτική δράση.
2.Η κοινωνία που μαραζώνει και τα παιδιά της που αυτοκτονούν, δεν έχουν ανάγκη από μνημόσυνα οργής, αλλά από τον ηγέτη εκείνον που θα οπλίσει το χέρι τους, όχι με τη θηλιά που θα περάσουν στο δικό τους λαιμό, αλλά με τα απαραίτητα εργαλεία που θα οδηγήσουν στην άμεση ανατροπή και στην παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων τους.
Με λόγια απλά…
Όσο ο απελπισμένος εξοντώνει τον ίδιο του τον εαυτό και δε μετατρέπεται σε ορκισμένο εκδικητή όλων εκείνων που κατέστρεψαν τη ζωή του, τότε ευθύνη έχουμε όλοι μας και κανείς δε δικαιούται να βγάζει απ έξω τη λερωμένη του ουρά.
Και η ίδια η ιστορία ως αδέκαστος κριτής, δε θα κληθεί να κρίνει κανέναν για τα λόγια που είπε. Θα τον κρίνει για όλα εκείνα που δεν τόλμησε να κάνει προκειμένου να φωτίσει τον αγώνα αυτού του λαού για εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια.

ellinikoforoum.blogspot.com