To Eλληνικό πραξικόπημα

Η κρίση της πολιτικής ανάγκασε τελικά τις αγορές να εγκαταλείψουν τη σκιώδη εξουσία τους και να εγκατασταθούν αυτοπροσώπως στο θρόνο: για πρώτη φορά παγκοσμίως στην Ελλάδα, διαπράττοντας το τέλειο πολιτικό έγκλημα

• Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

“Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μέσα σε δύο μόνο έτη, η απόγνωση ριζώνει τόσο βαθιά, ώστε καμία κουλτούρα δεν μπορεί...

να την απορροφήσει εύκολα. Οι απολύσεις συνεχίζονται μετά τις ιδιωτικοποιήσεις, επειδή οι ξένοι, οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας δηλαδή, απαιτούν οι επενδύσεις τους να αποφέρουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη – αλλά και οι αυτοκτονίες συνεχίζονται, ενώ η χώρα παραμένει στον ορό (δόση), χωρίς ποτέ να μπορέσει να ξεχρεωθεί, καταλήγοντας έρμαιο των τοκογλύφων-δανειστών της.

Αυτή είναι η ιστορία των πολιτικών, τις οποίες το ΔΝΤ αποκαλεί «προγράμματα ή μνημόνια σταθεροποίησης» – αντιμετωπίζοντας τις χώρες σαν να είναι πλοία, τα οποία «παραδέρνουν» στους ωκεανούς των αγορών. Τελικά, σταθεροποιούνται, όμως η νέα ισορροπία του τρόμου επιτυγχάνεται με το ρίξιμο στη θάλασσα εκατομμυρίων ανθρώπων – απλών εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, ιδιωτικών υπαλλήλων, ιδιοκτητών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, φτωχών αγροτών και μαχητικών συνδικαλιστών.

Το βρώμικο μυστικό της σταθεροποίησης είναι το ότι, ένας μεγάλος αριθμός του πληθυσμού δεν ανεβαίνει ξανά στο πλοίο – ότι πολλοί άνθρωποι δηλαδή καταλήγουν να είναι οι απόκληροι της κοινωνίας, στους οποίους δεν ανήκει ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον”.

Ανάλυση

Η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε αναμφίβολα να εξασφαλίσει την «κεφαλαιακή επάρκεια» της οικονομίας της, όπως και την «απελευθέρωση» των χωρών-μελών της από τις μανιοκαταθλιπτικές διαθέσεις των αγορών - μέσω ενός αυστηρού ελέγχου των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, με την «ενεργοποίηση» της ΕΚΤ, καθώς επίσης με τη βοήθεια νέων, ισχυρών ευρωπαϊκών οργανισμών και θεσμών. Οφείλει όμως να επιλέξει το δρόμο της ανάπτυξης, μέσω φυσικά του δανεισμού – για την εξυπηρέτηση του οποίου φροντίζει η ίδια η ανάπτυξη, εάν δεν «λεηλατείται» από τα τοκογλυφικά δάνεια των μεσαζόντων εμπορικών τραπεζών, από τη διάσωση τους εις βάρος των Πολιτών, καθώς επίσης από την ασύδοτη κερδοσκοπία τους.

Με κριτήριο τώρα την υφιστάμενη, δυτική υπερχρέωση, η οποία οφείλεται αφενός μεν στις υπερβολές (φούσκες) του ιδιωτικού τομέα (ενυπόθηκα δάνεια μηδενικής εξασφάλισης, ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία κλπ.), αφετέρου στις επιβαρύνσεις του δημοσίου, μεταξύ άλλων λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η ελεγχόμενη μεταφορά κεφαλαίων από τους πιστωτές στους οφειλέτες, καθώς επίσης ένας νέος νομισματικός «ορίζοντας» (αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ κλπ.), θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ανάπτυξη της Ευρώπης – προστατεύοντας την από την ύφεση και τη φτώχεια.

Στα πλαίσια αυτά η πρόταση συναδέλφων οικονομολόγων, με βάση την οποία τα χρέη όλων των χωρών της Ευρωζώνης, τα οποία υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ τους (υπολογίζονται στα 2,4 τρις € σήμερα), θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν σε μία ευρωπαϊκή Bad Bank (όπως στο παράδειγμα των τραπεζών) και να χρηματοδοτηθούν από ένα ειδικό κοινό ταμείο, δεν είναι στη λάθος κατεύθυνση – αφού όλα τα κράτη θα εξυγιαίνονταν ριζικά, επιτρέποντας στις οικονομίες τους να αναπτυχθούν, κερδίζοντας ξανά την εμπιστοσύνη και τη χρηματοδότηση των αγορών.

Με απλά λόγια, τα χρέη όλων των χωρών της Ευρωζώνης, τα οποία υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ τους (στο παράδειγμα της Ελλάδας περί τα 230 δις €, έτσι ώστε να απομείνουν 130 δις € οφειλές), θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε μία ειδικού σκοπού τράπεζα της Ευρωζώνης, στο κεφάλαιο της οποίας θα συμμετείχαν όλες οι χώρες αναλογικά – στη συνέχεια να αποπληρωθούν από ένα κοινό ταμείο μακροπρόθεσμα, επιβαρυνόμενα φυσικά με μηδενικά ή ελάχιστα επιτόκια εκ μέρους της ΕΚΤ.

Φυσικά η πιστή τήρηση στη συνέχεια των ορθότατων «απαιτήσεων» της συνθήκης του Μάαστριχτ (ανώτατα ελλείμματα 3% και δημόσια χρέη κάτω του 60% του ΑΕΠ), θα έπρεπε να εξασφαλισθεί – ενδεχομένως με τον αυστηρό έλεγχο της εκτέλεσης των προϋπολογισμών, από ένα θεσμικό όργανο της Ευρωζώνης, κοινό για όλες τις χώρες της. Στον Πίνακα Ι τώρα απεικονίζονται οι δείκτες χρέους της Ευρωζώνης το 2009:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Δείκτες Ευρωζώνης σε δις € το 2009

ΑΕΠ	ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ	ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ	ΑΠΟΣΒΕΣΗ	ΣΥΝΟΛΟ
8.977,90	7.062,60	79%	19%	1.675

Πηγή: Υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Παρά το ότι τα μεγέθη έχουν σήμερα επιδεινωθεί αρκετά, εάν υποθέσει κανείς πως θα επακολουθούσε ανάπτυξη, αφενός μεν θα αυξάνονταν τα δημόσια έσοδα των κρατών, με ευεργετικά επακόλουθα για τον περιορισμό των ελλειμμάτων τους, αφετέρου θα μεγεθυνόταν το ΑΕΠ – οπότε θα μειωνόταν η σχέση χρέους προς ΑΕΠ ακόμη περισσότερο. Επομένως λύσεις υπάρχουν – αρκεί να επιλέγονται σωστά, έγκαιρα, με γνώμονα το κοινό συμφέρον, μη εθνικιστικά, καθώς επίσης με την απαιτούμενη κοινοτική αλληλεγγύη και κατανόηση όλων των «εταίρων».

ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Δυστυχώς, η σημερινή «Ευρώπη των Τραπεζών», υπό την μερκαντιλιστική ηγεσία της πρωσικής Γερμανίας της κυρίας Merkel και του, λόγω οικονομικών αδυναμιών, «υποτελούς συνοδοιπόρου» της, της Γαλλίας δηλαδή, η οποία επέλεξε τη λιτότητα, την ύφεση, καθώς επίσης την εισβολή του ΔΝΤ στις ελλειμματικές χώρες-μέλη της, δια μέσου της Ελληνικής κερκόπορτας, δεν φαίνεται να συμφωνεί με καμία λύση.

Στα πλαίσια αυτά, η διάλυση της νομισματικής ένωσης είναι κάτι παραπάνω από πιθανή σήμερα – ειδικά μετά τις πρόσφατες, ανόητες εξαγγελίες της Γερμανίας και της Γαλλίας, σε σχέση με μία «Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων» (ένα εντελώς αδιανόητο, εάν όχι παράλογο εγχείρημα, με καμία δυνατότητα ρεαλιστικής εφαρμογής του), καθώς επίσης με την αλλαγή της ευρωπαϊκής συμφωνίας, έτσι ώστε να επιτρέπεται τόσο η «απέλαση», όσο και η εθελούσια έξοδος μίας χώρας (απαγορεύονται ρητά και τα δύο, οπότε άδικα ανησύχησαν οι Έλληνες με το δημοψήφισμα).

Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, την αλλαγή της συνθήκης δηλαδή, εάν τελικά επικρατήσει η θέση της Γερμανίας, θα επιταχύνει σε μεγάλο βαθμό τη διάλυση της Ευρωζώνης – κυρίως επειδή η επιλογή ενός «δρόμου χωρίς επιστροφή», η «αιώνια» διάρκεια καλύτερα μίας νομισματικής ένωσης, αποτελεί το βασικότερο στοιχείο της αποτελεσματικής λειτουργίας της. Εάν οι χώρες που την αποτελούν θα μπορούν να εισέρχονται ή να εξέρχονται «κατά βούληση», τότε δεν θα πρόκειται για μία νομισματική ένωση, αλλά για έναν νομισματικό «σύνδεσμο» – με λογική συνέπεια να επιστρέφει το συναλλαγματικό ρίσκο, το οποίο έπαψε να υπάρχει με την ίδρυση της.

Αναλυτικότερα, οι επενδυτές θα ήταν ξαφνικά αντιμέτωποι όχι μόνο με την ενδεχόμενη χρεοκοπία μίας χώρας της Ευρωζώνης (την οποία δυστυχώς «επισφράγισαν» οι συμφωνίες της 21^ης Ιουλίου και 26^ης Οκτωβρίου, στην περίπτωση της Ελλάδας), αλλά και με μία «συναλλαγματική αναδιάρθρωση». Ποιος αλήθεια θα αποφάσιζε, εν μέσω της μεγαλύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης από το 1930, να τοποθετήσει τα χρήματα του στην Ιταλία ή στην Ισπανία, χωρίς να είναι σίγουρος ότι θα του επιστραφούν; ή ότι θα του επιστραφούν σε Ευρώ και όχι σε υποτιμημένες λιρέτες ή πεσέτες; Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, είναι δυνατόν να μην απομονωθεί η Ευρωζώνη από τις αγορές κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση;

Περαιτέρω, παρά το ότι οι Γερμανοί υποθέτουν πως οι αγορές θα αναγκάσουν τις ελλειμματικές χώρες να πειθαρχήσουν, «παράγοντας» πρωτογενή πλεονάσματα, αυτό που τελικά φαίνεται ότι θα συμβεί δεν είναι άλλο από την τελεσίδικη καταδίκη τους στην «δανειακή πείνα» – η οποία θα οδηγήσει τη μία χώρα μετά την άλλη στη χρεοκοπία, με τελικό προορισμό τον πλεονασματικό Βορά.

Οι αγορές λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο οπότε, όποιος πιστεύει ότι μπορεί να τις εκβιάσει, μάλλον δεν τις γνωρίζει καθόλου – ενώ το αποτέλεσμα θα ήταν να οδηγηθεί η Ευρωζώνη στο απόλυτο χάος, πολύ πριν γίνουν πράξη οι προτάσεις των Γερμανών, αφού οι αγορές συνήθως προεξοφλούν το μέλλον. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί, είναι αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ανάγκες αναχρηματοδότησης ευρωπαϊκών χωρών σε δις €

Χώρα	2012	2013	2014	2015
Ιταλία	307,0	154,6	118,5	140,0
Γερμανία	273,0	186,0	85,0	104,0
Γαλλία	240,0	125,3	97,0	112,6
Ισπανία	132,2	82,8	76,0	45,4
Βέλγιο	56,6	30,0	27,4	29,0
Ολλανδία	55,6	31,0	27,3	30,6
Ελλάδα	43,3	27,8	31,8	21,3
Πορτογαλία	22,2	10,8	15,7	11,5
Αυστρία	18,0	17,5	24,4	15,0
Ιρλανδία	5,6	6,1	11,9	0,0

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα Ι, οι ανάγκες νέου δανεισμού αρκετών χωρών της Ευρωζώνης είναι αρκετά μεγάλες – πολύ περισσότερο εάν σκεφθεί κανείς ότι, κάποια κράτη (Ισπανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Γερμανία κλπ.) θα χρειαστεί ενδεχομένως να διασώσουν ορισμένες τράπεζες τους.

Για παράδειγμα, εάν τελικά η Ιταλία οδηγηθεί στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (κάτι μάλλον βέβαιο), οι τράπεζες της θα αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα – με αποτέλεσμα να «μολυνθούν» οι Αυστριακές, οι Γαλλικές κοκ. Με δεδομένο δε ότι, τα δάνεια είναι κυρίως βραχυπρόθεσμα, λόγω των χαμηλότερων επιτοκίων με τα οποία επιβαρύνονται, τα προβλήματα δεν θα αργήσουν καθόλου να εμφανιστούν.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ, ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Ένα επόμενο θέμα είναι ο ίδιος ο μηχανισμός σταθερότητας EFSF ο οποίος, ακόμη και αν καταφέρει να αυξήσει τα κεφάλαια του στο 1-2 τρις € με τη βοήθεια της έκδοσης ομολόγων εκ μέρους του (μόχλευση), θα αντιμετωπίσει ένα ακόμη πρόβλημα. Ειδικότερα, εάν η Ιταλία και η Ισπανία οδηγηθούν σε αυτόν, ποιος θα αναλάβει τα μερίδια συμμετοχής τους στο EFSF, τα οποία είναι 18% και 17% αντίστοιχα; Αυτός που τελικά θα τα αναλάβει, η Γερμανία και η Γαλλία ίσως, δεν θα χάσει την ΑΑΑ αξιολόγηση του;

Εάν τη χάσει, δεν θα μειωθούν τα κεφάλαια του μηχανισμού αφού, όπως γνωρίζουμε, από τη Γαλλία και μόνο, εάν χαθεί η αξιολόγηση ΑΑΑ, το ποσόν του μηχανισμού θα μειωθεί κατά 35%; Δεν θα ανοίξει τελικά το κουτί της Πανδώρας για τα συγκοινωνούντα δοχεία της Ευρωζώνης και δεν θα τεθεί σε λειτουργία ο καθοδικός σπειροειδής (φαύλος) κύκλος, με κατάληξη την απόλυτη καταστροφή όλων;

Συνεχίζοντας, ακόμη μία φορά οι δύο ηγετικές δυνάμεις της Ευρωζώνης, η Γερμανία και η Γαλλία δηλαδή, δεν κατάφεραν να διακρίνουν τους επόμενους κινδύνους – θεωρώντας ανόητα ότι, τα κράτη που θα υποχρεωθούν ή θα επιλέξουν μόνα τους να εγκαταλείψουν την πρώτη ταχύτητα της Ευρωζώνης, όταν και εάν αναθεωρηθεί η ευρωπαϊκή συμφωνία, θα «τιμήσουν» τις δανειακές τους υποχρεώσεις (θα πληρώσουν τα χρέη τους ως έχουν δηλαδή, μαζί με τα τοκογλυφικά επιτόκια, με τη βοήθεια της φορολόγησης, καθώς επίσης της «δήμευσης» ουσιαστικά της ιδιωτικής περιουσίας – επιτρέποντας παράλληλα τη λεηλασία των κοινωφελών τους επιχειρήσεων).

Ξεκινώντας λοιπόν το δικό τους «οικονομικό πραξικόπημα» από την Ελλάδα, σε συνεργασία με το ΔΝΤ (με τον μπράβο δηλαδή των Η.Π.Α. του Καρτέλ και των τοκογλύφων), έχουν την εσφαλμένη προφανώς προσδοκία ότι, οι χώρες της περιφέρειας θα επιτρέψουν τη μετάλλαξη τους σε προτεκτοράτα του κέντρου – επιλέγοντας την εγκατάσταση ξένων διοικητικών, ελεγκτικών και εισπρακτικών μηχανισμών εντός της επικράτειας τους (απώλεια εθνικής κυριαρχίας), ως αντάλλαγμα για την παραμονή τους στο Ευρώ της δεύτερης ή άλλης «ταχύτητας», έτσι ώστε να εξασφαλίζουν την «ανακύκλωση» των δανειακών τους υποχρεώσεων, για να μη χρεοκοπήσουν (αφού έχουν ήδη απομονωθεί σκόπιμα από τις αγορές).

Δεν έχουν όμως συμπεριλάβει στα σχέδια τους, τους ελεύθερους Πολίτες των χωρών, τις οποίες επιδιώκουν να υποδουλώσουν – μία παράλειψη που μάλλον θα πληρώσουν πάρα πολύ ακριβά, αφού υποθέτουμε ότι, οι ελεύθεροι Πολίτες δεν πρόκειται να αποδεχθούν τη μοίρα όλων των υπολοίπων και να οδηγηθούν σαν «πρόβατα στη σφαγή».

Εάν δε κάποιο κράτος επιλέξει τελικά τη θαρραλέα στάση πληρωμών, με δική του πρωτοβουλία, καθώς επίσης την έξοδο του από την Ευρωζώνη, με την επιστροφή στο εθνικό του νόμισμα, τα πράγματα θα αλλάξουν ριζικά όψη για όλους τους υπόλοιπους – ειδικά για τους ισχυρούς, οι οποίοι θα οδηγηθούν σε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή, αφού δεν θα μπορούν να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους (ιδιωτικός και δημόσιος τομέας). Είναι σωστό λοιπόν να μην προτρέχουν, κατανοώντας ότι οι κίνδυνοι δεν απειλούν μόνο τον οφειλέτη – αλλά, κυρίως, τον δανειστή.

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

“Το αναγγελθέν δημοψήφισμα, το οποίο «ανακλήθηκε» σχεδόν αμέσως, δεν αφορούσε σε καμία περίπτωση την παραμονή ή μη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη – αφού απαγορεύεται ρητά από τη συμφωνία του Μάαστριχτ τόσο η απέλαση μίας χώρας, όσο και η εθελούσια έξοδος της. Δηλαδή, δεν επιτρέπεται ούτε να διώξει η Ευρωζώνη την Ελλάδα, ούτε να φύγει η Ελλάδα μόνη της – ενώ η αλλαγή της συμφωνίας θα απαιτούσε πολλά χρόνια, εκτός του ότι θα έπρεπε να ψηφιστεί από όλα τα κοινοβούλια των χωρών-μελών.

Δυστυχώς για όλους μας, η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και της Ευρωζώνης, ειδικά της Γερμανίας, καθώς επίσης ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, κατάφεραν να παραπλανήσουν το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων – πείθοντας όλους μας ότι, το δημοψήφισμα θα αφορούσε την παραμονή μας στο Ευρώ(!).

Σκοπός της γκεμπελικής αυτής παραπλάνησης δεν ήταν άλλος, από την αποδοχή εκ μέρους μας της εγκληματικής δανειακής συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, με την οποία παραδίδεται στους τοκογλύφους η εθνική μας κυριαρχία, η πραξικοπηματική εγκατάσταση μίας κυβέρνησης των τοκογλύφων, εμπλουτισμένης με πολιτικές «μαριονέτες», καθώς επίσης το σταμάτημα όλων των διαμαρτυριών των Ελλήνων Πολιτών – οι οποίοι πράγματι έπαψαν έκτοτε να διαδηλώνουν και να απεργούν”.

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, στο πρόσφατο άρθρο μας «Απορρύθμιση, κατάρρευση, πραξικόπημα» είχαμε γράψει πως, “φαίνεται ότι δρομολογείται η απορρύθμιση και η κατάρρευση της Ελλάδας, με στόχο να ανέλθει «πραξικοπηματικά» στην εξουσία μία κάποια «ομάδα σωτηρίας», η οποία θα εξασφαλίζει τα ξένα συμφέροντα - ενώ, εάν τελικά αποτύχει το σημερινό «εγχείρημα», δεν μπορεί παρά να γίνει χρήση πολύ πιο δραστικών μεθόδων-σοκ, «τύπου» Ιράκ ή πρώην Γιουγκοσλαβίας (ενδεχομένως με τη βοήθεια της Τουρκίας)”.

Φυσικά δεν είχαμε «περιορισθεί» απλά σε πιθανό στρατιωτικό πραξικόπημα, αφού θεωρείται πια ξεπερασμένο - ενώ το πολιτικό είναι όχι μόνο ασφαλέστερο, αλλά και πολύ πιο «αποδοτικό» (άρθρο: Ευρώπη, το χρυσόμαλλο δέρας). Εν τούτοις, δεν είχαμε υποθέσει το παρακάτω φανταστικό σενάριο, το οποίο μας ανέφερε αναγνώστης μας:

Σενάριο

Ο πρωθυπουργός είναι πλέον αδύνατον να φέρει εις πέρας την αποστολή του – αφού τόσο ο λαός, όσο και το κόμμα του, έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του, έχοντας κατανοήσει τις αληθινές του προθέσεις. Ευρισκόμενος σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, αποφασίζει τελικά να τα ρισκάρει όλα – ακολουθώντας τις οδηγίες των σκιωδών, εξωτερικών συνεργατών του (ΔΝΤ, CIA κλπ.).

Προτείνει λοιπόν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, σε σχέση με την συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, την οποία είχε ήδη αποδεχθεί επίσημα ο ίδιος. Μία συμφωνία η οποία, όχι μόνο παραχωρούσε την εθνική κυριαρχία της χώρας του στους δανειστές της αλλά, ταυτόχρονα, την καταδίκαζε σε χρεοκοπία. Μία συμφωνία με την οποία ήταν εντελώς αντίθετος τόσο ο λαός, όσο και το κόμμα του, καθώς επίσης τα ΜΜΕ και σύσσωμη η αντιπολίτευση. Η λογική της πρότασης του, ήταν η εξής:

“Εάν δεν έχω καμία υποστήριξη, είναι αδύνατον να πραγματοποιήσω όλα όσα μου «υπαγορεύονται» από τη συμφωνία και το ΔΝΤ. Με δεδομένο ότι, είναι απίθανο να συμφωνήσει η αξιωματική αντιπολίτευση, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως η μέχρι σήμερα «αντιμνημονιακή» πολιτική της ήταν εντελώς εσφαλμένη, οπότε θα έχανε όλα τα εκλογικά της πλεονεκτήματα, πρέπει να την υποχρεώσω να το κάνει, στρεφόμενος δήθεν στο λαό – τον οποίο υποθέτω ότι φοβάται, όπως και εγώ.

Βέβαια, πρέπει παράλληλα να περιορίσω το ρίσκο, οπότε θα συνδέσω έντεχνα και παραπλανητικά τη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, με την παραμονή ή μη της χώρας στο Ευρώ – αφού γνωρίζω ότι, το σύνολο σχεδόν των Πολιτών της είναι υπέρ του Ευρώ, επειδή φοβάται την επιστροφή στη δραχμή. Επομένως, είναι πολύ πιθανόν να ψηφίσουν οι Πολίτες υπέρ της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, αφού θα υποθέσουν ανόητα ότι ψηφίζουν υπέρ του Ευρώ – γεγονός που σίγουρα θα αντιληφθεί η αντιπολίτευση και θα συμβιβαστεί, θα γίνει συνένοχος μου δηλαδή, οπότε δεν θα χρειαστεί τελικά να πάρω το ρίσκο του δημοψηφίσματος.

Εκτός αυτού είναι μάλλον δεδομένο πως οτιδήποτε προέρχεται από εμένα, από τον πρωθυπουργό δηλαδή που οδήγησε την Ελλάδα και την Ευρωζώνη στα νύχια του ΔΝΤ και των τοκογλύφων, δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό. Επομένως, οφείλω να προτείνω ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που σχεδιάζω – έτσι ώστε να γίνεται τελικά αυτό που θέλω, χωρίς να διατρέχω κανέναν κίνδυνο.

Φυσικά η Ευρωζώνη θα με βοηθήσει χωρίς να το θέλει (υποθέτει ότι αυτή είναι ο εντολέας μου), τασσόμενη ανοιχτά εναντίον του δημοψηφίσματος – αφού όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, υποστηρίζοντας την καρέκλα τους, θέλουν να ηγούνται ερήμην των λαών τους, οπότε αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ποιος άλλωστε τους εγγυάται ότι, δεν θα απαιτήσουν και οι δικοί τους Πολίτες δημοψηφίσματα, μιμούμενοι το ενδεχόμενο Ελληνικό παράδειγμα; Επομένως, η ΕΕ θα τρομοκρατήσει τόσο το κόμμα μου, όσο και το σύνολο της αντιπολίτευσης – επίσης τα ΜΜΕ και τους Έλληνες Πολίτες, οι οποίοι μάλλον δεν είναι τόσο θαρραλέοι και τόσο αγνοί επαναστάτες, όσο οι ίδιοι θέλουν να νομίζουν.

Έτσι λοιπόν, θα με «αναγκάσει» δήθεν το κόμμα μου, υποκινούμενο από την Ευρωζώνη, από την αντιπολίτευση, από τα ΜΜΕ και από τους Πολίτες, καθώς επίσης από το φόβο να χάσουν οι βουλευτές μου τη δική τους καρέκλα, να παραιτηθώ με αξιοπρέπεια - ενώ θα υποχρεωθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένων των «διατεταγμένων» ΜΜΕ, να με βοηθήσει να παραδώσω την Ελλάδα στον εκλεκτό των «εντολέων» μου.

Το κυριότερο είναι βέβαια ότι, θα υποχρεωθεί η μεταβατική κυβέρνηση δήθεν συνεργασίας, να υπογράψει τη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου - καθώς επίσης να κατοχυρώσει τόσο αυτήν, όσο και όλα τα προηγούμενα μνημόνια (γίνεται αυτόματα), με τη βοήθεια της ψήφισης της από τη Βουλή, με περισσότερους από 180 βουλευτές. Ταυτόχρονα, θα εμποδιστούν οι βουλευτές, τα μέλη, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων της δήθεν συνεργασίας να διαμαρτύρονται, να διαδηλώνουν και να απεργούν εναντίον των μέτρων λιτότητας – το τέλειο πολιτικό έγκλημα!

Παράλληλα, θα μπορέσω να σώσω τόσο την καριέρα, όσο και την ιστορική μου εικόνα, να ξεφύγω από τις τεράστιες ευθύνες του καταστροφικού δρόμου, στον οποίο οδήγησα τη χώρα, να παραμείνω ασφαλής στο πολιτικό παρασκήνιο, καθώς επίσης να παγιδέψω την αντιπολίτευση, μειώνοντας σημαντικά τις προοπτικές εκλογής της – όπως ακριβώς επιθυμούν αυτοί που με καθοδηγούν, στους οποίους δεν υποτάχθηκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα να θέλουν τη διάλυση του κόμματος του.

Λυπάμαι βέβαια τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ο άλλος είναι μάλλον κυνηγός ευκαιριών) αλλά, ένας πολιτικός που πέφτει τόσο εύκολα σε μία τέτοια παγίδα, μετά από τόσα διαδοχικά σφάλματα, όσο έντιμος ή πατριώτης και αν θεωρείται, είναι προτιμότερο να μην κυβερνήσει τη χώρα – θα ήταν μάλλον χειρότερος από εμένα”.

Οι λογικοί συνειρμοί του πρωθυπουργού ολοκληρώθηκαν, τέθηκαν σε εφαρμογή και οι Πολίτες πράγματι συνέδεσαν (νοερά) το δημοψήφισμα με το Ευρώ – ενώ, παρά τη μέχρι τότε αντίθεση τους, τάχθηκαν οι μισοί, στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, υπέρ της συμφωνίας! Ο πρωθυπουργός, πάντοτε κατά το σενάριο, έπαιξε τελικά με ελάχιστο ρίσκο, κερδίζοντας σχεδόν τα πάντα – ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση γελοιοποιήθηκε, η μεταβατική κυβέρνηση ορκίσθηκε, οι βουλευτές κατοχύρωσαν το μεγαλύτερο έγκλημα στην Ιστορία εναντίον της πατρίδας τους και οι Πολίτες έστρωσαν μόνοι τους, με αγκάθια μάλιστα, το δρόμο της ολοκληρωτικής τους υποδούλωσης.

Μίας υποδούλωσης η οποία έφερε στην επιφάνεια τον τρόπο, με τον οποίο θα μπορεί κανείς εύκολα να τους εκβιάζει στο μέλλον - το Ευρώ δηλαδή. Μίας υποτέλειας, η οποία θα τους οδηγήσει εξευτελισμένους, λεηλατημένους και εξαθλιωμένους σε μία διαρκή, σε μία «κυλιόμενη» καλύτερα χρεοκοπία – αφού θα καταδικαστούν, όπως ίσως τους αξίζει, στη μοίρα του Σίσυφου. Μίας πανέξυπνης διαδικασίας, η οποία στο μέλλον θα εφαρμόζεται σε όλους τους δήθεν ανεπτυγμένους λαούς – εάν και εφόσον έχουν το θράσος να αντισταθούν, στην ανερχόμενη βασιλεία των αγορών και στην σχεδιαζόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, ένθερμος οπαδός της οποίας είναι και ο (σκιώδης πια) πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Φυσικά ωφεληθήκαν παράπλευρα και κάποιοι επαγγελματίες ή/και καιροσκόποι της πολιτικής, οι οποίοι αντιμετωπίζουν το κόμμα τους σαν μία επιχείρηση, με στόχο το κέρδος. Είναι όμως αδύνατον να αποφύγει κανείς τα αιώνια τρωκτικά – όσο και αν θελήσει ή/και αν προσπαθήσει.

Η θέση μας

Ανεξάρτητα τώρα από το παραπάνω φανταστικό σενάριο του αναγνώστη μας, το οποίο είναι μάλλον αρκετά «συνωμοσιολογικό», έχουμε την άποψη ότι, η Ελλάδα συνεχίζει να χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο: αυτή τη φορά σε σχέση με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας, την οποία είχαμε αναφέρει στο σχετικό άρθρο μας.

Ουσιαστικά λοιπόν φαίνεται ότι, εγκαταστάθηκαν πραξικοπηματικά στην επίσημη κυβέρνηση οι αγορές, ότι κατέλαβαν την εξουσία δηλαδή, με τη μορφή ενός ικανότατου τραπεζίτη και έμπειρου «τεχνοκράτη» – ενός θιασώτη της αυστηρής νομισματικής πολιτικής της Bundesbank, ο οποίος διορίσθηκε στην κυριολεξία εκτός δημοκρατικού συνταγματικού πλαισίου, στα μέσα της περιόδου μίας εκλεγμένης κυβέρνησης, η οποία δεν έχασε ούτε την πλειοψηφία, ούτε την στήριξη των βουλευτών της (!).

Το γεγονός αυτό μοιάζει με την πτώση της βασιλείας, την οποία διαδέχθηκε η Πολιτική, εντός ενός δημοκρατικού τότε πλαισίου (υπενθυμίζουμε τη Γαλλική επανάσταση, όπου ο βασιλιάς έπεσε ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία της χώρας, παραδίδοντας την εξουσία στην Πολιτική). Ειδικότερα, η αδυναμία της πολιτικής να ισορροπήσει μεταξύ των αγορών και των Πολιτών, η κρίση της πολιτικής δηλαδή, έτσι όπως την έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, «ανάγκασε» τελικά τις αγορές να εγκαταλείψουν τη σκιώδη εξουσία τους και να εγκατασταθούν αυτοπροσώπως στο θρόνο: για πρώτη φορά παγκοσμίως στην Ελλάδα, με αποτελέσματα που δεν μπορούμε δυστυχώς να προβλέψουμε.

Ενδεχομένως βέβαια να μην αποτελεί αρνητική εξέλιξη, υποθέτοντας ότι οι Πολίτες συμφωνούν με την κατάλυση της Δημοκρατίας – προτιμώντας την οικονομική τους ευμάρεια, η οποία πράγματι υπεξαιρέθηκε από τη διεφθαρμένη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, οδηγώντας τους στη χρεοκοπία. Σε κάθε περίπτωση, αφού οι Πολίτες δεν έχουν δει μέχρι σήμερα κάτι χειρότερο από την Πολιτική, ίσως να θεωρούν προτιμότερη την ανάληψη της εξουσίας από τις αγορές. Άλλωστε οι εξεγέρσεις έχουν σταματήσει εντελώς, από το φόβο της απώλειας του Ευρώ, η εγκληματική συμφωνία χρεοκοπίας της 26^ης Οκτωβρίου βρήκε τελικά πολλούς υποστηρικτές, ενώ η αποδοχή της νέας κυβέρνησης εκ μέρους των Πολιτών, των βουλευτών και των ΜΜΕ, είναι εξαιρετικά θετική.

Με δεδομένο δε ότι και οι αγορές συμφωνούν, αφού οι ίδιες προκάλεσαν αυτήν την τεραστίων διαστάσεων αλλαγή, οπότε μάλλον θα εξασφαλίσουν την επιτυχία της πρώτης αμιγούς κυβέρνησης τους διεθνώς, ίσως να οδηγούμαστε στο τέλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης – τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι τελικά η μετατροπή των ελεύθερων Πολιτών σε ασφαλή φορολογικά υποζύγια του Καρτέλ και των τοκογλύφων, με χαμηλούς μισθούς, με περισσότερες ώρες και χρόνια δουλειάς, με απαγορεύσεις διαδηλώσεων ή απεργιακών κινητοποιήσεων, καθώς επίσης με κοινωνικές παροχές του περασμένου αιώνα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, οι αγορές (οι τοκογλύφοι και οι δανειστές ευρύτερα) είναι υποχρεωμένες να δανείζουν τα χρήματα τους στα κράτη, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν – εάν είναι δυνατόν, χρεώνοντας τα υψηλότερα δυνατά επιτόκια. Είναι αυτονόητο όμως ότι, θέλουν να προστατεύουν τα χρήματα τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα δάνεια των τραπεζών στις μεγάλες επιχειρήσεις – όπου οι επιχειρήσεις, εάν αντιμετωπίζουν προβλήματα, υποχρεώνονται να αποδεχθούν την κηδεμονία των δανειστών τους.

Επομένως, είναι εύλογη η τοποθέτηση «διαχειριστών» εκ μέρους των τοκογλύφων στα κράτη – οι οποίοι θα επιβλέπουν την είσπραξη των απαιτήσεων τους. Οι διαχειριστές δε αυτοί πρέπει να έχουν την απαιτούμενη εξουσία, οπότε οφείλουν να κατευθύνουν ο ίδιοι τις κυβερνήσεις – ένα «πείραμα», η δοκιμή του οποίου μάλλον ξεκίνησε από την Ελλάδα, ενώ θα συνεχίσει αμέσως μετά στην Ιταλία (κάτι που κρίθηκε μάλλον ως επείγον από τους τοκογλύφους, μετά τις προσπάθειες «κουρέματος» του χρέους της Ελλάδας, εις βάρος των διεθνών τραπεζών).

Κλείνοντας, όπως έχουμε πολλές φορές αναφέρει, είμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της Ευρώπης των Πολιτών της, εναντίον της Ευρώπης των Τραπεζών, υπέρ του κοινού νομίσματος (Ευρώ) και εναντίον της επιστροφής στη δραχμή – τα αποτελέσματα της οποίας θα ήταν εξαιρετικά επώδυνα (αν και όχι ανυπέρβλητα, αρκεί να προετοιμαστεί έγκαιρα ένα σχέδιο Β).

Εν τούτοις, δεν θεωρούμε φυσικά ότι, η παραμονή μας στο Ευρώ πρέπει να εξασφαλιστεί με αντίτιμο την υποδούλωση της χώρας μας στις αγορές - ή/και με τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Γερμανίας, μέσα από αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, επικίνδυνους εμφυλίους πολέμους, φτώχεια, εξαθλίωση, εξευτελισμούς, προσβολές, διασυρμούς και αυξημένη εγκληματικότητα.

Πόσο μάλλον όταν έχουμε ήδη την πρώτη επίσημη κυβέρνηση των αγορών (με τρία μόλις ηγετικά στελέχη και με αρκετές πολιτικές «μαριονέτες» – στις οποίες ευχόμαστε ειλικρινά να αντιληφθούν το μοιραίο λάθος τους και να μην μετατραπούν σε μισθοφόρους των τοκογλύφων), η οποία πιθανολογούμε ότι θα ολοκληρώσει το έγκλημα εναντίον της πατρίδας μας, το οποίο ξεκίνησε ουσιαστικά στα τέλη του 2008 (τυπικά τον Οκτώβριο του 2009).

 kostasxan.blogspot.com