Για ποιά Συμφωνία μιλάτε, όταν καταρρέει η Ευρωζώνη;

Γιώργος Κακαρελίδης:Αν καταλάβαμε καλά, κύριοι της Κυβέρνησης, για την κρίση στην Ελλάδα φταίνε οι Έλληνες, που υπερκαταναλώνουν, είτε ατομικά είτε κρατικά, περισσότερα από όσα βγάζουν. Φταίει η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, η διαφθορά, η υπογεννητικότητα που επιδρά στις ασφαλιστικές πρόνοιες, κτλ. Έτσι η μικρή Ελλάδα είναι...

ουσιαστικά ο μεγάλος ασθενής.

Να το δεχτούμε. Το ίδιο όμως, συμβαίνει και στην Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Θα μού πείτε, ότι αυτές είναι ακριβώς οι άφρονες μεσογειακές χώρες. Για σταθείτε όμως: Η κραταιά Γαλλία με τις διαλυμένες τράπεζες, που συντηρούνται τεχνητά, το Βέλγιο, η Γερμανία (ναι κι' αυτή έχει χρέος) κι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης; Ακόμα και η Κύπρος, η μοναδική στην Ευρωζώνη, που μπήκε με το σπαθί (λίρα) της;

Και στην Ιταλία, τί γίνεται; Α, ώστε γι’ αυτούς ισχύει το  «ούνα φάτσα ούνα ράτσα», έ; Κι’ όμως, ξέρετε τί λένε οι διάφοροι «έγκυροι» διεθνείς αναλυτές ότι φταίει για το χρέος της; Η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά, η υπογεννητικότητα και, εσχάτως, οι πολλές μικρές επιχειρήσεις (ναι, αυτές που οι ηγέτες της ΕΕ μπούκωναν με προγράμματα προστατευτισμού)!

Μήπως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε (κάτι σαν τo υποβρύχιοo που γέρνει, που μας πούλησε η Γερμανία και «ηρωικά» παρέλαβε ο Μπένι); Όταν όλη η Ευρωζώνη, με το πιο ασφυκτικό σύστημα παρακολούθησης τού Ευρώ, με τις απαγορεύσεις διακύμανσης της ισοτιμίας του από την ΕΚΤ, χωρίς δυνατότητα εκτύπωσης, με δεδομένες τις υποχρεώσεις πού απορρέουν από τις συνθήκες τού Μάαστριχτ, πάει κατά διαόλου, οι τράπεζές της διαλύονται, οι εξαγωγές της πέφτουν ραγδαία, το χρέος ανεβαίνει εκθετικά και το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται σε επιταχυνόμενη πτώση, τότε, μήπως δεν φταίνε τα Ευρωκράτη, αλλά το ίδιο το ευρώ και ειδικότερα αυτοί που το διαχειρίζονται, δηλαδή η Γαλλία και η Γερμανία και πραγματικά μόνο η Γερμανία;

Δυστυχώς η μαύρη αλήθεια είναι ότι το ευρώ ήταν και είναι ένα κακοσχεδιασμένο νόμισμα, χωρίς αντίκρισμα, που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα Γερμανίας (και των εμμονών της για σταθερότητες), Γαλλίας (έτσι νόμιζε) και Τραπεζών. Γι' αυτό και η Μεγάλη Βρετανία τράβηξε την ουρά της έξω.

Το ευρώ ήταν ένα θνησιγενές νόμισμα με σύνδρομο Down χωρίς να έχει καμία από τις προϋποθέσεις ενός πραγματικού νομίσματος, που πολλές φορές διατυπώσαμε σ’ αυτήν τη στήλη (επιγραμματικά είναι Πολιτική Ένωση, Ενιαία Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική, Οικονομική Ένωση και εναρμόνιση για σύγκλιση πραγματικών οικονομιών, Διαχείριση πλεονασμάτων – ελλειμμάτων, ΕΚΤ με δυνατότητα ρύθμισης ροής χρήματος και εργασίας, απόταξη της «παγκοσμιοποίησης» και των βλακωδών χρηματοπιστωτικών δήθεν  προϊόντων κτλ). Χωρίς τις βασικές προϋποθέσεις, απλά χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά πόρων και για χρηματοδότηση, από τις περιφερειακές χώρες, τού Γερμανικού Κράτους.

Στην πρώτη κρίση των ευρωτραπεζών, για λόγους και των τοξικών αμερικανικών παραπροϊόντων, τα Ευρωκράτη έτρεξαν να στηρίξουν αποκλειστικά τις δικές τους κατ’ αρχάς, ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ τράπεζες, με ζεστό και όχι εικονικό χρήμα, που προέρχεται κατ' ευθείαν από την πραγματική οικονομία και την εργασία πολιτών, αφαιρώντας ρευστότητα από την αγορά, χωρίς φυσικά να κλείσουν καμία. Και εν συνεχεία, για να βοηθήσουν δήθεν τα κράτη έφτιαξαν νέο τοξικό προϊόν, που το ονόμασαν Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος (ή μήπως αστάθειας, όπως εύστοχα διατείνεται ο καθ. Γιάννης Βαρουφάκης;)

Γιατί όλο το «σύγχρονο» χρηματοπιστωτικό σύστημα βασίζεται στην δημιουργία τόκων (δήθεν κέρδους) από χρήμα που δεν έχει κανένα αντίκρισμα παραγωγής, δεν το κατέχει (ζήτημα αν οι τράπεζες έχουν διαθέσιμα κεφάλαια 3% των δανείων και επενδύσεων, που χορηγούν, χάρις στα δημιουργικά στατιστικά των οδηγιών της Βασιλείας ΙΙΙ) και που το κατευθύνουν κυρίως σε τζογάρισμα.

Και στην πρώτη αναποδιά, οι τράπεζες όχι μόνο ρουφάνε χρήμα από την πραγματική οικονομία, όχι μόνο δεν διανοούνται να χάσουν τον έλεγχο των μαγαζιών τους, μέσω της -ουσιαστικά, κρατικοποίησης, αλλά ούτε καν δέχονται την λέξη κρατικοποίηση, την οποίαν, οι σερνάμενοι πολιτικοί, ως λεξιλάγνες παρθένες, ξορκίζουν συνεχώς, αποκαλώντας την …. «ανακεφαλαιοποίηση».

Ακόμα ακόμα, τράπεζες και «πολιτικοί» πολέμησαν λυσσωδώς για να επιφέρουν, σε πλανητικό επίπεδο, την «απορρύθμιση» των αγορών. Και έρχεται τώρα ο βασικός «απορρυθμιστής» επί Κλίντον, που κατήργησε κάθε ρύθμιση ελέγχου τού παράλογου χρηματοπιστωτικού συστήματος,  σημερινός Υπουργός τού Ομπάμα, να κουνά το χέρι του επιτιμητικά στους υπουργούς της ΕΕ για την πολιτική τους (που απορρέει από την ...πολιτική του).

Στην πραγματική οικονομία, όταν μια πολιτική σε μια επιχείρηση δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε μαζεύονται άρον άρον οι μέτοχοι, και πέραν τού ότι αποπέμπουν τη διοίκηση και τα μεγαλοστελέχη,  αλλάζουν άρδην την πολιτική της. Άμεσα, εδώ και τώρα, ώστε να μην καταστεί μη αναστρέψιμη η κατάσταση και κλείσει η εταιρεία.

Αυτή την απλή διοικητική τακτική, σχετικά με το προβληματικό ευρώ, και το τραπεζικό σύστημα,  ούτε την γνωρίζουν ούτε καν την διανοούνται οι μικρόνοες ευρωπολιτικοί των «μεγάλων» ευρωχωρών, αλλά ούτε και οι κυβερνητικοί δικοί μας που συνεχίζουν να μιλάνε για την εφαρμογή τής ίδιας αδιέξοδης πολιτικής, που εφάρμοζε κι ο ΓΑΠ. Και επιμένουν είτε σε συμφωνίες τύπου 26ης Οκτωβρίου, που δεν μπορούν να εφαρμοστούν (όπως κατέδειξε και η κρίση της Ιταλίας) είτε προσπαθούν να εισάγουν, μάταια, διάφορες ευρωζώνες και κοινές δημοσιονομικές διαχειρίσεις.

Ολέθριες πολιτικές, εντελώς ανέξοδες γι' αυτούς, πληρωμένες με δάκρυα και πολλές φορές με αίμα από τους πολίτες, συνεχίζοντες ακάθεκτοι την πτωτική πορεία τους προς ένα θορυβώδες τέλος. Μήπως, άραγε, αφού αρνείται την πραγματικότητα και την πορεία, πού αυτή επιτάσσει, ήλθε ο καιρός να απαλλαγεί η ΕΕ από ένα εξαιρετικά αντιαναπτυξιακό εμπόδιο, το Ευρώ;

-Ο κ. Γιώργος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών

gkakarel@gmail.com