Το τελευταίο, κακό αστείο του ΠΑΣΟΚ

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή; Γιατί ο Γιώργος έκανε το απονενοημένο διάβημα με το δημοψήφισμα; Γιατί οι βουλευτές του, που δεν τολμούσαν πια να βγουν στο δρόμο, του είχαν διαμηνύσει ότι δεν θα δεχτούν... άλλα μέτρα, πιθανόν και ότι δεν θα ψηφίσουν αν είναι μόνοι τους τη δανειακή σύμβαση.

Υπό την πίεση ποιών έκανε πίσω ο Γιώργος για το δημοψήφισμα;

Υπό την πίεση των βουλευτών και υπουργών του που εξεγέρθηκαν, αρνήθηκαν ψήφο εμπιστοσύνης, απείλησαν θεούς και δαίμονες και απαίτησαν εδώ και τώρα κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας για να μην βγει η χώρα από το ευρώ.

Για να μη βγει η χώρα από το ευρώ υποτίθεται ότι κινήθηκε και ο Βενιζέλος την περασμένη Πέμπτη το πρωί. Ας θυμηθούμε επίσης ότι όταν με τα πολλά ο Γιώργος σύρθηκε στη λύση της μεταβατικής κυβέρνησης στο ΠΑΣΟΚ υποστήριζε με πάθος την άποψη, ότι η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να ολοκληρώσει τη δανειακή σύμβαση, να ψηφίσει προϋπολογισμό, να κλείσει το PSI και ενδιαμέσως να εφαρμόσει τα μέτρα.

Αυτός ήταν ο λόγος που η κυβέρνηση έπρεπε να είναι πολιτική, να έχει ως επικεφαλής μια ισχυρή προσωπικότητα που ήξερε τη δουλειά και να έχει ορίζοντα περισσοτέρων μηνών, και όχι μια υπηρεσιακή κυβέρνηση 6 εβδομάδων με επικεφαλής έναν ανώτατο δικαστικό, όπως υποστήριζε ο Αντώνης Σαμαράς.

Από την Κυριακή το βράδυ και τη συμφωνία Σαμαρά-Παπανδρέου ξέρουμε μόνο ένα πράγμα.

Ότι τις διαπραγματεύσεις με τους υποψηφίους Πρωθυπουργούς τις κάνει ο Γιώργος, κατ’ άλλους ένα τιμ ΠΑΣΟΚων στο οποίο συμμετέχει και ο Βενιζέλος. Και ότι ο Σαμαράς ως την Τετάρτη το πρωί δεν είχε αρνηθεί καμία από τις προτάσεις που του υπεβλήθησαν, (πλην Ρουμελιώτη για ευνόητους λόγους) και ήθελε μάλιστα να ορίσει αντιπρόεδρο το Σταύρο Δήμα ως εχέγγυο σοβαρότητας. Το τι έγινε από το βράδυ της Κυριακής ως τα ξημερώματα της Τετάρτης θα το μάθουμε στην πορεία.

Το βέβαιον είναι πως άμα και κάθισαν κάτω για να δουν τι κυβέρνηση θα κάνουν, και ο Βενιζέλος και ο Παπανδρέου ξέχασαν όλα αυτά που διακήρυτταν με πάθος ως την Κυριακή το βράδυ.

Αυτό που παίχτηκε επί τρία εικοσιτετράωρα αντανακλούσε την αγωνία τους να βρουν μια μαριονέττα με επίφαση σοβαρότητας - εξ’ ου και ο Παπαδήμος δεν έπαιξε ποτέ στην πραγματικότητα, πιθανόν μάλιστα, ποτέ να μην του έγινε ευθέως κρούση, ή μια πολιτική λύση την οποία να ελέγχουν και έτσι έπεσαν στο τραπέζι ονόματα όπως του Πετσάλνικου ή του Απόστολου Κακλαμάνη, ακόμα και του Γεράσιμου Αρσένη.

Η χώρα γίνεται επί τρεις μέρες ρεζίλι των σκυλιών, η Ιταλία κινδυνεύει να πέσει συμπαρασύροντας και το ελληνικό πακέτο, Παπανδρέου και Βενιζέλος όμως ήταν αφοσιωμένοι στον εσωκομματικό τους παιγνίδι ισχύος για το ποιος θα ελέγξει την κυβέρνηση, ενόψει και της αναμέτρησης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ για την ηγεσία, καθώς λήγει και η θητεία του Γιώργου.

Σε αυτό το παιχνίδι, ο Βενιζέλος νίκησε κατά κράτος. Όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί θα τελεί υπό τον έλεγχο του Βενιζέλου και ο Πρωθυπουργός της θα είναι μια μαριονέτα του.

Για τους πολίτες όμως δεν υπήρχε κανένας λόγος αγωνίας επί τριήμερο, ούτε λόγος παράτασης της θητείας μιας τέτοιας κυβέρνησης πέραν των έξι εβδομάδων, ούτε αγωνία για την εξεύρεση επικεφαλής για ένα ρόλο, που άνετα θα μπορούσε να διεκπεραιώσει ένας ανώτατος δικαστικός.

Τούτων δοθέντων, αυτό μοιάζει να είναι το τελευταίο κακό αστείο του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη χώρα…

 

www.newpost.gr