Η Νέα Τάξη

Νίκος Γιαννιός:Η νέα τάξη οικονομικής διακυβέρνησης των λαών είναι προ των πυλών. Δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε απρόσμενο. Την είχε προαναγγείλει προ πολλών ετών ο κ. Δαυίδ Ροκφέλλερ, την επεξεργάζεται και την κατευθύνει η λέσχη ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ και τέλος την υιοθέτησαν ανεπιφύλακτα οι σύγχρονοι πολιτικοί  ως παραλλαγή...

του καπιταλισμού και την έχουν θέσει ήδη σε τροχιά εφαρμογής.

Το σχέδιο είναι απλό και θελκτικό για τους ισχυρούς αφού ως στόχο έχει να δώσει βοήθεια και προοπτική στον καπιταλισμό. Το βάφτισαν απροκάλυπτα  παγκοσμιοποίηση και επηρεάζει πλέον την μοίρα  όλων των λαών οι οποίοι συμμετέχουν πλέον εκόντες ή άκοντες.

Εμφανίσθηκε στο κατώφλι της πολιτικής με την είσοδό μας στον νέο αιώνα σαν πρόταση στήριξης των αδυνάτων και των υπό ανάπτυξη χωρών, ειδικά της Ασίας και της Αφρικής. Στην πραγματικότητα προβλέπει την μεταφορά πόρων στις χώρες των φτωχών ώστε να μπορούν να πληρώσουν τα προϊόντα της βαριάς βιομηχανίας. Κυρίως όπλα και φάρμακα.

Η προπαγάνδα βέβαια την παρουσίασε και σαν σχέδιο εκτόνωσης της οργής που παράγει η φτώχια που τρέφει τον πολιτικό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό, από τους οποίους και μόνο κινδυνεύει ο καπιταλισμός και η ευημερία μας.

Οι ισχυρές χώρες φαίνεται ότι προσεχώρησαν περιχαρείς στο σύστημα διότι αυτό υποτίθεται ότι εγγυάται φθηνές πρώτες ύλες, για τις βιομηχανίες τους και την δημιουργία αγορών για την βιομηχανική τους παραγωγή.

Οι μικρές και αδύναμες χώρες όμως γιατί προσεχώρησαν; Άλλες βρέθηκαν παγιδευμένες μέσα στις υπάρχουσες δομές όπως η δική μας  και άλλες αναζήτησαν ανοήτως σιγουριά σε συνασπισμούς που δεν μπορούν να εγγυηθούν την εξυπηρέτηση μεμονωμένων εθνικών συμφερόντων.

Έτσι οι μικροί δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί. Η παραγωγή τους πρωτογενής και δευτερογενής θα μειωθεί, η βιομηχανία τους θα μεταναστεύσει και τελικά θα υποχρεωθούν να μεταβληθούν σε χώρες παροχής υπηρεσιών με αναπόφευκτη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου.

Φαίνεται όμως ότι την πάτησαν και οι μεγάλοι. Παραπαίει η Ευρώπη με τους νάνους αρχηγούς αλλά και η Αμερική που τις επέτρεψαν για μια ακόμη τελευταία προφανώς φορά να κόψει χρήμα για να πάρει αναβολή. Δεν είναι η μάχη μεταξύ Δολαρίου και Ευρώ όπως θέλουν μερικοί. Είναι η μάχη των δυνατών νομισμάτων με την Νέα Τάξη που θέλει να ελέγχει την κίνηση χρημάτων και αγαθών και αυτό δυστυχώς δεν φαίνεται να το έχουν καταλάβει η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζύ όσο κι αν φωνάζει ο κ. Ομπάμα ο οποίος είναι ενήμερος και προβληματισμένος. 

Μα ποια είναι αυτή η Νέα Τάξη; Ποιο είναι το διευθυντήριό της; Ποια είναι τα αφεντικά; Ο κ. Σόρος την ονόμασε «αδέσποτα κεφάλαια» που χωρίς αιδώ και λογική οδηγούν την ανθρωπότητα σε κρίση και φτώχια.

Ποιόν θα πιστέψουμε; Τον κ. Ροκφέλλερ ή τον κ. Σόρος. Τον πρώτο που μιλά για μια μεθόδευση δρομολογημένη εδώ και χρόνια που χρειαζόταν μόνο μια καλή κρίση για να φανεί ή τον δεύτερο που αναφέρεται σε τυχαίο γεγονός. Μήπως τελικά μας λένε το ίδιο πράγμα και οι δύο.

Μήπως το σύστημα δεν χρειάζεται αρχηγό ή αρχηγούς διότι λειτουργεί αυτόματα πλέον με κανόνες που θέτει η γραφειοκρατία και η απληστία της νομενκλατούρας των μεγάλων τραπεζών.

Κάποιοι την ονομάσαμε παρακμή ήδη από το 2002, για να μας πουν καχύποπτους και αντιδραστικούς.

Δεν είναι όμως παρακμή η εν λευκώ παραχώρηση του δικαιώματος σε τρίτους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς να μας ρωτούν; 

Δεν είναι παρακμή η εκ των προτέρων αποδοχή της στέρησης του δικαιώματος της άρνησης ή της υπαναχώρησης ή έστω της αναθεώρησης μεθοδεύσεων και δεσμεύσεων που άλλοι μας επέβαλαν οι οποίες στην συνέχεια αποδείχθηκαν βλαπτικές για εμάς;

Αν όλα αυτά δεν στοιχειοθετούν την παρακμή τότε ασφαλώς αποτελούν εσχάτη προδοσία εκείνων που βάζουν τις υπογραφές τους στο ξεπούλημα της πατρίδας.

Δεν υπήρξα ποτέ φίλος του ΕΥΡΩ και ειδικά από τότε που φάνηκε ότι στις νέες Ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες αρκούσε η κοινή αγορά και κανείς πλέον δεν ήθελε τη μετατροπή της Ένωσης σε κράτος. Γερμανοί και Γάλλοι μας θέλουν πελάτες της βαριάς βιομηχανίας τους και όχι συνεταίρους και συνδαιτυμόνες.

Εμείς ξέρουμε τι θέλουμε; Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι ελάχιστο. Να απαλλαγούμε π.χ. από ανήθικους και ανίκανους πολιτικούς, να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή ώστε να αναθερμανθεί η οικονομία μας και να βάλουμε οικονομικούς φραγμούς στα σύνορά μας, έστω και για ένα μικρό διάστημα,  για να στηρίξουμε την εγχώρια παραγωγή.

Η άλλη λύση είναι ο μισθός κάτω των 500 € , το ξαλάφρωμα των πτωχών πορτοφολιών με τους συνήθεις εισπρακτικούς τρόπους, η σύνταξη πείνας, η πτώση των τιμών των ακινήτων κατά 50% και το ξεπούλημα της κοινής δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές σε πρόθυμους Γερμανούς και άλλους φίλους πεινασμένους και άπληστα αχόρταγους.

Θα διαλέξουμε τελικά εμείς ή θα αφήσουμε άλλους να αποφασίσουν ποιο είναι το καλό μας.